ตอน 18

ชายหนุ่มชาวสวนนิ่งไปตอนที่ธามเกริ่นให้ฟังว่าเขากับไข่มุกมีความคิดเห็นที่ไม่ลงรอยกันเรื่องลูก ธามจึงจะหาทางออกด้วยการหาคนมาอุ้มบุญ

"...แต่คุณเพิร์ลก็ไม่ยอมให้แกทำอย่างนั้นเช่นกัน"

"ใช่"

"ถ้าอย่างนั้น ทางออกตรงกลางมันคืออะไรวะนั่น"

ปีขาลถึงกับเกาหัว เขาเองก็ยังโสด ไม่มีประสบการณ์ที่ซับซ้อนเรื่องความรักความสัมพันธ์

"นั่นล่ะปัญหาใหญ่ ระหว่างฉันกับเพิร์ล เราหาตรงกลางไม่ได้ สำหรับเพิร์ล ฉันก็คือผู้ชายเห็นแก่ตัวที่จะเอาให้ได้ทุกอย่างในชีวิตนี้ ผู้หญิงบริสุทธิ์ก็จะเอา แม่ของลูกก็จะเอา เมียที่คอยปรนเปรอบนเตียงก็จะเอา..."

ธามทวนประโยคที่เพิ่งโดนไข่มุกบริภาษมาอย่างครบถ้วน

"และเขาจะฉันไม่ยอมให้ฉันสมหวังอะไรเลยสักอย่างเดียว เขาว่าอย่างนั้น"

หนุ่มเจ้าของไร่อ้าปากค้าง ขณะที่ธามสีหน้าชาเฉย...

"นี่แกโดนเมียด่าจนด้านชาไปแล้วสินะ ไอ้ธาม"

"ก็ไม่เชิง ฉันแค่ยอมรับว่าที่เพิร์ลพูดมามันถูกต้องแล้ว ฉันเห็นแก่ตัวจริง ๆ แต่ไม่ว่าเขาจะว่ายังไง ฉันก็ยังยืนยันความต้องการของฉัน ต่อให้เพิร์ลไม่ร่วมมือ ฉันก็จะหาทางมีลูกของฉันเอง"

"...นั่นแปลว่าแกต้องฟ้องหย่า"

ปีขาลคาดเดาทางออกของเพื่อนสนิท และธามก็พยักหน้า

"ถูกต้อง เพราะฉันจะไม่ยอมให้คนที่จะมาอุ้มบุญโดนตราหน้าว่าเป็นชู้ของฉันเด็ดขาด..."

"แต่ถ้าแกฟ้องหย่าสำเร็จ ยังจะต้องหาคนอุ้มบุญอีกทำไม ทำไมไม่แต่งเมียใหม่ไปเลย หาคนที่ต้องการจะมีลูกเหมือนกัน เรื่องมันจะได้ไม่ซับซ้อน..."

หนนี้ธามกลับนิ่ง เพื่อนเขาพูดถูก แต่ถ้าเขาเป็นอิสระ ศีตลาจะยอมมาเป็นภรรยาของเขาอย่างนั้นหรือ...

ใบหน้าไร้เดียงสาที่บ้าบิ่นนิด ๆ ของสาวน้อยคนหนึ่งลอยขึ้นมา ธามไม่รู้ตัวด้วยซ้ำว่าสีหน้าของตัวเองลึกซึ้งขึ้นเมื่อเอ่ยถึงใครคนนั้น แต่ปีขาลทันสังเกตเห็น และเขาอดจะถามไม่ได้

"พอจะบอกฉันได้ไหม ว่าผู้หญิงคนนั้นเป็นใคร... ไปไงมาไงเขาถึงมาอยู่ในความสัมพันธ์ที่ชวนปวดหัวของแกกับคุณเพิร์ลได้..."

ธามลังเลเล็กน้อย แต่สุดท้ายก็ยอมบอกเพราะเขาวางใจในตัวเพื่อนสนิท

"น้องสาวของศักดิ์สยาม..."

ปีขาลนิ่งไปเหมือนกัน เรื่องมันชักจะอีรุงตุงนังจนเขาเริ่มคิดตามไม่ทัน ให้เขาไปคิดคำนวณกำไรขาดทุนหรือคิดโปรเจกต์ธุรกิจใหม่ ๆ ยังจะง่ายกว่านี้หลายร้อยเท่า

ธามก็คงจะอ่านสีหน้าของเพื่อนสนิทออก

"ฉันขอโทษที่เรื่องไร้สาระพวกนี้มาคุยกับแก"

"เฮ้ย! ฉันยังไม่ได้บอกเลยนะว่าไร้สาระ ถ้าลองคนอย่างแกเลือกจะพูดออกมา แสดงว่าแกคงหาทางออกไม่ได้แล้วจริง ๆ ฉันยินดีรับฟังแกทุกเรื่อง ถึงฉันจะยังไม่มีเมียและยังนึกไม่ออกว่าจะช่วยแกยังไงดีก็เถอะ"

"ขอบใจแกว่ะเสือ ฉันแค่อยากทบทวนความคิดของตัวเองด้วยการคุยกับคนที่ไว้ใจได้อย่างแกเท่านั้นก็พอ... อย่างน้อยความคิดพวกนั้นมันจะได้ไม่ต้องวนไปเวียนมาอยู่ในหัวของฉันคนเดียว"

"ดี แกทำถูกแล้ว และฉันก็เชื่อว่าสุดท้ายแล้วคนอย่างท่านรองฯ จะหาทางออกได้"

ธามหัวเราะเบา ๆ เพราะรู้ว่าเพื่อนชอบเรียก 'ท่านรองฯ' เป็นการหยอกเย้า อย่างน้อยวันนี้เขาก็หัวเราะออกมาได้เพราะไม่รู้ว่าครั้งสุดท้ายนั่นมันเมื่อไหร่แล้ว

* * * * *

คืนนั้นปีขาลก็พักที่เมทราแกรนด์ตามระเบียบ เพราะไม่เพียงมีธามเป็นเจ้าของแต่ตัวเขาเองยังถือหุ้นอยู่ 2% สองหนุ่มนั่งดื่มและคุยกันอยู่จนดึกดื่นก่อนธามจะปล่อยให้เพื่อนได้พักผ่อนและตัวเขาเองก็ขึ้นรถกลับบ้านโดยมีธงไชยขับรถให้เช่นเคย

"ลุงธง ก่อนกลับช่วยแวะไปที่แยกห้วยขวางก่อน"

ท่านรองฯ หนุ่มที่คืนนี้ดื่มไปหลายแก้ว เอ่ยกับคนขับรถประจำตัว

ธงไชยคิดว่าตัวเองฟังผิด

"แยกห้วยขวางหรือครับ"

"ใช่ ในซอยที่เราเคยไป...ที่หอพักนั้นนั่นแหละ"

"เอ่อ ครับ"

แยกห้วยขวางก็แยกห้วยขวาง แวะก็แวะ ธงไชยนึกในใจขัน ๆ แม้ว่ามันจะคนเส้นทางกับทางกลับบ้านธนกิจเลยก็ตาม

* * * * *

แม้จะตีหนึ่งตีสอง แต่แยกห้วยขวางไม่เคยหลับใหล ตรงกันข้าม ยิ่งดึกก็ยิ่งคึกคักทั้งนักท่องเที่ยว คนทำงาน และคนที่อยู่อาศัยอยู่แถวนั้นเพราะมีทั้งโรงแรม อพาร์ทเม้นท์ หอพัก ตั้งอยู่ทุกซอกทุกมุม

รถหรูของธามค่อย ๆ แล่นเข้าไปซอยช้า ๆ สองข้างถนนคือบรรดารถเข็นขายอาหาร เสื้อผ้า เครื่องประดับ พอเข้ากลางซอยไปแล้วก็เริ่มโล่งแต่ก็ยังมีร้านสะดวกซื้อเปิด 24 ชั่วโมงอยู่กลางซอย ที่นี่จึงไม่เคยมีคำว่าเปลี่ยว

"จอดแถวนี้แหละ"

ธามสั่ง ธงไชยจึงชะลอและหยุดรถในบริเวณที่พอจะจอดได้ เขาเคยพาเจ้านายมาในซอยนี้แล้วหนนึงจึงรู้ว่าท้ายซอยมีที่ให้วนออกมาทางเดิม ไม่ต้องห่วงเรื่องกลับรถ

คนรถวัยกลางคนคิดว่าประเดี๋ยวเจ้านายอาจโทรศัพท์หาใครสักคน หรืออาจมีใครสักคนเดินมาหาตามที่นัดหมายไว้ แต่ธามกลับนั่งเฉย เหม่อมองไปยังหอพักกลางเก่ากลางใหม่ที่อยู่อยู่ติดกับร้านสะดวกซื้อที่ไฟสว่างโร่... คนทำงานและวัยรุ่นเดินขึ้นเดินลงเป็นปกติ แต่ไม่มีคนไหนที่มีทีท่าว่าเป็นคนที่เจ้านายของธงไชยรอคอย

"ลงไปหาอะไรกินก่อนก็ได้นะลุง ฉัขออยู่นี่อีกซักพัก"

"เอ่อ ครับ"

ธงไชยรับคำงง ๆ ไม่รู้จะซื้ออะไรเพราะปกติก็ไม่ใช่คนชอบกินของว่างจุบจิบ แต่เพราะธามสั่งแถมยังยื่นแบงค์สีเทาส่งมาให้ เขาจึงรับมาแล้วลงจากรถ คิดว่าเข้าไปซื้อขนมกับของใช้เล็ก ๆ น้อย ๆ ฝากแม่บ้านคนงานที่พักที่เรือนเดียวกันก็แล้วกัน

เมื่ออยู่ลำพัง ธามก็ถอนหายใจในความไร้สาระของตัวเอง หนแรกที่เขาเข้ามาในซอยนี้เพราะมาส่งเด็กสาวคนนั้นที่หอพักที่เธออยู่ ตอนนั้นเขาทำไปด้วยน้ำใจ 

แต่ตอนนี้เขาจะกลับมาอีกทำไม แถมยังมานั่งเฉย ๆ อย่างกับว่าเธอจะโผล่มาอย่างสุดแสนบังเอิญอย่างนั้นแหละ

ธามคิดว่าประเดี๋ยวเมื่อคนรถกลับออกมาจากร้านสะดวกซื้อ ก็ได้เวลากลับบ้าน หมดเวลาทำตัวเป็นเด็กหนุ่มวัยรุ่นที่ชอบทำอะไรที่หาคำอธิบายดี ๆ ไม่ได้เสียที

กระทั่งมีเด็กวัยรุ่นสามคนเดินลงมาจากหอพัก ธามก็ยืดตัวขึ้นทันที ใจเต้นแรง... ศีตลาเดินมากับเพื่อนผู้หญิงและอีกคนเป็นผู้ชาย อายุรุ่นราวคราวเดียวกัน ไกลเกินกว่าจะได้ยินเสียงพวกเขาแต่สีหน้าก็บอกได้ว่าสามคนกำลังหัวเราะเรื่องตลกอะไรบางอย่างอยู่ ก่อนที่เด็กสาวอีกคนจะโบกมือให้ศีตลา ท่าทางเหมือนกำลังจะกลับบ้าน ส่วนเด็กหนุ่มอีกคนนั้นแม้จะเดินกลับออกมาพร้อมกันกับเด็กสาว แต่ก็เห็นชัดว่ายังไม่อยากกลับ ยังคงโบกมือเอื่อย ๆ ให้ศีตลาอย่างอาลัยอาวรณ์

'แฟนเหรอ'

ธามนึกขึ้นมาแล้วก็รู้สึกหงุดหงิด

และชายหนุ่มก็ยิ่งรู้สึกขุ่นมัวเมื่อไม่กล้าแม้แต่จะถามตัวเองว่า...หากน้องสาวของศักดิ์สยามมีแฟนแล้วจริง ๆ ตามประสาวัยรุ่น... แล้วเขาจะหงุดหงิดไม่พอใจด้วยเหตุผลอะไร...