บทที่ 0005

หวังหงพูดเหมือนกับว่าฉันไปติดหนี้อะไรเขาไว้เลย

ฉันรู้สึกไม่สบายใจทันที พลันรีบไล่เขาออกไปให้เร็วที่สุด “ถ้าฉันไม่ใจดีแล้วนายมาหาฉันทำไม ไป ไป ไป นี่ฉันเห็นแกความเป็นเทพบุตรประจำโรงเรียนหรอกนะ ถึงให้นายเข้ามานั่งกินน้ำกินท่าแบบนี้ ไม่อย่างนั้น แม้แต้หน้าประตูหน้าบ้าน ฉันก็ไม่ให้นายเข้ามาหรอกนะ!”

“ป๋ายจิ๋ง ทำไมเธอกลายเป็นคนหยาบคายได้ขนาดนี้ล่ะ เธอฟังฉันนะป๋ายจิ้ง...”

หวังหงยังคงยืนอยู่ด้านนอกประตูเพื่อจะขอร้องฉัน เห็นแบบนั้นฉันจึงรีบปิดประตูอย่างเร็ว ฉันขี้เกียจที่จะฟังเขาพูดจาบังคับขู่เข็ญแล้ว

แต่จะว่าไปเรื่องของหวังหง คงเป็นหลิวหลงถิงที่เป็นคนชักใยอยู่เบื้องหลังแน่ ๆ ดูแล้วหลิวหลงถิงก็คงจะใส่ใจกับเรื่องนี้เป็นอย่างมาก ถ้าหากว่าหลิวหลงถิงเกิดรู้เรื่องที่ฉันไล่หวังหงกับไป เขาจะลงโทษฉันไหมนะ

ตอนแรกฉันก็รู้สึกลังเลอยู่ในใจ แต่สุดท้ายฉันก็ตัดสินใจว่าจะไม่สนใจเขาแล้ว และไม่สนว่าเขาจะลงโทษฉันอย่างไร เขาก็ต้องมาขอร้องฉันเอง ตราบใดที่เขาไม่เอาลูกงูของเขาออกไปจากท้องของฉัน ฉันจะไม่ยอมเป็นร่างให้เขา แค่คิดถึงตอนที่จะต้องคลอดออกมา และวาดภาพงูที่ค่อย ๆ เลื้อยกันยั้วเยี้ยออกมาจากตัวฉัน แค่คิดก็รู้สึกขยะแขยงและน่าสะพรึงกลัวแล้ว

หวังหงยังคงยืนอยู่หน้าประตูและพยายามออกแรงเคาะประตู ส่วนฉันก็นอนเอนหลังอยู่บนโซฟา พลางดูละครต่ออย่างสบายอกสบายใจ ในขณะนั้นเองก็มีน้ำเสียงผู้ชายดังขึ้นมาจากข้างหลังฉัน “ เป็นไง ละครสนุกไหม?”

“ก็สนุกสิ”

หลังจากที่ฉันตอบไปอย่างไม่ได้ใส่ใจ จู่ ๆ ก็สังเกตเห็นว่ามีบางอย่างผิดปกติไป ร่างบางหันไปมองข้างหลังอย่างรวดเร็ว ก่อนจะเห็นว่าหลิวหลงถิงกำลังพูดและวางมืออยู่บนพนักพิงโซฟา เขาแสยะยิ้มพร้อมจ้องมองตรงมาที่ฉัน

“ผั๊วะ!” เมื่อเสียงดังขึ้นทีวีก็ปิดลงโดยอัตโนมัติ ทำให้ฉันตกแทบช็อค ฉันมองไปที่หน้าจอทีวีสีดำสนิท และรีบเดินไปที่ทีวีแล้วพยายามกดสวิตช์เปิดปิด แต่ทีวีไม่การตอบสนอง ฉันหันไปดึงปลั๊กออกแล้วเสียบเข้าไปใหม่ก็ยังไม่มีการตอบสนอง! ขาเรียวเดินไปหาหลิวหลงถิง ไม่คิดเลยว่าเขาจะพังทีวีของฉันแบบนี้!

“ไป ไปเรียกหวังหงเข้ามา” หลิวหลงถิงออกคำสั่ง

เมื่อกี้ฉันพึ่งอารมณ์เสียกับหวังหงไป แล้วตอนนี้หลิวหลงถิงก็มาเผาทีวีของฉันอีก ตอนนี้ในใจมีคำพูดมากมายแต่ก็ไม่ได้พูดอะไรออกไป ถ้าไม่ใช่เพราะฉันไม่ได้เก่งเท่าหลิวหลงถิง ป่านนี้ฉันก็คงไล่ผู้ชายคนนี้ออกไปแล้ว!

“ฉันไม่ทำ ถ้าท่านต้องการให้ฉันเป็นร่างทรงให้ ท่านก็ต้องเอาพวกงูน้อยในท้องของฉันออกไปก่อน ไม่งั้นฉันก็จะไม่ยอมเป็นร่างทรงให้กับท่าน”

เมื่อเห็นฉันพูดเช่นนี้ หลิวหลงถิงก็ไม่มีทีท่าว่าจะโกรธ แต่เขากลับเดินเลี่ยงมาทางโซฟาแล้วนั่งลงข้าง ๆ พร้อมรั้งตัวฉันเอาไว้ มือหนาจับแก้มฉันไว้มั่นแล้วออกแรงบีบให้มองหน้าเขา “แล้วเจ้าไม่กลัวข้าแล้วหรือ?”

ดวงตาเรียวยาวของหลิวหลงถิงอยู่ห่างจากฉันไม่ถึงยี่สิบเซนติเมตร เมื่อจ้องตาเขาใกล้ ๆ แบบนี้ ฉันกลัวว่าความถี่ในการเต้นของหัวใจมันจะเร่งเร็วขึ้น แต่ฉันก็ไม่สามารถที่จะยอมรับได้ง่าย ๆ “ไม่กลัว ขอเพียงแค่คุณเอางูที่อยู่ในท้องฉันออกมา ฉันจะเชิญหวังหงเข้ามาทันที”

พลันเสียงหัวเราะก็ดังขึ้น หลิวหลงถิงมองทั่วใบหน้าของฉัน ฉันประหม่าจนใจเต้นไม่เป็นจังหวะ แล้วไหนจะความเคลื่อนไหวบางอย่างในท้องของฉันอีก เขาเอ่ยปากว่า “ลูก ๆ แม่ของลูกบอกว่าพวกลูกไม่มีค่า เธอจะฆ่าลูกแล้ว พวกลูกพร้อมที่จะแสดงให้เธอเห็นหรือยัง?”

เหมือนว่าลูกงูในท้องของฉันที่ยังไม่โตจะได้ยินสิ่งที่เขาพูด ฉันอยากจะหัวเราะออกมา ทว่ากลับมีอะไรบางอย่างกำลังเคลื่อนไหวอย่างรุนแรงในท้องของฉัน ฉันรู้สึกเจ็บจี๊ดขึ้นมาเล็กน้อยตรงส่วนบนของหน้าท้อง ยังไม่ทันจะได้ลูบมัน ความเจ็บปวดก็แผ่ซ่านจากหน้าท้องไปทั่วตัว ดูเหมือนมีอะไรบางอย่างในท้องกำลังกัดอวัยวะภายในของฉัน ความเจ็บปวดที่แสนจะทรมาน ราวกับถูกมีดบาดนับไม่ถ้วน ในจังหวะนั้นฉันเจ็บจนตกลงจากโซฟา พร้อมจับท้องแล้วกลิ้งไปตามพื้น!

“ตอนนี้เจ้าจะยอมเป็นร่างทรงให้ข้าหรือไม่” หลิวหลงถิงเอนตัวลงบนโซฟา ตาคมมองฉันที่กลิ้งไปกลิ้งมาบนพื้น ใบหน้าเขาเต็มไปด้วยร้อยยิ้มสะใจ

“ไม่…” ฉันพยายามตอบหลิวหลงถิง

หลิวหลงถิงไม่ได้พูดอะไร แต่ความเจ็บปวดที่ท้องของฉันมันหนักกว่าเมื่อครู่มาก ความเจ็บปวดแบบนี้เป็นความเจ็บปวดที่ปวดเข้าไปยันกระดูก แม้แต่ความตายก็ยังง่ายกว่านี้เป็นร้อยเท่า!

ฉันตะโกนเหมือนคนบ้าคลั่งอยู่บนพื้น สุดท้ายฉันก็ทนความเจ็บปวดไม่ไหว ร่าบางคลานไปหาหลิวหลงถิง พร้อมใช้มือทั้งสองกอดขาของเขาไว้แน่น แล้วพูดด้วยน้ำเสียงแหบแห้งว่า “ท่านบอกให้พวกมันหยุดลงเถอะ ฉันยอมเป็นร่างทรงแล้ว ฉันจะยอมทำตามทุกอย่างเลย”