บทที่1 บทนำ

บทนำ

"พิมพ์มาแล้วเหรอลูก นั่งลงก่อนสิ" ชัยวัชบอกลูกสาวบุญธรรมของตัวเองที่เดินเข้ามาในห้องรับแขกเพราะเขาเรียกพบ

"คุณพ่อเรียกพิมพ์มีเรื่องอะไรเหรอคะ" มองหน้าชัยวัชที่มีสีหน้าเคร่งเครียด

"หนูก็เรียนจบแล้ว พ่ออยากให้หนูช่วยอะไรพ่อหน่อย" หันมามองหน้ากนกวรรณภรรยาที่นั่งอยู่ข้างๆ

"จะให้หนูช่วยเรื่องอะไรคะ" พิมพ์มองหน้าชัยวัชอยากรู้เรื่อง

"คือ บ้านเรากำลังจะถูกยึด พ่ออยากให้หนูไปอยู่กับเจ้าหนี้เพื่อบ้านของเรา" ตัดสินใจบอกออกไปตรงๆ

"พ่อขอเขาผ่อนผันไปก่อนไม่ได้เหรอคะ" พิมพ์เริ่มนั่งไม่ติดอยู่ๆจะให้เธอไปอยู่กับใครที่ไหนก็ไม่รู้

"พ่อขอเขาหลายครั้งแล้ว แต่เราก็ไม่มีเงินให้เขาอยู่ดี" ชัยวัชพูดไปตามความจริง

"แล้วไม่มีทางอื่นแล้วเหรอคะ" พิมพ์มองหน้าชัยวัชกับกนกวรรณสลับกันไปมา

"พ่อมองไม่เห็นทางแล้วจริงๆเราเป็นหนี้เขาเยอะเกินไปจนไม่มีปัญญาหามาจ่ายเขา" ชัยวัชกุมขมับของตัวเอง

"แล้วมันเท่าไหร่กันคะ"ถามออกไปเพราะความอยากรู้

"สิบล้าน " ตัดสินใจบอกพิมพ์ไป 

"สิบล้านเลยเหรอคะ! " พิมพ์ตกใจกับจำนวนเงินทำไมเธอไม่เคยรู้เลยว่าชัยวัชเป็นหนี้มากมายขนาดนั้น

"ใช่ พ่อถึงอยากให้หนูไปอยู่กับเขาแทนเพราะเราไม่มีเงินจ่ายเขาเลย" ชัยวัชมองหน้าพิมพ์ที่น้ำตาคลอเบ้า

"แล้วทำไมเราถึงเป็นหนี้เขาเยอะขนาดนั้นคะ" มองหน้าชัยวัชน้ำตาค่อยๆไหลนองหน้า

"จะอยากรู้ไปทำไม รู้แค่ว่าไปอยู่เพื่อครอบครัวของเราก็พอแล้ว" พูดจบชัยวัชก็เดินออกไปจากห้อง

พิมพ์รีบเดินตามหลังชัยวัชไปติดๆเพื่อถามสาเหตุของการเป็นหนี้

"คุณพ่อเดี๋ยวก่อนค่ะ เรายังคุยกันไม่รู้เรื่องเลย" พิมพ์เดินไปคว้าเเขนของชัยวัชไว้

"จะอยากรู้ไปทำไมแกมีหน้าที่ทำตามคำสั่งของฉันเท่านั้น" ชัยวัชตวาดใส่หน้าพิมพ์ด้วยความโกรธ

"คุณพ่อทำไมต้องโกรธพิมพ์ขนาดนั้นด้วย" พิมพ์ตกใจที่ชัยวัชตวาดใส่เธอเสียงดัง

"แกจำใส่หัวไว้เลยนะ ว่าแกมันก็แค่เด็กที่ฉันเก็บมาเลี้ยงไม่มีสิทธิ์มาก้าวก่ายเรื่องของฉันมากเกินไป" ชัยวัชพูดออกมาไม่แคร์ความรู้สึกของพิมพ์เลยสักนิด

"ค่ะ พิมพ์รู้ตัวดีว่าพิมพ์เป็นใครมาจากไหน ถ้าไม่ได้คุณพ่อกับคุณแม่อุปการะเลี้ยงดู ป่านนี้พิมพ์คงไม่ได้เรียนหนังสือจนจบในวันนี้ พิมพ์จะไม่ถามอะไรอีกพิมพ์จะทำตามที่คุณพ่อต้องการทุกอย่างค่ะ" เดินเข้าไปสวมกอดชัยวัชไว้แน่นพร้อมกับร้องไห้สะอึกสะอื้น

ชัยวัชได้แต่นิ่งชะงักไปกับกระทำของพิมพ์จึงยกมือขึ้นมาลูบผมเธอเบาๆ เขาได้แต่หวังว่าความอ่อนโยนของพิมพ์จะทำให้เจ้าหนี้ของเขารักพิมพ์ได้อย่างง่ายดาย

พิมพ์ผลักออกจากชัยวัชแล้วก็หันไปกอดกนกวรรณทันที กลัวเหลือเกินถ้าเธอไปแล้วจะไม่ได้กลับมาอีก

หลังจากที่สงบสติอารมณ์เรียบร้อยแล้วทั้งสามคนพ่อแม่ลูกจึงกลับมานั่งคุยกันใหม่อีกครั้ง

"เอาละเมื่อพิมพ์เข้าใจแล้วว่าทำไมพ่อถึงอยากให้พิมพ์ไป พ่อจะไปคุยกับเขาก่อนว่าจะรับข้อเสนอของพ่อไหม " พูดไปอย่างใจเย็น

 "แล้วถ้าเขาไม่รับข้อเสนอแล้วเราจะทำยังไงกนต่อไปคะ" พูดด้วยน้ำเสียงเป็นกังวล

"พ่อจะลองไปคุยกับเขาก่อนก็แล้วกัน ได้คำตอบยังไงแล้วพ่อจะมาบอกอีกที" ชัยวัชถอนหายใจเบาๆ

"ค่ะ "รับคำสั้นๆ 

พิมพ์จำใจต้องยอมไปถึงไม่รู้สาเหตุของการเป็นหนี้เลยก็ตามและต้องการตอบแทนพระคุณของท่านทั้งสองที่รับเธอมาเป็นลูกเพราะทั้งสองคนไม่มีลูกสักคนแต่ไม่นึกเลยว่าจะมีวันนี้ วันที่เธอต้องมาจากท่านทั้งสองไปอยู่อีกซีกโลกหนึ่ง

ชัยวัชเดินเข้าไปในห้องทำงานของตัวเองแล้วหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาแล้วกดโทรออก

"ฮัลโหล สวัสดีครับคุณปีเตอร์อยู่ไหม"กรอกเสียงใส่โทรศัพท์

"ไม่อยู่ครับ ไม่ทราบว่ามีธุระอะไรหรือเปล่าครับ"เสียงปลายสายตอบกลับ

"พอดีผมอยากพบคุณปีเตอร์หน่อย" พูดด้วยน้ำเสียงเป็นกังวล

"ผมว่ามาพบที่คาสิโนดีกว่าครับ เพราะช่วงนี้คุณปีเตอร์ชอบมาอยู่บ่อยๆ" เสียงปลายสายแนะนำ

"ก็ได้ครับผมจะไปพบเขาที่นั้นเอง" พูดจบแล้วก็วางสายทันที