ตอนที่ 20

จูเกอรีบเดินไปหยิบถุงผ้ามาเปิดดู “โชคดีที่ตกบนพื้นหญ้า ไม่อย่างนั้นคงหักไปแล้ว”

“ขอบคุณท่านพ่อ”

“กำไลชิ้นนี้เป็นกำไลที่พ่อเจ้ามอบให้แม่ของเจ้าในวันแต่งงาน ข้าแอบเก็บมันไว้ให้เจ้าสิบแปดปีแล้ว เพื่อรอมอบให้เจ้าในวันออกเรือน”

หญิงสาวน้ำตาไหลลงแก้มเมื่อได้ยินคำพูดอันสั่นเครือของบิดา

“ท่านพ่อ ท่านเล่าเรื่องพ่อแท้ ๆ ของข้าให้ฟังหน่อยได้ไหม”

“อาซินเอ๋ย พ่อของเจ้าเป็นคนที่ดีมาก ๆ มีน้ำใจกับทุกคน ข้าไม่เคยเห็นพ่อของเจ้าอิจฉาว่าร้ายใครเลย เจ้าจงภูมิใจในตัวของพ่อเจ้า จงภูมิใจที่ได้เกิดเป็นลูกของเขา”

“แล้วพ่อของข้าหน้าตาเป็นอย่างไร ท่านบอกเล่าให้ข้ารู้หน่อยได้ไหม”

จูเกอมองใบหน้าของหญิงสาว นางไม่ได้สวยสะคราญแบบอ้ายเหม่ย แต่มีความงดงามแบบธรรมชาติโดยไม่ต้องปรุงแต่งเหมือนอ้ายเหม่ย ดวงตากลมโตของนางดูมีเสน่ห์ดึงดูดใจมากกว่าอ้ายเหม่ยเป็นไหน ๆ

หน้าผาก ปาก จมูก เครื่องหน้าทุกส่วนรับกันเหมาะเจาะ ไม่ต่างกับบิดาของนางเลย

“แค่เจ้าส่องกระจกแล้วยิ้มให้มาก ๆ เจ้าก็จะได้เห็นพ่อของเจ้าแล้ว หน้าตาของเจ้าคล้ายเขาถึงเก้าส่วนแล้วอาซิน”

“จริงหรือท่านพ่อ”

“ข้าไม่โกหกเจ้าหรอก รีบไปนอนพักผ่อนได้แล้ว”

“เจ้าค่ะ” นางกลับเข้าห้องอย่างว่าง่าย แล้วเปิดถุงกำมะหยี่หยิบกำไลออกมาดู น้ำตาค่อย ๆ ไหลอาบแก้มด้วยความรู้สึกหลากหลายที่ถาโถมเข้ามา

พรุ่งนี้ก็ถึงวันแต่งงานแล้ว แต่นางยังไม่รู้ชะตาชีวิตของตัวเองเลย คนที่ให้ความหวังกับนางไว้ก็หายเงียบ ทำให้ความหวังของนางริบหรี่ตามไปด้วย

“ท่านพ่อ แม้ความหวังจะริบหรี่ลงทุกที แต่อาซินจะไม่ยอมหมดหวังจนกว่าจะถึงเวลาส่งตัว ท่านพ่อช่วยอาซินด้วยนะ”

ไม่เป็นไรนะไป๋ซินซิน ถ้าไม่สมหวังก็แค่ไปอยู่กับไป๋ซินหูพ่อของเจ้า ไม่ต้องกลัวอะไรทั้งนั้น

นางบอกกับตัวเองในใจแล้วล้มตัวลงนอน กอดกำไลไว้แนบอกจนหลับ

เช้าวันใหม่

          “ยิ้มหน่อยสิอาเกอ วันนี้วันสำคัญของลูกสาวข้านะ” จูอินบอกสามีที่นั่งหน้าบึ้งตึงไม่รับแขก

          จูเกอไม่แม้แต่จะเหลียวมองภรรยา จะให้เขาฝืนยิ้มได้อย่างไร ในเมื่อทุกอย่างขัดใจเขาไปหมด

          “เสร็จพิธีคำนับบิดามารดาแล้ว ต่อไปเชิญพ่อเจ้าสาวส่งลูกสาวขึ้นเกี้ยวได้เลย”

          “ไม่ต้องส่งก็ได้ แม่สื่อพานางไปได้เลย” จูอินตัดบทง่าย ๆ

          “ข้าจะไปส่งนาง”

จูเกอเดินไปจูงไป๋ซินซิน ส่งนางถึงบันไดรถม้า “ต่อจากนี้เจ้าจะเปลี่ยนจากลูกสาวของข้า ไปเป็นภรรยาของคนอื่นแล้วนะ” เขาพูดด้วยเสียงที่สั่นเครือ รู้สึกเสียใจมาก ๆ ที่ต้องส่งนางออกเรือนไปแบบนี้ “ข้าขอโทษนะอาซิน ยกโทษให้ข้าด้วยที่ทำให้เจ้าได้ไม่ดีพอ ข้ารู้สึกผิดต่อเจ้านัก”

          หญิงสาวในชุดแต่งงานสีแดงแซมสีเขียว ปักด้วยดิ้นสีทองสลับสีเงินงดงาม บนศีรษะมีผ้าคลุมปักลายแบบเดียวกัน

          “ท่านพ่อไม่ได้ทำผิดต่อข้าเลย ขอบคุณที่เลี้ยงดูข้ามา” พูดกับท่านเบา ๆ ด้วยเสียงที่สั่นเครือ “ลูกคนนี้จะจดจำบุญคุณไม่ลืม” แล้วประสานมือคำนับท่านอีกครั้งก่อนจะเดินขึ้นบันไดรถม้า

          แต่เมื่อเปิดม่านจะเข้าไปด้านในก็ต้องตกใจกับภาพที่เห็น

          “มีอะไรหรืออาซิน” เห็นอาการชะงักของลูกสาว จูเกอก็รีบเดินตามขึ้นไปทันที

          บุรุษรูปงามในชุดเจ้าบ่าวสีแดง ที่นั่งอยู่ภายในรถม้าที่กว้างขวาง รีบขยับตัวไปดึงเจ้าสาวที่ยืนตาค้างให้เข้ามาข้างใน

แล้วส่งสัญญาณบอกว่าที่พ่อตาที่เปิดม่านตามเข้ามาให้เงียบเสียง

          จูเกอตกใจมากเมื่อได้เห็นหน้าเจ้าบ่าว รีบยกมือปิดปากเพราะกลัวเผลอทำเสียงดัง แล้วรีบเดินเข้าไปในรถก่อนคนอื่นจะสงสัย

“ทำไมถึงกลายเป็นท่านได้เล่า” ถามเสียงเบาแทบเป็นกระซิบ

“ในเมื่อท่านไม่ยอมยกให้ข้า ข้าก็ต้องหาวิธี”

“โธ่นายท่าน”

“เอาล่ะ ๆ ท่านรีบลงไปก่อนที่คนอื่นจะสงสัยเถิด ห้ามให้คนอื่นรู้เด็ดขาด”

จูเกอรีบพยักหน้ารับ มองหน้าลูกสาวแล้วหันไปมองเขาอีกครั้ง

“ฝากดูแลนางด้วยนะ”

“ข้าจะดูแลนางอย่างดี”

“อาซิน ถ้าหากแม่เจ้าไประรานเจ้าก็จงบอกให้สามีเจ้าช่วยปกป้อง ให้เขาช่วยแก้ปัญหา อย่าแบกปัญหาไว้เอง เข้าใจไหม”

“เจ้าค่ะ ขอบคุณท่านพ่อ”

ก๊อก ๆ

แม่สื่อที่ยืนอยู่ข้างรถม้าเคาะให้สัญญาณ “ควรออกเดินทางได้แล้ว ช้ากว่านี้อาจจะไม่ทันฤกษ์ที่บ้านนะเจ้าคะ”

“ข้าไปก่อนนะ” จูเกอรีบเดินออกจากรถม้า ปิดม่านปิดประตูให้มิดชิดก่อนจะเดินลงบันได ยืนส่งจนรถม้าค่อย ๆ ห่างไปหลายจั้งจึงเดินกลับเข้าบ้าน

เมื่อรถม้าเริ่มเคลื่อนตัว ไป๋ซินซินก็ขยับจากที่นั่งมาคุกเข่าลงตรงหน้าเจ้าบ่าว

“ขอบคุณนายท่านที่รักษาสัญญา”

เติ้งอี้เทียนรีบยื่นมือไปรับมือของนางก่อนที่จะถึงพื้น ประคองนางให้กลับไปนั่งที่เดิม

“มันเป็นเรื่องที่ข้าต้องทำอยู่แล้ว”

“เหตุใดนายท่านจึงต้องทำเพื่อข้าน้อยขนาดนี้ บอกให้ข้าน้อยกระจ่างหน่อยได้ไหม” คนที่ไม่เคยรู้จักมักคุ้นกันมาก่อน แต่ทำเพื่อนางได้ขนาดนี้ ต่อให้โง่กว่านางก็ต้องสงสัย

“รออีกสักหน่อยนะ แล้วข้าจะเล่าให้เจ้าฟัง รอได้ไหม”

“เจ้าค่ะ” แม้อยากรู้เพียงใดนางก็จะอดทนรอ “แต่จะให้ข้าน้อยรอถึงเมื่อไหร่เจ้าคะ”

บุรุษวัยสามสิบฉีกยิ้มด้วยความขบขัน มองหน้านางผ่านผ้าแดงด้วยสายตาลุ่มลึก

“หลังจากเลิกแทนตัวเองว่าข้าน้อย หรืออาจจะหลังจากเรามีลูกด้วยกันสักคนดีไหม” เขามั่นใจว่าใบหน้าภายใต้ผ้าคลุมคงแดงไม่ต่างกับสีผ้าแล้วตอนนี้

ไป๋ซินซินเขินอายกับคำตอบของเขาจนพูดต่อไม่ออก ได้แต่แก้เขินด้วยการกำมือกับชุดไว้แน่น