ตอนที่6. เช้าวันใหม่

เช้าวันใหม่

หลังจากเสวยพระกระยาหารเรียบร้อยแล้ว เฟิ่งอี๋ในร่างของฟางเหรินกุ้ยเฟยก็มีรับสั่งจะเสด็จไปยังคุกหลวง ที่จองจำผู้ต้องสงสัยในคดีลอบวางพิษ

นางกำนัล และขันทีต่างหายใจกันไม่ทั่วท้องรีบเอ่ยทักท้วงว่า

“พระวรกายของพระสนมยังไม่แข็งแรง ไม่ควรเสด็จไปยังคุกหลวงที่เต็มไปด้วยไอชั่วร้าย”

“สถานที่เลวร้ายเช่นนั้น หากกระหม่อมปล่อยให้พระนางไป ฝ่าบาทต้องทรงพิโรธแน่ ๆ พ่ะย่ะค่ะ”

“ได้โปรด ถอนรับสั่งด้วยเพคะ”

เฟิ่งอี๋ทรงนิ่งฟังคำทัดทานนั้น คล้ายลมที่พัดผ่านหู หากนางไม่ลงไปสืบความด้วยตนเอง จะรู้ได้เช่นไรว่าใครที่อยู่เบื้องหลังการลอบสังหารร่างนี้ !

เมื่อก่อนนางยอมโอนอ่อนอยู่ในตำหนัก แล้วเป็นเช่นไรเล่า สุดท้ายความตายก็มาเยือนถึงตำหนัก

ฟางเหรินกุ้ยเฟยเป็นที่โปรดปรานของฝ่าบาทย่อมเป็นที่ริษยาในเหล่านางสนมด้วยกัน อีกทั้งยังชอบยกหางตนเหยียบย่ำคนอื่น ศัตรูในวังหลังมีมากจนเดาไม่ได้ว่าเป็นฝีมือใครกันแน่

ร่างอ้อนแอ้นบอบบางในชุดชาววังชั้นสูงไหวกายลุกขึ้น แผ่นหลังเหยียดตรง แล้วเยื้องพระบาทมุ่งหน้าไปยังคุกหลวงโดยไม่กล่าวสิ่งใดอีก

ขันทีที่ดูแลตำหนักตะลีตะลานสั่งนางกำนัลเสียงขรม เมื่อห้ามไม่ได้ก็ต้องดูแลรับใช้ให้ดีที่สุด อย่าให้พระวรกายอันเป็นที่โปรดปรานขององค์ฮ่องเต้มีรอยข่วนแม้แต่น้อย

“เจ้ารีบไปเตรียมเกี้ยวให้พระสนม ! ส่วนพวกเจ้าก็รีบตามเสด็จไป หากมีอะไรให้รีบมารายงานข้า”

ขันทีเฒ่าหันไปสั่งนางกำนัลที่ยังคงหมอบต่ำลงพื้น กว่าเหล่านางกำนัลจะลุกขึ้นตามไป ร่างของพระสนมกุ้ยเฟยก็หายลับออกจากตำหนักไปแล้ว

ณ คุกหลวง

เกี้ยวของพระสนมกุ้ยเฟยหยุดลงที่ด้านหน้า เนื่องจากเป็นสถานที่ต้องห้ามและคับแคบ จึงมีเพียงเฟิ้งอี๋และนางกำนัลข้างกายติดตามลงไปในชั้นใต้ดินได้เพียง 1 คน

ทันทีที่ก้าวย่างลงสู่ชั้นใต้ดิน ผนังทุกด้านทึบ แสงด้านนอกไม่อาจสาดส่องเข้ามาได้ จึงต้องอาศัยแสงสว่างจากคบเพลิงที่วางเป็นระยะ ๆ ยิ่งเดินเข้ามาลึกมากเท่าไหร่อากาศยิ่งน้อยลงเท่านั้น จนเฟิ่งอี๋รู้สึกคล้ายจะหายใจไม่ออก เหมือนมีมือที่นางมองไม่เห็นบีบรัดคอนางเอาไว้ก็ไม่ปาน

จากนั้นเสียงร้องโหยหวน พร้อมกับกลิ่นเหม็นเน่าชวนคลื่นเหียนก็ปะทะเข้ามาทันทีที่ผู้คุมเปิดประตูบานใหญ่ให้นางเดินเข้าไป

“เชิญเสด็จพ่ะย่ะค่ะ”

ผู้คุมค้อมศีรษะลง ในขณะที่พระนางก้าวเข้าไปในห้องขังขนาดใหญ่ ที่มีนักโทษถูกขัง และถูกทรมาน ส่วนนางกำนัลที่ติดตามมามิอาจทนรับสภาพในคุกใต้ดินได้บัดนี้ได้เป็นลมไปแล้ว

เฟิ่งอี๋ปล่อยให้นางกำนัลผู้นั้นคอพับคออ่อนอยู่หน้าประตู นางกวาดสายตาไปทั่วห้องขัง แล้วเอ่ยถามขึ้นว่า

“ผู้ต้องสงสัยคดีลอบวางยาเรา ถูกขังไว้ที่ใด ท่านโปรดนำทางแก่เราด้วย”

“ผู้ต้องสงสัยคดีลอบวางยาพิษพระสนมกุ้ยเฟยอยู่ด้านนี้พ่ะย่ะค่ะ”

ผู้คุมนำทางนางไป

“พวกมันสารภาพหรือยังว่าผู้ใดใช้มันวางยาเรา”

เฟิ่งอี๋สอบถามข้อมูลจากผู้คุม

“เรียนพระสนม ข้อมูลการสอบเค้นจากผู้ต้องสงสัยอยู่ที่ใต้เท้าจ้าน เจ้ากรมอาญา กระหม่อมเป็นเพียงผู้คุมนักโทษจึงไม่อาจล่วงรู้รายละเอียดมากนัก”

ผู้คุมกล่าวอย่างระมัดระวัง เขารู้สึกว่าตนเองช่างดวงซวยยิ่งนักที่มาเข้าเวรตอนที่พระสนมกุ้ยเฟยเสด็จมาเยือนคุกหลวงอย่างกะทันหัน แล้วขอสอบสวนนักโทษด้วยตนเองเช่นนี้ ซึ่งตามระเบียบแล้วไม่สามารถกระทำได้ แต่เขาเป็นผู้คุมชั้นผู้น้อยไหนเลยจะกล้าขัดขวางพระนาง จึงได้ส่งคนให้รีบไปรายงานใต้เท้าจ้าน

เฟิ่งอี๋ขมวดคิ้วเล็กน้อย จากนั้นจึงเปลี่ยนคำถามใหม่ว่า

“งั้นเจ้าพอจะทราบไหมว่า มีผู้ใดเกี่ยวข้องกับคดีนี้บ้าง”

“ตามรายชื่อผู้ต้องสงสัยที่ถูกจำในคดีนี้ มีข้ารับใช้ในห้องเครื่องเสวยตำหนักไป่เหอ  ขันทีรับใช้ในวันนั้น นางกำนัลรับใช้ในวันนั้น พ่ะย่ะค่ะ”

“อืม”

เฟิ่งอี๋ส่งเสียงในลำคอ เห็นได้ชัดว่าฮ่องเต้ทรงสั่งควบคุมผู้ต้องสงสัยในคดีนี้แบบหว่านแห ดังคำกล่าวที่ว่า ยอมประหารร้อยคน ดีกว่าปล่อยให้หนึ่งคนร้ายลอยนวล

“พระสนม ! พระสนมโปรดช่วยหม่อมฉันด้วย”

เสียงร้องเรียกนั้นทำให้เฟิ่งอี๋หยุดที่หน้าห้องขังห้องหนึ่ง นางมองเห็นนักโทษหญิงผู้นั้นถูกตรวนเหล็กพันธนาการไว้ทั้งมือและเท้า ตามตัวเต็มไปด้วยรอยเลือดแห้งกรังจากการถูกโบยด้วยแส้หนาม ริมฝีปากนางแห้งแตกจนมีเลือดไหลซึมออกมา  แววตาของนักโทษหญิงผู้นั้นราวกับมองเห็นแสงเรืองรองปรากฏอยู่ตรงหน้า

“นักโทษผู้นี้เป็นใคร”

เฟิ่งอี๋ถามผู้คุมแผ่วเบา

“อี๋เหนียง นางกำนัลในตำหนักของพระนางพ่ะย่ะค่ะ”

เขาตอบอย่างแข็งขัน แต่ในใจนั้นก็นึกฉงนว่า เหตุใดพระนางจึงจำนางกำนัลข้างกายไม่ได้

อี๋เนียงตะเกียกตะกายโผ่เข้ามาเกาะที่ลูกกรงห้องขัง จากนั้นก็เอ่ยด้วยน้ำเสียงแหบแห้งอย่างยากลำบากว่า

“พระสนม..... หม่อมฉันไม่รู้เรื่องอันใด... ยะ ยาถ้วยนั้น หม่อมฉันเพียงแค่ทำตามรับสั่งของพระนาง !”

เฟิ่งอี๋ขมวดคิ้วเข้าหากัน แม้นคำพูดนั้นจะทำให้นางตื่นตกใจอยู่บ้าง แต่การรักษาอำนาจในวังหลังมากว่าสิบปีทำให้นางเก็บซ่อนความสงสัยไว้จนสุดลึก แล้วเอ่ยด้วยท่าทีราบเรียบกับผู้คุมว่า

“เปิดประตูห้องขัง เรามีเรื่องจะซักถามนางกำนัลผู้นี้สักหน่อย”

ผู้คุมเปิดประตูห้องขังให้พระสนมเข้าไปหานักโทษ จากนั้นก็ยืนรักษาความปลอดภัยอยู่ห่าง ๆ และภาวนาในใจขอให้ใต้เท้าจ้านรีบมาด้วยเถิด

เฟิ่งอี๋โน้มกายลงข้าง ๆ นางกำนัลผู้นั้น แล้วเอ่ยอย่างระมัดระวังว่า

“เมื่อสักครู่ เจ้าบอกว่า เราเป็นคนสั่งให้เจ้านำยาถ้วยนั้นมาให้เรารึ”

“เพคะ พระสนม”

นางกำนัลตอบ พลางพยักหน้าอย่างหนักแน่น

“เจ้าจงคิดให้ดี ๆ เจ้าคงจะไม่ถูกลงทัณฑ์จนสมองเลอะเลือนหรอกนะ เรารึจะสั่งให้เจ้าเอายาพิษมาให้ตนเองกินเพื่อปลิดชีพตนเอง เหลวไหลสิ้นดี”

เฟิ่งอี๋เอ่ยด้วยน้ำเสียงเยียบเย็น

ท่าทีและคำพูดนั้น ทำให้นางกำนัลรู้สึกหนาวสะท้านไปทั้งกายอย่างประหลาด จึงละล่ำละลักออกมาว่า

“พระสนมไม่ได้รับสั่งให้นำยามาปลิดชีพตนเอง แต่พระนางสั่งให้หม่อมฉันไปนำยาขับเลือดจากหมอกว่างมาให้พระองค์เสวยเพคะ”