ตอน 19 จี้พลอยกับสร้อยเพชร

ไข่มุกตื่นนอนตอนสายโด่ง เธอนึกโชคดีเพราะแม่สามีขอร้องแกมบังคับให้กินข้าวพร้อมหน้าตรงเวลาเฉพาะมื้อเย็นเท่านั้น จึงไม่ต้องกัดฟันเปิดเปลือกตามาร่วมโต๊ะอาหารเช้าแต่ไก่โห่ คุณหญิงธัญญาที่ดำรงตำแหน่งประธานบริหารของธามเอนเตอร์ไพรซ์จะออกไปบริษัทแต่เช้าด้วยรถคนละคันกับลูกชาย ส่วนสะใภ้อย่างไข่มุกก็แวะเวียนไปร้านเครื่องประดับที่แม่สามีลงทุนเปิดร้านให้ที่ห้างสรรพสินค้าหรูกลางเมือง

แต่คนที่ร้านก็รู้กันว่าคุณไข่มุกแทบไม่สนใจจะมาดูแลร้าน บัญชีกำไรขาดทุนก็มีผู้จัดการคอยดูแลให้ทั้งหมด

‘ก็เปิดไปงั้น ๆ เอง’

หญิงสาวเคยบอกกับกลุ่มเพื่อนสนิท

‘คุณแม่เคยชวนให้ไปช่วยงานที่บริษัท แต่ฉันไม่ถนัด ท่านก็เลยเปิดร้านเพชรให้ คงกลัวลูกสะใภ้ไม่มีอะไรทำ’

‘แล้วแกไม่เข้าไปดูแลเลยแบบนั้น ไม่กลัวพนักงานโกงหรือไงยัยเพิร์ล’

‘โกงก็โกงไปสิ ไม่ใช่เงินฉันสักหน่อย ถ้าจับได้ก็จับส่งตำรวจ แค่นั้นเอง ต่อให้ร้านนี้เจ๊ง ตระกูลธนกิจก็ขนหน้าแข้งไม่ร่วงหรอก...ก็แค่เศษเงินที่โยนมาให้สะใภ้ได้เล่นขายของ’

‘แหม...แกก็พูดเหมือนตัวเองไม่มีอะไรดีเลยนะเพิร์ล’

‘ยัยเพิร์ลมันก็เก่งแหละ ไม่งั้นจบยูดังไม่ได้หรอก แต่เพราะได้สามีรวย มีเงินใช้ไปตลอดชาติก็ไม่อด ก็เลยไม่ต้องกังวลดิ้นรนอะไรใช่ไหมล่ะยะ’

อีกคนคาดเดา ไม่มีวี่แววจะประชด สีหน้าเรียบเฉยของไข่มุกพอจะบอกได้ว่าไม่ได้ปลาบปลื้มกับสิ่งที่ทุกคนมองว่าเป็นบุญวาสนาของเจ้าตัว

ถึงอย่างนั้นในแต่ละเดือน หญิงสาวเจ้าของร้านเพชรก็จะแวะเวียนไปที่ร้านเพื่อหาอะไรทำแก้เบื่อ ผู้จัดการร้านรีบต้อนรับอย่างดีอกดีใจ

“เป็นไง ขายดีไหม”

ถามเป็นการทักทายมากกว่าจะสนใจจริงจัง ผู้จัดการร้านเตรียมสมุดบัญชีของร้านไว้เรียบร้อยแล้วทุกวัน เผื่อว่าวันไหนที่ไข่มุกหรือแม้แต่คุณหญิงธัญญาแวะเข้ามา จะได้ส่งให้ตรวจสอบได้เลยทันที

“คุณแม่แวะมาบ้างไหม”

หญิงสาวถามถึงแม่สามีผู้เป็นนายทุนตัวจริงของร้าน

“ไม่ได้เข้ามานานแล้วค่ะ ตั้งแต่กลับจากปฏิบัติธรรมท่านก็ยังไม่ได้แวะเข้ามาเหมือนกันค่ะ...แต่ว่าคนที่แวะมาคือคุณธามค่ะ”

“ธาม? สามีฉันน่ะเหรอ”

“ใช่ค่ะ คุณธามค่ะ”

“แปลก มาเมื่อไหร่ แล้วมาทำไม”

“มาเมื่อวานซืนค่ะ มากับเพื่อนผู้ชายตัวสูงใหญ่ หนวดเคราเฟิ้มอย่างกับโจรเลยค่ะ ถ้าไม่ได้มากับคุณธาม ดิฉันคงรีบปิดร้านแล้วก็โทรแจ้งตำรวจ”

พนักงานอีกสองคนที่ยืนอยู่หลังตู้โชว์หันมายิ้มกว้างให้กันอย่างขบขัน แสดงว่าเห็นด้วย

“หนวดเคราเฟิ้ม... คุณเสือมากรุงเทพฯ งั้นเหรอ”

หญิงสาวพึมพำกับตัวเอง แต่ผู้จัดการได้ยินแล้วก็รีบพยักหน้า

“ใช่ค่ะ ใช่ เห็นคุณธามเรียกว่าคุณเสือค่ะ”

“อ้อ... เพื่อนของธามเองนั่นแหละ แต่ก็แปลกอยู่ดี อย่างคุณเสือน่ะเหรอจะอยากได้เครื่องประดับ แล้วเขาซื้ออะไรไปบ้างไหม”

“ซื้อจี้พลอยเส้นเล็ก ๆ เส้นหนึ่งค่ะ แบบที่เด็กวัยรุ่นชอบใส่กัน”

“พลอยเหรอ ไม่ใช่เพชร”

“ใช่ค่ะ คุณธามซื้อแค่จี้พลอยค่ะ”

ไข่มุกคงจะหมดความสนใจแค่นั้นถ้าไม่เพราะผู้จัดการเอ่ยออกมาแบบนั้น

“เอ๊ะ เธอว่าอะไรนะ ใครซื้อ? ธามหรือคุณเสือ”

“ดิฉันคิดว่าเป็นคุณธามค่ะ เพราะคุณธามเลือกเอง สั่งให้ห่อของขวัญเอง แล้วก็บัตรเครดิตที่ใช้ ก็เป็นชื่อคุณธามค่ะ”

ไข่มุกขบริมฝีปาก รู้โดยสัญชาติญาณว่าจี้พลอยเส้นนั้น ธามไม่ได้ซื้อมันให้เธอเป็นแน่

และหญิงสาวก็คิดว่าเธอรู้ว่าคนเป็นสามี ซื้อจี้เส้นนั้นให้ใคร...

สามปีก่อน

อีกไม่ถึงเดือน พิธีมงคลสมรสระหว่างไข่มุก ศศินทร์เดชา กับธาม ธนกิจ ก็จะจัดขึ้นอย่างหรูหรา ณ ห้องจัดเลี้ยงที่ใหญ่ที่สุดของโรงแรมเมทราแกรนด์ ซึ่งเป็นหนึ่งในธุรกิจของตระกูลเจ้าบ่าว รายละเอียดตั้งแต่เสื้อผ้าของคู่บ่าวสาวไปจนถึงอาหารจัดเลี้ยงและห้องพักสำหรับแขกวีไอพีที่บ้างก็เดินทางมาจากต่างประเทศ ได้ถูกจัดเตรียมไว้อย่างครบถ้วนด้วยบริการของมืออาชีพ เพราะคุณหญิงธัญญาประกาศิตมาว่าทุกอย่างจะต้องแล้วเสร็จก่อนวันพิธีอย่างน้อยสองสัปดาห์เพื่อไม่ให้เกิดความผิดพลาดใด ๆ ทั้งสิ้น

และแม้อีกไม่กี่วันก็จะต้องมาใช้ชีวิตร่วมกัน ธามก็ยังคงเชิญว่าที่เจ้าสาวของเขามาดินเนอร์บนชั้นดาดฟ้าของร้านอาหารที่เพิ่งเปิดใหม่ไม่กี่เดือนแต่กลายเป็นกระแสได้อย่างรวดเร็ว เพราะหัวหน้าเชฟชาวฝรั่งเศสเป็นเจ้าของดาวมิชลินต่อเนื่องหลายปีซ้อน และเซ็นสัญญามาเป็นเชฟที่นี่เพียงสองปี คิวจองจึงแน่นยาวไปถึงกลางปีหน้า แต่ด้วยประสิทธิภาพของผู้ช่วยส่วนตัวของธาม ก็ทำให้คืนนี้เขาได้เป็นเจ้าของโต๊ะริมระเบียงหนึ่งในมุมที่ดีที่สุดของร้าน

บริกรในชุดสูทดำก้าวเข้ามาอย่างนุ่มนวล ก่อนจะวางจานอาหารเรียกน้ำย่อยลงเบื้องหน้าชายหนุ่มและหญิงสาว หอยหอยเชลล์สดแล่บางเฉียบ เพิ่มรสชาติด้วยเลมอนยูซุญี่ปุ่นกับไข่ปลาแซลมอน บริกรอีกคนรินแชมเปญโรเซ่สีชมพูพีชลงในแก้วทรงสูง ก่อนทั้งคู่จะถอยออกไป

“เห็นคุณทำแต่งาน ไม่นึกเลยนะคะว่าจะมีมุมโรแมนติกแบบนี้ด้วย”

ไข่มุกเอ่ย ดวงตาคู่สวยส่องประกายวิบวับสะท้อนแสงไฟ แม้แต่ท่วงท่ายามยกแก้วแชมเปญขึ้นจิบก็ยังดูมีเสน่ห์น่ามอง

“ถ้าผมบอกว่าคนที่จองโต๊ะให้ก็คือเลขาฯ และคนที่เสนอให้พาคุณมาที่นี่คือคุณแม่...ความโรแมนติกมันจะหมดไปหรือไม่ครับ”

ธามถามตรง ๆ ไข่มุกตาโตขึ้นเล็กน้อยก่อนจะหัวเราะเบา ๆ แต่กังวานใสระรื่นหู

“แหม เพิร์ลชอบคุณก็เพราะอย่างนี้ล่ะค่ะธาม คุณไม่เหมือนผู้ชายคนอื่น ๆ คุณไม่เฟค ไม่พยายามจะทำอะไรเอาใจเพิร์ล เพิร์ลชอบที่คุณจริงใจ”

“แต่บางคนก็อาจจะตำหนิว่าผมทื่อมะลื่อ”

“ช่างคนอื่นสิคะ แต่สำหรับเพิร์ล... เพิร์ลว่าคุณไม่ได้ทื่อหรอก คุณมีเสน่ห์กว่านั้น...”

“อย่างนั้นหรือ”

ธามยิ้มนิด ๆ แต่สีหน้ายังราบเรียบมากกว่าจะเขิน

หญิงสาววางแก้วชะโงกหน้าเข้าไปใกล้มากขึ้นอย่างจงใจ ชุดเปิดไหล่เปิดเผยผิวนวลเนียนตั้งแต่ลำคอระหง ลาดไหล่ ไปจนถึงเนินอกอิ่ม ยิ่งธามรักษามารยาทผู้ดีด้วยการไม่มองในสิ่งที่เธอจงใจให้มอง เธอก็ยิ่งอยากยั่วเขา

“ก็อย่างนั้นสิคะ ถ้าคุณไม่มีเสน่ห์ เพิร์ลไม่ยอมให้คุณมาเป็นเจ้าบ่าวหรอก... และเชื่อเถอะค่ะว่าไฟใด ๆ ในตัวคุณที่คุณคิดว่าตัวเองไม่มี...หลังแต่งงาน เพิร์ลจะเป็นคนจุดมันขึ้นมาเอง แล้วคุณจะได้รู้ว่าตัวคุณเองน่ะ มีเสน่ห์กว่าที่คิดมากแค่ไหน”

ถ้าไข่มุกตั้งใจจะเขย่าอารมณ์ของธาม ก็คงจะได้ผล เพราะชายหนุ่มถึงกับต้องรีบเปลี่ยนมาคุยเรื่องที่เตรียมไว้

“ผมมีของขวัญจะให้คุณด้วยนะเพิร์ล ที่จริงอยากให้ตอนที่เสิร์ฟของหวาน แต่ให้ตอนนี้เลยก็คงจะดีเหมือนกัน”

ไข่มุกอมยิ้ม กลั้นหัวเราะ วินาทีต่อมาเธอก็สลัดวิญญาณเสือสาวทิ้ง กลับมาเป็นหญิงสาวไร้เดียงสาที่น่ารักน่าทนุถนอมได้ดังเดิม

“ของขวัญหรือคะ ดีจัง ว่าแต่มีวาระอะไรพิเศษหรือเปล่าคะ”

“ไม่มีอะไรพิเศษหรอกครับ มันก็แค่เป็นของขวัญสำหรับว่าที่ภรรยาของผม...”

ชายหนุ่มเอ่ย ก่อนยกมือเป็นสัญญาณให้บริกรหญิงคนหนึ่งที่รอท่าอยู่แล้ว สิ่งที่ธามเตรียมไว้คือกล่องกำมะหยี่สีงาช้าง ทรงแบนรูปสี่เหลี่ยมผืนผ้า ไข่มุกรับมันไปด้วยสีหน้าตื่นเต้น