บทที่ 8 แม่ทัพหน้าตาย

ลี่ชิงเดินไปเดินมาอยู่ในห้อง หลังจากให้นมบุตรทั้งสองเสร็จก็มานั่งดูบุตรชายบุตรสาวหลับอยู่ในเตียงทารก ตอนแรกที่คลอดออกมาลี่ชิงคิดว่าลูกของตนช่างหน้าตาประหลาด ทั้งตัวเหี่ยวเหมือนคนแก่อายุ 80 แถมตัวยังย่นเป็นชั้น ผิวเป็นสีแดงเหมือนลูกหนู

นานวันเข้าผ่านมาเดือนกว่า เจ้าลูกหมูทั้งสองอ้วนขึ้นขาวขึ้นเหมือนถูกสูบลม น้ำนมจากเต้าใหญ่ขนาดดารา AV สามารถผลิตน้ำนมให้ลูกหมูดื่มจนอิ่ม

ลี่ชิงออกกำลังกายท่ากระชับหน้าอกไปด้วยหลังจากให้นมบุตร หน่มน๊มใหญ่ขนาดนี้ถ้าไม่ออกกำลังกายรั้งไว้ก็ยานโตงเตงกันพอดี 

วิญญาณคุณป้าสมหญิงนั่งยิ้มตาลอยเฝ้ามองทารกกำลังหลับ เด็กน้อยทั้งสองตัวอ้วนขึ้นราวสองชั่ง จดจำเสียงของแม่และกลิ่นของน้ำนมแม่ได้ อีกทั้งเจ้าก้อนซาลาเปาทั้งสองยังจำเสียงคุณชายเฉินและท่านย่าได้เมื่อท่านพ่อกับท่านย่ามาเยี่ยม เจ้าเด็กอ้วนหันไปหาเสียงที่คุ้นเคย โดยเฉพาะตอนท่านย่าเล่นด้วย ทั้งสองทำเสียงอ้อแอ้อย่างออดอ้อน

ฮูหยินใหญ่มีนามว่าหลี่เฟย ท่านย่าของเจ้าลูกหมูมาเยี่ยมทุกวัน เวลาเช้าหรือเย็น นางมาเยี่ยมทารกมิได้ขาด หน้าเย็นชาเหมือนเจ้าหญิงน้ำแข็งปรายหางตามองลี่ชิงด้วยสายตาเรียบเฉย แต่มองทารกทั้งสองด้วยสายตาเปี่ยมรัก

เสียงฝีเท้าเดินเข้ามาในเรือน ฮูหยินใหญ่หลี่เฟยพร้อมสาวใช้อีกสองนางเดินเข้ามาที่เตียงทารก สกุลเฉินแม้มิได้ร่ำรวยแต่ก็มิได้แร้นแค้น สมบัติที่ผู้นำตระกูลเฉินทิ้งไว้ให้ก่อนตายถือว่าอยู่ได้อย่างสบายหากไม่ฟุ่มเฟือย

"คารวะฮูหยินใหญ่เจ้าค่ะ" ลี่ชิงยอบกายคารวะอย่างอ่อนช้อย ช้อนตามองฮูหยินใหญ่

"เจ้าเป็นอย่างไรบ้าง น้ำนมมีพอให้ลูกดื่มหรือไม่" ฮูหยินใหญ่ถามด้วยเสียงกระด้าง

"น้ำนมมีเพียงพอเจ้าค่ะ ส่วนข้าสบายดี" ลี่ชิงยืนอย่างสงบเสงี่ยม ร่างบางเดินไปอุ้มทารกชายยื่นส่งให้ฮูหยินใหญ่

"เจ้าตั้งชื่อบุตรแล้วหรือยัง"

"ยังเจ้าค่ะ ข้ากับคุณชายเฉินอยากให้ท่านเป็นคนตั้งชื่อให้"

ฮูหยินใหญ่ทำหน้าแปลกใจ เมื่อก่อนลี่ชิงทำท่าต่อต้านหลี่เฟยเป็นอย่างมาก เหมือนมาอาศัยอยู่แบบไม่รู้จักบุญคุณ หลังคลอดลี่ชิงกลับเป็นสงบนอบน้อมจนฮูหยินใหญ่แปลกใจ

"ทารกชายข้าจะให้ชื่อว่าเฉินซี ทารกหญิงชื่อว่าเฉินเมี่ยวหลาน เจ้าว่าเป็นอย่างไร"

"ไพเราะมากเจ้าค่ะ" ลี่ชิงได้แต่พยักหน้า 

"ข้านำโสมแดงมาให้เจ้าต้มดื่มบำรุงร่างกาย ดูแลบุตรให้ดี เด็กทั้งสองเป็นคนของสกุลเฉิน" นางปรายตามองลี่ชิง

"ขอบคุณฮูหยินใหญ่ เอ่อ..วันนี้ข้าทำขนมเค้กเฉาเหม่ยไว้ให้ท่านด้วย" ลี่ชิงนำเค้กผลเฉาเหม่ยที่อบจากเตาอบดินเผา ใส่กล่องอย่างสวยงามออกมาให้ฮูหยินใหญ่

"เค้กเฉาเหม่ยอย่างนั้นรึ ขนมอะไรกัน"

"ลองชิมดูนะเจ้าคะ ข้าอยากตอบแทนฮูหยินใหญ่บ้าง ท่านกับคุณชายเฉินดูแลข้าเป็นอย่างดี"

"ขอบใจ" ฮูหยินใหญ่หยิบกล่องขนมยื่นส่งให้สาวใช้ นางก้มลงหอมแก้มทารกทั้งสอง แล้วเดินออกไปด้านนอก

ณ เรือนหลานฮวา เรือนพักของฮูหยินใหญ่

หลี่เฟยเปิดกล่องขนมออกดู เค้กเนื้อนุ่มส่งกลิ่นหอม เค้กเฉาเหม่ยหรือเค้กสตรอเบอร์รี่ที่ป้าสมหญิงทำเองกินเองไปหลายก้อนทั้งนุ่มทั้งหอมน่ากิน เตาอบปั้นจากดินเผายิ่งอบเค้กได้หอมกรุ่น หลี่เฟยถึงกับน้ำลายไหลเมื่อมองขนมส่งกลิ่นหอมยั่วน้ำลาย

"ถ้าฮูหยินใหญ่ไม่อยากกิน ยกให้พวกข้าก็ได้นะเจ้าคะ จะทิ้งก็เสียดาย"

ซูหว่านกับปิงเหอสองสาวใช้ต่างชะเง้อคอมองขนมในกล่อง พวกนางรู้ดีว่าฮูหยินใหญ่รังเกียจฮูหยินน้อยแทบไม่มองหน้าเพราะแต่เดิมนั้นฮูหยินน้อยเป็นสตรีไร้มารยาท ไม่เคยทำความเคารพฮูหยินใหญ่สักครั้ง เดินหน้าเชิดผ่านไปอย่างไม่ไยดี

ลี่ชิงชอบกรีดร้องเอาแต่ใจ ซ้ำยังชอบขว้างปาข้าวของระบายอารมณ์ นิสัยน่าเอือมระอาเป็นอย่างมาก นางเคยบอกว่าหลังคลอดจะหนีไปอยู่ที่อื่น ทิ้งบุตรไว้ที่สกุลเฉิน

"ชิมดูเสียหน่อยก็แล้วกัน ตัดมาให้ข้าชิ้นหนึ่ง"

"เจ้าค่ะ"

สาวใช้ทั้งสองตัดขนมเค้กเฉาเหม่ยให้ฮูหยินใหญ่ พร้อมรินชาชั้นดีลงในจอกชา ฮูหยินใหญ่ตักเค้กกินคำหนึ่งพร้อมน้ำชา นางถึงกับทำตาโตแต่พยายามปรับสีหน้าให้เป็นปกติอย่างรวดเร็ว อยากร้องออกมาว่า "อื๊อออ อร่อย" แต่พยายามเก็บสีหน้าเอาไว้

"เป็นอย่างไรบ้างเจ้าคะ"

"พอใช้ได้" นางตอบ

"ที่เหลือเล่าเจ้าคะ ให้ทำอย่างไร"

"เก็บไว้ให้ข้ากินทั้งหมด" ฮูหยินใหญ่ตอบสีหน้าเรียบเฉย สองสาวใช้ได้แต่ยืนกลืนน้ำลายทำหน้าผิดหวัง กลิ่นขนมเค้กช่างน่ากินจนทั้งสองอยากชิมดูบ้าง แต่ฮูหยินใหญ่บอกว่าจะเก็บไว้กินเองทั้งหมด 

หลี่เฟยลุกจากโต๊ะกลางเดินเข้าไปในห้องเพื่อพักผ่อน ขนมเค้กครึ่งชิ้นเหลืออยู่บนจาน ทั้งซูหว่านกับปิงเหอแบ่งกันกินคนละคำ ทั้งสองอยากกรีดร้องกับความอร่อยสุดบรรยาย เค้กเนื้อนุ่มหวานหอม หวานอมเปรี้ยวนิดๆ ละลายในปาก อร่อยจนแทบลอยขึ้นสวรรค์

"อร่อยมาก ข้าไม่เคยกินขนมอะไรอร่อยเช่นนี้เลย"

"ที่เรือนฮูหยินน้อยพอจะมีเหลืออีกมั้ยนะ"

"เจ้ากล้าขอหรือ"

"ไม่กล้าหรอก ฮูหยินน้อยอารมณ์ร้ายนัก ผีเข้าผีออก"

ลี่ชิงยืนอยู่ด้านนอกได้ยินบทสนทนาของสาวใช้ทั้งสอง นางเดินออกมาจากข้างประตู 

"พวกเจ้านินทาข้ารึ"

"ปละ เปล่าเจ้าค่ะ พวกข้ากำลังชื่นชมรสชาติขนมที่ท่านทำว่าอร่อยยิ่งนัก"

"พวกเจ้าไปที่เรือนหลีฮวา ขนมยังเหลืออีกสองก้อน ข้าให้พวกเจ้าหนึ่งก้อน"

"ขอบคุณฮูหยินน้อยเจ้าค่ะ" สาวใช้คารวะขอบคุณ ทั้งสองรีบวิ่งไปที่เรือนหลีฮวา เสี่ยวหยุนกำลังนั่งกินขนมเค้กอย่างเอร็ดอร่อยอยู่หน้าเรือน สองสาวใช้ได้ขนมเค้กก้อนเล็กมากินด้วยกัน

กลิ่นขนมอบลอยกรุ่นจากเตา เฉินเซียวหลางกลับมาบ้านในยามเซิน ร่างเล็กวิ่งเข้ามาหาเขา พร้อมโอบเอวสามี

"ข้าอบขนมไปให้ฮูหยินใหญ่กับแบ่งสาวใช้กิน ท่านลองชิมดู"

"ขอบใจเจ้ามาก" เขายิ้มให้อย่างอ่อนโยน

"หลังกินขนมเสร็จพาข้าไปดูที่ดินมรดกเน่าด้วยล่ะ"

"ตามใจเจ้า ร่างกายแข็งแรงแล้วรึจะออกไปตะลอนข้างนอก"

"เจ้าค่ะ ข้าสบายดีแล้ว ส่วนลูกๆ กำลังหลับ"

ลี่ชิงดึงมือเฉินเซียวหลางเข้าไปในห้องนั่งเล่นในเรือนหลีฮวา นางรินชาให้สามี เขาส่งตั๋วเงินให้นางใบหนึ่งเป็นตัวเงิน 100 ตำลึงเงิน

"พี่ให้เจ้าไว้ใช้จ่าย"

"ขอบคุณท่านพี่" นางลุกขึ้นคารวะเขาเลียนแบบท่าทางพวกนางเอกซีรีส์จีน

"คารวะอย่างเต็มพิธีการถึงเพียงนั้นเชียวรึ" เขาเอ็นดูนาง

"เจ้าค่ะ ท่านถือเป็นผู้มีพระคุณ ดูแลข้า ดูแลลูกข้า"

"ทั้งสองเป็นลูกของเรา" เขามองอย่างสื่อความหมาย 

"ท่านกินขนมดีกว่า อ้ามมมมม" ลี่ชิงเขินแรง ตักเค้กป้อนเขา พยายามเปลี่ยนเรื่องคุย เมื่อเจอสายตาวาบหวามเมื่อเขาพูดว่าลูกของเรา

นี่เขาอาจคิดถึงขั้นตอนการเสกเด็กเข้าท้องนางอยู่ สายตาอบอุ่นปนหื่นกามฉายชัดในแววตาคมดุคู่นั้นจนลี่ชิงต้องหลบตา

สายลมพริ้วอ่อนยามเย็น ลี่ชิงตักเค้กป้อนสามี หน้าเรือนมีสาวใช้กำลังนั่งกินขนม สาวใช้อีกสองนางอุ้มทารกแฝดออกมารับลมยามเย็น ทุกคนพูดคุยกันพร้อมเสียงหัวเราะ ฮูหยินใหญ่ยืนมองภาพนั้นจากทางหน้าต่าง

บนต้นไม้ใหญ่ไม่ไกลกันนัก มีบุรุษหน้าตายด้านกำลังยืนมองภาพนั้นด้วยใบหน้าไม่สื่ออารมณ์

แม่ทัพเหวินซูยืนมองภาพครอบครัวของลี่ชิงพร้อมความรู้สึกบางอย่างที่ไม่อาจอธิบายได้ เขานึกถึงเรื่องพิษกำหนัดในวันนั้น..