ตอนที่ 5 โกรธ!!

 

“ใต้เท้าเฉียน ของดีกินทีหลัง อย่าลืมว่าท่านมีเวลากินนางทั้งคืน”

“ฮ่าๆๆๆ ท่านอ๋องพูดถูกใจข้ายิ่งนัก ฮ่าๆๆ มา ข้าดื่ม ดื่ม”

เฉียนเซินยกเหยือกเหล้าขึ้นมาดื่ม เหล้ายังไม่ทันหมดเหยือก เขาก็ล้มลงโดยง่ายดายจนลี่อินเกือบจะล้มไปกับเขาแต่ท่านอ๋องคว้านางเข้ามานั่งบนตักแทนพร้อมกับเผลอหันหน้าไปเฉียดแก้มนางนิดหนึ่งด้วยก่อนจะกระซิบบอกลี่อิน

“อยู่เฉยๆก่อน ข้าจัดการเอง”

นางนั่งอยู่บนตักของท่านอ๋องเพื่อมิให้คนอื่นๆสงสัย

“ท่านเฉียน ไม่เอาน่า ท่านเมาแล้วหรือ ถ้าเช่นนั้นนางรำผู้นี้เล่า”

“นี่ท่าน!!…”

“เงียบไป!!”

“ใต้เท้าเฉียน....”

“เอามือของท่านออกไปนะ”

“ข้าบอกให้อยู่เฉยๆ เดี๋ยวเขาตื่น”

“…”

“พวกเจ้าออกไปได้แล้ว ใต้เท้าเฉียนเมามาก ข้าจะอยู่กับเขาเอง”

นางรำค่อยๆเดินออกไปจนหมด ลี่อินก็เช่นกัน แต่เขาไม่ยอมให้นางลุกจากตักเขา

“เหลือเจ้าเอาไว้คนหนึ่งเพื่ออยู่กับข้า ที่เหลือออกไปได้”

พวกนางไม่สงสัยอะไร เพียงแค่เดินออกไปตามคำสั่ง เป็นปกติที่แขกอาจจะถูกใจผู้ใดก็จะเรียกเอาไว้อยู่แล้ว พวกนางจึงไม่รู้สึกแปลก เมื่อทุกคนออกไปแล้วลี่อินจึงลุกออกจากตัวเขาทันที ท่านอ๋องนั่งท่านั้นค้างอยู่ชั่วครู่ ก่อนจะหันไปมองเป้าหมายที่สลบอยู่ข้างๆ

“เจ้าทำได้ดีกว่าที่ข้าคิดเอาไว้มาก เอานี่ไป ไปเปลี่ยนข้างหลังนั่นเสีย ข้าจะจัดการทางนี้เอง”

ลี่อินยืนตัวสั่นเมื่อเขาโยนห่อผ้ามาให้ นางจ้องมองเขาด้วยความไม่พอใจ

“หรือเจ้าอยากจะออกไปด้วยชุดนี้ ข้าไม่ว่าหรอกนะ เพียงแค่พานางรำไปเท่านั้น เจ้าของหอไม่ว่าอะไรข้าหรอก เพราะข้าเป็นลูกค้าประจำของที่นี่”

ลี่อินหยิบห่อผ้าเดินไปข้างหลังโดยไม่พูดอะไรกับเขาอีก ท่านอ๋องเริ่มค้นตัวของเฉียนเทียนและเขาก็พบสิ่งที่ต้องการ

“เยี่ยม คิดเอาไว้แล้วว่าเจ้าต้องเก็บเอาไว้ติดตัว”

เขาสลับกุญแจอีกดอกลงไปแทนดอกเดิม เมื่อเสร็จเรียบร้อยแล้วจึงหันมาเห็นว่าลี่อินเปลี่ยนชุดเสร็จแล้วเป็นชุดสาวใช้ นางโยนห่อผ้าคืนให้เขาและเดินออกจากห้องไป ท่านอ๋องแปลกใจกับท่าทีของนาง เขาจึงเร่งเดินตามออกไป

“เดี๋ยวก่อน นี่เจ้าเป็นบ้าอะไร”

“ปล่อยนะ”

“เดี๋ยวก่อน หงลี่อิน หากเจ้าไม่หยุด เรื่องนี้พรุ่งนี้จะถึงหูบิดาเจ้าแน่นอน”

หงลี่อินหันมาพร้อมน้ำตาเปรอะหน้า ท่านอ๋องตกใจมากกับภาพที่เห็น เขาเคยเห็นสตรีร้องไห้ต่อหน้าเขามาก็มาก แต่เขาไม่เคยรู้สึกใจหล่นวูบเท่าครั้งนี้

“เจ้า..เจ้าร้องไห้ทำไม”

“ท่านอ๋องใช้งานข้าเสร็จแล้วใช่หรือไม่”

“ข้าถามว่าเจ้าร้องไห้ทำไม”

“หากภารกิจท่านเสร็จแล้ว หม่อมฉันขอตัวกลับจวนก่อน หม่อมฉันออกมานานแล้ว เดี๋ยวแม่นมจะสงสัย”

“เดี๋ยว เจ้ายังไปไม่ได้”

“ท่านอ๋อง หม่อมฉันคิดว่าพระองค์พอได้แล้วกระมังหม่อมฉันชดใช้ให้ท่านอ๋องหมดแล้วเลิกยุ่งกับหม่อมฉันเสียทีขอร้อง”

“เจ้าไม่ใช่คนที่ตัดสินใจเรื่องนี้ ข้า…..”

“งั้นก็ฆ่าหม่อมฉันเสียเถิด จะได้จบเรื่องไป เอามีดท่านขึ้นมากรีดตรงนี้ข้าจะได้พ้นทุกข์เสียที เร็วสิ”

“เจ้าพูดอะไรของเจ้า แค่ให้เจ้าช่วย....”

“ท่านอ๋องจะฆ่าหม่อมฉันหรือไม่”

“หงลี่อิน อย่าได้ขึ้นเสียงกับข้า”

“ไม่ฆ่า ถ้าเช่นนั้นหม่อมฉันขอตัว อย่าได้ตามมานะ”

“ข้าจะไปส่ง”

ลี่อินไม่ฟังเขา นางออกวิ่งไปแล้วพร้อมกับข้ามกำแพงออกไปจากที่นั่น

“นางมีวรยุทธด้วยหรือนี่ น่าสนใจนี่หงลี่อิน”

“ไอ้บ้า ไอ้อ๋องเดรัจฉาน เจอกันครั้งหน้าข่าจะฉีกเจ้าเป็นชิ้นๆเลยคอยดู”

“ท่านอ๋อง ให้ตามหรือไม่ขอรับ”

“ไม่ต้อง เจ้าไปจัดการเฉียนเซิน ข้าจะตามไปเอง”

“แต่ว่า”

“ทุกอย่างเรียบร้อยแล้ว เจ้าไปจัดการให้เขาไม่สงสัยเราก็พอ”

“ขอรับ”

จวนเสนาบดี

ลี่อินต้องแช่น้ำเพื่อชำระสิ่งสกปรกออกให้หมด นางไม่เคยคิดว่าในชีวิตนี้จะต้องไปยังสถานที่แบบนั้น และยังต้องทำพฤติกรรมเหมือนวันนี้ แต่นางก็ทำไปแล้ว และยังถูกลวนลามด้วยแม้ว่าจะไม่ได้มากจนทำให้นางเสียหายแต่ท่านอ๋องชั่วนั่นไม่คิดแม้แต่จะช่วยนางด้วยซ้ำ

“คนชั่ว คนสารเลว”

“เจ้ากำลังอวยพรข้าอยู่งั้นหรือ”

“ให้ผีมาเตะเถอะ นั่นใคร!!”

“ข้าเอง!!”

ลี่อินเบิกตากว้างในความมืด นางต้องตกใจเมื่ออ๋องชั่วที่นางพึ่งด่าไปเมื่อครู่นี้มาปรากฎตัวอยู่ในห้องของนาง

“ท่านอ๋องเข้ามาได้อย่างไร ออกไปนะ”

เวยห่าวหรานมองนางที่สวมเพียงชุดนอนตัวเดียวหัวจรดเท้า จนนางต้องรีบคว้าผ้ามาปกปิดร่่างกายเอาไว้

“ไอ้คนบ้า ไอ้ลามกออกไปนะไม่เช่นนั้นข้าจะเรียกคน”

“เรียกเลยสิ เจ้ากล้าเรียกก็เอาเลย เจ้าอธิบายให้ได้ก็แล้วกันว่าเหตุใดถึงได้อยู่กับข้ายามดึกถึงเพียงนี้”

“พระองค์ต้องการอะไรจากหม่อมฉันอีก หม่อมฉันกับท่านอ๋องไม่ติดค้างสิ่งใดกันอีกแล้ว”

“ข้าบอกแล้วว่าเจ้าไม่มีสิทธิ์ตัดสินใจ”

“ท่านอ๋องไม่มีสิทธิ์บังคับ หม่อมฉันขอให้พระองค์ฆ่าหม่อมฉันแล้ว พระองค์ไม่ฆ่า นั่นแสดงว่าเราหมดเรื่องต้องคุยกันแล้ว ท่านอ๋องอย่าได้มายุ่งกับหม่อมฉันอีก หม่อมฉันกำลังจะหมั้นหมายแล้ว คงไม่ดีแน่หากพระองค์จะมาพัวพันกับหม่อมฉัน”

ท่านอ๋องพุ่งตัวเข้าไปจนชิดหน้าลี่อิน ก่อนจะเดินเข้าหานาง ลี่อินถอยจนติดผนังห้อง นางจะเบี่ยงตัวหนี เขาก็เอามือป้องเอาไว้ ทั้งสองด้าน

“เจ้าว่าอย่างไรนะ หมั้นงั้นหรือ”

“ชะ…ใช่ หม่อมฉัน..จะหมั้นหมายแล้ว ไม่ควร..คบหา หรือไปมาหาสู่กับบุรุษคนอื่น”

“เจ้าจะหมั้นกับเจ้าหน้าอ่อนที่ไปดูละครกับเจ้าวันนี้น่ะหรือ”

“ใช่ คนผู้นั้นคือคู่หมั้นหม่อมฉัน พระองค์ก็เห็นแล้วนี่ ดีเลยจะได้ไม่ต้องพูดมาก ท่านอ๋อง..”

“อยากจะหมั้นเจ้าก็หมั้นไปสิ ไม่ใช่เรื่องของข้า แต่เรื่องของเจ้ากับข้า มันยังไม่จบ”

“นี่พระองค์พูดไม่รู้เรื่องหรือ หม่อมฉันบอกแล้วว่าหม่อมฉันไม่ควรยุ่งเกี่ยวกับบุรุษอื่นอย่างไรล่ะ”

“ข้าก็ไม่ได้ห้ามเจ้าหมั้นหมายนี่ เจ้าอยากหมั้นก็หมั้นไป แต่งานของข้า เจ้าก็ต้องทำ หากข้าเรียก เจ้าก็ต้องมา”

“หม่อมฉัน มิใช่คนใช้ท่านอ๋อง”

“ใช่ เจ้าไม่ใช่คนใช้ข้า แต่บิดาเจ้าต้องเดือดร้อนแน่ หากว่าเจ้าไม่ทำตามคำสั่งข้า”

“คนชั่ว คนเลว ท่านเอาพ่อข้ามาอ้างงั้นหรือ ท่านมันเดรัจฉาน อื้ออ”

มือของท่านอ๋องปิดไปที่ปากของลี่อิน นางเองก็สู้กลับเช่นกัน นางกัดไปที่มือของเขาเต็มแรง ท่านอ๋องมองหน้านาง สายตาที่ทั้งคู่สบตากันดุดันไม่มีใครยอมใคร ท่านอ๋องเองก็ไม่ร้องออกมาทั้งๆที่ตอนนี้เลือดของเขาเริ่มไหลออกมาแล้ว

ลี่อินเองก็ไม่ปล่อยทั้งๆที่ตอนนี้กลิ่นคาวเลือดนั้นคละคลุ้งไปทั่วปากของนางเช่นกัน จนนางไม่ไหวจึงปล่อยเขา และหันไปเช็ดเลือดออก ท่านอ๋องจึงดึงนางขึ้นมาประกบปากเขาไปที่ปากบางที่พึ่งกัดเขาเมื่อครู่

“อื้ออ อื้อออ”

ท่านอ๋องกำหมัดแน่นแต่มืออีกข้างก็ไม่ยอมปล่อยนาง ลิ้นสากหนาเริ่มรุกล้าเข้าไปในโพรงปากของลี่อินช้าๆ ลี่อินหันมากัดปากเขาแทนด้วยความโกรธจนปากของเขาเลือดออกนางจึงปล่อย

“เจ้าเป็นสุนัขหรือไงถึงได้เอาแต่กัด”

“พระองค์มันคนเย็นชา ไร้หัวใจ โดนแค่นี้พระองค์รู้สึกด้วยหรือ นั่นแหละความรู้สึกหม่อมฉันในวันนี้ ท่านอ๋องออกไปดีกว่า ไม่อย่างนั้น หม่อมฉันจะกัดพระองค์อีกไม่เชื่อก็ลองดู”

“หงลี่อิน อย่าได้ลองดีกับข้า อย่าได้ท้าทายความอดทนของข้าอีก”

“ข้าไม่มีอะไรต้องเสีย อย่างมากก็แค่ตาย ท่านอ๋องฆ่าหม่อมฉันตั้งแต่วันที่พระองค์พบหม่อมฉันที่หอสุ่ยเซียนนั่นแล้ว”