บทที่ 0006

“จริงเหรอ ต่อไปเจ้าจะไม่สร้างปัญหาอีกแล้วใช่มั้ย?” หลิวหลงถิงถามฉันกลับ

ฉันพยักหน้าอย่างรวดเร็ว แล้วตอบว่าฉันจะไม่ทำแบบนี้อีกแล้ว ฉันจะฟังเขาทุกอย่าง

ได้ยินแบบนั้น หลิวหลงถิงถึงได้ยอมพักยก พลันความเจ็บปวดที่ท้องก็ค่อย ๆ หายไป หลิวหลงถิงยื่นมือมาประคองฉันลุกขึ้นจากพื้น เขายื่นมือมาลูบผมฉันให้เรียบ เหมือนกำลังปลอบโยน แต่คำพูดของเขานั้นทำเอาฉันขนลุกขนพองทันที “เจ้าเจ็บจนหน้าซีดไปหมดแล้ว ถ้ารู้แต่แรกแล้ว เมื่อกี้เจ้าน่าจะเชื่อฟังข้าดี ๆ จะได้ไม่ต้องทนเจ็บขนาดนี้ เจ้ารีบไปเปลี่ยนเสื้อผ้าเถอะ พวกเราต้องออกไปบ้านแม่สามีของหวังหงตอนนี้เลย”

ฮึก ทำเป็นมาแสร้งเห็นใจ ตอนนี้ฉันไม่อยากคุยกับหลิวหลงถิงเกินความเป็นแล้ว มือบางกุมท้องแน่นแล้วกลับไปเปลี่ยนเสื้อผ้าที่ห้อง

ทว่าตอนที่จะออกจากบ้าน หลิวหลงถิงก็ประทับอยู่ในร่างฉันแล้ว

เมื่อครู่หวังหงพึ่งจะได้เห็นฉันดุใส่เขา แต่ตอนนี้นิสัยของฉันกลับตาลปัตรโดยอัตโนมัติ สีหน้าของเขาดีขึ้นกว่าเดิม และบอกว่าเขาไม่ได้ตั้งใจมาเชิญฉันไปบ้านเพื่อนดูแคลนเรื่องภรรยา แต่ถึงอย่างไรเขาจะต้องดูแลภรรยาของตนให้ดีที่สุด ส่วนเรื่องเงินไม่ใช่ปัญหาสำหรับเขาอย่างแน่นอน

ถ้าไม่ใช่เพราะหลิวหลงถิงบังคับฉันให้มา ฉันก็จะไม่ได้สนใจเรื่องเงินเล็กน้อยของเขาเลย ฉันตอบหวังหงอย่างส่ง ๆ สักสองสามคำ แล้วขึ้นรถไปที่บ้านแม่ยายกับเขา

บ้านแม่ยายหวังหงอยู่ในเขตชุมชน ซึ่งอยู่ห่างจากบ้านฉันก็ไม่น่าจะไม่เกินหนึ่งชั่วโมงโดยประมาณ มันก็ไม่ได้ไกลกันมาก ชุมชนเล็กนี่อายุแค่ไม่กี่ปีแต่ก็ไม่เก่ามาก แถมยังตั้งอยู่ใจกลางอำเภอ เขาซื้อบ้านมือสองที่นี่โดยใช้เงินเพียงสองแสนหยวน หวังหงนี่ช่างจะโชคดีอะไรขนาดนี้

เมื่อหวังหงพาฉันเข้ามาในบ้านของแม่ยาย ทันทีที่เดินเข้าประตูไป ก็ได้กลิ่นเหม็นอับตีเข้าที่หน้าอย่างจัง พื้นที่บ้านโดยรวมถือว่าใหญ่มาก แต่ต่ำแหน่งทิศทางไม่ค่อยดีหนัก ทั้ง ๆ ที่ตอนนี้กลางวันแสก ๆ แต่ในห้องกลับอึมครึมมาก ราวกับกำลังกลั้นหายใจเฮือกใหญ่เอาไว้ แบบนั้นจะทำให้คนที่อยู่รู้สึกไม่สบายได้ง่าย

ฉันกล่าวทักทายสวัสดีกับแม่ยายที่ดูสุขภาพไม่ค่อยดี จากนั้นหวังหงก็พาฉันไปที่หน้าประตูห้องของภรรยา เขาชี้ไปยังผู้หญิงคนหนึ่งที่เหมือนกับกำลังกินอะไรอยู่ในห้องคนเดียว พลันเอ่ย “นี่คือภรรยาของฉัน หลี่จวน ที่ตอนนี้อยู่ ๆ ก็เกิดอาการบ้าคลั่งขึ้นมา”

ฉันก็พึ่งเห็นร่างทรงมาเมื่อวานนี้ เมื่อมองดูภรรยาของหวังหง ก็ไม่พบว่ามีอะไรผิดปกติเลยแม้แต่นิด เธอนั่งตัวตรงอยู่บนเตียงคนเดียว ดูเผิน ๆ ก็เหมือนเธอกำลังนั่งกินข้าวอย่างใจลอย แต่แผ่นหลังของเธอบดบังสายตาเรา ฉันจึงไม่รู้ว่าเธอกำลังกินอะไรอยู่

“เป็นอย่างไรบ้างแม่หมอป๋าย เธอเห็นอะไรบ้างไหม? ห้องนี้มีสิ่งแปลกปลอมใช่หรือเปล่า?” หวังหงถามฉัน

หากไม่มีหลิวหลงถิงฉันก็เป็นแค่คนสามัญธรรมดา ฉันจะไปมองเห็นอะไรได้ล่ะ ร่างบางกำลังเตรียมจะตอบเจ้าของบ้าน ทว่ากลับมีบางอย่างที่เย็นวาบสัมผัสเข้ากับขาใต้กระโปรงของฉัน ฉันตกตะลึงนิ่งค้างไปทั้งตัว มันเหมือนกับวันที่ป้าอิงถูกหลิวหลงถิงประทับร่าง ฉันไม่สามารถขยับตัวได้เลย และรู้สึกแค่ว่าเหมือนมีพลังมหาศาลกำลังควบคุมร่างกายของฉันอยู่!

“ฉันเห็นแล้วล่ะ บ้านหลังนี้ตั้งขวางทางผีผ่านอยู่”

ปากของฉันพูดตามสิ่งที่หลิวหลงถิงคิดอย่างรวดเร็ว ฉันกำลังถูกหลิวหลงถิงสิงร่างอยู่!

ในขณะที่หลิวหลงถิงพูดเช่นนี้ เขาก็เงยหน้าขึ้นมองเข้าไปในห้อง เมื่อครู่ฉันยังไม่เห็นอะไรเลย แต่พอตอนนี้หลิวหลงถิงเป็นเจ้าของร่างของฉันแล้ว จากห้องที่สะอาด ๆ กลับกลายเป็นห้องที่สกปรก และลักษณะการจัดว่างของในห้องก็เปลี่ยนไป เหมือนกับว่าเป็นถนนเส้นหนึ่งที่มีขยะ ถุงพลาสติก และพวกซากตับไตไส้พุงต่าง ๆ ของสัตว์เน่าเปื่อยทั่วทั้งถนนสายนี้!

หลี่จวนนั่งบนเตียงโดยไม่รู้ตัวว่าเธอเต็มไปด้วยเงาดำของเด็กสองสามคน และที่ด้านหน้าของเธอดูเหมือนจะยังมีผู้หญิงอีกคนนั่งอยู่ หล่อนมีลักษณอ้วนท้วม พุงใหญ่ ๆ แต่งกายในชุดของราชวงศ์ชิงนั่นขยับไปมาอยู่ข้างเธอ หลี่จวนปิดบังใบหน้าของหล่อนเอาไว้ ฉันมองเห็นเพียงแค่ว่าเธอกำลังหวีผมอันเงางามดูมีน้ำหนักของหล่อนอยู่

“มีทางเดินอีกตั้งมากมาย เดินทางใครทางมัน พวกเจ้าไม่ยอมที่จะกลับไปเกิดใหม่ดี ๆ แต่เลือกอยู่ที่นี่เพื่อทำร้ายโลกมนุษย์ หรือจะต้องให้ข้าเตือนพวกเจ้าดีล่ะ!” หลิวหลงถิงสีหน้าเคร่งขรึมและตวาดใส่สิ่งชั่วร้ายที่อยู่ในบ้าน

ถึงอย่างไรหลิวหลงถิงก็เป็นเทพ เมื่อได้ยินเสียงตะโกนของหลิวหลงถิง พวกมันก็ตื่นกลัวมากจนกรีดร้องและหายเข้าไปในกำแพง ทว่าผู้หญิงที่นั่งตรงข้ามหลี่จวนกลับเอื้อมมือไปกดไหล่ของหลี่จวนไว้ หล่อนหันมาพร้อมกับใบหน้าเน่าเละจนไม่สามารถแยกแยะอวัยวะบนใบหน้าได้เลย และจ้องมาที่ฉันอย่างเอาเป็นเอาตาย