Mag-log inShare
ตอนที่ 6 ก็คนมันหวง
Huling Na-update:
2025-06-20 15:40:56“เลิกเล่นโทรศัพท์ได้แล้วคนดีตั้งแต่ขึ้นรถมาน้องพลอยยังไม่ยอมวางเลยนะ” ภาคภูมิเหล่มองคนตัวเล็กที่กำลังกดมือถือยุกหยิกบางทีก็หัวเราะออกมาไม่ได้สนใจเขาที่กำลังขับรถอยู่เลยเขาชักจะน้อยใจแล้วที่เธอให้ความสนใจโทรศัพท์มากกว่า
“คุยแล้วติดลมไปหน่อยนะคะ” แพรพลอยหันมาบอกคนข้างๆ ที่นั่งทำหน้าบึ้งใส่ตนเอง แล้วเอื้อมแขนเรียวสวยไปจับใบหน้าหล่อเหลาโยกไปมาอย่างหยอกเย้า “หอมแก้มพี่ก่อนแล้วจะหายโกรธ” ภาคภูมิเอียงแก้มเข้ามาหาคนสวยแล้วก็ได้รับจูบไปฟอดใหญ่ จับมือบางข้างที่สวมแหวนเพชรเม็ดงามมาแนบที่ริมฝีปากแล้วกุมเอาไว้ “พี่ภาคขา” แพรพลอยเอนศีรษะซบที่ไหล่หนาอย่างออดอ้อนขณะที่รถติดไฟแดง มือข้างที่ว่างก็ลูบเบาๆ ที่แหวนบนนิ้วนางข้างซ้ายของคนตัวโต “ขามีอะไรคะ” ภาคภูมิก้มหน้าลงจูบศีรษะเล็กอย่างรักใคร่ “อีกสามวันน้องพลอยต้องไปทำกิจกรรมกับทางมหาวิทยาลัยที่หัวหินนะคะ งานนี้ไม่ไปไม่ได้เพราะจะเป็นกิจกรรมสุดท้ายก่อนที่จะไปฝึกงานค่ะ” แพรพลอยช้อนตาขึ้นมองภาคภูมิที่เงียบไป “ไม่ไปไม่ได้เหรอ พี่ไม่อยากให้ไปไกลหูไกลตาเกิดเป็นอะไรขึ้นมาพี่คงขาดใจ” ภาคภูมิคิดอย่างกลัดกลุ้ม กลัวว่าถ้าห่างตาไปไกลจะมีคนเข้ามาขายขนมจีบ คิดว่าจะมีหนุ่มน้อยหนุ่มใหญ่แวะเวียนเข้ามาพูดคุยกับเธอแล้วอารมณ์หวงอารมณ์หึงนี่แทบปะทุถึงขีดสุด ขนาดแค่คิดเขายังเป็นเอามากขนาดนี้ถ้าเป็นเรื่องจริงไม่ต้องพูดถึงไม่ว่าใครเขาก็ไม่สน “ก็บอกไปแล้วไงคะว่าไม่ไปไม่ได้ ทำไมคนแก่เข้าใจยากขนาดนี้ แล้วมันก็ไม่มีอะไรน่าห่วงด้วย แค่ไปทำกิจกรรมกับรุ่นน้อง” ยกศีรษะนั่งตัวตรง เล็งเห็นเค้าลางว่าจะไม่ได้ไปง่ายๆ “พี่ไม่ได้แก่ขนาดนั้นสักหน่อยเมียจ๋าพูดเกินความจริง” ภาคภูมิรู้ดีว่าคนตัวเล็กประชด เขาเขาดูแลตัวเองดีไม่มีทางแก่ง่ายๆ หรอก “และที่สำคัญยิ่งมีผู้ชายไปด้วยพี่ยิ่งไม่ไว้ใจ” ภาคภูมิพูดอย่างหัวเสีย “ไม่รู้ไม่ชี้ ไม่อยากคุยกับคนไม่มีเหตุผล” แพรพลอยแลบลิ้นใส่คนตัวโตอย่างหมั่นไส้แล้วรีบหันหน้าหนีมองออกไปนอกรถแทน คนอะไรหน้ามึนแล้วยังจะเข้าใจอะไรยากอีก กะไว้แล้วเชียวถ้าบอกจะต้องมีปัญหาตามมา กว่าภาคภูมิและแพรพลอยจะฝ่าการจราจรที่ติดขัดมาถึงห้างสรรพสินค้าชื่อดังกลางกรุงที่เป็นของทางบ้านแพรพลอยที่ตอนนี้มีธีรเดชพี่ชายของแพรพลอยนั่งเก้าอี้บริหารงานต่อจากบิดา และคุณอาของเขาซึ่งก็คือคุณพ่อของน้องสาว ตลอดทางที่เดินคนตัวเล็กคอยแต่จะสะบัดมือออกจากอุ้งมือหนาที่กุมไว้แต่สลัดเท่าไหร่ก็ไม่หลุด ก๊อก ก๊อก ก๊อก “เชิญ อ้าวน้องพลอยคนสวยของพี่ทำไมหน้างอจังวันนี้” ธีรเดชเอ่ยทักน้องสาวที่เดินกุมมือมากับเพื่อนสนิท “ก็เพื่อนพี่ธีร์เขาไม่มีเหตุผลนี่คะ” ฟ้องพี่ชายที่กำลังมองมาทางเธออย่างสงสัยก่อนจะถูกดึงให้นั่งลงที่โซฟา ส่วนคนที่โดนพาดพิงก็ทรุดกายลงนั่งข้างคนสวยของเขามือก็เกาะเกี่ยวเอวบางไว้ในอ้อมแขน “ทำอะไรน้องฉันวะ เพิ่งจะสวมแหวนหมั้นไปแท้ๆ ขัดใจอะไร เดี๋ยวก็ไม่ยกตำแหน่งน้องเขยให้เลย” ธีรเดชกระเซ้าเพื่อนอย่างอารมณ์ดี “ฉันไม่อยากให้น้องพลอยไปทำกิจกรรมที่หัวหิน คนสวยของฉันก็เลยงอน หาว่าไม่มีเหตุผล ก็คนมันหวงนี่หว่า รักมากเลยหวงมาก” ตอบเพื่อนแต่ตามองอยู่ที่คนตัวเล็กที่คอยแต่จะสะบัดหน้าหนีอย่างแง่งอนแต่ก็ยอมอยู่ในอ้อมแขนของเขาแต่โดยดี “นึกว่าเรื่องอะไร แล้วน้องพลอยไปกี่วันจ๊ะ” ธีรเดชถามน้องสาวที่นั่งตัวติดแนบชิดกับภาคภูมิ นี่ขนาดงอนกันนะยังไม่ยอมห่างกันเลย “สองวันค่ะ พี่ภาคอย่ากังวลสิคะ สองวันแป๊บเดียวเอง” “ว่าไงไอเสือ แค่สองวันเองอย่าห่วงนักเลยน่า” ธีรเดชอมยิ้มมองหน้าเพื่อนที่นั่งหน้านิ่ง ครั้งที่เพื่อนเขาเดินมาบอกว่าหลงรักน้องสาวของเขาเขาตกใจเกือบตกเก้าอี้ ไม่คิดไม่ฝันว่ามันจะรักน้องพลอยตั้งแต่เห็นหน้าครั้งแรก ถึงแม้ว่าเขาจะเคยเล่าถึงน้องสาวให้ฟังอยู่บ่อยๆ แต่ทั้งคู่ก็ไม่เคยเจอกันมาก่อน ไม่คิดว่าทั้งสองคนจะเข้ากันได้มากขนาดนี้ และเขามั่นใจว่าเพื่อนคนนี้จะไม่ทำให้น้องสาวสุดที่รักเสียใจ “โอเค พี่ยอมให้น้องพลอยไปก็ได้” ในที่สุดภาคภูมิก็ยอมแพ้ เพราะทนไม่ได้ที่ต้องโดนคนที่รักเมินใส่ “นึกว่าจะแน่” ธีรเดชส่ายหน้าหัวเราะเพื่อน “จริงนะคะ พี่ภาคขาของพลอยน่ารักที่สุดในโลกเลย” แพรพลอยเขย่าแขนภาคภูมิอย่างดีใจแล้วโน้มคอเขาลงมาหอมแก้มซ้าย ขวาก่อนจะซบลงที่อกกว้างอย่างออดอ้อน คนใจอ่อนได้แต่ถอนหายใจ จริง ๆ มันก็ขัดไม่ได้ ไม่งั้นมันอาจจะส่งผลกระทบต่อการเรียนจบของเธอเพราะมันเป็นกิจกรรมบังคับ “แต่ว่าพี่ขอมีข้อแลกเปลี่ยน” ภาคภูมิกระซิบชิดริมหูหอมกรุ่นอย่างเจ้าเล่ห์ “ข้อแลกเปลี่ยนอะไรคะ” แพรพลอยถามอย่างสงสัย ภาคภูมิส่ายหน้าเป็นเชิงบอกว่ายังไม่บอกในตอนนี้ “ดีกันแล้วใช่ไหม จะได้ถามสักทีว่าแกมาทำไมคุณภาคภูมิ งานการไม่มีทำหรือไง” “เออ รวย ธุรกิจมันดีเลยมีเวลาว่างเยอะจบนะ ไปกันเถอะน้องพลอย” ดึงแขนเรียวสวยให้ลุกขึ้นยืนก่อนจะดึงกระเป๋าสะพายใบหรูของเธอมาสะพายไว้ที่ไหล่ตนเอง “จะไปเลยเหรอคะ” ตอนแรกเธอคิดว่าเขามีเรื่องจะคุยกับพี่ชายเธอเสียอีก บทจะมาก็มาบทจะไปก็จะไปง่ายๆ “จ้ะพี่รีบ หิวแล้วด้วย” ภาคภูมิตอบเสียงหวานก่อนจะบอกลาเพื่อน “ไปแล้วนะโว้ย” “ไปก่อนนะคะพี่ธีร์” ส่งยิ้มให้พี่ชายก่อนจะเดินตามแรงจูงของคนตัวโตออกไป “เออดีจริงๆ” ธีรเดชส่ายหน้า บ่นพึมพำกับตัวเองไล่หลังเพื่อนที่มันไม่ยอมอยู่ฟัง คนที่บอกว่าหิวในตอนแรกกลับไม่ยอมแวะทานอาหารที่ไหนเลย มุ่งหน้ากลับคอนโดจนเธอคิดว่าเขาลืมอะไรไว้ ถามก็ไม่ตอบ “พี่ภาคพาพลอยมาคอนโดทำไมคะ” ตอนนี้แพรพลอยมาอยู่ที่คอนโดหรูติดริมแม่น้ำเจ้าพระยาที่เจ้าของห้องอยากให้เธอมานักหนา “พี่หิวนมสดจากเต้าเมียจ๋า ไม่ได้กินตั้งหลายวันแล้ว ตอนนี้ร่างกายอ่อนแรงมากยืนแทบไม่ไหวเลย” แกล้งยืนซวนเซส่งผลให้ร่างบางล้มลงไปบนโซฟา ตอนนี้แพรพลอยโดนคนเจ้าเล่ห์ทับเอาไว้ทั้งตัวขยับไปไหนไม่ได้ “หิวก็ไปกินข้าว ไม่ใช่มาพูดจาลามกทำหน้าหื่นกามแบบนี้ อื้ออ พี่ภาค!” พยายามผลักหน้าคมออกจากอก คนหน้ามึนก็ทำมึนได้ใจปลดเดรสตัวสวยของเธอหลุดร่วงลงมาพร้อมกับบราจนได้ “บราลายลูกไม้สีดำเซ็กซี่ถูกใจผัวจ๋ามากเลยเมียจ๋า” พูดจบก็ก้มหน้าลงคลุกเคล้าที่อกอวบหอมกรุ่นทันทีราวกับกลัวว่ามันจะหายไปถ้าไม่รีบตักตวงความหอมหวานที่อยู่ตรงหน้า
Pinakabagong kabanata
อ้อนรักหวานใจ ตอนที่ 13 รวบหัวรวบหางกินกลางตลอดตัว (3)
ภาคภูมิจับขาเรียวสวยที่หนีบแน่นกางออก ตาคมมองสำรวจร่างงดงามตรงหน้าอย่างหลงใหล ริมฝีปากแดงเข้มพรมจูบขาเรียวสวยทั้งสองข้าง ก่อนจะใช้มือใหญ่ลูบไล้กุหลาบงามอย่างแผ่วเบา แพรพลอยสะดุ้ง พยายามจะหนีบขาไว้ แต่ก็โดนมือหนาล็อกเอาไว้ ร่างสูงเลื่อนตัวลงนอนกลางหว่างขาขาว ค่อยๆ ก้มหน้าลงจูบลงหอมทั่วกุหลาบสาว “อือ พี่ภาคขาพลอยเสียว” แพรพลอยนอนครวญครางเสียงหวาน บิดตัวเร่าๆ “เมียจ๋า ครางหวานจัง ผัวขาช๊อบชอบ” ภาคภูมิพูดเสียงอู้อี้ชิดกุหลาบสีชมพูสดที่ตอนนี้มีน้ำหวานไหลเยิ้มออกมาให้เขาได้ชิม ตั้งแต่เขาเริ่มได้ปลดปล่อยความต้องการทางธรรมชาติกับหญิงสาวคนอื่นๆ ไม่เคยมีใครที่เขาทำแบบนี้มาก่อน เพราะเขาไม่สามารถทำแบบนี้กับคนที่ไม่ได้รักได้ แต่แพรพลอยคือคนที่เขารักและเธอก็คือข้อยกเว้นทุกอย่างสำหรับเขา“อืออออ หยุดเถอะคะจะขาดใจแล้ว” แพรพลอยจิกเล็บลงบนบ่ากว้างระบายความเสียวซ่าน ขาเรียวสวยก็หนีบใบหน้าหล่อคมไว้แน่น “อืมม บอกให้พี่พอแต่ขาเมียจ๋านี่หนีบหน้าพี่แน่นเลยนะคนดี” ภาคภูมิพูดเสียงอู้อี้ “ก็มันเสียว!” แพรพลอยพูดเสียงสะบัด ภาคภูมิละใบหน้าออกจากกุหลาบงามเคลื่อนตัวขึ้นมาทาบทับร่างบางที่นอนมองเขาด้วยดวงตาหวาน
อ้อนรักหวานใจ ตอนที่ 13 รวบหัวรวบหางกินกลางตลอดตัว (2)
แพรพลอยเดินไปหยิบเสื้อผ้าในห้องนอนใหญ่ แล้วเดินกลับออกมาคืนนี้และคืนต่อๆ ไปเธอคิดไว้ว่าจะไปนอนที่ห้องนอนเล็ก ซึ่งเธอจะยึดพื้นที่ให้เป็นของเธอนับแต่บัดนี้เป็นต้นไป ยิ้มย่องในใจเมื่อเข้ามาได้เธอก็จัดการล็อกประตูอย่างเสร็จสรรพ ถอดเสื้อผ้าเพื่ออาบน้ำชำระร่างกายเพื่อเตรียมตัวนอน แค่คิดว่าจะได้นอนแบบสงบสุขเธอก็มีความสุขแล้ว ใช้เวลาอาบน้ำประมาณครึ่งชั่วโมง บำรุงผิวพรรณอีกครึ่งชั่วโมง รวมแล้วเธอใช้เวลาไปประมาณหนึ่งชั่วโมง หลังจากเสร็จขั้นตอนทุกอย่างแล้วแพรพลอยก็นอนเล่นโทรศัพท์ คุยกับเพื่อนๆ และเช็คข่าวสารต่างๆ บนโลกโซเชียลมีเดียจนกระทั่งเริ่มง่วง และหลับไปในที่สุด ส่วนภาคภูมิตอนนี้กำลังนั่งอ่านแฟ้มเอกสารที่โทนี่และอเล็กซ์เอามาให้เขาอย่างจริงจัง เพราะเขาไม่อยากให้งานของเขาทุกงานออกมาผิดพลาด และเขาก็เกือบจะเผลอร้องไชโยออกมาเมื่อโทนี่บอกว่านี่เป็นแฟ้มสุดท้ายแล้ว เขาจะได้ไปนอนกอดแม่ทูนหัวคนสวยของเขาสักที หลังจากแยกกันมาสองชั่วโมงกว่าเกือบสามชั่วโมงแล้ว ถ้าไม่ติดไองานบ้าๆ นี่ป่านนี้เขากับน้องพลอยไปถึงไหนแล้ว คิดอย่างเซ็งๆ ได้แต่หวังว่าแพรพลอยจะยังไม่เข้านอน หลังจากเคลียร์งานเสร็จภาคภูมิก็ตรงดิ่
อ้อนรักหวานใจ ตอนที่ 13 รวบหัวรวบหางกินกลางตลอดตัว
ตกเย็นภาคภูมิก็มารับแพรพลอยไปอยู่กับเขาที่คอนโด แพรพลอยได้ให้สัญญากับคุณพ่อคุณแม่ว่าจะกลับมานอนที่บ้านบ่อยๆ ฝ่ายภาคภูมิก็นั่งยิ้มไม่หุบตั้งแต่ขับรถออกจากบ้านของแพรพลอย มือหนาก็คอยกอบกุมมือบางเอาไว้ขณะขับรถ “พี่ภาคขาเราจะแยกห้องกันนอนใช่ไหมคะ” แพรพลอยถามออกไปทั้งที่รู้อยู่แล้วว่าเขาไม่มีทางยอม แต่ก็ถามเผื่อได้เอาไว้ ภาคภูมิเหลือบมองหน้างามแวบหนึ่งอย่างยิ้มๆ รู้ทั้งรู้แต่ก็ยังจะถามนะน้องพลอย “น้องพลอยคิดว่าไงล่ะ” ภาคภูมิย้อนถามแพรพลอยที่กำลังนั่งเอียงข้างมองเขาตาแป๋ว ก่อนจะตอบสะบัดใส่เขา “ก็คิดว่าพี่ภาคคงไม่ยอม และก็คิดว่าพี่ภาคต้องจับพลอยกินแหงๆ พลอยพูดถูกไหมคะ”แพรพลอยหรี่ตาพูดอย่างรู้ทันคนเจ้าแผนการณ์ ที่ตอนนี้ระเบิดเสียงหัวเราะออกมาลั่นรถเมื่อได้ฟังคำพูดของเธอ “ฮ่าๆ น้องพลอยนี่รู้ใจพี่ไปหมดซะทุกเรื่องเลย ถ้ารู้อย่างนั้นแล้วก็ยอมให้กินซะดีๆคนสวย พี่จะได้เป็นผัวขาของน้องพลอยอย่างเต็มรูปแบบไม่ใช่ครึ่งๆ กลางๆ แบบนี้” ภาคภูมิส่งสายตาวิบวับมาให้คนที่นั่งข้างเขา ทำอะไรมากไม่ได้เพราะกำลังขับรถอยู่ “ทำไมชอบพูดจาทะลึ่งตึงตังจังคะ ไม่คิดบ้างเหรอว่าพลอยจะอายมากแค่ไหน” แพรพลอยบิดหูคนพูดจาไม่
อ้อนรักหวานใจ ตอนที่ 12 ไปอยู่กับพี่นะคนดี (2)
“มากันแล้วเหรอลูก เดี๋ยวอีกสักพักคุณพ่อคงลงมา” คุณกานดารับไหว้คนรักของลูก กอดตอบลูกสาวคนสวยที่กอดเอวแม่แน่น แม้อายุจะเข้าใกล้เลขหกแล้วแต่ผิวพรรณและรูปร่างคุณกานดาไม่ได้ต่างจากสมัยตอนสาวๆ มากนัก เพราะดูแลตัวเองเป็นอย่างดี และยิ่งเป็นถึงเจ้าของห้องเสื้อชื่อดังที่มีแต่เหล่าคนดังมาตัดเย็บด้วยยิ่งต้องทำให้ตัวเองดูดีอยู่ตลอด “ครับคุณแม่” ภาคภูมิยิ้มให้คุณกานดาและมองคนตัวเล็กที่กำลังอ้อนแม่ “ไปทำงานกับพี่ภาคเป็นยังไงบ้างลูก” คุณกานดาถามลูกสาวที่นั่งซบไหล่นางอยู่ “คุณแม่ต้องถามเจ้านายน้องพลอยแล้วล่ะค่ะว่าน้องพลอยทำงานเป็นยังไงบ้าง” แพรพลอยโยนไปให้คนตัวโตตอบจะให้เธอบอกมารดาอย่างไรล่ะเพราะเธอไม่ได้ทำงานอะไรเลยนอกจากคอยให้คนตัวโตหากำไรจากร่างกายของเธอ “น้องพลอยทำงานเก่งครับคุณแม่หัวไวสอนอะไรไปก็เข้าใจได้เร็ว” ภาคภูมิตอบคุณกานดาและแอบเหล่ตามองร่างบางที่ตอนนี้นั่งทำหน้าตูมและส่งค้อนวงใหญ่มาให้เขาเขาได้แต่อมยิ้มอย่างชอบใจที่เธอเข้าใจความหมายของเขาเป็นอย่างดี “งั้นก็ดีแล้วจ้ะยังไงแม่ฝากน้องไว้กับภาคด้วยนะ” คุณกานดายิ้มมองลูกสาวที่กำลังทำปากขมุบขมิบใส่ภาคภูมิอยู่ “น้องพลอยอ้อนอะไรเมียพ่ออีกหะเร
อ้อนรักหวานใจ ตอนที่ 12 ไปอยู่กับพี่นะคนดี
08.00 น. สองร่างต่างไซซ์นอนกอดเกยกันอยู่บนเตียงกว้าง วงแขนกอดเกี่ยวเอวคอดกิ่ว ขาพาดก่ายเรียวขาสวยประหนึ่งหมอนข้าง คนที่ลืมตาคนแรกคือเจ้าของอ้อมกอดอบอุ่น แววตาคู่คมมีแต่ความอ่อนโยนยามทอดมองคนหลับตาพริ้ม เรียวปากบางสวยแย้มน้อยๆ ทำชายหนุ่มอดที่จะยิ้มตามไม่ได้ เขาจูบแก้มนุ่ม สูดดมความหอมจากซอกคอขาวผ่อง ทุกสัมผัสเต็มไปด้วยความอย่างทะนุถนอม ใจจริงยังไม่อยากปลุกนางฟ้าให้ตื่น แต่มีธุระสำคัญที่ต้องไปด้วยกันจึงจำเป็นต้องปลุก แพรพลอยกำลังนอนหลับสบายรู้สึกเหมือนมีอะไรมาไต่อยู่แถวๆ บั้นท้ายจึงพยายามปัดออก แต่ปัดเท่าไหร่เจ้าตัวน่ารำคาญมันก็ไม่ไปสักทีเธอจึงส่งเสียงปรามเบาๆ คิ้วขมวดทั้งที่เปลือกตาบังปิดสนิท คนลงมือปลุกยิ่งนึกสนุกค่อยๆ เลิกชายเสื้อเชิ้ตที่ทูนหัวใส่นอน เผยให้เห็นความอวบอั๋น ตาคู่คมวาววับ ขยับกายลงไปจูบ และหอมด้วยใบหน้าระรื่น หญิงสาวฝืนลืมตาขึ้นมาเพราะรู้สึกแปลกๆ เปียกชื้น และร้อนผ่าว ความสงสัยเกิดขึ้นได้ไม่นานเมื่อพบว่าคนบางคนกำลังฟัดก้นเธอ เสียงหวานๆ จึงเแว้ดดุคนมักมากอย่างมีน้ำโห “พี่ภาค คนโรคจิต!” ดวงหน้าเรียวงอง้ำแดงก่ำ ขยับลุกขึ้นนั่งพิงหัวเตียง โกยผ้าผ่มขึ้นมาปกปิดเรือนร่าง คล
อ้อนรักหวานใจ ตอนที่ 11 ฝึกทักษะการบอกรักผ่านร่างกาย (2)
“พี่ไม่ได้เมา พี่แค่น้อยใจ อยากจะแต่งงานกับคนที่รักแต่เธอก็ดันไม่อยากแต่งด้วย อยากใช้ชีวิตร่วมกับเธอทุกวัน และที่อยากรู้มากที่สุดก็คือธอเคยรักพี่บ้างหรือเปล่า น้องพลอยช่วยไปถามเธอให้พี่ทีได้ไหม” ที่ผ่านมาเขาไม่เคยได้ยินคำว่ารักจากเธอเลย มีแต่เขาที่พูด หญิงสาวยิ้มอ่อน เขี่ยแก้มสาก “พลอยไปถามเธอมาให้พี่ภาคนานแล้วล่ะค่ะว่าเธอคิดยังไง รู้สึกยังไงกับพี่ อยากฟังไหมคะ ?” ภาคภูมิครางรับในลำคอ “เธอบอกว่าที่ยังไม่อยากแต่งงานตอนนี้ไม่ใช่เพราะว่าไม่อยากแต่ง แต่ขอเวลาให้ได้เรียนรู้กันไปอีกสักพักนึงก่อน แล้วเรื่องที่พี่ภาคอยากรู้ว่าเธอรักพี่ภาคไหม” สองมือนุ่มนวลประคองแก้มสาก สายตาประสาน และเป็นภาคภูมิเองที่อดรนทนไม่ไหว “พี่อยากรู้ใจจะขาดแล้ว อย่าแกล้งกันเลยคนดี” ตอนนี้เขาแทบลืมหายใจไปแล้วด้วยซ้ำ แพรพลอยมองคนตรงหน้าอย่างขำๆ ท่าทางของเขาตอนนี้เหมือนเด็กที่อยากได้ของขวัญแล้วโดนขัดใจประมาณนั้นเลย “เธอบอกว่ารักพี่ภาคมากค่ะ พลอยรักพี่ภาคนะคะ ถ้าไม่รักคงไม่ยอมให้ลวนลามแบบนี้หรอก” บู้บี้แก้มสากก่อนยื่นปากจุ๊บเบาๆ สีหน้าคนสมปรารถนาตอนนี้แม้แต่เด็กน้อยยังรู้ว่าเขากำลังดีใจ “พี่ก็รักน้องพลอยค่ะ รักมากจนคิ
Maaari mong magustuhan
