ตอนที่15

ระฟ้านำปลาที่ได้มาเสียบไม้ย่างบนเตาเก่า ๆ แม้จะไม่มีเครื่องปรุงใส่มากนักแต่ก็ดีกว่ากินหน่อไม้ต้มอย่างเดียว เธอนั่งมองกับข้าวด้วยรอยยิ้ม นึกถึงตอนที่ทำอาหารอยู่กับแม่

“ฉันควรเลิกร้องไห้ได้แล้ว”

แม้จะบอกตัวเองแต่สุดท้ายอาหารมื้อนี้เธอก็กินทั้งน้ำตา

หลังกินอิ่มจึงเดินไปอาบน้ำที่ริมธารและไม่ลืมที่จะนำเสื้อผ้าไปซัก ได้ยินเสียงหญิงสาวคนอื่น ๆ กำลังพูดคุยหัวเราะคิกคักแต่เมื่อเธอไปถึงเสียงทุกอย่างก็เงียบเชียบมีเพียงหลายสายตาที่มองมาอย่างไม่พอใจ

ระฟ้าเลือกอาบน้ำที่มุมอับสุดเท่าที่ทำได้ แต่ก็ยังมีเสียงแซะดังอยู่ดี

“สงสัยคิดว่าเป็นเมียของหัวหน้าแล้วมั้ง”

“อยู่ในเมืองเป็นกะหรี่พออยู่หมู่บ้านกลับเชิดคอ”

ระฟ้าที่ได้ยินก็นิ่วหน้าหันไปมองทันที “ฉันไม่ได้เป็นกะหรี่นะ”

“อ้อเหรอ ใครพูดถึงหล่อนล่ะ ฉันแค่คุยกัน”

แม้จะบอกแบบนั้นเสียงหัวเราะสะใจก็ดังอยู่ดี ระฟ้าจึงรีบซักผ้าและอาบน้ำ แต่พอร่องรอยที่ถูกปืนผากระทำเด่นชัดสู่สายตาทุกคน พวกเธอก็ยิ่งโกรธเคือง

“ดูรอยนั่นสิ มันคิดจะเย้ยพวกเรา”

“ฉ