“ใสซื่อจริงๆ พอใจ คืนนั้นฉันจำได้ทุกซอกทุกมุมของเธอนะพอใจ และฉันก็อยากได้อีกด้วยตอนนี้ เธอทำให้ฉันหลงรู้ไหม” มือใหญ่โยนซองสีขาวในมือทิ้งไปด้านหลังพร้อมนำมือมาลูบไล้แก้มนวลเนียนไล้มายังลำคอระหงที่หดห่อคอหนีมือใหญ่ตัวเอง
“ยะ...อย่าทำอะไรบ้าๆ นะท่านประธาน วันนี้ฉันมาลาออกเพื่อไปหางานใหม่ทำ และถ้าจะเรียกฉันมาพบเพราะแบบนี้ดิฉันขอตัวค่ะ” เธอกัดฟันข่มความรู้สึกวาบหวิวไว้ในอกแล้วผลักเขาออกห่างเต็มแรง ร่างใหญ่ประธานหนุ่มกระเด็นไปตามแรงผลัก แต่ก็เด้งกลับมาอีกครั้งและครั้งนี้ก็ตวัดกอดเอวเล็กคอดรั้งเข้าปะทะร่างหนาตัวเองแทน
ว้าย!
มือน้อยดันอกหนาไว้ทันทีด้วยกลัวว่าสองเต้าจะบดเบียดกับหน้าอกแกร่งของท่านประธานหนุ่ม
หึหึ
“อย่าพยายามเลยทูนหัว ยังไงซะร่างกายนี้ก็เคยเป็นของผมมาแล้วครั้งหนึ่ง และจะมีอีกครั้งจะเป็นไรว่าไหมพอใจ อ่ะ อื้อ”
สุดประโยคปากหนาอุ่นร้อนก็โน้มลงไปบดจูบปากอวบอิ่มสีระเรื่อที่กำลังจะขยับเอ่ยตอบโต้ตัวเองทันที มือใหญ่ที่กอดเอวเล็กอีกข้างผละออกมาจับบังคับคางเล็กให้แหงนเงยรองรับจูบเร่าร้อนของตัวเอง อาชาสอดแทรกเรียวลิ้นอุ่นร้อนเข้าไปในโพรงปากเล็กควานกลืนความหวานในโพรงปากน้อยที่แสนคะนึงหาทันที แม้เจ้าตัวจะพยายามเบือนหน้าหนีแต่มือใหญ่ที่จับบังคับล็อกคางไว้ก็แรงกว่า
“อ่ะ อื้อ” ปากหนาบดจูบคลึงเฟ้นความหวานในปากน้อยของผู้ช่วยเลขาส่วนตัว ด้วยปลายลิ้นแสนชำนาญ มือใหญ่อีกข้างที่โอบรัดเอวเล็กคอดก็เคลื่อนไล้มายังแผ่นหลังแล้วรั้งท้ายทอยเล็กให้แหงนเงยตอบสนองตัวเอง
“อ่ะ อื้อ” เสียงครางอู้อี้ยังคงดังรอดออกมาจากริมฝีปากของทั้งคู่ อาชารู้ว่าแม่คนตัวเล็กไร้เดียงสา หล่อนเผลอตัวจูบตอบเงอะงะมันทำให้เขาเผลอระบายยิ้มมุมปากออกมาพร้อมกับยกอุ้มเธอขึ้นนั่งบนโต๊ะทำงานแล้วผละมือที่บังคับคางเล็กออกมาสอดเร่าไปในชายกระโปรงชุดเดรสซีฟองของเจ้าหล่อน
“อ่า อื้อ” เรียวลิ้นใหญ่กอดเกี่ยวฟัดลิ้นเล็กอ่อนเดียงสาของพอใจในโพรงปากเล็กก่อนจะผละออกมาจูบมุมปากอวบอิ่มแสนหวานให้เธอได้หายใจเอาอากาศไปเลี้ยงปอดตัวเอง
“อือ ฮือ” พอใจหอบหายใจแรงเมื่อปากเป็นอิสระ แล้วก็ต้องเม้มปากเบ้หน้าเมื่อรับรู้ว่ามือใหญ่ที่สอดล้วงเข้ามาในชายกระโปรงกำลังจะดึงรั้งกางเกงชั้นในและกางเกงซับในตัวเองออก
“ยะ...อย่านะท่านประธาน” เธอจับมือใหญ่ที่สอดในกระโปรงตัวเองที่กำลังจะถลกดึงกางเกงซับในและกางเกงชั้นในตัวเองให้หยุด
“อย่าห้ามผัวสิทูนหัว มารำลึกความหลังกันหน่อยเป็นไง อยากรู้ไหมว่าเสียตัวให้ผมยังไงคืนนั้น และผมเอาคุณไปกี่ยก และอยากรู้ไหมว่าคุณน่ะเก่งแค่ไหนและครางหวานแค่ไหนยามผมสอดกระแทกตัวเข้าออกแรงๆ ในตัวคุณ” พูดจบก็กระชากดึงรั้งกางเกงชั้นในและกางเกงซับในของเธอออกทันที
ว้าย!
เธอร้องตกใจอยากจะดิ้นหนีแต่ก็ถูกเขากอดไว้บนโต๊ะทำงานที่สำคัญเขากำลังจะเปลื้องผ้าเธอ และเธอก็ทำอะไรไม่ได้เธอรู้สึกตื่นเต้นไปกับการรุกเร้าของเขาในตอนนี้ ท่านประธานที่เคยเคร่งขรึมเวลาอยู่ต่อหน้าผู้คน แต่เวลานี้มันเหมือนไม่ใช่อาชาเลยสักนิด เขากำลังจะจัดการเธอจัดการให้เธอเป็นของเขาอีกครั้ง แม้ว่าเรื่องคืนนั้นจะเลือนรางแต่เธอก็รู้ดีว่าเธอได้เสียสิ่งสำคัญให้คนตัวโตคนนี้ไปแล้ว
เพียงเวลาไม่นานชุดเดรสซีฟองตัวสวยของหล่อนก็ถูกถอดทิ้งไปตามด้วยยกทรงสีหวานของเธอ มันถูกโยนทิ้งราวกับว่าเขามีเวทมนต์ก็มิปาน มันรวดเร็วมากไม่ทันแม้แต่จะขัดขืนดิ้นหนี รู้ตัวอีกทีมือของเขาก็กอบกุมหน้าอกบีบนวดนาบเรียบร้อยแล้วและเธอก็เปลือยให้เขาเอาเปรียบตามใจชอบในตอนนี้
“อ่ะ ยะ...อย่าท่านประธาน คุณมาทำแบบนี้กับดิฉันไม่ได้นะ” หล่อนดิ้นตัวถอยหนีแต่เขาก็ตามมาและโต๊ะทำงานเขาที่เคยมองว่ามันใหญ่กว้างก็ดูแคบไปทันที จะดิ้นไปไหนก็ไม่ได้ด้วยกลัวจะพลาดตกไปกับพื้นห้อง
“ทำไม่ได้ก็มาดูกันว่าจะทำได้ไหม แต่ที่แน่ๆ คุณเป็นของผมพอใจ ตั้งแต่คืนนั้นแล้วทูนหัว”
พูดจบก็โน้มหน้าลงไปซุกกลางอกอวบอูมพอดีมือที่กำลังเคล้นคลึงนวดนาบทันที เขาเคลื่อนไหวมือเป็นจังหวะ ส่วนมือเล็กของพอใจก็พยายามจะแกะมือหนาออกจากหน้าอกตัวเองและพยายามดิ้นถอยหนี แต่ยิ่งพยายามอีกแขนของเขาที่กอดเกี่ยวเอวเล็กไว้ก็กอดรั้งเข้าหา เหมือนทุกอย่างสนับสนุนคล้อยตามไปหมดทั้งๆ พยายามขัดขืน
“อ่ะ อื้อ ยะ...อย่าทำแบบนี้ท่านประธาน อ่า อย่าทำฉันเลย หยุดเถอะได้โปรด...อื้อ อ่า” เธอขอร้องเขาเมื่อสุดทางแล้วก็ไปไหนไม่รอดนอกจากขอความเมตตาให้เขาหยุดมือหยุดการกระทำน่าเกลียดนี้
“ไม่ทันแล้วพอใจ เธอเป็นของฉันยังไงฉันก็ต้องทำกับเธออยู่ดีทูนหัว ปล่อยตัวตามสบายแล้วทุกอย่างจะดีเองทูนหัว” ขาโน้มหน้าลงไปจูบกระหม่อมสวยของเธอแล้วเคลื่อนไถเคราสากกับแก้มนวลเนียนของเจ้าหล่อน ตอนนี้อาชารู้ว่าพอใจกำลังพยายามต่อต้านแต่ร่างกายของเธอนั้นมันอ่อนระทวยให้เขาเชยชม
“อ่ะ อื้อ พะ...พอแล้วท่านประธาน อ่า”
ปากบอกอย่างแต่ร่างกายกลับแอ่นเด้งเร่ากระแทกขึ้นหาคนที่คร่อมทับตัวเองเหนือร่าง ประธานหนุ่มก็ไม่รอช้าจะปลดเปลื้องเสื้อผ้าของตัวเองให้เหลือแต่กายเปลือยเปล่า พอกายใหญ่เปลือยเปล่าเสมอเท่าเทียมกับกายเล็กของผู้ช่วยเลขา อาชาก็อยากจะสอดกายที่แข็งอุ่นร้อนกลางหว่างขาที่กำลังเหยียดตัวขยายพร้อมรบเร่าในความคับแน่นแสนหฤหรรษ์ของเจ้าหล่อน
“ยะ...อย่านะท่านประธาน ยะ...อ่า อื้อ” พอใจพยายามห้ามมือใหญ่ที่กอบกุมหน้าอกตัวเองแล้วก็ต้องร้องครางเสียวกระเส่าซ่านสยิวตรงกลางหว่างขา เมื่อรับรู้ความอุ่นร้อนแข็งแรงความเป็นบุรุษของท่านประธานหนุ่มกำลังเสียดสีถูไถกับเนินสวาทอวบอูมตนเองในตอนนี้
“อ่า อย่าแม้แต่คิดว่าจะออกจากห้องนี้ไปได้พอใจ รู้ไหมว่าเธอทำให้ผมนอนไม่หลับทั้งคืน ตั้งแต่ที่ได้คุณผมก็อยากได้ซ้ำๆ บอกเลยว่าผมต้องการคุณมากทูนหัว” น้ำเสียงครางพร่าประธานหนุ่มเอ่ยรดใบหน้าชื้นเหงื่อของพอใจพร้อมกับจูบเบาๆ ที่ระหว่างคิ้วของเธอก่อนจะเคลื่อนมาประกบปากแสนหวานที่กำลังจะร้องค้านปฏิเสธตนเองไว้
“อ่ะ อื้อ” เสียงครางอู้อี้ดังลอดออกมาอีกครั้งพร้อมกับที่สองมือเล็กพยายามดันมือใหญ่ออกจากสองเต้า แต่มันก็ไร้ประโยชน์เสียเปล่าเมื่อเรี่ยวแรงที่เคยมีมันหดหายไปหมดแล้วในตอนนี้
มือใหญ่กอบกุมบีบเร่าเคล้นคลึงหนักหน่วงเป็นจังหวะกับเต้าที่จับอยู่ อีกมือก็กอดรัดเอวเล็กยกขึ้นหาตัวเองพร้อมกับเคลื่อนกายแข็งร้อนกดแนบเบียดกายเข้าหาความเป็นสาวที่คับแน่นตอดเร่ารัดคลึงตัวเอง
“อ่ะ อื้อ” ดวงตากลมโตเบิกกว้างตกใจเมื่อความใหญ่โตอัดแน่นเบียดเสียดสีเข้ามาในตัวเธอ ทั้งอึดอัดและรู้สึกเจ็บแต่ก็แค่แว๊บแรกเท่านั้น เมื่อเอวหนาของประธานหนุ่มเริ่มขยับเคลื่อนไหวเป็นจังหวะ พร้อมกับมือและเรียวลิ้นของเขาควานกลืนความหวานในปากกอดรัดฟัดลิ้นเธอหยอกเย้า
“อ่ะ อื้อ” ความคับแน่นในกายของพอใจกำลังตอดรัดเร่งเร่าทรมานอาชา ตอนนี้เขาเป็นเหมือนม้าหนุ่มที่กำลังควบขี่สาวน้อยบนโต๊ะทำงาน ร่างเล็กเริ่มเรียนรู้จะตอบสนอง แม้จะอ่อนเดียงสาไร้ประสบการณ์แต่เขาก็พึงพอใจนักที่หล่อนเริ่มมีอารมณ์ร่วมไปกับตัวเอง
“อ่ะ อื้อ เสียวเหลือเกินค่า...” ร่างอวบอิ่มท้องแก่ใกล้คลอดกำลังนอนดิ้นบิดเร่าครางเสียวอยู่ใต้ร่างของสามีที่รัก ทั้งๆ ที่ท้องแก่ใกล้คลอดอีกสองเดือนข้างหน้านี้แล้ว แต่อาชาก็ยังคงหื่นจัด เชื่อแล้วว่าเขามันบ้ามันหื่นที่สุด และยิ่งไปกว่านั้นเธอก็ชอบ ตั้งแต่เขาหายอาการแพ้ท้องแทนเธอเขาก็ดุดันมีพลังเยอะเหลือเกินยามสอดเร่าในตัวเธอ “อ่า ผัวก็เสียวเมียจ๋า...อ่า แน่นมาก อ่า ไม่ไหวแล้ว พร้อมกันทูนหัว” พั่บ! พั่บ! พั่บ! เสียงจังหวะกระแทกเนื้อของทั้งคู่ดังเด้งหนักหน่วง แม้ท้องของพอใจจะโตแต่ก็ไม่ได้เป็นอุปสรรคสำหรับคนเก่งอย่างอาชา “อ่า ไม่ไหวแล้วท่านประธานของเมีย อ่า ไม่ไหวแล้ว เสียว เมียไม่ไหวแล้ว อ่า ลึกอีก อูว์” เอวกลมแอ่นเด้งรับตอบสนองท่อนเนื้ออวบใหญ่ของสามี ปากและมือของอาชากำลังกอบกุมกลืนกินเต้าอวบของเธอไปด้วยพร้อมเอวสอบก็แอ่นเด้งกระแทกกายเข้าออกในความเป็นสาวเธอด้วยจังหวะเสียวทรวง&nbs
“ทำไมเอาแต่มองหน้าไม่ยอมตอบล่ะหึ ว่าไงจะแต่งงานด้วยไหม เนี่ยผัวขอแต่งงานนะ” อาชาถามคนตัวเล็กย้ำอีกครั้ง “ทำไมต้องแต่งงานด้วย เราไม่ได้เป็นอะไรกันมากกว่าเจ้านายกับลูกน้อง ไม่สิตอนนี้แค่อดีตเจ้านายเท่านั้นค่ะ” เธอขืนตัวเองออกจากวงแขนแข็งแรง “แน่ใจที่พูดมาว่าไม่เป็นได้เป็นอะไรกัน เราเป็นอะไรพอใจน่าจะรู้ดีว่าตัวเองเป็นอะไรกับฉัน หรือต้องให้ทำตรงนี้ ทำให้ชาวบ้านรู้เลยว่าเธอเป็นเมียฉันทูนหัว”เขาบอกตอบกลับด้วยสีหน้าเครียดขรึม ทำไมหล่อนดื้อแบบนี้ เนี่ยยังต้องการอะไรอีก มันยังไม่ชัดเจนอีกเหรอว่าเขาน่ะต้องการเธอ เขาขาดเธอไม่ได้ ชีวิตนี้เขาโหยหาเธอตั้งแต่ที่เธอจากมาก็แทบเป็นบ้าเป็นหลัง ทำงานทำการไม่ได้สมาธิก็แทบไม่มีเพราะเธอคนเดียวเลยทูนหัว......“พอได้แล้วค่ะ เลิกเล่นสนุกได้แล้วฉันไม่มีเวลามาเล่นด้วยหรอกนะคะ ปล่อยค่ะจะเข้าบ้านแล้ว และมาทางไหนก็กลับไปทางนั้น”“ไม่ปล่อยไม่กลับจนกว่าเมียจะกลับด้วย ว่าไงแต่งงานกันนะ จะแต่งไม่แต่ง”“ทำไมต้องแต่งงานกันด้วย คุณเองก็ไม่ได้รักฉันและฉันก
“ใครบอกพ่อว่าผมไม่ได้รักแม่ผู้ช่วยเลขานั่น ถ้าผมไม่รักผมไม่กลับมาบ้านให้พ่อกับแม่ไปสู่ขอให้หรอกครับ ผมต้องการเธอจริงๆ ผมนอนไม่หลับตั้งแต่เธอกลับไปวันนั้น ดูหน้าลูกสิพ่อรุจกับแม่อุ่นไม่สงสารบ้างเหรอครับ แก้มตอบขนาดนี้ดูสิครับกินข้าวกินปลาแทบไม่ได้ แถมตื่นเช้ามาก็มักจะวิงเวียนคลื่นไส้เหมือนคนนอนหลับไม่พอครับ” เขาบอกในตอนท้ายเสียงเศร้า และพอนึกถึงท้องไส้ก็ปั่นป่วนขึ้นมาอีกครั้งและก็ต้องรีบลุกวิ่งไปยังห้องน้ำที่อยู่ห้องข้างๆ ทันที “อาชาลูกเป็นอะไรรึเปล่าลูก” อุ่นเรือนร้องตะโกนถามไล่หลังลูกชายที่อยู่ๆ ก็วิ่งพรวดพราดออกไปไม่บอกกล่าวสักคำ “หรือว่าลูกจะแพ้ท้องคะพี่รุจ อุ่นเรือนยกมือทาบอกเมื่อคิดได้ว่าอาการของลูกชายเป็นมันคล้ายสมัยเธอตั้งครรภ์ลูกชาย และอดิรุจก็มีอาการแบบนี้เลย “อุ่นไปดูลูกเถอะ พี่จะโทรหาไอ้สมานมันว่าหนูพอใจมีอาการแปลกๆ ไหม” อดิรุจเองก็นึกสงสัยเหมือนกัน เมื่ออาการของลูกชายตอนนี้มันเหมือนคนกำลังแพ้ท้องแทนเมีย และก็จะบอกเพื่อนรักด้วยว่าลูกชายตัวดีต
กลับมาลพบุรีก็เอาแต่เหม่อลอย ผ่านมาจะสองเดือนแล้วก็ไม่มีข่าวคราวของประธานหนุ่ม แม้ปากบอกว่าเกลียดคนสารเลวแต่แท้จริงแล้วลึกๆ ในใจก็เฝ้ารอเขา และยิ่งไปกว่านั้นประจำเดือนก็ยังไม่มาเลยทั้งๆ ที่เลยครบกำหนดมาจะอาทิตย์แล้ว เธอกลัวกังวลไปหมดกลัวว่าจะอุ้มท้องลูกประธานหนุ่ม “พอใจวันนี้จะออกไปทานข้าวเย็นกับบ้านเฮียเนี๊ยบไหมลูก”พริ้งพราวและสามีไม่ได้ซักไซ้ถามความลูกสาวไปมากกว่าที่ได้รู้จากอาชา เพราะกลับมาลูกสาวก็ไม่ได้พูดอะไรที่ผิดเพี้ยนไปจากอาชาพูด และพอใจก็เลือกที่จะไม่นึกถึงไม่พูดถึงมัน นางและสามีจึงไม่อยากถามด้วยกลัวว่าลูกสาวจะเสียใจ แต่พริ้งพราวนางมองออกว่าตอนนี้ใจของลูกสาวอยู่ที่ไหนไม่ได้อยู่ที่เฮียเนี๊ยบหรืออยู่ที่ตัว แต่มันอยู่กับคนที่กรุงเทพฯ คนที่พอใจจากมา “เย็นนี้พอใจนัดเฮียเนี๊ยบไปกินบิงซูกันที่ร้านเปิดใหม่ซอยข้างๆ เราค่ะแม่พริ้ง” เธอบอกท่าน “แล้วข้าวเย็นล่ะพอใจ จะกลับมากินที่บ้านไหม”
เฮ้อ! สมานถอนหายใจดังออกมาแล้วหันมามองหน้าภรรยาที่นั่งข้างๆ ตอนนี้พริ้งพราวได้แต่นิ่งเงียบไม่แสดงสีหน้าอะไรออกมาให้สามีอย่าเขารับรู้อารมณ์เลยจึงเอ่ยถามขึ้น “พริ้งว่ายังไงล่ะ ถ้าหากว่าจะเกี่ยวดองกับไอ้รุจมัน” พริ้งพราวนิ่งเงียบไม่ยอมปริปากตอบ เพราะตอนนี้ยังอึ้งและงงอยู่ ก็อยู่ๆ อาชามาบอกว่าลูกสาวสุดที่รักเป็นภรรยา และก็พักอยู่นี่ด้วย แม่อย่างนางควรทำยังไงล่ะ คนที่อยากได้เป็นเขยก็กลับไม่ได้ คนไม่ได้อยู่ในความคิดกลับโผล่มาซะงั้น แล้วจะทำยังไงล่ะ “แล้วทำยังไงละพี่สมาน เฮียเนี๊ยบของยัยพอใจกลับมาแล้วนะ อีกอย่างพอใจกับเฮียเนี๊ยบ ลูกชายเฮียเกียงเราก็หมั้นหมายคุยกันให้ไว้ตั้งแต่เด็กสองคนเล็กๆ แล้วมาแบบนี้เราไม่ผิดคำสัญญาเหรอพี่สมาน” พริ้งพราวเอ่ยกับสามี “แต่ตอนนี้มันก็ต้องผิดสัญญา เพราะคนของเราก็เป็นของคนอื่นไม่ใช่เฮียเนี๊ยบแล้วพริ้ง” สมานเอ่ยบอกภรรยาให้คำนึงถึงความจริงข้อนี้
สมานและภรรยาเดินทางมาถึงกรุงเทพฯ ตั้งแต่เช้า คือตั้งใจจะมารับลูกสาวกลับบ้านด้วยกันเพราะพอใจโทรไปบอกว่าจะย้ายกลับไปอยู่ที่บ้านช่วยงานบัญชีที่โรงงานน้ำแข็งของครอบครัว แต่พอมาถึงกลับติดต่อลูกสาวไม่ได้ และถามนิติบุคคลก็บอกว่าลูกสาวได้ประกาศให้เช่าห้องไปแล้วตอนนี้ สมานพาพริ้งพราวภรรยาที่รักแวะมาหาเพื่อนรักที่บ้านหลังใหญ่ในเช้าวันนี้ ตอนแรกว่าจะไปเช่าโรงแรมอยู่แต่คิดไปคิดมาว่าตัวเองมีเพื่อนอยู่กรุงเทพฯ จึงได้มาหาเพื่อขอค้างที่บ้านสองสามวันระหว่างรอติดต่อลูกสาวสุดที่รักของตัวเองได้ “เอ้า! ไปไงมาไงถึงได้มาหากูไอ้สมาน” ทันทีที่เด็กรับใช้ไปตามเขาที่กำลังดูคนสวนลงดินปลูกดาวเรืองก็รีบมาทันที และเพราะเด็กรับใช้บอกแค่ว่ามีคนมาหาตน “ก็ไม่ไงมาไงหรอก ตั้งใจจะมารับพอใจกลับบ้านแต่มาถึงก็ไม่อยู่แล้ว ติดต่อก็ไม่ได้สงสัยไปเที่ยวกับเพื่อนๆ เขาแน่นอน เพราะลูกคนนี้ชอบไปเที่ยวแล้วไม่บอกบ่อยๆ” สมานตอบเพื่อนรัก