ตอนที่3. คืนนั้น...ในห้องนอน

"ว่าอย่างไร?" อาเฟยหันไปไล่เบี้ยต้าโก่ว

     ต้าโก่วไม่อาจจะหลีกเลี่ยง จึงจำใจต้องรับคำว่า "จริงขอรับ...พระชายา...เอ่อ...ท่านราชเขย"

     พลางคิดในใจ...ท่านอ๋องว่าใช่ ก็ต้องใช่ ผู้ใดจะกล้าบอกว่าไม่ใช่ละ!

     "เห็นไหมเจ้าคะ ท่านสามี...ต่อแต่นี้ไป ท่านต้องเชื่อฟัง รัก และตามใจภรรยาคนนี้ทุกอย่างนะเจ้าคะ" ว่าแล้วก็กอดร่างเล็กจนแทบจะจมอก

     อาเฟยขยับตัวอย่างอึดอัด ก่อนจะรวบรวมเรี่ยวแรงผลักอ๋องสี่ออกห่างไปได้ แล้วถามต้าโก่วว่า "เจ้าอ่านจดหมายขององค์ชายเทียนเป่าหมดแล้วหรือ?"

     "ยังเหลืออีกเล็กน้อยขอรับ" ต้าโก่วตอบ

     "เช่นนั้นก็อ่านต่อเสียสิ" อาเฟยสั่ง

     "ขอรับ" ต้าโก่วรับคำ แล้วอ่านจดหมายจากองค์ชายเทียนเป่าต่อว่า "หากอาเฟยมีอะไรจะให้ข้าช่วยอีก ก็ส่งคนมาบอกข้าได้ทันที หรือถ้ามีผู้ใดรังแกอาเฟย ก็ให้บอกข้า ข้าจะจัดการให้ โดยเฉพาะอย่างยิ่งอ๋องสี่บิดาของข้า ถ้าเขากล้ารังแกเจ้า ให้รีบบอกข้าโดยเร็ว ข้าจะจัดการเขาให้เอง ไม่ต้องกังวล

     สุดท้ายนี้ขอให้อาเฟยกินให้อิ่ม นอนให้หลับ และคิดถึงข้ามากๆ

     ข้าก็คิดถึงอาเฟย

     ลงชื่อ เทียนเป่า"

     "เทียนเป่าเป็นคนดีจริงๆ" อาเฟยพึมพำ

     แต่อ๋องสี่คิดในใจ...ดีจนกระทั่งคิดจะจัดการพ่อของตัวเองเพื่อแม่เลี้ยง!

     "แล้วในสัญญายังมีอะไรอีก?" อาเฟยหันไปถามหลิวกงกง

     หลิวกงกงน้อมคำนับ แล้วอ่านสัญญาต่อว่า "4 สามีต้องนวดให้ภรรยาทุกคืนก่อนนอน..."

     "เดี๋ยวก่อน!" อาเฟยเอ่ยแทรกขึ้น แล้วหันไปถามอ๋องสี่ว่า "ทำไมตอนที่ข้าเป็นภรรยาก็นวดให้ท่าน พอมาเป็นสามีก็ยังต้องนวดให้ท่านอีก?"

     "ท่านสามีเจ้าขา" อ๋องสี่ทำตาวิบๆ ใส่อาเฟยอย่างยั่วยวน พลางจีบปากลอยหน้าลอยตากล่าวว่า "เรื่องนี้อธิบายได้ ข้อสี่นี้สืบเนื่องมาจากข้อสามที่ว่า สามีจะต้องเชื่อฟังภรรยา แล้วข้อสามก็สืบเนื่องมาจากว่า ข้าเป็นชาวต้าเหลียวครึ่งหนึ่ง ข้าจึงมีสิทธิ์ใช้ธรรมเนียมของต้าเหลียว และสืบเนื่องว่าข้าชอบให้นวดก่อนนอน ข้าจึงใช้ธรรมเนียมของต้าเหลียวในข้อสามมาบัญญัติข้อสี่ว่า ให้ท่านสามีนวดให้ข้าก่อนนอนทุกคืนอย่างไรเจ้าคะ...มีตรงไหนไม่เข้าใจ โปรดบอกต่อภรรยา ภรรยาอันเป็นที่รักยิ่งคนนี้จะค่อยๆ อธิบายให้ฟังอีกหลายๆ รอบจนกว่าท่านสามีจะเข้าใจ...เอาอีกครั้งไหมเจ้าคะ?"

     "พอๆๆ..." อาเฟยยกมือห้าม...แค่อ๋องสี่อธิบายมารอบเดียว เขาก็ฟังจนมึนงงเวียนหัวแล้ว ขืนอธิบายอีกหลายรอบ มีหวังเขาได้เป็นลมแน่ๆ "ข้าเข้าใจแล้ว" อาเฟยเสียงอ่อย

     สรุปคือ...ไม่ว่าจะเป็นภรรยาหรือเป็นสามี อาเฟยก็ต้องนวดให้อ๋องสี่อย่างไม่มีทางหลีกเลี่ยง!

     หลิวกงกงอ่านสัญญาต่อ "5 สามีต้องกอดและจูบภรรยาวันละร้อยครั้ง"

     "หา...!" อาเฟยอุทานเสียงดัง

     "หรือว่าท่านสามีเห็นว่าน้อยไป?" อ๋องสี่ถามขึ้นแล้วทำกระพริบตาปริบๆ อย่างมีจริตจะก้านเต็มที่

     "วันละร้อยครั้ง?" เสียงอาเฟยเหมือนกำลังจะหมดแรง

     "ใช่แล้วเจ้าค่ะ" อ๋องสี่พยักหน้าหงึกๆ

     "ปากข้าเปื่อยพอดี" อาเฟยคราง

"ถ้าวันไหนท่านสามีจูบไม่ครบ...ภรรยายินดีให้ท่านสามียกยอดไปสมทบวันหลังเจ้าค่ะ" น้ำเสียงอ๋องสี่ร่าเริงยิ่งนัก

     หลี่ชิงหันไปมองไท่ชินอ๋อง พอดีไท่ชินอ๋องหันมามองเขาเช่นกัน ไท่หวางเฟยจึงสบเข้ากับดวงตาคมกล้าที่ฉาบด้วยประกายขบขัน และมุมปากที่ยกยิ้มขึ้นเล็กน้อย ตามมาด้วยเสียงกระซิบเบาๆ "ชิงชิง...พวกเราเอาบ้างดีหรือไม่?"

     "ไม่" หลี่ชิงตอบเสียงหนักแน่น

     อาเฟยเม้มปากจนแก้มกลมๆ ยิ่งกลมมากขึ้น ก่อนจะเอ่ยกับหลิวกงกงว่า "ในสัญญายังมีอะไรอีก?"

     หลิวกงกงจึงอ่านต่อว่า "ด้วยความเห็นชอบของทั้งสองฝ่าย ลงชื่ออ๋องสี่ ลงชื่ออาเฟย"

     "แค่นี้ใช่หรือไม่?" อาเฟยถามเสียงล้าๆ

     "ขอรับ...ท่านราชเขย" หลิวกงกงรับคำอย่างนอบน้อม

อาเฟยพยักหน้าแล้ววางตะเกียบทองคำในมือลงด้วยทีท่าว่าจะยุติการกินอาหารมื้อนี้

     อ๋องสี่มีแววตานิ่งอึ้งไปวูบ...ก่อนจะถามว่า "ท่านสามีเจ้าคะ...ท่านวางตะเกียบทำไม?"

     "ข้าอิ่มแล้ว" อาเฟยตอบ

     "แต่ท่านเพิ่งจะกินข้าวไปได้แค่สองชามเท่านั้น...เอาเช่นนี้ดีหรือไม่ ให้ภรรยาป้อนท่านเอง?"

     "ไม่ต้อง" ว่าแล้ว...อาเฟยก็ลุกขึ้น เดินผละจากไป

     หลี่ชิงวางตะเกียบในมือลง "ข้าก็อิ่มแล้ว" แล้วผละไปอีกคน

     ไท่ชินอ๋องกับอ๋องสี่มองสบตากัน...สีหน้าของทั้งสองเริ่มเคร่งเครียด...

     คืนนั้น...ในห้องนอน

     "ชิงชิง...น้องสี่แม้ขี้เล่นก็จริง แต่เป็นการสอนให้อาเฟยระมัดระวังตัวไปด้วยในตัว เจ้าก็อย่าได้พลอยไม่สบายใจไปด้วย" ไท่ชินอ๋องกล่าวเสียงอ่อนโยน เมื่อทั้งสองอยู่กันตามลำพัง

     "ท่านอ๋อง...ข้ารู้ว่าความฝันของอาเฟยไม่มีวันกลายเป็นความจริงไปได้" หลี่ชิงเอ่ยเสียงเบา "แต่อ๋องสี่ทำเกินไป...ในเมื่อไม่ได้ก็ควรจะบอกอาเฟยตรงๆ ว่าไม่ได้ ไม่ใช่หลอกให้ตั้งความหวัง แล้วพังมันลงมา...การทำลายความหวังของคนผู้หนึ่ง มันโหดร้ายอย่างยิ่ง" หลี่ชิงขบริมฝีปากงาม

     "ชิงชิง...โลกนี้เต็มไปด้วยเรื่องโหดร้าย" ไท่ชินอ๋องดึงร่างบอบบางมาโอบกอดเอาไว้อย่างปลอบประโลม "อาเฟยยังเด็กมาก ไม่ทันเล่ห์เหลี่ยมของผู้อื่น น้องสี่เพียงใช้เล่ห์เหลี่ยมมาสั่งสอนให้อาเฟยเติบโตขึ้นเท่านั้น ข้ารับรองได้ว่าน้องสี่ไม่ได้คิดร้ายต่ออาเฟยเด็ดขาด แม้วันนี้อาเฟยจะผิดหวังเสียใจ แต่ไม่ได้ถูกทำร้าย และคนอย่างอาเฟยก็คงทุกข์ไม่ได้นาน จะต้องมาปรึกษาเจ้า เจ้าก็คอยปลอบใจอาเฟย และสอนเขาให้เข้าใจชีวิตให้มากขึ้น" กล่าวพลางมือใหญ่และแข็งแรงก็ลูบศีรษะที่ปกคลุมด้วยเส้นผมนุ่มอย่างทะนุถนอมรักใคร่