ตอนที่ 11 ทำหน้าที่ภรรยา

                                   ตอนที่ 11

                                ทำหน้าที่ภรรยา

เมื่อเจอคำถามของพยัคฆินว่าเธอมีปัญหาหรือเปล่าหากการจ้างแต่งงานแล้วต้องนอนห้องเดียวกัน

“ไม่ค่ะ ฉัน..” หญิงสาวเงยหน้ามองชายหนุ่มพอเห็นแววตาดุๆของเขาเธอก็แทบจะไม่กล้าเอื้อนเอ่ยอะไรออกไป หญิงสาวพยักหน้าน้อยๆให้เขาพลางหยิบปากกาขึ้นมาเซ็นเอกสารทันที

อมรยิ้มกว้างแล้วเอกสารยื่นให้พยัคฆิน พยัคฆินลงชื่อในเอกสารทั้งสอง ฉบับเสร็จแล้วอมรจึงเก็บเอกสารหนึ่งฉบับไว้กับตัวเองแล้วยื่นเอกสารอีกใบหนึ่งให้กับรติรส

“นี่คือสัญญาการแต่งงานครับ ผมรบกวนคุณรติรสส่งเลขบัญชีให้ผมด้วยนะครับ ผมจะทำการโอนเงินให้ครับ” รติรสส่งเลขบัญชีให้กับอมร เขานั่งก้มหน้างุดอยู่กับโทรศัพท์ไม่นานเสียงข้อความก็แจ้งเตือนขึ้น

“ติ่ง!” หญิงสาวเปิดดูข้อความดวงตาของเธอก็เบิกกว้างเงินจำนวนสามล้านหนึ่งแสนบาทถูกโอนเข้าบัญชีของเธอทันที จนเธอเงยหน้ามองอมรกับพยัคฆินสลับกันไปมา

“เอาล่ะ ถือว่าสัญญาของเรานั้นได้เริ่มขึ้นแล้วเพราะฉะนั้นคุณจะต้องอยู่ที่นี่ทำเหมือนว่าคุณเป็นภรรยาของผมจริงๆ”

“แล้วงานของฉันละคะ” หญิงสาวถามขึ้นด้วยท่าทางอึกอักเพราะเธอก็มีงานทำประจำอยู่แล้วถ้าจะให้มาเป็นภรรยาของเขาและให้มาอยู่ที่นี่แล้วงานของเธอจะทำยังไง

“คุณไปลาออกซะ”

“ลาออกเหรอคะ”

“แล้วคุณจะไปทำให้เหนื่อยทำไมในเมื่อคุณได้ค่าจ้างจากผมเดือนละแสนกับเงินค่าเซ็นสัญญาอีกสามล้านคุณก็อยู่เป็นคุณนายให้สบายไปสิ”

“แต่ฉันยังชอบงานที่ทำอยู่เลยแล้วก็ไม่รู้ว่าอีกสองปีฉันจะหางานได้หรือเปล่า”

“คุณไม่ต้องกังวลเรื่องนั้นหรอก เดี๋ยวผมมีเงินพิเศษให้รับรองหลังจากที่เราเซ็นหย่ากัน ผมจะตอบแทนคุณอีกก้อนหนึ่งไม่ให้คุณลำบากแน่นอน” คำพูดของพยัคฆินนั้นทำให้เธอเกินน้ำลายลงคออย่างยากลำบาก เขาเป็นป๋าใจป้ำขนาดนี้เลยเหรอเนี่ยหญิงสาวหันไปมองอมร อมรที่ส่งยิ้มให้หญิงสาวอย่างเป็นมิตร

“ถ้าอย่างนั้นผมขอกลับก่อนนะคะ” อมรลุกขึ้นโค้งศีรษะให้พยัคฆินน้อยๆแล้วเดินออกจากห้องไป ไม่นานเสียงโทรศัพท์ก็ดังขึ้น

“ครับพ่อ” เมื่อรู้ว่าพยัคฆินนั้นคุยกับพ่อของเขา หญิงสาวก็รู้สึกร้อนๆหนาวๆขึ้นมาจนเธอทำตัวไม่ถูก

“เย็นนี้เหรอครับ ได้ครับ” เขาพูดเพียงสั้นๆแล้วก็ตัดสายสนทนาทันที

“วันนี้พ่อกับแม่ผมอยากจะดูตัวคุณน่ะ” คำพูดและน้ำเสียงราบเรียบที่ฟังดูแล้วทำให้เธอขนลุกซู่ขึ้นมาอย่างบอกไม่ถูก

“คะ ว่ายังไงนะคะ พ่อกับแม่คุณเหรอคะ จะดีเหรอคะ คือฉัน ฉันยังตั้งสติไม่ได้เลยว่าเรื่องทั้งหมดเกิดขึ้นมาได้ยังไงแล้วฉันก็ยังงงๆอยู่เลยค่ะ”

“คุณควรตั้งสติให้ได้นะเพราะถ้าคุณเจอพ่อกับแม่ผม คนที่จะซวยก็คือคุณ”

“ทำไมคะทำไมถึงเป็นฉันล่ะคะ”

“ก็คุณไม่ได้อ่านสัญญาหรือไงว่าถ้าคุณเปิดเผยเรื่องที่เราคุณรับจ้างแต่งงานให้คนอื่นได้รู้คุณจะต้องจ่ายเป็นสิบเท่า”

“สิบเท่าเหรอคะ” หญิงสาวเบิกตากว้างไม่อยากเชื่อเลยว่าเธออ่านไม่เจอค่าปรับในสัญญานั้นหญิงสาวรีบหยิบสัญญาขึ้นมาอ่านดูอย่างละเอียดและครั้งนี้เธอเจอก็จริงๆ หากว่าเธอนั้นแพร่งพรายเรื่องการรับจ้างแต่งงานในครั้งนี้ให้คนอื่นได้รับรู้เธอจะต้องเสียค่าปรับเป็นสิบเท่า

“ผมจะกลับไปที่ทำงานส่วนคุณ พยัคฆินอะไรก็สั่งได้เลย นี่บัตรเครดิตของผมวงเงินไม่มากนักแต่ถ้าคุณหิว คุณก็สั่งของขึ้นมากินก่อนเลยเพราะในตู้เย็นของผมไม่มีอะไร” หญิงสาวรับบัตรเครดิตมาด้วยท่าทางงงๆแล้วมองดูบัตรเครดิตใบนั้น

“คุณให้ฉันใช้จริงๆเหรอคะ” เธอแทบจะไม่อยากเชื่อว่าเธอจะมีผู้ชายยื่นบัตรเครดิตให้เธอใช้ ปกติเธอจะต้องเป็นคนเปิดบัตรเครดิตและเอาบัตรเครดิตให้พชรใช้ในเวลาสามปีนั้นเธอที่ตามจ่ายค่าบัตรเครดิตให้พชรจนตัวเองแทบจะไม่มีเงินเก็บพอใช้ แต่ผู้ชายคนนี้เขาดันวางบัตรเครดิตให้เธอใช้จนเธอรู้สึกงงงวยไปหมดแล้วว่านี่มันเกิดอะไรขึ้นกับชีวิตเธอ ชายหนุ่มที่กำลังเดินออกจากประตู รติรสที่ทำตัวไม่ถูก

“เดี๋ยวก่อนค่ะคือว่าฉันพอจะมีเงินอยู่ค่ะ” หญิงสาวรีบยื่นบัตรเครดิตส่งคืนให้เขา

“ผมให้คุณใช้คุณก็ใช้ไปเถอะนะ” เมื่อเขากำลังจะเปิดประตูเธอก็เรียกเขาไว้อีกครั้ง

“เดี๋ยวก่อนค่ะคือว่าฉัน” พยัคฆินหันมามองหน้าเธออีกครั้งด้วยท่าทางไม่เข้าใจ

“มีอะไรเหรอ”

“ฉันยังไม่ชินกับที่นี่เลยค่ะ แล้วฉันก็ทำตัวไม่ถูก”

“คุณจะไม่ชินได้ยังไงในเมื่อ เมื่อคืนคุณก็นอนอยู่ที่นี่” รติรสทำท่าอึกอักไม่รู้จะตอบเขาไปยังไงดี

“แล้วที่นี่มีกฎหรือเปล่าคะ”

“ไม่มีคุณอยากจะทำอะไรก็ทำคิดซะว่าเป็นบ้านของตัวเอง” รติรสส่งยิ้มน้อยๆให้เขา หญิงสาวก้มหน้าดูบัตรเครดิตในมือของตัวเอง

พยัคฆินที่ทำท่าจะเปิดประตูแต่มือหนานั้นก็หยุดนิ่งที่ลูกบิดประตูแล้วหมุนตัวกลับมามองหญิงสาวที่ยืนอยู่ข้างหลังอีกครั้ง เขาดึงเธอเข้ามาใกล้ๆแล้วก็จูบลงที่เรือนผมของเธออย่างอ่อนโยน รติรสนั้นตกใจทำอะไรไม่ถูก

“เดี๋ยวผมจะรีบกลับมา” น้ำเสียงของเขาดูอ่อนโยนกับเธอ หญิงสาวเงยหน้าขึ้นมองเขาและต้องรีบก้มหน้างุดเพราะกลัวว่าชายหนุ่มจะขโมยจูบเธออีกครั้ง

“ค่ะฉันรู้แล้ว” เธอรีบถอยหลังออกห่างเข้าทันทีบัดนี้ใบหน้าของชายหนุ่มผู้หล่อเหล่านั้นก็คลี่ยิ้มออกมา แล้วรีบเปิดประตูออกไปเพื่อที่จะกลับไปทำงาน

รติรสเดินสำรวจไปรอบๆห้องเขา แต่เธอก็ไม่เห็นว่าเขาจะตั้งรูปของตัวเองไว้เลยแม้แต่รูปของพ่อแม่เขาก็ไม่มี

หญิงสาวที่ไม่รู้จะทำอะไรดีเธอเดินนั่งๆนอนๆและเปิดเข้าไปในห้องแต่งตัวของเขาแต่สิ่งที่ต้องทำให้เธอเบิกตากว้างคือห้องแต่งตัวกว้างขว้างและถูกจัดเรียงไว้อย่างเป็นระเบียบ

เธอเปิดตู้เสื้อผ้าของเขาไม่อยากจะเชื่อเลยว่ามันจะเหมือนในละครจริงๆที่คนรวยเขาใช้ชีวิตกัน รองเท้า เนกไท เสื้อผ้า นาฬิกา กระเป๋า ถูกจัดแบ่งโซนไว้อย่างเป็นระเบียบ เธอเดินดูไปรอบๆแล้วถือวิสาสะเปิดตู้นาฬิกาออกมาดู เธอถ่ายรูปเพื่อเอาไปค้นหาใน G****e แต่แล้วสิ่งที่ไม่อยากเชื่อก็คือราคาของนาฬิกาเรือนนั้น

“แปด แปดล้านเลยเหรอ นาฬิกาเรือนเล็กแค่นี้” หญิงสาวพึมพำกับตัวเองอย่างไม่อยากเชื่อ เธอรีบวางนาฬิกาลงทันทีเพราะกลัวว่าจะทำหล่นและทำให้นาฬิกาเสียหาย เธอคงไม่มีเงินจะไปจ่ายค่าข้าวของเครื่องใช้ของเขาแน่นอน หญิงสาวหันกลับไปมองที่กระเป๋าใบเล็กของตัวเอง

“แล้วฉันจะกล้าเอาเสื้อผ้ามาแขวนได้ยังไงเนี่ย” เธอรู้ว่าเสื้อผ้าที่เธอซื้อมาก็คือเสื้อผ้าตามตลาดนัดไม่คิดเลยว่าผู้ชายคนนี้จะอยู่คนละโลกกับเธอ อะไรโดนใจทำให้เขาเลือกเธอมาแต่งงานด้วยนะ ไม่ว่าเขาจะเสนอการแต่งงานกับผู้หญิงคนไหนก็คงจะมีอยากจะแต่งกับเขาแน่นอน หญิงสาวจึงเลื่อนกระเป๋าเสื้อผ้าของตัวเองออกไปนอกห้องแต่งตัวทันที

“ยัยรตินะ ยัยรติเธอตัดสินใจถูกหรือเปล่าเนี่ย” คิดไปคิดมาก็ยิ่งปวดหัวเธอจึงเดินไปนั่งบนที่นอนและล้มตัวลงนอนสัมผัสที่นอนนุ่มๆพลางคิดเรื่องราวที่มันชักจะยุ่งวุ่นวายไปกันใหญ่แล้ว เธอมองเพดานพลางคิดเรื่องในหัวไปเรื่อยๆไม่รู้ว่าตัวเองนั้นหลับไปตั้งแต่เมื่อไหร่ แต่เมื่อเธอรู้สึกตัวขึ้นมาก็สัมผัสได้ถึงไออุ่นที่อยู่บนหน้าผากของตัวเองหญิงสาวลืมตาขึ้นกลับต้องตกใจเมื่อชายหนุ่มจูบเข้าที่หน้าผากของเธอ เขาขโมยจูบเธอในขณะที่เธอยังหลับสองครั้งแล้วนะที่เขาทำแบบนี้กับเธอ

“คุณทำอะไรคะ” หญิงสาวถามขึ้นมาด้วยความตกใจที่เห็นชายหนุ่มก้มลงมาจุดที่หน้าผากของเธอ

“ผมก็จุกหน้าผากคุณสิ”

“ทำไมคุณถึงชอบขโมยจูบฉันจังคะ”

“ขโมยเหรอ อะไรนะ คุณว่าผมขโมยเหรอ ผมเปล่านะผมใช้สิทธิ์ของผมต่างหาก”

“สิทธิ์อะไรคะ”

“ก็คือสิทธิ์ความเป็นเจ้าบ่าวของคุณไง เราจะแต่งงานกันอีกไม่ช้า ทำไมผมจะจูบคุณแค่นี้ไม่ได้ ผมไม่ได้ทำอย่างอื่นมากกว่าจูบสักหน่อย” หญิงสาวมองหน้าเขาด้วยท่าทางไม่พอใจ

“ก็นั่นแหละค่ะ ฉันไม่ได้อนุญาตสักหน่อย”

“ผมไม่รู้นะว่าผมจะต้องขออนุญาตคุณก่อนจูบด้วยเหรอ” เธอรีบผลักเขาออกและรีบลุกขึ้นนั่งทันทีชายหนุ่มลุกขึ้นแล้วกางแขนกว้างอยู่ต่อหน้าเธอ

“อะไรคะ”

“ก็ถอดเสื้อผ้าให้ผมไง ผมจะเปลี่ยนเสื้อผ้า”

“แล้วคุณเปลี่ยนเองไม่ได้เหรอไงคะ”

“แล้วผมจะจ้างคุณมาทำไม”

“ค่ะ คุณจ้างฉันมาแต่งงานไหมคะ ไม่ได้จ้างมาเป็นแม่บ้าน”

“แล้วคุณรู้ไหมภรรยาที่ดีเขาทำอะไรกันบ้าง”

“ก็ไม่รู้สิคะ ฉันไม่เคยเป็นภรรยาของใคร”

“งั้นก็ดีเดี๋ยวผมจะสอนลุกขึ้นมาแล้วปลดเนกไทให้ผม” คำพูดของเขาเหมือนจะเด็ดขาดอยู่ในที

รติรสรีบลุกขึ้นจากที่นอนแล้วปลดเนกไทของเขาตามคำสั่ง หญิงสาวรู้สึกมือสั่นเมื่อเห็นสายตาดุๆของเขาแบบนั้น เธอปลดเนกไทเสร็จแล้วเขาก็บุ้ยปากให้เธอช่วยปลดกระดุมเสื้อเชิ้ตออกทันที

“เสื้อด้วยเหรอคะ”