หมาหาย

“ขออีกชิ้นสิ อร่อยดี” คร้านจะต่อปาก หญิงสาวเลยยัดขนมทั้งถุงใส่มือเขาไปจบๆ

“อันนี้เขาเรียกขนมอะไรเหรอ” ถามพลางมือก็จกขนมในถุงกระดาษใส่ปากเคี้ยวตุ้ยๆ โดยไม่เห็นประกายตาของหญิงสาวข้างกายที่วาววับอย่างเจ้าเล่ห์ก่อนตอบ

“ขี้หมา!”

“พรวด! ถุ๊ย! แค่กๆ ขนมอะไรนะ” รจนามองใบหน้าเหวอๆ ของเขาแล้วหัวเราะออกมาอย่างสุดกลั้น จนอีกฝ่ายหมั่นไส้เลยยัดขนมในมือใส่ปากเธอเสียเลย

“อะ ทีนี้เราก็กินขี้หมาทั้งคู่” สาธุคุณหัวเราะกลับ โดยไม่รู้ว่ารอยยิ้มที่มีลักยิ้มข้างแก้มของเขาทำให้สาวๆ ในร้านถึงกับกุมอก ตาปรอย พร้อมกับนึกสงสัยว่าหญิงสาวที่อยู่ข้างกายเขาเป็นใคร

“คนบ้า ยัดมาได้ ดีนะฉันไม่ติดคอตาย แค่กๆ”

“ก็ใครละเริ่มก่อน เอาขี้หมามาให้ผมกินเนี่ย”

“ใช่ขี้หมาที่ไหน ขนมนั่นน่ะ ชื่อขนมขี้หมาต่างหาก!” รจนาค้อนตากลับ ก่อนจะยอมเฉลย “มันไม่ได้ทำจากขี้หมาจริงๆ แต่ทำจากงาม่อนกวนกับน้ำตาลอ้อยเหนียวๆ มาปั้นเป็นก้อนหน้าตามันคล้ายขี้หมา เขาก็เลยเรียกขนมขี้หมา”

สาธุคุณมองริมฝีปากของเธอเพลิน ก่อนเอื้อมมือไปใกล้จนเจ้าตัวชะงัก

“อะไร จะตบปากฉันหรือไง”

“ใช่ที่ไหนล่ะ เศษขนมมันเลอะปากคุณ ผมจะเช็ดออกให้ต่างหาก” รจนาตัวแข็งทื่อเมื่อริมฝีปากถูกมืออุ่นๆ สัมผัสลูบไล้ หัวใจเจ้ากรรมเต้นโครมคราม

“คุณนี่กินเหมือนเด็กจริงๆ ดูสิเลอะหมด” มือก็เช็ดปากก็บ่นด้วยเสียงนุ่มๆ น่าฟังไปพลาง

“อร้าย...อ้ายสาธุน่าฮักขนาด แม่หญิงคนนั้นไผ สูฮู้จักก่อ แฟนเปิ้นกา เป็นดีขอยเปิ้นเนอะ” **

(**พี่สาธุน่ารักจัง ผู้หญิงคนนั้นใครกัน เธอรู้จักไหม แฟนเขาเหรอ น่าอิจฉาเขาจัง) 

คำนินทาในระยะเผาขนนั่นทำเอารจนาแอบเขินจนทำหน้าไม่ถูก

“พอแล้วคุณ รีบกลับกันดีกว่า กลับช้าเดี๋ยวแม่ด่า” สาธุคุณมองใบหน้าสวยใสที่แต้มสีชมพูระเรื่อก็นึกรู้ เขาจึงรับขนมจากมือเธอไปแขวนที่แฮนด์หน้ารถ

“ฉันถือเองก็ได้ของนิดเดียวเอง”

“แขวนหน้ารถนี่แหละ ไม่งั้นคุณจะกอดเอวผมยังไง”

คราวนี้รจนาถึงขั้นได้กลิ่นไหม้โชยมา อะไรน่ะเหรอ ก็หน้าเธอนี่ไงที่ร้อนจนแทบลุกไหม้แล้ว

อีตาบ้านี่คิดจะมาโปรยเสน่ห์กันหรือไงนะ แล้วไอ้หัวใจบ้านี่จะเต้นแรงทำไมเนี่ย!

รจนานั่งไถหน้าจอโทรศัพท์มือถือดูนั่นดูนี่เรื่อยเปื่อย เธอเพิ่งติดตั้งสัญญาณไวไฟอินเตอร์เนตแบบจ่ายรายเดือนในบ้าน เพื่อจะได้ใช้หางานและหาอะไรทำแก้เบื่อไปวันๆ งานที่ยื่นใบสมัครออนไลน์ไปก็ไม่มีทีท่าว่าจะมีบริษัทไหนเรียกตัวสักที

ครั้นจะหางานแถวบ้านทำ ก็ไม่ง่ายอีก แม้จะมีเงินเดือนกับวุฒิและประสบการณ์ทำงานโชกโชน แถมแต่ละที่ก็ให้เงินเดือนน้อยต่างจากที่เธอเคยได้จนน่าใจหาย ไม่ใช่ว่าจะดูถูกเงินหรอกนะ แต่มันก็อดไม่ได้เมื่อคิดว่ามันช่างไม่คุ้มกับความสามารถที่เธอมีเอาเสียเลย

จากคนบ้างานที่ต้องทำงานพบปะผู้คนและสื่อต่างๆ แทบทุกวัน เลยกลายมาเป็นคนว่างงาน วันๆ อยู่แต่บ้านเพราะไม่รู้จะไปไหน ในขณะที่คนอื่นๆ เขามีสิ่งที่ต้องทำ หรือออกจากบ้านไปเรียนไปทำงานทุกวัน

แรกๆ มันก็ชอบอยู่หรอกที่ไม่ต้องแหกขี้ตาตื่นเช้าไปแย่งรถไฟฟ้าหรือรถเมล์ไปทำงานตั้งแต่ไก่โห่ เห่อนู่นนี่สารพัดตามประสาคนที่ไม่ได้กลับมาอยู่บ้านเกิดนานๆ

แต่สังคมในต่างจังหวัดมันก็ไม่ได้กว้างเหมือนกรุงเทพที่มีที่ให้ไปมากมาย เบื่อๆ ก็เดินห้างช็อปปิ้งดูหนัง แต่ที่นี่ดันไม่มีห้างหรือโรงหนัง ถ้าอยากดูก็ต้องนั่งรถเข้าไปในตัวเมืองนู่น อย่าพูดถึงแหล่งอบายจำพวกเธค ผับ บาร์ หรือว่าร้านอาหาร ร้านเหล้าเก๋ๆ ที่ให้ไปนั่งชิลล์ๆ ฟังเพลงเพลินๆ อย่างที่เธอมักถูกเพื่อนชวนไปแฮงค์เอาท์สุดสัปดาห์ บ้านเธอนี่พอสองทุ่มก็เงียบฉี่เหมือนเมืองร้าง ต่างคนต่างอยู่บ้านใครบ้านมันแล้ว

เอาเป็นว่านอกจากร้านของชำ ตลาดประจำหมู่บ้านที่มีอยู่ถึงสามแห่ง อ้อ! มีร้านสะดวกซื้อแบบมินิมาร์ทที่เพิ่งมาเปิดใหม่ใกล้ตลาดได้ไม่นานอีกแห่ง เท่านี้ก็พอจะทำให้ชีวิตอดีตพีอาร์สาวชาวกรุงเหี่ยวเฉาเหงาหงอย