ตอนที่8 เกิดอะไรขึ้น

เดี๋ยวข้าจะแบ่งของขวัญที่ได้รับให้เกอเกอครึ่งหนึ่งตามสัญญา" อาเฟยกล่าวด้วยน้ำเสียงมีความสุข ยิ้มจนตายิบหยี

       "ไม่ต้องหรอก...ของขวัญเหล่านี้ เจ้าเก็บเอาไว้เถิด ข้ายกให้" หลี่ชิงเอ่ยเสียงนุ่มนวล แล้วอดสำทับไม่ได้ว่า "แต่นับจากนี้ไป...อาเฟย เจ้าจะได้รับของขวัญมากกว่านี้เป็นร้อยเป็นพันเท่า เจ้าจะต้องระมัดระวัง และจำเอาไว้ว่า...ไม่มีผู้ใดให้ของขวัญกันเปล่าๆ โดยมิหวังผล ดังนั้นอย่าได้สนทนากับผู้ใดตามลำพัง จงให้ต้าโก่วหรือต้าหนิวคนใดคนหนึ่งอยู่ด้วย เพราะพวกเขาเป็นเลขาประจำตัวของเจ้า และรายงานทุกเรื่องที่คนเหล่านั้นมาขอให้เจ้าช่วยเหลือให้ท่านอ๋องสี่รู้ ท่านอ๋องสี่จะสามารถตัดสินใจให้เจ้าว่าของขวัญชิ้นใดเป็นของขวัญที่รับไว้ได้และของขวัญชิ้นใดไม่สมควรรับเอาไว้...จำได้หรือไม่ อาเฟย?"

       "จำได้ขอรับ" อาเฟยรับคำเสียงสดใส

       "ดีมาก" หลี่ชิงแย้มยิ้มงดงาม

       ไท่ชินอ๋องคีบเนื้อปูก้อนที่แกะเปลือกออกเรียบร้อยแล้วให้แก่หลี่ชิง แล้วเอ่ยว่า "ชิงชิง กินเยอะๆ"

       ก็พอดีมีทหารนายหนึ่งเข้ามาค้อมคำนับรายงานว่า "น้อมเรียนไท่ชินอ๋อง...พ่อบ้านเหลียงแห่งจวนไท่ชินอ๋องขอเข้าพบขอรับ"

       "ให้เข้ามาได้" ไท่ชินอ๋องเอ่ยอนุญาต

       "ขอรับ"

ทหารนายนั้นน้อมคำนับรับคำสั่งแล้วออกไปจากห้องอาหารที่ไท่ชินอ๋องนั่งอยู่อย่างว่องไว ครู่ต่อมาก็นำพ่อบ้านเหลียงเข้ามาพบไท่ชินอ๋อง

       พ่อบ้านเหลียงแต่งกายอย่างบัณฑิตคงแก่เรียน เขาน้อมคำนับด้วยกิริยาสุภาพเรียบร้อยอย่างยิ่ง "ข้าน้อยน้อมคารวะท่านอ๋องขอรับ ขอท่านอ๋องจงเจริญยิ่งยืนนาน"

       "ไม่ต้องมากพิธี...เจ้ามีเรื่องสำคัญอันใดหรือ? จึงต้องการพบข้า" ไท่ชินอ๋องถาม

       พ่อบ้านเหลียงมีสีหน้าไตร่ตรองอย่างหนัก แล้วน้อมกายกล่าวว่า "เรื่องนี้...ข้าน้อยใคร่ขอความกรุณาท่านอ๋อง ขออนุญาตสนทนากันตามลำพังขอรับ"

       "เช่นนั้นเจ้าตามข้ามา"

       กล่าวแล้วไท่ชินอ๋องก็ลุกจากโต๊ะอาหาร พาพ่อบ้านเหลียงไปยังอีกห้องหนึ่งที่เป็นส่วนตัว

       พออยู่กันตามลำพัง...พ่อบ้านเหลียงก็คุกเข่าลงกับพื้น

       "ข้าน้อยขออภัยที่บังอาจ" พ่อบ้านเหลียงชิงขออภัย เพราะเรื่องที่เขาจะพูดถึงนั้น อาจจะร้ายแรงขนาดที่ศีรษะของเขาต้องหลุดออกจากบ่าได้ไม่ยาก!

       "ลุกขึ้นก่อนแล้วค่อยพูด" ไท่ชินอ๋องเอ่ย

       "ขอบพระคุณขอรับ" พ่อบ้านเหลียงลุกขึ้นยืนสงบเสงี่ยม

       ไท่ชินอ๋องนั่งลงที่เก้าอี้ไม้เนื้อดีฝังมุกตัวหนึ่ง

"เรื่องที่เจ้าจะพูดกับข้า...เกี่ยวข้องกับไท่หวางเฟยหรือพระชายาอาเฟยใช่หรือไม่?"

       ไท่ชินอ๋องคาดเดาจากปฏิกิริยาของพ่อบ้านเหลียง

       "ท่านอ๋องปรีชายิ่งนัก...ใช่จริงๆ ขอรับ" พ่อบ้านเหลียงกล่าวเป็นการยอมรับว่าอีกฝ่ายคาดเดาถูกต้อง

       "เกี่ยวข้องกับผู้ใด?" ไท่ชินอ๋องถามเสียงเรียบ

       "พระชายาอาเฟยขอรับ" พ่อบ้านเหลียงตอบด้วยน้ำเสียงเคร่งเครียด

       "เกิดอะไรขึ้น...จงบอกออกมาให้หมด" ไท่ชินอ๋องสั่ง

       "ขอรับ" พ่อบ้านเหลียงรับคำแล้วกล่าวต่อว่า "เรียนท่านอ๋อง มีสามีภรรยาคู่หนึ่งมาจากหมู่บ้านตระกูลกู้ที่ชนบทมาอ้างตัวว่าเป็นบิดามารดาของพระชายาอาเฟยขอรับ"

       "หือ?" หัวคิ้วเข้มเลิกขึ้น "เท่าที่ข้าตรวจสอบประวัติของอาเฟยก่อนที่ท่านหญิงหานจะประกาศรับเขาเป็นบุตรบุญธรรมให้เขาได้ใช้สกุลหาน ไม่ปรากฏว่าอาเฟยมีบิดามารดา...ทำไมวันนี้จึงมีผู้มาประกาศตัวว่าเป็นบิดามารดาของเขา?"

       "หรือว่าสองคนนี้เป็นพวกหลอกลวงขอรับ" พ่อบ้านเหลียงกล่าว

       "จะหลอกลวงหรือไม่ก็ตาม...เจ้ากลับไปที่จวนแล้วกักตัวทั้งสองเอาไว้ อย่าให้ไปไหน จนกว่าข้าจะมีคำสั่งปล่อย" ไท่ชินอ๋องสั่ง "และอย่าให้ข่าวมีคนมาอ้างตัวเป็นบิดามารดาของพระชายาอาเฟยแพร่งพรายออกไปเป็นอันขาด"

       "ขอรับ" พ่อบ้านเหลียงน้อมคำนับรับคำสั่ง แล้วรีบไปปฏิบัติทันที

       ส่วนไท่ชินอ๋องก็กลับไปกินเลี้ยงต่อ

       "ที่จวนมีเรื่องสำคัญหรือขอรับ?" หลี่ชิงถามขึ้น

       "มีนิดหน่อย...แต่มิได้สำคัญเท่างานเปิดหอสุราของอาเฟย" ไท่ชินอ๋องตอบด้วยทีท่าสบายๆ "พวกเรากินเลี้ยงต่อเถอะ"

       ดังนั้นทุกคนจึงกินเลี้ยงกันต่ออย่างสนุกสนาน...จนกระทั่งงานเลี้ยงเลิก อาเฟยกล่าวขอบคุณแขกทุกท่าน และแขกทยอยกันกลับแล้ว ...หอสุราอาเฟยก็เปิดดำเนินกิจการอย่างเป็นทางการ

       พอถึงเวลากลับวังหลวง...ไท่ชินอ๋องก็บอกกับอ๋องสี่ว่า "น้องสี่...เดี๋ยวพาอาเฟยไปที่จวนของข้าก่อน"

       "ได้...พี่ใหญ่" แล้วอ๋องสี่ก็แยกไปขึ้นรถม้าคันเดียวกันกับอาเฟย

       ส่วนไท่ชินอ๋องนั่งรถม้าคันเดียวกันกับหลี่ชิง

       "ชิงชิง...พวกเราจะไปที่จวนก่อน" ไท่ชินอ๋องบอกเสียงเรียบๆ

       ทว่าหลี่ชิงพอจะคาดเดาได้ว่า...จะต้องมีอะไรผิดปกติ "ท่านอ๋อง...เกิดอะไรขึ้นที่จวนหรือ?"

       "มีชายหญิงคู่หนึ่งมาอ้างตัวเป็นบิดามารดาของอาเฟย"

       "เรื่องนี้ไม่ใช่เรื่องเล็ก" หลี่ชิงเอ่ยเสียงเบา

       "ดังนั้น...ข้าจึงให้พ่อบ้านเหลียงควบคุมตัวพวกเขาเอาไว้ก่อน เพื่อจะได้สืบหาว่าบิดามารดาของอาเฟยเป็นผู้ใดกันแน่" ไท่ชินอ๋องกล่าว

       หลี่ชิงพยักหน้า "ถ้าคนคู่นี้เป็นบิดามารดาของอาเฟยจริงๆ ละขอรับ?"

       "ย่อมต้องจัดการให้เหมาะสม แต่ไม่อาจปล่อยให้พวกเขาไปเที่ยวป่าวประกาศสะเปะสะปะไปทั่วได้ อาจจะจัดหาหมู่บ้านที่อุดมสมบูรณ์ให้พวกเขาไปอยู่อย่างสุขสบายสักแห่ง"

       พอไท่ชินอ๋องเอ่ยถึง หมู่บ้านที่อุดมสมบูรณ์ หลี่ชิงก็อดนึกถึงอดีตใต้เท้าหลี่ผู้เป็นบิดากับฟูเหรินผู้เฒ่าซึ่งเป็นย่าไม่ได้...สีหน้าจึงสลดลง!

       "ชิงชิง...คิดถึงใต้เท้าหลี่หรือ?"

       "ขอรับ" คำตอบแสนจะเบา ทว่าไท่ชินอ๋องยังคงได้ยินถนัดชัดเจน

       "เอาเถอะ...ข้าจะหาเวลาว่าง พาเจ้าไปเยี่ยมพวกเขาเร็วๆ นี้" ไท่ชินอ๋องเอ่ยพลาง ดึงร่างบอบบางมากอดไว้

       "ขอบคุณขอรับ"

       "บิดามารดาของข้าหรือขอรับ?" อาเฟยเอ่ยด้วยสีหน้างุนงง

       "ใช่" ไท่ชินอ๋องถามต่อไปว่า "เจ้ารู้อะไรเกี่ยวกับพวกเขาบ้าง?"

       "พ่อบ้านสีบอกข้าก่อนที่เขาจะกลับไปอยู่บ้านในชนบทว่า ข้าเป็นเด็กที่เขารับซื้อไว้แทนจวนชินอ๋อง ด้วยราคา 20 ตำลึงเงิน ทุกตรุษจีนข้าจะได้รับแต๊ะเอีย 1 ตำลึงเงิน ซึ่งเขาช่วยเก็บไว้ให้ข้า เพื่อที่พอข้าเติบโตขึ้นจะได้ใช้ไถ่ตัว และบอกว่าเมื่อข้าไถ่ตัวได้แล้ว ข้าจะสามารถออกไปทำมาค้าขาย หรือจะยังคงอยู่รับใช้ในจวนก็จะได้รับเงินเดือน แล้วก่อนจะไปจากจวนแห่งนี้พ่อบ้านสีก็ได้คืนเงินเก็บให้ข้า 7 ตำลึงเงิน กำชับให้ข้าเก็บรักษาไว้ให้ดี ยามนั้นข้าอายุแปดขวบ แต่พ่อบ้านสีไม่เคยบอกว่าบิดามารดาของข้าคือผู้ใดขอรับ" อาเฟยตอบแล้วเม้มริมฝีปากสีหน้าครุ่นคิด

       ไท่ชินอ๋องฟังพลางยกมือขึ้นลูบคาง ครู่หนึ่งจึงถามว่า "นอกจากเงิน 7 ตำลึงแล้ว พ่อบ้านสียังมอบอะไรให้เจ้าอีกหรือไม่?"

       อาเฟยส่ายหน้าก่อนจะเปลี่ยนเป็นพยักหน้า

       "ตกลงมีหรือไม่มี?...อาเฟย" ไท่ชินอ๋องถามเสียงเรียบๆ ทว่าจริงจัง

       "มีขอรับ" อาเฟยตอบ "แต่...ไม่น่าจะเป็นของสำคัญ"

       "ของสำคัญหรือไม่...ให้คนนำออกมาให้ข้าดูให้หมด" ไท่ชินอ๋องสั่ง

       "ขอรับ" อาเฟยรับคำ "ถ้าในห้องนอนเก่าของข้ายังไม่มีผู้ใดเก็บข้าวของไปทิ้ง จะมีหีบไม้เล็กใบหนึ่ง ในนั้นเก็บข้าวของสมัยเด็กของข้า"

ไท่ชินอ๋องจึงสั่งต้าโก่วตามบ่าวรับใช้ผู้หนึ่งไปที่ห้องนอนเก่าของอาเฟยตอนที่ยังเป็นบ่าวธรรมดาทั่วไป ซึ่งเป็นห้องนอนรวมสี่คน ทุกคนล้วนเก็บหีบใส่เสื้อผ้าข้าวของไว้ใต้เตียงที่ต่อด้วยไม้ บนเตียงปูที่นอนที่เป็นผ้านวนเป็นที่ๆ เรียงกันสี่ที่

       ต้าโก่วต้องดึงหีบใบอื่นๆ ออกจากใต้เตียง จึงพบหีบไม้ใบเล็กที่ถูกดันเข้าไปอยู่ในสุด เขาใช้เชือกคล้องมันแล้วดึงออกมา ปัดฝุ่นบนฝาหีบออกก่อนจะเปิดมันออก แล้วอดยิ้มไม่ได้...ในนั้นมีกังหันที่ทำจากใบไผ่ มีตุ๊กตาไม้...หีบใบนี้จะต้องเป็นของพระชายาอย่างแน่นอน!

       ต้าโก่วปิดหีบแล้วนำไปให้ไท่ชินอ๋องอย่างรวดเร็ว

       "หีบใบนี้ใช่หรือไม่? อาเฟย" ไท่ชินอ๋องถาม

       "ใช่ขอรับ ข้าจำรูปแมวที่ข้าใช้มีดแกะสลักบนฝาได้" อาเฟยยิ้มแก้มกลม ลักยิ้มบุ๋ม

       ไท่ชินอ๋องมองแมวของอาเฟย แล้วได้แต่พยักหน้า มันคือรูปกลมเล็กที่น่าจะเป็นหัวต่อกับรูปกลมใหญ่กว่าที่น่าจะเป็นตัว มีสี่ขีดเป็นขา และมีขีดหลังเป็นหาง...

       แล้วเปิดฝาหีบ หยิบข้าวของออกมาทีละชิ้น ซึ่งส่วนใหญ่เป็นของเล่นของเด็กน้อย ทุกชิ้นมีสภาพไม่สมบูรณ์นัก จนกระทั่งถึงก้นหีบ...มีผ้าอยู่สองชิ้น!