ตอนที่ 18

ไป๋ซินซินได้แต่ก้มหน้าหลบสายตาเขาด้วยความประหม่า ไม่ได้พูดอะไรกับเขาอีกจนถึงหน้าร้านตัดผ้าในตรอกดอกไม้

“นายท่านไม่ต้องรอข้าน้อยหรอกเจ้าค่ะ เสร็จแล้วข้าน้อยจะเดินกลับเอง”

“ข้าจะรอ รีบไปทำธุระของเจ้าให้เสร็จเถิด”

“เจ้าค่ะ”

เติ้งอี้เทียนรอให้หญิงสาวเดินเข้าไปในร้านได้ประมาณครึ่งเค่อก็เรียกหาเจียวหวง

“เรียกเจ้าของร้านออกมาพบข้าที”

“ขอรับนายท่าน”

ไม่นานเจ้าของร้านก็ออกยืนเทียบข้างหน้าต่างรถม้า

“คารวะนายท่าน”

“แม่นางไป๋วัดตัวเสร็จหรือยัง”

“ยังไม่ได้วัดขอรับ ตอนนี้นางกำลังเลือกผ้าอยู่”

“ให้นางเลือกไป เสร็จแล้ววัดตัวนางไว้ พรุ่งนี้ข้าจะให้คนของข้าส่งผ้าผืนใหม่มาให้ ปิดปากให้สนิท ทำงานให้ดีที่สุด”

เถ้าแก่เจ้าของร้านตาตื่นเมื่อเห็นเงินที่เขายื่นมาให้

“ขอบคุณนายท่าน”

“ถ้าเรื่องนี้รู้ถึงหูผู้อื่น เจ้าเตรียมตัวหาที่อยู่ใหม่ได้เลย กลับไปได้แล้ว”

“ขอรับนายท่าน”

หลายวันผ่านไป

คฤหาสน์สกุลเสิ่น

จูอินย่อกายคารวะเจ้าของคฤหาสน์ที่ออกมาต้อนรับด้วยสีหน้ายิ้มแย้ม

“นายท่านเรียกข้ามาพบ ได้ฤกษ์ดีแล้วหรือ” ถามด้วยความร้อนใจ ความจริงแล้วนางไม่ได้อยากรอฤกษ์รอยามเลยสักนิด อยากส่งไป๋ซินซินออกเรือนไปให้เร็วที่สุด ภายในวันนี้พรุ่งนี้ยิ่งดี

“จะบอกว่าฤกษ์ดีก็คงไม่ผิด แต่มันก็ยังมีเรื่องที่หนักใจข้าอยู่พอสมควร”

“เรื่องอันใดเล่า” เห็นสีหน้าเป็นกังวลของผู้เฒ่าแล้วนางก็พลอยรู้สึกไม่ดีไปด้วย

“ไปนั่งคุยกันข้างในดีกว่า” แล้วเชื้อเชิญสตรีที่เป็นตัวเอกของแผนการไปยังห้องที่เป็นส่วนตัวมากขึ้น

“มีเรื่องอันใดหรือเจ้าคะ ทำไมนายท่านถึงดูกังวลนัก”

“ข้าให้อาจารย์ที่ข้านับถือมาก ๆ ดูดวงของข้ากับแม่นางไป๋เพื่อขอฤกษ์ที่เหมาะสม แต่ปรากฏว่าไม่มีวันดีเลย ช่วงนี้ดวงของข้าไม่เหมาะจะมีงานมงคล ถ้าฝืนดวงชีวิตอาจจะวิบัติหรืออาจจะถึงฆาต แต่ดวงของแม่นางไป๋กำลังพุ่งทะยาน เหมาะที่จะมีงานมงคลอย่างยิ่ง” เรื่องนี้เขาไม่ได้พูดปด ท่านอาจารย์พูดแบบนี้จริง ๆ จึงเหมือนตอกย้ำให้เขารู้ว่าควรร่วมมือกับท่านเติ้ง แล้วเอาเงินสามหมื่นตำลึงทองมานอนกอดดีกว่า

คำบอกเล่าของผู้เฒ่าเสิ่นทำเอาจูอินใจคอไม่ดี เพราะกลัวเขาจะเปลี่ยนใจ

“เช่นนั้นก็ไม่ต้องแต่ง อยู่ด้วยกันไปเลย”

“ไม่ได้ ๆ ข้าเป็นคนมีหน้ามีตาในเมืองนี้ ผู้คนจะติฉินเอาได้ ข้าถือเรื่องนี้นัก”

“แล้วจะทำอย่างไรดีเล่า” จูอินเต็มไปด้วยความกังวล

“เรื่องนี้ยังพอมีทางออก อาจารย์แนะวิธีแก้เคล็ดมาให้ข้าแล้ว แต่ไม่รู้เจ้าจะเห็นด้วยไหม”

สีหน้าของจูอินดีขึ้นทันตา “ขอแค่นางได้แต่งงานเป็นคนของนายท่าน ข้าย่อมเห็นด้วยอยู่แล้ว”

“อาจารย์บอกว่าอย่าแสดงตัวเป็นเจ้าบ่าว ไม่ต้องไปรับเจ้าสาวด้วยตัวเอง ไม่ต้องประดับบ้าน แล้วทุกอย่างจะผ่านพ้นไปด้วยดี แต่ข้าก็ต้องปรึกษาเจ้าก่อนว่าเจ้าจะเห็นด้วยไหม”

“โถนายท่าน เรื่องเพียงแค่นี้เอง ใช่ว่าจะไม่เคยเกิดขึ้นเสียหน่อย ข้ายินดีทำตามอยู่แล้วเจ้าค่ะ”

“แม้แต่สามหนังสือหกพิธีการก็ทำไม่ได้ เจ้ายังยินดีอยู่ไหม”

“เรื่องแค่นี้ข้าไม่ถือสาอยู่แล้ว ขอแค่ท่านยอมรับนางเป็นภรรยา ทำข้าวสารให้กลายเป็นข้าวสุกข้าก็พอใจมากแล้ว”

“ฮูหยินใจใหญ่ดังผืนฟ้า มั่นคงดั่งขุนเขา ข้าเลื่อมใสเจ้านัก” ยิ่งรู้จักนางเขาก็ยิ่งรู้สึกว่าสตรีนางนี้จิตใจต่ำช้า ขนาดกับลูกที่คลอดออกมาเองยังทำได้เพียงนี้ แล้วถ้าเป็นคนอื่นเล่า..

“ท่านผู้เฒ่าชมเกินไปแล้ว” นางรีบย่อกายน้อมรับคำชม “แล้วอาจารย์ของท่านได้บอกหรือไม่ว่าฤกษ์ดีวันไหน”

ผู้เฒ่าเสิ่นหยิบกระดาษยื่นให้นาง “ไม่มีฤกษ์ดีสำหรับข้า แต่มีวันดีวันมงคลของแม่นางไป๋คือสามวันนี้ ถ้าพ้นจากนี้ต้องรออีกสองปี”

“เช่นนั้นก็เอาวันนี้เลยเจ้าค่ะ ข้าอยากเห็นลูกสาวของข้าเป็นฝั่งเป็นฝาเหลือเกินแล้ว” นางชี้วันที่เร็วที่สุด

“อีกแค่เก้าวันเท่านั้น จะทันหรือ”

“แค่ทำพิธีง่าย ๆ อย่างไรก็ทัน”

“เช่นนั้นก็แล้วแต่เจ้าก็แล้วกัน”

คฤหาสน์สกุลเติ้ง

ซูฮวาแอบมองเจ้านายที่วัน ๆ แทบไม่ทำอะไร นอกจากนั่งวาดรูปเหมือนของแม่นางไป๋ วาดแล้ววาดอีก วาดอยู่นั่น วาดเสร็จก็ใช้ให้นางเอาไปผึ่งลมจนแห้ง แห้งแล้วจึงเอาไปใส่กรอบ และเอาไปเก็บในห้องภาพที่เก็บสะสมภาพวาดของกวีเอกทั่วทุกแคว้นไว้มากมาย แลดูทะนุถนอมดั่งแก้วตาดวงใจ

เห็นแล้วขัดใจยิ่งนัก พานให้เกลียดนางมากขึ้นทุกที นึกอยากถามเขาว่านางมีดีตรงไหนท่านถึงได้ลุ่มหลงนางนัก หน้าตาก็ดูมอมแมม เสื้อผ้าก็ดูซอมซ่อ ความรู้ความสามารถก็ไม่น่ามี เทียบกับนางยังเทียบไม่ได้สักอย่าง

“นายท่าน ถึงเวลาอาหารว่างแล้วเจ้าค่ะ”

“ข้าไม่อยากกิน”

“เจ้าค่ะ” นางได้แต่แอบเม้มปากอย่างขัดใจ

“นายท่าน”

เสียงของเฟิงเมี่ยนทำให้เติ้งอี้เทียนละสายตาจากภาพวาดตรงหน้า

“เจ้าออกไปก่อน”

ซูฮวาแทบอยากกระทืบเท้าด้วยความขัดใจ แต่ก็ทำได้แค่คิด รีบย่อกายคารวะแล้วเดินจากไปเงียบ ๆ

เฟิงเมี่ยนทิ้งจังหวะเล็กน้อยก่อนจะเดินตามซูฮวาออกไป และเป็นดั่งคาด

“อยากให้ข้ารายงานนายท่านหรือไม่” ถามเสียงเบาแต่แววตาจริงจัง

หญิงสาวกระทืบเท้าขัดใจที่ถูกจับได้ว่าแอบฟัง แต่ก็ยอมเดินจากไป

เมื่อแน่ใจว่านางไปแล้วเฟิงเมี่ยนจึงเดินกลับไปหาเจ้านาย

“ผู้เฒ่าเสิ่นส่งข่าวมาแล้ว อีกเก้าวันนับจากวันนี้”

“ดี ไปบอกพ่อบ้านให้เตรียมทุกอย่างให้พร้อม บอกว่านว่านให้หาแม่สื่อที่ไหวพริบดีเก็บความลับเก่งมาพบข้าพรุ่งนี้ในยามเซิน ส่งข่าวให้เถ้าแก่จูมาพบข้าในวันมะรืน ข้าต้องคุยเรื่องสามหนังสือหกพิธีการกับเขาให้รู้เรื่อง”

“นายท่าน ข้าขอเสนอแนะท่านสักเรื่องได้ไหม”

“ว่ามา”

“ในความคิดของข้า ข้ามองว่าเถ้าแก่จูเป็นคนซื่อตรงไร้เล่ห์เหลี่ยม ข้ากลัวว่าเขาจะทำพลาด ถูกฮูหยินจูจับได้ ดังนั้นอย่าเพิ่งบอกเรื่องนี้ให้เขารู้จะดีกว่า ส่วนเรื่องสามหนังสือหกพิธีการพวกนั้น อะไรที่เราจัดการได้เราก็จัดการไปก่อนเลย รอให้พ้นวันเข้าหอแล้วค่อยเรียกเขามาคุยจะดีกว่าไหม”

“ที่เจ้าพูดมามีเหตุผลทีเดียว ฮูหยินจูเล่ห์เหลี่ยมมากแผนการ ถ้าเราบอกความจริงกับเถ้าแก่จูไป เขาอาจจะทำตัวให้นางสงสัยได้ ทำข้าวสารให้เป็นข้าวสุกแล้วค่อยคุยก็ดีเหมือนกัน เพราะถึงอย่างไรข้าก็คุยกับเถ้าแก่จูไว้แล้ว เขาคงไม่ว่าอะไร”