แล้วทุกอย่างก็ถึงเวลาของมัน

โรงพยาบาลBBB

เช้าวันใหม่ แสงแดดอ่อนสาดผ่านหน้าต่างบานใหญ่ของห้องพักผู้ป่วย

เสียงฝีเท้าเล็ก ๆ วิ่งตึกตึกอยู่ที่ทางเดินหน้าห้องผู้ป่วยพิเศษ อันอันและเชียวอู่ในชุดเสื้อผ้าสะอาดเอี่ยม มือเล็กจูงมือกัน ขณะที่เหรินเหมยเดินตามมาพร้อมตะกร้าใส่ผลไม้และข้าวต้มที่เธอลงมือทำเอง

“จุนแม่ขาแม่ พวกเราจะได้เจอจุนพ่อแล้วใช่ไหมฮับ” เชียวอู่หันมาถามตาเป็นประกาย

“จ้ะลูก...วันนี้คุณพ่อรู้สึกตัวแล้ว พวกเราต้องเข้าไปเงียบๆ นะอย่าให้คุณพ่อตกใจ” เหรินเหมยยิ้มให้ลูกด้วยแววตาเปี่ยมความหวัง แม้ใต้ตายังมีรอยหมองจาง ๆ จากหลายคืนที่เธอไม่ได้นอน

เมื่อประตูห้องเปิดออก พยาบาลสาวประจำห้องยิ้มให้

“คุณเฉิงรู้สึกตัวดีแล้วค่ะ เชิญเข้าพบได้เลย”

ในห้องเงียบสงบ แสงอ่อนๆ จากหน้าต่างสะท้อนกับเตียงสีขาวที่มีสายต่างๆ ระโยงระยางพาดอยู่ เฉิงซีหยวนพิงหมอนอยู่บนเตียง ใบหน้าซีดลงแต่ดวงตายังมีประกายเมื่อหันมาเห็นคนทั้งสาม

“จุนพ่อ!”

เสียงร้องเรียกดังขึ้นพร้อมกัน อันอันกับเชียวอู่วิ่งตรงเข้าไปเกาะขอบเตียง มือเล็กๆ กุมมือเขาแน่น

เฉิงซีหยวนยิ้มอ่อน มือข้างหนึ่งยกขึ้นลูบผมลูกทั้งสองเบา ๆ น้ำตาซึมขึ้นมาโดยไม่รู้ตัว

“จุนพ่อ ไม่เป็นอะไรแล้วใช่