ราชโองการด่วน

วันหนึ่ง ราชโองการจากฮองเฮาถูกนำมาส่งถึงจวนของชินอ๋อง มู่หรงเยว่ ราวกับสายฟ้าฟาด ฮองเฮาผู้มีศักดิ์เป็นน้าแท้ ๆ ของไป๋หลันมีพระประสงค์จะให้หลานสาวเข้าเฝ้าในวังหลวงด้วยความคิดถึง

เฟยหยาง อนุภรรยาคนโปรดของมู่หรงเยว่ กลับร้อนใจอย่างที่สุด นางไม่เคยรู้มาก่อนว่าไป๋หลันมีสายสัมพันธ์อันสูงส่งเช่นนี้ ความจริงที่ว่าไป๋หลันไม่เคยโอ้อวดหรือใช้สถานะความเป็นหลานฮองเฮามาข่มขู่นาง ยิ่งทำให้เฟยหยางหวาดกลัว

เดิมทีเฟยหยางวางแผนจะวางยาพิษไป๋หลันให้ตายก่อนที่ชินอ๋องจะกลับมาจากชายแดน แต่เมื่อรู้ว่าไป๋หลันเป็นหลานสาวของฮองเฮา แผนการของนางก็เปลี่ยนไป นางตระหนักว่าหากไป๋หลันตายลง นางเองก็จะไม่รอดพ้นจากการถูกฮองเฮาลงโทษอย่างแน่นอน

"ถ้าฮองเฮาทรงทราบเรื่องที่ข้าทำกับไป๋หลันล่ะก็..." เฟยหยางพึมพำกับตัวเอง ใบหน้างามซีดเผือดด้วยความหวาดหวั่น ภาพของไป๋หลันที่ถูกนางทารุณกรรมปรากฏขึ้นในมโนสำนึกราวกับภาพหลอน

เฟยหยางรีบเรียกบ่าวรับใช้คนสนิทมาหารือ

"เจ้าไปบอกคนของฮองเฮาว่า พระชายาเอกไป๋หลันไม่อยู่ ไปต่างเมืองกับท่านอ๋อง ถ้ากลับมาแล้วข้าจะรีบบอกกล่าว"

บ่าวรับใช้มองเฟยหยางด้วยความประหลาดใจ

"แต่... ท่านอ๋องก็ออกไปราชการที่ชายแดนนะเจ้าคะ"

เฟยหยางกัดริมฝีปากแน่น

"ข้ารู้! แต่เจ้าก็พูดไปตามที่ข้าสั่ง เจ้าจะขัดคำสั่งข้าหรือ?"

บ่าวรับใช้ก้มหน้า

"เจ้าค่ะ" แล้วรีบไปทำตามคำสั่ง

เฟยหยางถอนหายใจอย่างโล่งอกชั่วคราว อย่างน้อยนางก็ซื้อเวลาได้บ้าง แต่นางรู้ดีว่านี่เป็นเพียงการแก้ปัญหาที่ปลายเหตุ

ในขณะเดียวกัน ที่ห้องนอนของไป๋หลัน เหม่ยหลิงในร่างของไป๋หลันกำลังพักฟื้นจากบาดแผล นางได้ยินเรื่องรับสั่งจากฮองเฮา ท่านน้าของนางจากอาหลิง บ่าวรับใช้ที่ภักดีต่อนาง แม้จะรู้สึกประหลาดใจ แต่นางก็พอเข้าใจได้ว่าทำไมไป๋หลันซึ่งเป็นบุตรสาวคนเล็กของเสนาบดีกรมตรวจการถึงไม่เคยพูดถึงเรื่องนี้

"ไป๋หลันคงไม่อยากใช้อำนาจของฮองเฮามาข่มขู่ใคร" เหม่ยหลิงคิดในใจ "นางคงอยากให้ท่านอ๋องภักดีต่อนางด้วยใจจริง ไม่ใช่เพราะสถานะทางครอบครัวของนาง"

ความคิดนี้ทำให้เหม่ยหลิงรู้สึกสงสารไป๋หลันจับใจ ไป๋หลันเป็นผู้หญิงที่อ่อนโยนและมีจิตใจดี แต่กลับต้องทนทุกข์ทรมานเพราะชีวิตคู่ที่ไม่สมหวัง

"ข้าจะไม่ยอมให้ความหวังของเจ้าต้องสูญเปล่า" เหม่ยหลิงบอกกับตัวเอง "ข้าจะทำให้เจ้าได้รับความยุติธรรม และจะทำให้คนที่ทำร้ายเจ้าต้องชดใช้"

เหม่ยหลิงในร่างของไป๋หลันเริ่มวางแผนอย่างรอบคอบ นางตระหนักดีว่าการเปิดเผยความสัมพันธ์ที่แน่นแฟ้นกับฮองเฮาอาจเป็นดาบสองคม แม้จะทำให้เฟยหยางและพวกพ้องหวาดกลัว แต่ในขณะเดียวกันก็อาจทำให้นางตกเป็นเป้าหมายได้เช่นกัน

รุ่งเช้า เหม่ยหลิงเรียกอาหลิง บ่าวรับใช้ที่นางไว้ใจที่สุดมาพบ นางสั่งให้อาหลิงไปส่งข่าวถึงฮองเฮาว่าพระชายากำลังป่วยหนัก ไม่สามารถเข้าเฝ้าได้ในตอนนี้ แต่จะรีบไปทันทีที่อาการดีขึ้น

อาหลิงทำตามคำสั่งโดยไม่รีรอ ข่าวนี้สร้างความผิดหวังให้ฮองเฮาไม่น้อย แต่พระองค์ก็เข้าพระทัยและมีรับสั่งให้ส่งหมอหลวงมาดูแลอาการของไป๋หลันโดยเร็ว

การมาถึงของหมอหลวงทำให้เฟยหยางร้อนใจเป็นอย่างมาก นางหวั่นใจว่าหมอหลวงจะจับได้ว่าไป๋หลันไม่ได้ป่วยจริง และความลับดำมืดของนางที่ทำร้ายร่างกายไป๋หลันจนมีบาดแผลจากการเฆี่ยนตีอย่างรุนแรงจะถูกเปิดโปง

เฟยหยางตัดสินใจซ่อนยาพิษไว้ นางยังไม่คิดจะลงมือวางยาไป๋หลันในตอนนี้ แต่เหม่ยหลิงที่อยู่ในร่างของไป๋หลันรู้ทันแผนการทั้งหมด นางไม่ใช่หญิงสาวผู้บอบบางที่จะยอมให้ใครมาปั่นหัวได้ง่ายๆ

เหม่ยหลิงจึงตัดสินใจเล่นตามน้ำ นางแสร้งแสดงละคร ทำทีเป็นว่าอาการทรุดหนักลงอย่างรวดเร็ว ราวกับว่ายาพิษที่เฟยหยางแอบซ่อนไว้กับตัวกำลังออกฤทธิ์อย่างรุนแรง

เมื่อหมอหลวงมาถึงและตรวจอาการ เขาก็ตกใจสุดขีด "พระชายาทรงถูกยาพิษ!" คำประกาศของหมอหลวงดังก้องไปทั่วจวนอ๋อง สร้างความตื่นตระหนกให้กับทุกคน

เฟยหยางต้องเบิกตากว้างด้วยความตกใจ เมื่อถูกบ่าวรับใช้คนสนิทของไป๋หลันนำยาพิษที่เฟยหยางแอบซ่อนไว้ออกมา เฟยหยางหน้าซีดเผือดด้วยความหวาดกลัว แผนการของนางกำลังจะพังทลายลงต่อหน้าต่อตา ไม่เพียงเท่านั้น มันยังย้อนกลับมาทำร้ายตัวนางเองเสียแล้ว

ณ แคว้นหยางอันอันกว้างใหญ่ไพศาล รับสั่งจากฮองเฮาได้ถูกส่งไปยังชินอ๋อง มู่หรงเยว่ ผู้ซึ่งกำลังปฏิบัติราชการอยู่ ณ ชายแดนอันห่างไกล คำสั่งนั้นเรียบง่าย แต่กลับก่อให้เกิดคลื่นความรู้สึกอันซับซ้อนในใจของชินอ๋อง

"ไป๋หลัน" ชื่อของพระชายาเอกที่เขาไม่เคยใส่ใจกลับดังก้องอยู่ในความคิด เขารู้มาตั้งแต่แรกว่าหญิงสาวที่เขาแต่งงานด้วยด้วยเหตุผลทางการเมือง แท้จริงแล้วคือหลานสาวของฮองเฮา แต่เขาไม่เคยยกย่องและทำดีกับนางเลยสักครั้ง

ความรู้สึกผิดตีตื้นขึ้นมาในใจเขา เขาปล่อยให้ไป๋หลันต้องเดียวดายและทนทุกข์ทรมานในจวนของเขาเองโดยไม่เคยเหลียวแล

มู่หรงเยว่เคยเข้าใจว่าการแต่งงานครั้งนี้เป็นเพียงกลเกมทางการเมือง บิดาของไป๋หลันคือเสนาบดีกรมตรวจการผู้ทรงอำนาจ การที่บุตรสาวของเสนาบดีได้มาเป็นชายาของเขา ชินอ๋องผู้กุมอำนาจทางทหาร ทำให้เกิดการถ่วงดุลอำนาจในราชสำนัก หรือพูดง่ายๆ คือเหล่าขุนนางต้องการลดทอนอำนาจของเขาลงนั่นเอง

ส่วนเฟยหยางเป็นบุตรสาวคนรองของเสนาบดีกรมคลัง แต่นางนั้นเป็นบุตรที่เกิดจากอนุภรรยา จึงไม่สามารถตบแต่งให้เป็นชายาเอกของเขาได้ เขาซึ่งรู้สึกเห็นใจในชาติกำเนิดของเฟยหยาง และความอ่อนหวานเอาอกเอาใจของเฟยหยางทำให้เขาไม่สามารถใจแข็งกับนางได้เลยสักครั้ง

ต่างจากไป๋หลันซึ่งเป็นคนเก็บตัว ไม่เคยออดอ้อนเอาใจเขา แถมเขายังได้ยินมาว่าที่จริงแล้วไป๋หลันมีคนรักอยู่แล้ว พระชายาเอกคนนี้จึงไม่อยู่ในสายตาของเขา และเฟยหยางยังคอยบอกกับเขาว่าไป๋หลันที่แท้จริงเป็นสตรีชั่วช้าและร้ายกาจ ทำให้เขาเกลียดพระชายาเอกคนนี้เข้ากระดูกดำ

ไม่นานนัก หลี่ซินคนสนิทของเขาก็ได้นำจดหมายด่วนฉบับหนึ่งส่งให้กับเขา มู่หรงเยว่ขยำกระดาษในมือแน่น ความร้อนรนพลุ่งพล่านในอก เขาลุกขึ้นจากโต๊ะทำงานอย่างรวดเร็ว ก้าวฉับๆ ไปยังประตูห้อง

"หลี่ซิน!" เขาตะโกนเรียกองครักษ์คนสนิทเสียงดัง

หลี่ซินผู้จงรักภักดีปรากฏตัวในทันที

"ขอรับท่านอ๋อง"

"เตรียมรถม้า! เราจะกลับเมืองหลวงเดี๋ยวนี้!" มู่หรงเยว่สั่งเสียงเข้ม

"ขอรับ! แต่... ท่านอ๋องจะไม่รอให้การตรวจการณ์ชายแดนเสร็จสิ้นก่อนหรือขอรับ?" หลี่ซินถามอย่างประหลาดใจ

"ไม่! เราต้องรีบกลับเดี๋ยวนี้ ไม่มีเวลาแล้ว!" มู่หรงเยว่ตอบอย่างร้อนรน

หลี่ซินเห็นสีหน้าเคร่งเครียดของนายท่านก็ไม่กล้าถามต่อ เขารีบไปจัดเตรียมรถม้าและแจ้งข่าวแก่คนอื่นๆ ในคณะ

ภายในเวลาไม่นาน รถม้าที่หรูหราและแข็งแกร่งก็ถูกนำมาจอดรออยู่หน้าจวนผู้ว่าการ มู่หรงเยว่ก้าวขึ้นรถม้าอย่างรวดเร็ว หลี่ซินและองครักษ์คนอื่นๆ รีบตามขึ้นไป

"ไป! เร็วที่สุด!" มู่หรงเยว่สั่ง

เสียงแส้กระทบหลังม้าดังขึ้น รถม้าพุ่งทะยานออกไป ทิ้งไว้เพียงฝุ่นควันตลบอบอวล มุ่งหน้าสู่เมืองหลวงด้วยความเร็วสูงสุดเท่าที่จะทำได้