ตอนที่7.  หัวใจของเฟิ่งอี๋ก็เต้นแรงขึ้น

ได้ยินดังนั้น หัวใจของเฟิ่งอี๋ก็เต้นแรงขึ้น รีบหันหน้าไปมองดูผู้คุม เขายังคงยืนหันหลังนิ่ง อีกทั้งจุดที่เขายืนอยู่ด้านนอกยังห่างไกลจากจุดที่นางสอบถามนักโทษ คำพูดของนางกำนัลเมื่อครู่เขาอาจจะไม่ได้ยิน ถึงได้ยินก็คงจะจับใจความไม่ได้ เพราะเสียงของนางกำนัลแหบแห้ง อีกทั้งยังรัวคำพูดด้วยความตื่นตกใจ

เรื่องนี้ซับซ้อนกว่าที่นางคิดไว้ ดีไม่ดีนางอาจจะถูกบั่นหัวไปด้วยเช่นกัน ถ้ายาถ้วยนั้นเป็นยาขับเลือด นั่นหมายความว่าลูกในท้องของฟางเหรินกุ้ยเฟยไม่ใช่เลือดเนื้อเชื้อมังกรเป็นแน่แท้ แต่ลูกของนางเป็นลูกชู้ !

เฟิ่งอี๋หันกลับมาจ้องอดีตนางกำนัลข้างกายกุ้ยเฟย แล้วยกนิ้วชี้ขึ้นแตะที่ริมฝีปากเป็นสัญลักษณ์บอกให้นางเบาเสียงลง ก่อนเอ่ยต่อไปว่า

“อี๋เหนียง ข้าถูกยาพิษจนเกือบจะเอาชีวิตไม่รอด เมื่อฟื้นขึ้นมาข้าก็จำอะไรไม่ได้ หากเจ้าอยากให้เราช่วยชีวิตเจ้าก็เล่าเรื่องที่เกิดขึ้นทั้งหมดให้เราฟังอีกครั้ง”

เฟิ่งอี๋ใช้น้ำเสียงปลอบประโลม กึ่งบังคับนางให้เล่าความจริงออกมา

“พระสนม วันนั้นก่อนที่จะเสด็จไปตำหนักเฉียนชิง พระนางรับสั่งให้หม่อมฉันไปเอายาขับเลือดจากหมอกว่างมาให้พระนางเสวย หม่อมฉันเพียงแค่ทำตามพระประสงค์ของพระนางไหนเลยจะทราบว่ายาที่นำมาเป็นยาพิษ มิใช่ยาขับเลือด”

อี๋เหนียงพูดเสียงเบาลงอีกหลายส่วน เพราะรู้ดีว่าเรื่องที่นางเอ่ยนี้เป็นเรื่องร้ายแรงมหันต์ หากถูกผู้ใดล่วงรู้เข้าแม้อยากมีชีวิตอยู่ต่อก็ไม่อาจทำได้

“ตอนที่ใต้เท้าจ้านสอบปากคำ เจ้าสารภาพไปเช่นใด”

เฟิ่งอี๋รีบถามอย่างร้อนใจ เพราะหากกรมอาญาสืบความได้ว่าฟางเหรินกุ้ยเฟยลักลอบเล่นชู้ ชีวิตที่ฟื้นขึ้นจากความตายของนางเพื่อแก้แค้นเป็นอันจบสิ้นแน่

“พระสนมวางพระทัยได้ หม่อมฉันบอกใต้เท้าจ้านว่ายาที่นำมาให้พระสนมเสวย คือ ยาบำรุงครรภ์”

อี๋เหนียงรีบบอก

“นับว่าเจ้ายังภักดีต่อเราอยู่”

เฟิ่งอี๋พิจารณานางกำนัลอย่างใคร่ครวญ นางผู้นี้จงรักภักดีต่อกุ้ยเฟยยิ่งนัก แม้นรู้ว่ากุ้ยเฟยกำลังทำเรื่องที่ผิดศีลธรรมอยู่ก็ยังสนับสนุนนางอย่างเต็มที่

“หม่อมฉันมิบังอาจทรยศหักหลังพระนางเพคะ พระนางลืมไปแล้วหรือ หม่อมฉันเป็นพี่เลี้ยงที่ติดตามพระนางเข้าวังมา”

อี๋เหนียงนึกไม่ถึงว่า ยาพิษชนิดนั้นจะร้ายแรงมากจนทำลายความทรงจำของพระสนมไปหมด

“เราจำไม่ได้จริง ๆ”

เฟิ่งอี๋แสร้งทำสีหน้าให้เวทนาตนเองอย่างสุดแสน จากนั้นก็เอ่ยปากถามต่อไปว่า

“เหตุใดเจ้าขอยาขับเลือดจากหมอกว่างได้ง่ายนัก ยาชนิดนี้เป็นยาต้องห้าม หากถูกจับได้ขึ้นมาหัวเจ้าอาจหลุดจากบ่าได้”

“พระสนม.... ทรงจำไม่ได้อีกแล้วรึเพคะ”

นางกำนัลทอดถอนลมหายใจออกมาคราหนึ่ง จากนั้นก็เล่าย่อ ๆ ให้ฟังว่า สาเหตุที่นางกำนัลผู้หนึ่งสามารถเบิกยาต้องห้ามในวังหลวงได้ เพราะหมอกว่างผู้นั้นถูกดึงมาเป็นพรรคพวกของพระสนม โดยมีเฟินหนิงกุ้ยเหรินซึ่งเป็นพี่สาวแท้ ๆ ของพระสนมคอยชี้แนะ  รวมถึงเรื่องที่ทรงวางแผนร่วมกันกำจัดฮองเฮา 

เมื่อนางกำนัลเล่าจบ เฟิ่งอี๋ก็แค่นเสียงขึ้นมาคำหนึ่ง พี่น้องตระกูลฉือน่าตายนัก ! บังอาจรวมหัวกันใส่ร้ายนางจนตาย แต่สุดท้ายก็หันมาฆ่ากันเอง อนิจจาความริษยาช่างน่ากลัวถึงเพียงนี้

“แล้วเจ้ารู้ไหมว่า... เราตั้งครรภ์กับผู้ใด”

เฟิ่งอี๋กลั้นใจถาม เพราะคำถามนี้สำหรับเจ้าของร่างแล้วช่างโง่เง้าสิ้นดี ที่ไม่รู้ว่าใครทำนางท้อง !

และเป็นจริงดังคาด ดวงตาของอดีตนางกำนัลผู้นั้นเบิกกว้างราวกับตกใจสุดขีด นางนึกไม่ถึงว่าแม้แต่ชายคนรักของตน พระสนมก็ทรงลืมไปแล้ว

“พระสนมทรงลืมใต้เท้าเกอหลางไปแล้วหรือ”

คำตอบนั้นราวกับมีผู้ใดเปิดไฟให้สว่างวาบขึ้นในหัว มิน่าเล่า เหตุใดหัวหน้าองครักษ์ผู้นั้นจึงมาถึงห้องบรรทมของนางก่อนที่นางกำนัลจะวิ่งมาถึงเสียอีก

“เอาละ... อีกไม่นานความทรงจำของเราจะค่อย ๆ ฟื้นคืนเอง ขอบใจเจ้ามาก จำเอาไว้ว่า หากอยากมีชีวิตรอด ให้เก็บความลับทั้งหมดเอาไว้ แล้วเราจะหาทางช่วยเจ้าเอง”

“เพคะ”

“ถวายพระพรพ่ะย่ะค่ะพระสนม”

เสียงทุ้มกังวานดังขึ้นด้านนอกห้องขัง  เฟิ่งอี๋ในร่างของกุ้ยเฟยจึงยืนขึ้น แล้วก้าวออกไปเผชิญหน้ากับใต้เท้าจ้าน แห่งกรมอาญา

“พระสนมเสด็จมากะทันหัน กระหม่อมมิได้เตรียมการต้อนรับ ขอพระนางโปรดประทานอภัย”

ใต้เท้าจ้านรีบประสานค้อมศีรษะลง เกรงว่าจะถูกจับผิดเรื่องที่หาตัวคนร้ายลอบวางยาพิษพระสนมไม่ได้เสียที

“ไม่รบกวนใต้เท้าจ้าน ข้าแค่แวะมาดูก็เท่านั้น เมื่อสักครู่นางกำนัลผู้นั้นได้บอกข้าว่า นางไปรับยาบำรุงครรภ์มาให้เราจากหมอหลวงกว่าง แต่นึกไม่ถึงว่ายานั้นจะเป็นยาพิษ ไม่ทราบว่าตอนนี้หมอหลวงผู้นั้นถูกกุมขังอยู่ที่ใด”

เฟิ่งอี๋เอ่ยถามเสียงเรียบ ตอนนี้นางรู้แล้วว่าแท้จริงแล้วหมอกว่างผู้นั้นแพร่งพรายเรื่องที่นางตั้งครรภ์ให้สองพี่น้องตระกูลฉือทราบ จนเป็นเหตุให้พวกเขาหาเรื่องใส่ความนางจนตาย

“อะ...เอ่อ...”

ใต้เท้าจ้านอึกอักในลำคออยู่ครู่หนึ่ง จากนั้นก็ก้มหน้ายอมรับผิดว่า

“กว่าจะสอบถามได้ความว่า ยานั้นมาจากที่ใด หมอกว่างก็หลบหนีออกจากวังไปแล้วพ่ะย่ะค่ะ ตอนนี้กรมอาญากำลังเร่งตามหาหมอชั่วผู้นั้นอย่างสุดความสามารถพ่ะย่ะค่ะ”

“สุดความสามารถแล้วรึ ผ่านมากี่วันแล้ว... ใต้เท้าจ้าน.... นอกจากจะจับคนร้ายตัวจริงไม่ได้ ท่านยังขังนางกำนัลของเราที่ไม่รู้เรื่องไม่รู้ราวเอาไว้ เรื่องนี้เจ้าจะอธิบายต่อฝ่าบาทอย่างไร”

นางเอ่ยเสียงเรียบ แต่กลับทำให้คนฟังเหงื่อแตกเต็มใบหน้าอวบอูมของใต้เท้าชรา

“กระหม่อมทราบความผิดแล้ว ขอพระสนมโปรดทรงเมตตา อย่าทรงกริ้ว โปรดให้เวลากระหม่อมได้สืบความให้กระจ่าง”

ใต้เท้าจ้านรีบคุกเข่าลงดังตุบ ผู้คุมที่ยืนอยู่ต่างพากันคุกเข่าตามนาย

“เอาเถอะ เรื่องนี้เราจะไม่ถือสาและจะไม่บอกเรื่องนี้กับฮ่องเต้ แต่ใต้เท้าต้องปล่อยนางกำนัลของเราไป”

“รับด้วยเกล้าพ่ะย่ะค่ะ แต่โปรดรออีกสองสามวัน ให้กระหม่อมได้ทำตามระเบียบของกรมอาญา แล้วจะส่งนางกำนัลผู้นี้คืนตำหนักพระสนมพ่ะย่ะค่ะ”

เมื่อได้ยินใต้เท้าจ้านรับปากว่าจะปล่อยนางกำนัลผู้นั้นออกจากคุก  เฟิ่งอี๋ก็วางใจได้ส่วนหนึ่งว่ากรมอาญาจะไม่มีทางรีดข้อมูลจากอี๋เหนียงได้อีก นางจึงออกจากคุกหลวงแล้วขึ้นเกี้ยวกลับวัง

 เฟิ่งอี๋หลับตาลงอย่างใช้ความคิด ศัตรูของฟางเหรินกุ้ยเฟยแท้จริงแล้ว คือ พี่สาวต่างมารดาของนางนี่เอง มิน่าเล่าเหตุใดช่วงที่นางป่วยเฟินหนิงกุ้ยเหรินกลับไม่ยอมมาเยี่ยมนางสักครั้ง การแข่งแย่งชิงดีชิงเด่นระหว่างพี่น้องร่วมสายเลือดน่ากลัวยิ่งนัก แม้กระทั่งลงมือฆ่ากันเองยังกระทำได้ลงคอ

ระหว่างที่นางกำลังใคร่ครวญนั้น เกี้ยวของนางก็หยุดลง จากนั้นก็ได้ยินเสียงขันทีกระซิบข้าง ๆ หน้าต่างเกี้ยวว่า

“พระสนม... เฟินหนิงกุ้ยเหรินมาขวางเกี้ยวเอาไว้ บอกว่ามีเรื่องจะหารือกับพระนางพ่ะย่ะค่ะ”

“....”

เฟิ่งอี๋ย่นคิ้วเข้าหากัน นางกำลังคิดว่าจะจัดการกับเฟินหนิงกุ้ยเหรินอย่างไรดี แต่ฝ่ายนั้นก็ร้อนใจยิ่งกว่านางเสียอีก เห็นทีศึกสายเลือดครั้งนี้คงไม่อาจหลีกเลี่ยงได้แล้วจริง ๆ

“บอกนางว่าเราจะไปรอที่อุทยานหลวง”

พระสนมกุ้ยเฟยสั่งเสียงเรียบ

“พ่ะย่ะค่ะ”