ตอนที่ 10 สัญญาจ้างแต่งงาน

                                      ตอนที่ 10

                                 สัญญาจ้างแต่งงาน

พยัคฆินหยิบแหวนขึ้นมาแล้วสวมใส่นิ้วนางของหญิงสาวด้วยท่าทางอ่อนโยนเขาจูบที่หลังมือของเธอ รติรสสัมผัสได้ถึงไออุ่นจากริมฝีปากหยักนั้นจนทำให้เธอรู้สึกเขินอายจนหน้าแดง

ฟ้าที่หยิบโทรศัพท์ขึ้นมาอัดวิดีโอแล้วรีบโพสต์ลง F******k แท็กรติรสทันที

“หลังจากที่เพื่อนฉันเสียใจจากผู้ชายเลวๆคนหนึ่งก็ได้มีเทพบุตรสุดหล่อมาขอแต่งงานด้วยแหวนเพชรเม็ดใหญ่ เหมือนภาพเจ้าชายที่ขอเจ้าหญิงแต่งงานก็ไม่ปาน”พชรที่เห็นภาพนั้นบาดตาบาดใจเขาจึงเปิดประตูแล้วเดินออกไปด้วยท่าทางหัวเสีย

รติรสที่มองตามผู้ชายที่เธอเคยคิดจะฝากชีวิตไว้ไม่คิดเลยว่าเขาจะเป็นผู้ชายที่หักหลังเธอและทำให้เธอเจ็บช้ำได้ถึงขนาดนี้ พยัคฆินกระตุกมือของเธอเบาๆ เขาลุกขึ้นแล้วยืนอยู่ตรงหน้าเธอ

“คุณรับปากผมแล้วว่าคุณจะแต่งงานกับผม คุณจะกลับคำไม่ได้นะ” ว่าแล้วชายหนุ่มก็ก้มลงประคองท้ายทอยของเธอและจุมพิตหญิงสาวต่อหน้าลูกค้าในร้านจนเสียงปรบมือดังเกลียวขึ้นมาอีกครั้ง

รติรสที่อึ้งยืนตัวแข็งทื่อเพราะไม่คิดว่าชายหนุ่มจะกล้าทำแบบนี้ต่อหน้าคนเยอะแยะ เขาจูบเธออย่างอ่อนโยนเนิ่นนานจนเธอไม่รู้ว่านานขนาดไหนและในที่สุดเขาก็ถอนริมฝีปากหยักออกจากริมฝีปากอวบอิ่มสีชมพูของเธอพลางส่งยิ้มให้

“พวกคุณคุยธุระเสร็จหรือยัง” พยัคฆินหันไปถามฟ้าระวีที่ยืนอยู่ไม่ไกล ฟ้าระวีหันมาพยักหน้าและส่งยิ้มให้พยัคฆิน

“ค่ะคุยกันเสร็จแล้ว” ฟ้าระวีรีบตอบทันทีเพราะไม่อยากขัดขวางเวลาอันมีความสุขของเพื่อนสาวไม่ว่าพยัคฆินจะพารติรสไปที่ไหนเธอก็ยินดีจะให้รติรสไปกลับเขา

“ไปเถอะรติทางนี้ฉันจัดการเอง” หญิงสาวผลักให้รติรสเดินออกจากร้านไปกับพยัคฆิน

“คุณจะพาฉันไปไหนเหรอคะ” เสียงหวานถามขึ้นที่บัดนี้แก้มของเธอแดงระเรื่อด้วยความเขินอายอีกทั้งยังพยายามหลบตาไม่กล้ามองหน้าเขาอีก

“คุณเขินเหรอ”

“ฉันก็ไม่คิดว่าคุณจะจูบฉันต่อคนทั้งร้านนี่” เธอพูดเพียงเบาๆแล้วก้าวไปนั่งในรถ

“ว่าแต่เราจะไปที่ไหนกันคะ” หญิงสาวหันไปถามเขาด้วยความอยากรู้

“ผมจะพาคุณไปส่งที่บ้านแล้วคุณก็เตรียมเก็บเสื้อผ้ามาอยู่กับผม” รติรสหันมองหน้าเขาด้วยความตกใจบัดนี้เธอลืมความอายไปซะหมดแล้วเพราะกำลังตกใจเรื่องที่จู่ๆจะต้องย้ายไปอยู่กับพยัคฆิน

“อะไรนะคะ”

“ผมบอกว่าจะพาคุณไปเก็บเสื้อผ้าแล้วย้ายมาอยู่กับผม” เขาพูดเสียงเข้มเขาพูดด้วยน้ำเสียงหนักแน่นและขับรถออกไปจากร้าน

หลังจากที่พยัคฆินพารติออกมาจากร้านเขาก็หันไปถามเธออีกครั้ง

“ว่าแต่บ้านของเธออยู่ตรงไหน ผมจะพาคุณไปเก็บเสื้อผ้า” รติรสที่ยังตั้งตัวไม่ทันเพราะเรื่องที่เกิดขึ้นนั้นรวดเร็วจนเธอทำอะไรไม่ถูก

“เดี๋ยวก่อนนะคะ ฉันยังไม่พร้อมที่จะย้ายไปอยู่กับคุณ คุณให้เวลาฉันหน่อยสิคะ” พยัคฆินหันมามองหน้าเธอแว๊บนึงแล้วหันไปมองถนน

“ไม่ได้ คุณต้องอยู่กับผมให้เร็วที่สุด”

“กริ๊ง!”เสียงโทรศัพท์ของเขาก็ดังขึ้นชายหนุ่มกดรับสายผู้เป็นมารดาทันที

“มีอะไรครับแม่”

“จะมีอะไรล่ะ นี่มันเกิดอะไรขึ้นทำไมในเพจข่าวซุบซิบไฮโซถึงบอกว่าลูกไปขอผู้หญิงแต่งงานแล้วหนูเบญญาภาล่ะ ลูกจะเอาไปไว้ที่ไหน” รติรสที่ได้ยินเช่นกันเพราะเขาเปิดลำโพงภายในรถทำให้เธอรู้สึกสะอึกขึ้นมาหญิงสาวหันไปมองหน้าพยัคฆินแต่เขานั้นเอื้อมมือมาจับมือของเธอไว้แน่น

“คนที่แม่หาให้ผมไม่ถูกใจ ผมหาของผมเองได้แล้วเพราะฉะนั้นเรื่องแต่งงานแม่ไม่ต้องยุ่งหรอกครับ” พยัคฆินพูดออกไปด้วยน้ำเสียงมั่นคงเขามองตรงไปยังข้างหน้าที่มีการจราจรเริ่มติดขัด

ไม่ได้นะตาสิงห์แม่ไปตกลงกับพ่อแม่หนูเบญแล้วว่าจะให้สิงห์แต่งงานกับหนูเบญ สิงห์ต้องแต่งงานกับหนูเบญคนเดียว” ชายหนุ่มถอนหายใจยาวด้วยท่าทางเหนื่อยใจแต่ก็ไม่พูดอะไรอีกเขานั่งนิ่งและขับรถต่อไป

“ทำไมลูกถึงทำแบบนี้ ถ้าลูกทำแบบนี้ลูกไม่ไว้หน้าแม่เลยนะ” เสียงผู้เป็นแม่แว๊ด ๆ อยู่ปลายสายด้วยความโมโหไม่ว่าเธอจะถามอะไรออกมาหลังจากนั้นพยัคฆินก็ไม่ตอบใดๆกับเธอจนในที่สุดเสียงโทรศัพท์ก็ดังขึ้นอีกครั้งเมื่อมีสายซ้อน พยัคฆินหันไปดูที่หน้าจอรถเขาก็รู้ว่าผู้เป็นพ่อนั้นโทรมา

รติรสหันหน้ามามองเขาอีกครั้งด้วยความตื่นตระหนกเพราะเขาเมมชื่อว่า พ่อ พยัคฆินกำมือของเธอแน่นมากกว่าเดิมเพื่อที่จะยืนยันว่าเขาจะแต่งงานกับเธอแน่นอน

“คุณแม่ครับ คุณพ่อโทรมาหาผมงั้นแค่นี้ก่อนนะครับ”

“ไม่ได้นะลูกต้องคุยกับแม่ก่อนตาสิงห์” พยัคฆินกดปุ่มตัดสายทันทีและเขาก็เลือกที่จะรับสายของผู้เป็นบิดา

“แกทำอย่างนี้ได้ยังไงตาสิงห์ แกก็รู้ว่าพ่อเนี่ยไปหมั้นหมายหนูพิมรสาให้แต่งงานกับแก นี่ทำไมมันถึงมีภาพข่าวว่าแกขอผู้หญิงอีกคนแต่งงาน แกเป็นบ้าเหรอตาสิงห์” เมื่อได้ยินเรื่องราวทั้งหมดก็ทำให้รติรสนั้นหัวใจแป้วเพราะเธอไม่รู้ว่าตอนนี้เธอเลือกถูกจริงๆหรือเปล่าพี่ตกลงจะแต่งงานกับเขา

“ก็ผมบอกพ่อไปแล้วนะครับว่าผมไม่แต่งกับเธอ ผมจะแต่งกับคนที่ผมเลือก” ว่าแล้วชายหนุ่มก็กดตัดสายโดยไม่ฟังว่าผู้เป็นพ่อจะพูดอะไรต่อ รติรสที่ได้แต่นั่งนิ่งอึ้งกับสิ่งที่เธอได้ยินมา

“นี่หมายความว่ายังไงเขามีคู่หมั้นถึงสองคนเลยเหรอเนี่ย” หญิงสาวหันไปมองเขาตาปริบๆ

“คุณมองอะไร”

“ตกลงว่าคุณจะเอายังไงคะ”

“เอาอะไร”

“ก็คุณมีคู่หมั้นอยู่ตั้งสองคนแล้วนี่คะแล้วคุณจะมาขอฉันแต่งงานทำไม”

“ก็ผมไม่ได้อยากจะแต่งงานกับสองคนนั้นผมอยากจะแต่งงานกับคุณ”

“แต่ว่าพ่อแม่ของคุณ” ยังไม่ทันที่เธอจะพูดจบประโยคเขาก็ขัดขึ้นเสียก่อน

“ช่างเถอะน่าเรื่องนั้นผมจัดการเอง” ชายหนุ่มแล้วตั้งหน้าตั้งตาขับรถไปไม่นานก็ถึงบ้านของเธอ เขาเดินตามทางเดินของเข้าบ้านพลางมองสำรวจ

“บ้านของคุณเหรอ” หญิงสาวหันมาพยักหน้า

“ค่ะ”

“แล้วคุณอยู่กับใคร” เธอชะงักฝีเท้าทันทีเล็กน้อยแล้วหันมามองเขา

“ฉันอยู่คนเดียวค่ะ พ่อแม่ของฉันท่านเสียแล้วนะคะ ท่านทิ้งบ้านหลังนี้ให้ฉันไว้ตั้งแต่ชั้นเรียนจบแล้วค่ะ” หญิงสาวพูดเพียงสั้นๆ น้ำเสียงดูสั่นเครือจนชายหนุ่มอดไม่ได้เดินเข้าไปจับมือของเธอและดึงให้เธอเดินเข้าไปในบ้านอย่างถือวิสาสะค่ะ

“ต่อไปคุณก็จะไม่อยู่คนเดียวแล้ว” น้ำเสียงและคำพูดของเขานั้นช่างดูอ่อนโยนจนหญิงสาวรู้สึกน้ำตาคลอขึ้นมาพยัคฆินเมื่อเห็นแบบนั้นจึงดึงเธอเข้ามาในอ้อมกอดแล้วกอดเธอไว้แน่น หญิงสาวที่บัดนี้ในสมองของเธอนั้นยุ่งเหยิงวุ่นวายไปหมดไม่รู้ว่าเกิดเรื่องอะไรขึ้นมากมายในตอนนี้จนเธออดไม่ได้ที่จะปล่อยโฮออกมา

เขากอดกระชับเธอไว้แน่นมากกว่าเดิมเหมือนจะบ่งบอกว่าต่อไปนี้เขาจะดูแลเธอเอง ไม่นานมือเรียวก็ยกขึ้นดันอกของเขาออก

“เดี๋ยวฉันจะไปเก็บเสื้อผ้าค่ะ” พยัคฆินที่นั่งรออยู่ข้างล่างแล้วเดินวนไปในบ้านพลางยกลูกของรติรสขึ้นมาดูแล้วก็เผลอยิ้มออกมาใบหน้าของหญิงสาวกับรูปภาพเพื่อนสาวอีกสองคนที่คนหนึ่งเขารู้จักแล้วเพราะว่าเขาเจอเธอถึงสองครั้งแต่อีกคนเขาไม่เคยเห็นหน้ามาก่อน เสียงลากกระเป๋าลงจากบันไดก็ดังขึ้นพยัคฆินจึงเดินเข้าไปใกล้ๆเธอและช่วยยกกระเป๋า

“นิดเดียวเนี่ยนะ คุณไม่คิดจะเอาอะไรไปอีกเลยเหรอ” หญิงสาวส่ายหน้าไปมาพลางยิ้ม

“ไม่หรอกค่ะ เผื่อคุณเปลี่ยนใจไล่ฉันกลับบ้าน ฉันจะได้ไม่ต้องขนอะไรกลับไปกลับมามากมาย”

“ผมไม่ใช่คนใจโลเลสักหน่อยแล้วผมก็จะไม่ไล่คุณกลับบ้านแน่นอน”

“ฉันเชื่อคุณได้เหรอคะ เราเพิ่งเจอกันแค่สองวันเอง”

“คุณอย่าใช้เวลาในการตัดสินเพราะว่าเวลาตั้งห้าปีที่คุณคบมากับแฟนเก่าของคุณก็ไม่ได้บ่งบอกนี่ว่าเขาจะซื่อสัตย์กับคุณ” เมื่อชายหนุ่มพูดแบบนั้นทำให้รติรสนั้นเริ่มรู้สึกอยากจะร้องไห้ขึ้นมาใบหน้าของหญิงสาวนั้นดูหม่นเศร้าลงมาถนัดตาจนพยัคฆินจับมือเรียวของเธอให้เธอเดินลงมาจากบันได

“กฎข้อแรกที่เราจะแต่งงานกันคุณเลิกคิดถึงผู้ชายห่วยๆคนนั้นได้แล้ว” เขาพูดเสียงเข้มโดยที่เจ้าตัวไม่แม้แต่จะหันมามองหน้าเธอ เขาดึงมือให้เธอเดินออกไปถึงหน้าบ้านหญิงสาวหันมาล็อกประตู เขาเดินตรงไปรอยังรถที่จอดอยู่ที่หน้าบ้าน

เมื่อทั้งสองเดินทางไปถึงคอนโดของเขาพอเปิดประตูเข้าไปอมรก็นั่งรออยู่ที่ห้องนั่งเล่นข้างในแล้ว หญิงสาวรู้สึกฉงนเล็กน้อยเธอชะงักฝีเท้าและหันไปมองพยัคฆินว่าทำไมผู้ชายคนนี้ถึงมาอยู่ที่นี่

“เอกสารพร้อมไหม”

“พร้อมครับนาย”

“นั่งสิคุณ”เขาหันมาผายมือให้รติรส เธอก็นั่งลงบนโซฟาอย่างว่าง่ายและส่งยิ้มให้อมรอย่างเป็นมิตรอมรส่งยิ้มกว้างให้รติรส

“นี่ครับเอกสาร” อมรยื่นเอกสารให้รติรส เธออ่านแล้วก็ขมวดคิ้ว

“นี่คืออะไรคะ”

“ก็สัญญาจ้างแต่งงานไง”

“ฉันทราบค่ะแต่ว่ากฎพวกนี้” หญิงสาวเว้นระยะและกลืนมันลงคอเธอไม่อยากที่จะเอ่ยออกมามากกว่านี้ ไหนๆเธอก็ตัดสินใจที่จะแต่งงานกับเขาแล้วก็คงจะถอยไม่ได้แล้วแต่ว่ากฎที่อยู่ในนี้ก็คือการที่เธอจะต้องนอนกับเขาในห้องเหมือนคู่สามีภรรยาที่แต่งงานกันจริงๆ

“เราจำเป็นต้องนอนห้องเดียวกันด้วยเหรอคะ ในเมื่อคุณจ้างฉันมาแต่งงาน”

“แล้วผมจะจ้างคุณมาแต่งงานทำไมถ้าผมไม่ได้นอนห้องเดียวกันกับคุณ”

“แต่ปกติแล้วในละคร ถ้าจ้างมาแต่งงานเขาก็นอนกันคนละห้องนะคะ”

“แต่นี่มันชีวิตจริงไม่ใช่ในละครผมจ้างคุณสิงห์สัญญาตั้งห้าล้านแล้วให้เงินเดือนคุณใช้เดือนละแสนภายในเวลาสองปีคุณก็ควรที่จะนอนห้องเดียวกันกับผมอย่างน้อย ถ้าพ่อแม่ผมมาจะได้ไม่ผิดสังเกตหรือว่าคุณมีปัญหา”