บทที่ 7 มรดกเน่า

ในอ่างอาบน้ำใบใหญ่โดยกลีบดอกไม้ น้ำในอ่างผสมน้ำมันหอมระเหยกลิ่นเหมยกุ้ย เฉินเซียวหลางบรรจงถูผ้าเนื้อนุ่มไปบนแผ่นหลังภรรยา เขาใช้น้ำเต้าครึ่งซีกตักน้ำอุ่นช่วยนางอาบน้ำชำระกาย ร่างสูงพันผ้ากลางกายเพียงหมิ่นเหม่

เห็นสภาพภรรยาเช่นนี้แล้ว ฮึ่ม...อยากร่วมหอกับนางเหลือเกิน...แต่ต้องอดใจไว้ก่อน นางคุ้มดีคุ้มร้ายเดี๋ยวดีเดี๋ยวบ้า ช่วงนี้นางปฏิบัติกับเขาดีเป็นพิเศษ เขาไม่อยากให้ช่วงเวลาแสนหวานนี้พังทลายหากทำให้นางไม่พอใจ นางเพิ่งคลอดบุตรคงต้องพักเรื่องชายหญิงอีกหลายเดือน

"ท่านพี่ เข้ามาอาบน้ำด้วยกันเถิด" ลี่ชิงชวนสุดหล่อเข้ามาอาบน้ำในอ่างใบเดียวกัน

"อ่างมันค่อนข้างเล็ก" เขาเขินอาย หายใจติดขัด

"อ่างออกจะกว้างขวาง ท่านนั่งได้สบาย"

"เจ้าจะไม่อึดอัดรึ"

"ไม่หรอก มาแช่น้ำด้วยกัน" ลี่ชิงชวนสามีลงมาแช่น้ำด้วยกัน

เฉินเซียวหลางก้าวเท้าลงไปในอ่างใบเดียวกับนาง อ่างอาบน้ำไม่ได้ใหญ่ขนาดนั้นหรือเพราะเขาตัวโต ร่างสูงนั่งเบียดนางแบบไหล่ชนไหล่

ฮึ่ย..หาเหตุทรมานกลางกายบุรุษโดยแท้ นางจะรู้บ้างหรือไม่ว่าเขาปวดน้องชายไปหมดแล้ว ลี่ชิงหนอลี่ชิง ถ้าเขาทนไม่ไหวจับนางกระแทกคาอ่างอย่าได้มาร้องไห้เสียใจ

ร่างสูงคิดเรื่องใต้สะดือเพลิน ๆ เสียงหวานของภรรยาก็เอ่ยขึ้นทำลายความเงียบ

"ข้าเป็นใคร เล่าประวัติข้าให้ฟังหน่อยเจ้าค่ะ"

เขาทำหน้าเลิ่กลั่ก นี่นางจำตัวเองก็ไม่ได้อย่างนั้นรึ

"เจ้าเป็นบุตรสาวของอนุตระกูลลี่ เป็นขุนนางระดับล่างของเมืองหลวง มารดาของเจ้าถูกใส่ร้ายว่าคบชู้ ต่อมาตรอมใจตาย เจ้าจึงถูกขายออกจากจวน"

"เฮ้อ เหมือนขายหมูเลย ชีวิตรันทดชะมัด" นางบ่น

"ต่อมาเจ้าถูกขายเข้าหอนางโลม เจ้าไม่อยากรับแขกจนถูกแม่เล้าตบตีปางตาย แม่ทัพเหวินซูมาช่วยเจ้าไว้ ไถ่ตัวเจ้าออกมา พาไปรักษาตัวอยู่ที่โรงเตี๊ยมนานแรมเดือน เจ้าจึงคิดตอบแทนแม่ทัพด้วยการปีนเตียง"

"เฮ้อ...อดสูเข้าไปอีก สรุปว่าเขาเป็นคนช่วยข้าจากซ่องงั้นสิ" นางกลอกตาไปมา

"ข้าแอบชอบเจ้ามานานหลายปีก่อนเจ้าถูกขายไปหอนางโลม แต่เจ้าไม่เคยแลข้าเลยแม้ข้าส่งแม่สื่อไปทาบทาม ข้าติดตามเจ้าไปถึงหอนางโลมเห็นเจ้าถูกทุบตี ข้าเป็นคนไปแจ้งแก่แม่ทัพ ท่านแม่ทัพจึงใช้บารมีไถ่ตัวเจ้าออกมา ส่วนค่าไถ่ตัวเจ้า ข้าใช้เงินเก็บของข้าคืนให้ท่านแม่ทัพไปแล้ว ตั้งแต่หลังเกิดเรื่องเจ้าวางยาพิษกำหนัดท่านแม่ทัพ จนจับพลัดจับผลูวิ่งเข้าห้องข้า แล้วเราก็ เอ่อ..." เฉินเซียวหลางไม่เล่าต่อ

"ข้าเยเย่กับท่านจนตั้งครรภ์คลอดบุตรให้ท่านสองคน" นางพูดต่อ

"ถูกแล้ว" เขาทำหน้างงกับคำว่าเยเย่

"ตอนนี้ท่านแม่ยังไม่ยอมรับข้าใช่หรือไม่"

"ก็ถูกอีก"

"แล้วข้ามีมรดกอะไรติดตัวบ้าง"

"มีมรดกของมารดาเจ้า เป็นที่ดินผืนหนึ่ง ที่ดินรกร้างผืนนั้นอยู่ไม่ไกลจากที่นี่"

"มีอะไรปลูกอยู่บ้าง"

"ไม่มีเลย  มีแต่หญ้ากับไม้ใหญ่"

"ก็ยังดีที่มีมรดกเน่าให้ข้าติดตัวบ้าง ในความโชคร้ายยังมีความโชคดี"

"จะเรียกว่ามรดกเน่าก็ได้เพราะที่ดินผืนนั้นเพาะปลูกอะไรก็ไม่โต"

"แล้วข้าจะปลูกให้ดู" วิญญาณป้าสมหญิงพูดอย่างเป็นมั่นเป็นเหมาะ

"เจ้าปลูกผักเป็นหรือ" เขาเลิกคิ้วอย่างสงสัย

"เป็นสิ" นางตอบพลางช่วยเขาถูหลัง

"พรุ่งนี้ปลายยามเซินข้าจะพาเจ้าไปดูที่ดิน หลังจากข้ากลับจากร้านค้า" 

นางหน้างอ ทำหน้ากระเง้ากระงอด

"โกรธข้ารึ เรื่องอันใด" เขาเอ่ยถาม สงสัยนางจะร้ายขึ้นมาอีกแล้ว

"ท่านต้องเรียกตัวเองว่าพี่ เรียกข้าว่าชิงเอ๋อร์" นางโกรธจนแก้มป่อง แถมงอนด้วยเสียงสอง ตอนนี้สวยแล้ว เด็กแล้ว จะทำเสียงสอง เสียงสามก็ได้ ทำเสียงเล็กเสียงน้อยไปจนถึงเสียงแปดก็ได้

"จ้า ชิงเอ๋อร์ของพี่"

"อืม ข้าอยากไปขอบคุณท่านแม่ทัพเสียหน่อย" นางทำท่าครุ่นคิด

"พี่ไม่ให้ชิงเอ๋อร์ไป พี่หึงหวงเจ้า" เฉินเซียวหลางทำท่าแง่งอนนางคืน เขาเอ่ยตอบด้วยเสียงสองแบบเดียวกัน