ตอนที่ 19

ร้านซาลาเปาสกุลจู

เจียวหวงเดินเข้าไปในร้านแล้วกวาดสายตามองหาซินซินถึงในห้องครัว เห็นนางกำลังนำซาลาเปาเรียงใส่ลังถึงก็เดินเข้าไปหา

“ซินซิน.. อาซิน”

หญิงสาวหันไปมองแล้วส่งยิ้มให้ “อาหวง” นางรีบเดินออกไปหาเพื่อน “อาซาเล่า ไม่มาด้วยหรือ”

“ไม่ได้มาหรอก ช่วงนี้นางคงไม่ได้ออกมาเจอกับเจ้าไปอีกพักใหญ่”

“ทำไมเล่า”

ชายหนุ่มยิ้มเขินอาย “นางแพ้ท้องหนักน่ะ”

ไป๋ซินซินฉีกยิ้มกว้างด้วยความดีใจ “เจ้ากำลังจะได้เป็นพ่อคนแล้ว คงดีใจมากเลยสินะ”

“อือ ดีใจมาก วันนี้ข้าจะมาซื้อเกี๊ยวให้นางกินสักหน่อย ยังพอมีเหลือไหม” เขาถามเพราะมองหาที่หน้าร้านแล้วไม่เจอ

“วันนี้เกี๊ยวหมดแล้ว แต่ถ้าเจ้าไม่รีบข้าจะทำให้ใหม่เอาไหม ราว ๆ สองเค่อก็เสร็จ”

“ได้สิ เช่นนั้นข้าจะช่วยเจ้านึ่งซาลาเปาเอง เจ้ารีบไปทำเกี๊ยวให้ข้าเถิด”

“อือ ตามข้ามา” แล้วพาเขาเข้าไปในครัว ยื่นถาดซาลาเปาให้เขาแล้วจึงเดินไปที่มุมนวดแป้ง

“ซินซิน”

“หือ”

“คนอื่นไปไหนกันหมด ทำไมถึงมีเจ้าอยู่คนเดียว”

“อากังไปซื้อของกับพ่อข้า ส่วนท่านแม่ออกไปกับอ้ายเหม่ย” นางมองหน้าเพื่อนตั้งแต่วัยเด็ก อยากจะถามถึงเจ้านายของเขา คนที่เคยให้สัญญาทางวาจากับนางไว้ แต่ก็ไม่อยากคาดหวังไปมากกว่านี้อีกแล้ว ไม่ถามถึงจะดีกว่า “ได้ยินว่าจะไปหาท่านเติ้ง เจ้าไม่เจอพวกนางบ้างหรือ”

“เห็น เห็นไปเกือบทุกวัน แต่นายท่านไม่เคยเปิดประตูต้อนรับพวกนางเลยสักวัน” 

“จริงหรือ”

“ข้าเป็นเพื่อนเจ้านะ ไม่เชื่อคำพูดข้าแล้วหรือ”

“เชื่อสิ”

“ซินซิน”

“หือ”

“นายท่านของข้าจริงใจกับเจ้ามากนะ ข้าอยากบอกให้เจ้ารู้เอาไว้” อยากจะบอกนางด้วยว่าตอนนี้นายท่านกำลังทำอะไร แต่ไม่พูดจะดีกว่า ซื่อ ๆ อย่างนางไม่รู้อะไรจะดีที่สุด

หญิงสาวมองหน้าเพื่อนรักน้ำตาคลอ แต่ความรู้สึกของนางในตอนนี้มันหนักหน่วง มันอึดอัด ท้อแท้ สิ้นหวัง มีแต่ความรู้สึกที่แย่ ๆ สุมทับกันอยู่

“ข้าก็อยากเชื่อ แต่ตอนนี้ข้าเหมือนยืนอยู่บนเชือกกลางอากาศ จะตกลงสู่พื้นเมื่อไหร่ก็ไม่รู้ จะหมดหวังหรือมีความหวังต่อไปดีล่ะอาหวง”

“มีความหวังสิ กินให้อิ่ม นอนให้หลับ ดูแลตัวเองให้ดี เรื่องอื่นไม่ต้องไปคิดมาก”

“ข้าก็พยายามอยู่ทุกวัน”

“พยายามต่อไป อีกไม่นานหรอก คนดีอย่างเจ้าต้อง”

“เจ้าเป็นใคร ทำไมถึงเข้ามาในร้านข้าแบบนี้”

เสียงเกรี้ยวกราดของจูอิน ทำให้เข่งเกี๊ยวที่กำลังจะลงนึ่งหลุดจากมือของไป๋ซินซิน แต่โชคดีที่มันร่วงลงไปในลังถึงพอดี

“ท่านแม่”

“ฮูหยินจู” อาหวงหัวไวรีบยกมือคารวะอีกฝ่ายพร้อมกับรอยยิ้มเป็นมิตร “ข้ามารับเกี๊ยวให้ท่านเติ้งขอรับ”

คิ้วเรียวที่ขมวดมุ่นคลายปมอย่างรวดเร็ว “เจ้าเป็นคนของท่านเติ้งหรือ”

“ขอรับ”

“ได้ยินว่าท่านเติ้งป่วยหนักหรือ”

“ขอรับ ถึงช่วงผลัดเปลี่ยนฤดูทีไร นายท่านจะปวดกระดูกปวดเอ็นตรงที่เคยบาดเจ็บเสมอ บางครั้งก็ปวดจนจับไข้ อารมณ์ก็จะแปรปรวนจนบ่าวรับใช้เข้าหน้าไม่ติด เวลาเป็นแบบนี้ทีไรท่านจึงสั่งปิดคฤหาสน์ งดรับแขกขอรับ”

เจียวหวงพูดความจริงเพียงสามส่วน อีกเจ็ดส่วนล้วนเป็นความเท็จ เพราะที่ปิดคฤหาสน์ตอนนี้ก็เพื่อตกแต่งรับงานมงคล แต่ต้องปิดเป็นความลับจากคนภายนอก

“ที่แท้ก็เป็นเช่นนี้นี่เอง เดิมทีข้าตั้งใจจะไปเชิญท่านมาร่วมงานแต่งงานของอาซิน แต่ในเมื่อท่านป่วยแบบนี้ เอาไว้หลังงานแต่งข้าค่อยไปเยี่ยมท่านก็แล้วกัน” เจตนาพูดให้เขารู้ เพราะหวังว่าเขาจะเอาข่าวการแต่งงานของซินซินไปบอกต่อเจ้านาย

“ขอรับ”

จูอินมองชายหนุ่มอย่างชั่งใจ แต่ก็เลือกที่จะเดินจากไปเงียบ ๆ

“แม่ของเจ้าเหมือนมีอะไรอยากพูดกับข้า”

“นางคงอยากถามเรื่องนายท่านของเจ้า ทุกวันนี้นางกับอ้ายเหม่ยแทบจะหายใจเป็นชื่อของท่านอยู่แล้ว” นางพูดติดตลก แต่เป็นตลกร้ายที่หัวเราะไม่ออก

“เจ้าไม่รู้สึกอะไรบ้างหรือ ที่ถูกกระทำเหมือนโดนแย่งของที่ควรเป็นของเจ้าไปแบบนี้”

“ข้าไม่รู้ว่าควรรู้สึกอย่างไร เพราะข้าไม่มีสิทธิ์ที่จะเลือกด้วยซ้ำ”

“เช่นนั้นก็จงเข้มแข็งเอาไว้นะซินซิน ไม่ว่าอย่างไรเจ้ายังมีข้ากับอาซาเป็นสหายนะ”

“ขอบใจนะอาหวง เจ้ากับอาซาคือสหายที่ดีที่สุดในชีวิตที่แสนอาภัพของข้า”

อาหวงรีบหันหน้าหนีไปปาดน้ำตาก่อนที่มันจะไหล ได้แต่อ้อนวอนต่อมหาเทพทั้งหลาย ขอให้แผนการของนายท่านสำเร็จลุล่วงด้วยดี

          คืนก่อนวันแต่งงาน

          “อาซิน”

          ไป๋ซินซินรีบลุกจากที่นอนไปเปิดประตู พยายามซ่อนความโศกเศร้าเอาไว้ภายใต้รอยยิ้มฝืน

“ท่านพ่อ”

“ยังไม่นอนอีกหรือ พรุ่งนี้ต้องตื่นมาเตรียมตัวแต่เช้านะ”

“ข้ากำลังจะนอนเจ้าค่ะ..” นางมองถุงผ้าใบเล็กที่อีกฝ่ายยื่นให้ “อะไรหรือเจ้าคะ”

“ของขวัญ..รีบรับไปสิ”

นางจำใจต้องยื่นมือไปรับเมื่อถูกบังคับด้วยคำพูด

“ข้ารู้มาว่าพรุ่งนี้เจ้าบ่าวจะไม่มารับตัวเจ้าสาว จึงเอาของที่เตรียมไว้มามอบให้เจ้าก่อน”

“ขอบคุณท่านพ่อ แต่ท่านไม่ต้องให้ข้าก็ได้”

“รับไว้เถิด มันเป็น”

“ให้อะไรกันลับหลังข้า!”

เสียงตะคอกที่ดังขึ้นมาทำให้ทั้งคู่ตกใจ แต่จูเกอก็ตั้งสติได้ทันที เขารีบเอาตัวบังลูกสาวไว้ก่อนที่แม่ของนางจะเข้าถึงตัว

“จะทำอะไรอาอิน” ถามเสียงเข้มใบหน้าบึ้งตึง

“เจ้าแอบเอาอะไรให้นาง”

เห็นสายตาของนางเขาก็แทบบ้า นี่นางยังไม่เลิกคิดอะไรต่ำ ๆ แบบนี้อีกหรือ

“พรุ่งนี้นางจะออกเรือน ข้าจึงเอาของขวัญที่เตรียมไว้มาให้นาง แค่นี้ก็ไม่ได้เลยหรืออาอิน”

“ไม่ได้! นอกจากเสื้อผ้าที่ใส่แล้วข้าจะไม่ให้นางเอาอะไรติดตัวไปสักชิ้น เอาของนั้นมาให้ข้า”

“นี่เจ้าอย่าบอกนะว่าไม่ได้เตรียมสินเดิมไว้ให้นางเลย”

“เครื่องประดับที่ติดตัวนางไปพรุ่งนี้ไงคือสินเดิม จะเอาอะไรจากข้าอีก”

จูเกอถึงกับหลั่งน้ำตาเพราะความอัดอั้นตันใจ สงสารไป๋ซินซินจับใจ และโกรธตัวเองที่ไม่ได้เรื่องสักอย่าง

“อาอินหนออาอิน ทำไมเจ้าถึงไม่เชื่อฟังข้าบ้างเลย”

“หลีกไป!” จูอินย่ามใจ ผลักไสสามีจนเขาเซไปด้านข้างแล้วจึงไปกระชากเอาถุงผ้าจากในมือไป๋ซินซิน

“ถ้าเจ้ากล้าเอาของสิ่งนั้นไปจากนาง ข้าจะพังงานแต่งในวันพรุ่งนี้ให้ราบคาบ ไม่เชื่อก็ลองดู!”

จูอินโกรธจนมือไม้สั่นเมื่อถูกสามีชี้หน้าใส่ แต่เห็นเขาเอาจริงแบบนี้ก็ไม่กล้าอวดดีใส่ ด้วยความที่ไม่อยากเสียการใหญ่ จึงปาถุงผ้าที่แย่งมาได้ทิ้งแล้วสะบัดหน้าเดินจากไป