คิดจะมาโปรยเสน่ห์กันหรือไง

รจนาเผลอรับนัดอย่างลืมตัวโดยไม่ทันสังเกตสายตาของคนรอบข้างที่มองมาที่เธอและเขาก่อนหันไปซุบซิบกันเองคิกคัก

“คนอย่างนายสาธุพูดคำไหนคำนั้น ว่าแต่คุณเอาคู่ไหน”

“ขอบสีฟ้าแล้วกัน”

“งั้นเอาสีฟ้าสองคู่ครับป้า”

“เดี๋ยวๆ ทำไมคุณต้องมาเลือกสีเหมือนฉันล่ะ คู่เก่าคุณนั่นสีน้ำตาลไม่ใช่เหรอ”

“แหม ผมก็อยากเปลี่ยนบรรยากาศบ้างอะไรบ้าง รองเท้าแตะขอบฟ้าแบบนี้ก็เท่ดีนะ ความหมายก็ดี เราจะพากันไปแตะขอบฟ้าไง”

“อี๋...เสี่ยวมาก” รจนาหมดคำจะพูด ครั้นจะเปลี่ยนสีอื่น ก็ไม่มีไซซ์ที่เธอใส่ได้อีก

“ซื้อเผื่อยัยเมรีอีกคู่แล้วกัน เอาสีฟ้ามีไหม”

“หมดแล้ว มีแต่สีเขียวกับสีส้ม” รจนานิ่งคิดก่อนตัดสินใจเลือกสีส้มให้น้องสาวและรับรองเท้าแตะสีฟ้าที่เธอเลือกมาสวม

“แหม เลือกรองเท้าสีเดียวกันเลยนะพ่อสาธุ” เจ้าของร้านอดแซวไม่ได้ แม้จะอดกลัวสกิลปากของลูกค้าสาวอยู่หน่อยๆ

“งั้นป้าคิดตังค์ด้วยจ้ะ สามคู่เท่าไหร่จ๊ะ”

“ไม่เป็นไรเดี๋ยวผมจ่ายเอง”

“ก็บอกแล้วไงว่าฉันจะรับผิดชอบเอง ฉันทำคุณเดือดร้อนก็ต้องรับผิดชอบสิ อยู่เฉยๆ ไปรอหน้าร้านเลยไป”

“ครับ...” ชายหนุ่มแกล้งลากเสียงยียวน ก่อนจะยอมถอยออกไปรอตามคำสั่ง ท่ามกลางสายตากังขาหลายคู่

“ก็ไหนว่าพ่อสาธุเขาไม่มีแฟนไง แล้วผู้หญิงคนนี้ใคร”

“นั่นสิป้า มีบอกจะรับผิดชงรับผิดชอบกันด้วย แบบนี้ไม่ธรรมดานา”

“หรือว่าพ่อของเด็กในท้องตัวจริงจะเป็น...” ขาเม้าท์หันไปมองหนุ่มบ้านไร่รูปงามที่ยืนรอสาวที่หน้าร้าน

“บ้าน่าป้า อย่ามาทำให้ขวัญใจหนูมัวหมอง พี่สาธุน่ะของหนู หนูจองมาตั้งนานแล้ว” ลูกสาวเจ้าของร้านชำจิกตามองสาวหน้าใหม่ที่เธอแอบหมายหัวในฐานะศัตรูหัวใจตัวฉกาจ

  

พอได้ของที่ต้องการแล้วหญิงสาวก็จะเดินออกจากร้าน แต่สายตากลับไปสะดุดกับถาดขนมที่วางบนโต๊ะหน้าร้านเสียก่อน หญิงสาวจึงเบนเท้าไปตามที่หัวใจเรียกร้อง

กว่าจะรู้ตัวอีกทีผีตะกละก็เข้าสิงจนรจนาได้ขนมมาเต็มมือเสียแล้ว

“โอ้โห! นั่นคุณเหมาอะไรมาเยอะแยะ” สาธุคุณร้องทักเมื่อเห็นถุงข้าวของในมือหญิงสาว

“ขนมน่ากินทั้งนั้น ฉันไม่ได้กินนานแล้วน่ะ เลยอยาก คุณดูนี่สิ ขนมพวกนี้ถ้าอยู่กรุงเทพไม่ได้หากินง่ายๆ หรอกนะ แถมราคาไม่แพงด้วย หมดนี่จ่ายแบงก์ร้อยยังได้ทอนตั้งหลายบาท”

ยามที่เธอช่างพูดช่างเล่าดูสดใสจนคนฟังเผลอยิ้มตาม

“แล้วนั่นซื้ออะไรมาบ้างล่ะ”

“หลายอย่างเลยมีทั้ง ข้าวซอยตัด ขนมเกลือ ขนมใส่ไส้ ขนมวง ข้าวต้มหัวหงอก ข้าวต้มมัด ข้าวหนุกงา ไข่เหี้ย เอ๊ย! ไม่ใช่ๆ เดี๋ยวนี้เขาเปลี่ยนชื่อใหม่เป็นไข่หงส์แล้ว ยังมีอันนี้เด็ดสุดหากินยากด้วย คุณลองชิมสิ อร่อยนะ”

คนพูดเพลินลืมตัวเผลอยื่นขนมในมือแบ่งให้ โดยไม่ทันคิดว่าแทนที่อีกฝ่ายจะใช้มือรับ เขากลับโน้มริมฝีปากมากินขนมจากมือเธอเสียนี่

รจนาทำตาโต หน้าแดงวาบ ใจเต้นตึกตักมองมือที่ว่างเปล่าข้างนั้น เพราะตอนนี้ขนมไปอยู่ในปากใครบางคนที่เคี้ยวตุ้ยๆ ก่อนมีหน้าบอก

“หวานจัง...”

“ทำอะไรเนี่ยคุณ”

“ก็กินขนมไง อร่อยดี แต่หวานไปหน่อย”

คนถามนึกแปลกใจ เพราะปกติเขาเห็นสาวๆ รักษาหุ่น แต่ดูจากคนตรงหน้าก็ออกจะเพรียวบาง ไม่ผอมแห้งแต่ดูกลมกลึงน่ามองไปทุกส่วน โดยเฉพาะในส่วนที่ผู้หญิงควรมี แม่สาวคนนี้ก็มีจนเหลือเฟือ

“คุณกินแบบนี้ไม่กลัวอ้วนเหรอ”

“กลัว เอ๊ย! ไม่ใช่สิ! อย่ามาเนียนเปลี่ยนเรื่อง เมื่อกี้คุณกินขนมจากมือฉันทำไม”

“อ้าว! ก็คุณยื่นให้เองนี่ ไม่ได้อยากป้อนผมเหรอ”

รจนาฟังแล้วทำหน้าไม่ถูก ชักไม่แน่ใจว่าตกลงแล้วเขาซื่อจริง หรือแกล้งบื้อ