Lahat ng Kabanata ng ฮูหยินของข้าคือเจ้าเท่านั้น: Kabanata 1 - Kabanata 10

เมืองหลวง แคว้นเทียนฝู่“ท่านพ่อได้โปรด อย่าให้ข้าแต่งงานกับอาหูเลย” หญิงสาววัยสิบเจ็ดโขกศีรษะอ้อนวอนบิดาทั้งน้ำตา“ทำไมเจ้าถึงไม่อยากแต่ง เขาไม่ดีตรงไหนเสี่ยวอิน” พยายามถามอย่างใจเย็น“เขา..ข้าคิดว่าเขาไม่ได้รักข้า”บิดาถอนหายใจอย่างแรง คำตอบของนางเขารู้ดีว่าหมายถึงนางมีบุรุษอื่นอยู่ในใจแล้ว“มีใครบ้างที่แต่งงานเพราะรักกัน ทุกคนล้วนแต่งงานตามความเห็นควรของพ่อแม่ทั้งนั้น”“แต่ข้าอยากแต่งงานกับคนที่ข้ารัก”“...ยังไงเจ้าก็ต้องแต่งงานกับอาหู” แม้จะเห็นใจแต่เขาก็ต้องเด็ดขาด“ข้าไม่แต่ง ถ้าท่านพ่อยังบังคับข้า ข้าจะหนีตามคนที่ข้ารักไป” สตรีใบหน้างดงามข่มขู่บิดา“ถ้าเจ้าอยากให้ข้ากับแม่ของเจ้า ต้องแบกรับความอัปยศก็ตามใจเจ้าเถิด นอกจากอับอายขายขี้หน้าชาวบ้าน ข้ากับแม่ที่ป่วยออด ๆ แอด ๆ ของเจ้า ก็คงต้องขายตัวไปเป็นทาสให้บ้านอาหู เพื่อชดใช้หนี้ที่หยิบยืมมารักษาแม่ของเจ้า”“ท่านพ่อ!” เสี่ยวอินได้แต่มองบิดาที่หุนหันเดินจากไปผ่านม่านน้ำตาหลายวันผ่านไป“อย่าเสียใจไปเลยอาอิน ข้าดีใจด้วยซ้ำที่เจ้าจะได้แต่งงานกับอาหู เพราะอาหูเขาเป็นคนดีมาก จิตใจโอบอ้อมอารี คอยช่วยเหลือเพื่อนอย่างข้าเสมอ” ชายหนุ่มหน้

“ท่านอาไป๋!!!” เขาตกใจแทบเสียสติ เมื่อเห็นเลือดที่ทะลักออกจากปากและจมูกของอีกฝ่าย ขยับเข้าไปหาอย่างทุลักทุเล เขาเองก็เจ็บปวดแสนสาหัสไปทั้งตัวแล้วตอนนี้ “อาไป๋ได้ยินข้าไหม”“..อะ..อือ”“ท่านช่วยข้าทำไม ทำไมไม่ช่วยตัวเองก่อน” เด็กหนุ่มผู้ไม่เคยเสียน้ำตาให้ใคร ร้องไห้ออกมาเป็นครั้งแรกตั้งแต่จำความได้“เจ้า ปลอด ภัย ดี ใช่ ไหม” ซินหูหายใจติดขัด ฝืนทนความเจ็บปวดถามออกไป“ข้าปลอดภัยดี ช่วยด้วย! ใครอยู่ข้างบนช่วยพวกเราด้วย!” ตะโกนสุดเสียงขณะมองขึ้นไปที่หน้าผา “ช่วยด้วย! ท่านอาบาดเจ็บหนัก!” เห็นใครคนหนึ่งยื่นหน้าออกมา จึงรีบตะโกนขอความช่วยเหลือทั้งน้ำตาอาตู้ตกใจกับภาพที่เห็นเบื้องล่างอย่างมาก แต่ก็รีบคุมสติหาทางช่วยพวกเขาขึ้นมาหลังจากช่วยเด็กหนุ่มขึ้นมาแล้วก็รีบโรยตัวลงไปช่วยซินหูที่บาดเจ็บอยู่ด้านล่างทันที แต่ก็สายไปเสียแล้ว เพื่อนร่วมงานของเขาไม่มีลมหายใจแล้ว เขาร้องไห้ด้วยความเสียใจ รู้สึกผิดที่อีกฝ่ายต้องมาตายเพราะรับหน้าที่แทน“อาหู ถ้าเจ้าไม่ลงมาแทนข้า เจ้าก็คงไม่ต้องตายแบบนี้ ทำไมเจ้าถึงไม่เชื่อฟังข้า ฮือ ๆ ๆ ทำไมเจ้าถึงไม่กลับไปหาลูกหาเมียเจ้า เจ้าเอาชีวิตมาทิ้งไว้ที่นี่ทำไมอาหู ฮือ

พ่อบ้านเพียงแต่ส่งยิ้มให้หญิงสาว แล้วรินน้ำชาให้ด้วยตัวเอง“ดื่มชาสักหน่อย ขนมพวกนี้เมียของข้าเพิ่งทำเสร็จใหม่ ๆ กินให้หมดเลยนะ”“ขอบคุณลุงโป แต่ข้าต้องรีบกลับไปทำงานแล้ว ข้าขอเก็บเงินค่าอาหารเลยได้ไหม” หญิงสาวไม่กล้าเสียเวลาเพียงเพราะอยากหาความสุขส่วนตัวอยู่ที่นี่ เพราะกลัวจะโดนมารดาต่อว่าด้วยถ้อยคำบั่นทอนจิตใจอีกพ่อบ้านมองไปทางหนึ่งอย่างรวดเร็ว เมื่อเห็นคนจากทางนั้นพยักหน้าก็ยอมหยิบเงินส่งให้หญิงสาว“เจ้าน่าจะกินขนมสักหน่อย เซาปิ่งและชาของที่นี่รสชาติดีที่สุดในเมืองเทียนสินเลยนะ เป็นชาที่ส่งมาจากเมืองหลวงเชียวนะ” พ่อบ้านโปแอบทำท่ากระซิบเห็นท่าทางจริงใจของท่านพ่อบ้านนางก็ยกน้ำชาขึ้นมาดื่มจนหมดถ้วย นอกจากชาจะรสชาติดีแล้ว ความร้อนของมันก็กำลังดีทีเดียว สมแล้วที่เป็นชาของบ้านผู้มั่งคั่ง“ข้าขอเอาเซาปิ่งไปกินระหว่างทางก็แล้วกันนะลุงโป” หยิบขนมหนึ่งชิ้นเพื่อรักษาน้ำใจ“เอาไปให้หมดเลยสิ เดี๋ยวข้าห่อให้”“ไม่เป็นไรลุงโป ขนมนี่ชิ้นใหญ่มาก แค่ชิ้นเดียวข้าน่าจะแบ่งกินได้ถึงสามมื้อ ข้าไปก่อนนะลุงโป”“เจ้ากินน้อยอย่างนี้มิน่าถึงผอมนัก เจอลมแรง ๆ คงจะปลิว ควรกินให้มากอีกหน่อย”“ข้ากินน้อยจนชินแ

ร้านซาลาเปาสกุลจู“เจ้าแน่ใจเหรออาเกอ ฟังผิดไปหรือเปล่า” จูอินชักสีหน้าและน้ำเสียงแสดงความไม่เชื่อ“ไม่ผิด ข้าถามแล้วถามอีก คำตอบก็ยังเป็นอาซิน”“ไม่จริง ข้าจะไปถามพ่อบ้านโปให้รู้เรื่อง”“อาอิน อย่าหุนหันได้ไหม”“ท่านอยู่เฉย ๆ เถิด เรื่องนี้ข้าใจเย็นไม่ได้หรอก”“ทำไม เจ้าโมโหอะไรนัก”“นางจะโชคดีกว่าลูกสาวของเราได้อย่างไร”“แล้วอาซินไม่ใช่ลูกสาวของเจ้าหรือ” จูเกอได้แต่ถอนหายใจ “เจ้าเกลียดอาหูเพราะเหตุใดกันแน่อาอิน เกลียดที่เขาแต่งงานกับเจ้า หรือเกลียดที่เขาตายก่อนเวลาอันควร แต่ถึงเจ้าจะเกลียดเขาเจ้าก็ไม่ควรเกลียดลูกตัวเอง”“ข้าเกลียดทุกอย่างที่เกี่ยวกับเขา เพราะเขาข้าถึงต้องกลายเป็นหญิงม่าย เพราะเขาข้าถึงกลายเป็นลูกอกตัญญู ต้องทิ้งพ่อแม่มาอยู่ต่างถิ่นต่างเมือง” นางโยนความผิดที่ตัวเองเป็นคนทำให้กับอดีตสามีทั้งหมด“เจ้าควรจะคิดสักนิดก่อนที่จะพูดคำพวกนี้ออกมา ถ้าไม่ใช่เพราะอาหูแม่เจ้าอาจจะตายไปนานแล้ว ถ้าไม่ใช่เพราะอาหูเจ้าอาจจะกลายเป็นทาสของผู้มีอันจะกินหลังใดหลังหนึ่ง เห็นแก่ความดีของเขาบ้างเถิดนะ” ตำหนินางรุนแรงเป็นครั้งแรกตั้งแต่เป็นสามีภรรยากันมาเกือบสิบแปดปี “อย่าใจดำนักเลยอาอิน”“เ

ร้านซาลาเปาสกุลจู“ท่านพ่อ”“อือ” จูเกอขานรับโดยไม่ได้หันไปมอง“ข้าต้องเอาซาลาเปาไปส่งให้แม่นางว่านก่อนหมดยามเซิน ข้าไปตอนนี้เลยได้ไหม”“รีบไป”“เจ้าค่ะ”“อาซิน” จูเกอกวาดสายตามองไปทั่ว “แม่เจ้ากลับมาหรือยัง”“ยังเจ้าค่ะ”“แบมือ”หญิงสาวทำตามอย่างว่าง่าย แต่พอเห็นเงินที่วางอยู่บนฝ่ามือก็ตกใจจนแทบจะโยนทิ้ง ทำเหมือนมันเป็นถ่านร้อนที่จะลวกมือ“ท่านพ่อให้ข้าทำไม”“เอาไปซื้อเสื้อผ้าสวย ๆ ดี ๆ สักชุด ถุงหอมสักชิ้น รองเท้าสักคู่ ซื้อแป้งซื้อชาดมาใช้ด้วย”“สิ้นเปลืองเปล่า ๆ ท่านเก็บเงินนี้ไว้เถิด” ยื่นมือค้างอยู่อย่างนั้น และนึกแปลกใจว่าทำไมบิดาถึงใจดีกับนาง“ข้าบอกให้ซื้อก็ซื้อไป อย่าเรื่องมาก” พูดเสียงห้วนและชักสีหน้าใส่นาง “รีบเก็บเงินไปก่อนที่แม่เจ้าจะเห็น”หญิงสาวรีบเอาเงินใส่เข้าไปในผ้าคาดเอว “ขอบคุณท่านพ่อที่เมตตา”“ไปทำงานของเจ้าไป”“เจ้าค่ะ” เตรียมของเสร็จแล้วจึงเดินไปที่หน้าร้าน เจออากังกำลังทำความสะอาดอยู่จึงทักทาย “ข้าไปส่งของให้พี่ว่านก่อนนะพี่กัง”“เดี๋ยวก่อน” หม่ากังรีบเดินเข้าไปหานาง ยื่นเงินให้หญิงสาวที่ให้ความเอ็นดูเหมือนน้องสาว “เอาไปซื้อซานจาเชื่อมที่เจ้าอยากกิน”หญิงสาวคล