ถึงเวลาข้าจะเขียนใบหย่าเอง

หวงจื่อหานทนไม่ไหวเดินเข้ามากระชากร่างบางเข้าหาก่อนจะตะคอก

"เจ้าช่างเป็นสตรีน่ารังเกียจยิ่งนักคิดเอาข้าไปเปรียบเทียบกับไก่ตัวหนึ่งมิหนำซ้ำยังจะทำป้ายวิญญาณให้สามีอีกหรือกล่าวเช่นนี้คิดแช่งข้าหรือไร"

"ใต้เท้าหวงท่านกล่าวอันใดกัน ท่านมิได้เข้าพิธีกับข้านะเจ้าคะอยู่ๆมาบอกเป็นสามีข้ารู้ถึงไหนอายถึงนั่นหวงจื่อหานราชครูแห่งแคว้นต้าเย่วแย่งภรรยาชาวบ้านไม่อายหรือเจ้าคะ"

หลี่จื่อหรูไม่สนใจสะบัดมือให้หลุดออกจากการบีบของเขา ไอ้บ้านี่จะแรงเยอะไปไหนวะสะบัดไม่หลุดจึงยกมือเขาขึ้นมาแล้วกัดลงไปทันที จนหวงจึงหานจับร่างบางออกสะบัดมือข้างที่โดนนางกัดเป็นรอยเขี้ยวแถมยังเลือดออกอีก

"เจ้าเป็นหมาหรือเที่ยวไล่กัดคนไปทั่ว"

อ้ายเซียงเซียงรีบวิ่งมาดู ก่อนจะปล่อยโฮร้องไห้ออกมา

"ฮือๆ พี่จือหานทั้งเจ็บหรือไม่เจ้าคะแม่นางหลี่เหตุใดเจ้าโหดเหี้ยมนักดูสิเลือดตกยางออกเชียวไปทำแผลนะเจ้าคะเดี๋ยวเซียงเซียงจะทำให้"

"แม่นางหลี่ ปกติเจ้ามิกล้าที่จะมองหน้าใครหรือที่ผ่านมาเจ้าเสแสร้งหรือ"

เฉินอี้เอ่ยขึ้นมา เขาสบสายตานาง แต่นางยกยิ้มมุมปากให้เขา ช่างเป็นยิ้มที่น่ากลัวนัก

"เสแสร้งหรือ อืม ดูเหมือนจะใช่แต่ว่าข้าคงเสแสร้งไม่เก่งเช่นคุณชายเยี่ยงพวกท่านกระมังคุณชายเฉิน อ้อใต้เท้าหวงท่านให้ข้าคัดกฎสกุล ห้าพันจบดูเหมือนว่าที่เรือนพักของข้ามิมีกระดาษกับพู่กันหรือน้ำหมึกอีกทั้งข้าไม่มีเงินอีกด้วยดูเหมือนการคัดกฎตระกูลในครั้งนี้คงทำมิได้แล้ว ขอตัวนะเจ้าคะ อื้อ .."

หวงจื่อหานไม่สนใจผู้ใดกระชากร่างมาจูบลงโทษรุนแรง หลี่เสี่ยวหรูผลักเขาออก คิดว่าเจ๊บินไปเรียนมวยไทยที่ภูเก็ตมาเป็นเรื่องเสียเปล่าหรือหลี่เสี่ยวหรูงอเข่ากระแทกคนตัวสูงทันที แต่เขาสูงกว่าร่างเดิมนี้มากนักเลยทำได้แค่กระแทกถูกต้นขาของเขา หวงจื่อหานปล่อยนางทันที หลี่เสี่ยวหรูไม่สนใจคนอื่นตวัดฝ่ามือใส่ใบหน้าหล่อเหลาทันที่เช่นกัน

เพียะ!!! หวงจื่อหานหน้าหันทันที กล้าตบเขาต่อหน้าขุนนางและบัณฑิตหรือ หวงจื่อหานบีบคอนางแต่หลี่จื่อหรูก็สู้กลับเช่นกัน แต่แม้นางจะมีทักษะต่อสู้สิ่งที่นางไม่มีคือพลังภายใน นางจึงถูกเขาบีบคอจนเกือบหายใจไม่ออกแล้ว หลี่เสี่ยวหรูพูดลอดไรฟัน

"อยากฆ่าเจ้าต้องฆ่าข้าให้ตาย หากข้ารอดจะเป็นเจ้าที่ต้องตายหวงจื่อหาน"

โจวจื่อหมิงก้าวมาหาหวงจื่อหานก่อนจะเอ่ย

"พี่จื่อหานพอเถอะ ฮูหยินสิ่งใดควรไม่ควรหากท่านไม่รู้ควรศึกษา การเถียงสามีเช่นนี้มิมีสตรีใดทำ พี่จื่อหานนางมาจากบ้านนอกชนบท จะไร้กาลเทศะมิใช่เรื่องแปลก ท่านอย่าโมโหนักเลย"

หวงจื่อหานปล่อยมือ หลี่เสี่ยวหรูกำต้นคอตนเองก่อนจะเอ่ยกับโจวจื่อหมิง

"คุณชายโจว คนบ้านนอกเช่นข้ารู้กาลเทศะหรือไม่ข้าไม่อาจกล่าว แต่เป็นบุรุษเช่นพวกท่านกลับหาเรื่องสตรีครั้งแล้วครั้งเล่าขอถามสักคำ อยู่ที่บ้านพวกท่านใส่กระโปรงหรือ"

"แค่ก แค่ก แค่ก" หยางหมิงเช่อสำลักน้ำลายตนเองทันที เมื่อวานเมียก็ด่าเขาเช่นนี้ในรถม้า มิน่าถึงเป็นสหายกันได้ปากคอเราะรายพอกันเลย

หวงจื่อหานหันหลังกลับทันที ไม่มีใครกล้ามองหน้าของเขา ใบหน้าที่มีรอยห้านิ้วชัดเจน ฮูหยินบ้านป่าคนนี้แรงเยอะไม่เบา หน้าแดงไปซีกหนึ่งเลย อ้ายเซียงเซียงกระหยิ่ม ยิ่งทะเลาะกันท่านพี่จื่อหานจะได้หย่าเจ้าเร็วขึ้นนางโง่ แต่เรื่องที่เขาจูบนางบ้านนอกนี่ทำเอาอ้ายเซียงเซียงกัดฟันเคียดแค้นนางในใจ

กลุ่มคนไปหมดแล้ว สองนายบ่าวติดไฟถอนขนเจ้าไก่โชคร้ายก่อนจะผ่าท้องเอาเครื่องในออกมา จากเรือนข้างเดินไปสิบจั้งมีหญ้าขึ้นรก แหวกๆดูเจอต้นกระเทียมกับขิง มีต้นหอมป่า เฮ้อทำน้ำแกงแล้วกัน ไม่มีข้าวกินไก่เปล่าๆก็ดีกว่าข้าวบูด

สองนายบ่าวทำน้ำแกงไก่เสร็จก็นั่งลงกินอย่างอร่อย แม้มีแค่เกลือนิดๆก็ดีกว่าผักดองเหม็นๆ พรุ่งนี้นางจะเอาปิ่นปักผมไปขาย ไอ้บ้านั่นรู้ทั้งรู้ว่านางไม่เคยได้เงินสักตำลึงยังไร้น้ำใจ รอก่อนเถอะแม่จะเขียนใบหย่าเอง

"ฮูหยิน ท่านพักผ่อนหรือยังขอรับ"

เสียงพ่อบ้านเรียกหานาง เสี่ยวหงออกไปจึงเห็นคนหลายคน ในมือมีม้วนกระดาษ มีจานหมึก มีพู่กัน มีตำรากฎสกุล หลี่เสี่ยวหรูตาวาว มีกระดาษก็มีทางหาเงินแล้วสิ พ่อบ้านมอบเงินให้นางสองตำลึงก่อนจะเอ่ย

"ฮูหยินอยู่ที่เรือนมิจำเป็นต้องใช้เงิน ส่วนที่ไม่เคยได้หักออกจากความประพฤติวันนี้ หากรู้ฐานะตนเองรู้จักวางตัวค่อยรับเงินตามตำแหน่ง หากยังคิดไม่ได้สองตำลึงนี่เป็นก้อนสุดท้ายที่จะจ่าย นี่เป็นคำพูดท่านราชครูขอรับ มิทราบว่าฮูหยินจะฝากอันใดถึงใต้เท้าหรือไม่ขอรับ"

"ไม่ล่ะ ข้ากับเขาเพียงแค่คนรู้จักมิมีเรื่องใดให้ต้องกล่าวถึง เงินนี่รบกวนท่านซื้อของให้หน่อยได้หรือไม่ ข้าอยากไปเองแต่ไม่อยากให้ท่านหรือคนเฝ้าประตูเดือดร้อน คนบางคนจิตใจคับแคบจนเป็นนิสัย"

"ฮูหยินต้องการซื้ออันใดขอรับ ข้าน้อยจะจัดการให้"

"ข้ามิรู้หนังสือ ถ้าอย่างไรข้าเอ่ยท่านจดได้หรือไม่"

หลี่เสี่ยวหรูไม่อยากเขียนอักษร ลายมือของนางนับว่าสวยงาม ร่างเดิมอ่านออกเขียนได้ หวงจื่อหานรู้ดีจึงให้นางคัดกฎสกุล แต่ในเมื่อคนอื่นคิดว่านางโง่งั้นก็โง่ต่อไปสิ ใครจะมานั่งเขียนให้ลำบากกัน หลี่เสี่ยวหรูเอ่ยสิ่งที่อยากได้พร้อมกับหยิบปิ่นเงินส่งให้เขา

"หากเงินตำลึงไม่พอรบกวนท่านขายมันออกไปแล้วเติมถุงเงินนั่นเถอะ ที่เหลือถือว่าเป็นน้ำใจจากข้า ขอบคุณท่านพ่อบ้าน ขออภัยที่ทำให้ท่านกับทุกคนลำบากมาถึงนี่ กลับดีๆนะ"

หลี่เสี่ยวหรูเดินเข้าเรือน เสี่ยวหงปิดประตูรั้วทันทีที่พวกเขากลับไป หวงจื่อหานและสหายอีกสี่คนที่ยืนฟังหลังกำแพงถึงกับมองหน้ากัน นางจะเอาสีมาทำไม ยังมีแป้งถั่วน้ำตาลเหล่านั้นอีก หลี่เสี่ยวหรูจะทำขนมนางอยากหาร้านวางขายเพื่อเก็บเงินหนีออกจากที่นี่ให้ได้ อีกอย่างโลกก่อนนางถือได้ว่ามีชื่อเสียงด้านจิตรกรพอสมควร วันนี้ร่างแบบพรุ่งนี้ได้สีมานางค่อยลงสี นางจะลองวาดดอกเสาเย่า หากถูกใจบรรดาร้านหนังสือนางจะรับวาลงพัด บางทีอาจวาดโคมไฟหลี่เสี่ยวหรูมั่นใจว่าขายได้แน่นอน ที่เหลือคือหลบหลีกสายตาหวงจื่อหานเท่านั้น

ส่วนที่ห้องหนังสือของเรือนหลัก คนที่ถูกนางด่าว่าจิตใจคับแคบตอนนี้ฟาดงวงฟาดงาอยู่กับหวงเทา หึอ่อนหวานกันเหลือเกิน แต่กับเขาแทบจะไม่มองหน้าพูดคุย

"หึ นางอ่อนหวานกับเจ้าเพียงนี้ แต่สามีเช่นข้ากลับไม่มอง เวลาพูดก็เมินหน้าใส่ ช่างน่าตายนัก"

"เอ่อ ใต้เท้าแต่ฮูหยินมิได้กล่าววาจาอันใดไม่ดีเกี่ยวกับท่านนะขอรับ ใครๆว่านางโง่งม แต่กิริยาวาจากลับสูงส่งกว่าคุณหนูบางคนเสียอีก"

"พอแล้ว ชมกันเหลือเกินนั่นเมียข้า กลับไปหาเมียเจ้าที่เรือนโน่น"

หวงเทาทำหน้างงๆ หยางหมิงเช่อจึงโบกมือให้เขารีบออกไป หวงจื่อหานยังคงหงุดหงิด นึกถึงตอนที่จูบนางเขายิ่งยากลงโทษนางมากกว่าเดิม ถึงจะปากร้ายแต่ต้องยอมรับนางหอมหวานจริงๆ หรือคืนนี้เขาควรนอนเรือนข้างดีนะ