หยางหมิงเช่อเจ้ามันโง่

หลังงานเลี้ยงแต่ละคนก็กลับจวนของตอนเอง  หยางหมิงเช่อนั่งหน้าดำเป็นก้นหม้อที่ฮูหยินตนเองไม่สนใจ   นางเอาแต่มองออกไปนอกรถม้า

"จ้าวหลานเป็นฮูหยินของข้าเหตใดไม่สำรวมบ้าง  เจ้าถอดเสื้อตนเองต่อหน้าคนมากมายอยากสร้างเรื่องอับอายให้ข้าจริงๆหรือ"

"หยางหมิงเช่อ  ท่านหญิงปีศาจของเจ้ากลั่นแกล้งอาหรูถึงเพียงนั้นเจ้าโง่จนดูไม่ออกหรือ   อีกอย่างเสื้อผ้านางบางเพียงนั้น  อาหรูไม่ค่อยทันคนเท่าไหร่ตัวคนเดียวมาอยู่เมืองหลวง  เจ้าเป็นบุรุษใจคอคับแคบเช่นนี้  มิสู้เอากระโปรงข้าใส่เสียเลยเล่า"

"จ้าวหลาน!!  เจ้าเอ่ยอีกทีสิ"

จ้าวหลานเงียบไม่ตอบ  หยางหมิงเช่อไอ้คนสติฟั่นเฟือนดูไม่ออกหรือว่าใครเสแสร้ง  

"หึ โง่"

"เจ้าว่าอย่างไรนะ?"

"นี่หยางหมิงเช่อ  ตำแหน่งหัวหน้าหน่วยองครักษ์นี่เจ้าได้มาเพราะโชคช่วยหรือ  วิเคราะห์สถานการณ์ตรงหน้ายังไม่ได้  โง่เพียงนี้ยังกล้าอยู่ฝ่ายสืบสวนของกรมวัง  ว้ายย"

หยางหมิงเช่อจับข้อมือเล็กก่อนจะกระชากนางมานั่งบนตักตนเอง  จับท้ายทอยนางแน่นกุ้มหน้าลงไปหา  บดขยี้ริมฝีปากบางอย่างลงโทษที่นางกล้าปากดีใส่เขา  คนตัวเล็กกำหมัดทุบอกเขา  แต่กลับไม่สะเทือน  จ้าวหลานอ้าปากจะกัดปากเขาแต่กลับเปิดโอกาสให้หยางหมิงเช่อสอดลิ้นเกี่ยวพันลิ้นเล็กของนางทันที  

จ้าวหลานจิกเล็บลงบนต้นแขนแกร่งแต่เขาไม่รู้สึก  หยางหมิงเช่อละจากริมฝีปากอวบอิ่ม  จ้าวหลานตบหน้าเขาทันทีที่ตนเองเป็นอิสระ

"เจ้ามันสารเลว  กลืนน้ำลายตนเองหรือ  มิใช่บอกหรอกหรือว่าข้าน่าขยะแขยงยิ่งกว่าอาจม  รออีกสามเดือนเจ้าจะหย่าข้า  ทำไม่ทนเสน่ห์ของข้าไม่ไหวหรือ  ไม่ขายหน้าตนเองหรือ แค่กๆๆ"

หยางหมิงเช่อบีบบคอระหงของจ้าวหลานเอ่ยลอดไรฟัน

"ข้าก็แค่อยากรู้ว่าเจ้ามันแค่ไหน  นี่ขนาดข้าดื่มไปหลายจอกยังไม่มีอารมณ์กับสตรีหยาบคายน่ารังเกียจเช่นเจ้าเลยจ้าวหลาน"

จ้าวหลานปีนลงจากตักเขา  นั่งอีกฝั่งของรถม้าไม่เหลือบมองเขาจนกระทั่งถึงจวน  นางไม่รอเก้าอี้รองเท้าด้วยซ้ำกระโดดลงจากรถม้าเดินไปเรือนข้างทันที  อี้จูรีบวิ่งมาหาเห็นฮูหยินน้อยของนางน้ำตาคลอก็ถามไถ่

"ฮูหยินน้อยของบ่าว  เป็นอะไรหรือเจ้าคะ"

"ไม่เป็นอะไรหรอกอย่ากังวลเลย  เก็บของเสร็จหรือยัง  ถึงเวลาจะได้ไปเลยไม่ต้องรอใครมาไล่" 

"คนดีของบ่าว  จะหย่าจริงๆหรือเจ้าคะ"

"ใช่  เขาทนเห็นหน้าข้าไม่ได้สักวันหรอก  ข้าเองก็ทนเห็นเขาไม่ได้เช่นกัน  คนอะไรน่ารังเกียจยิ่งนัก"

จ้าวหลานกลับเรือนข้างไปแล้ว  หยางหมิงเช่อมองตามร่างบางไป  เขาเดินเข้าเรือนตนเองอาบน้ำเรียบร้อยกำลังจะเข้าไปห้องหนังสือ  คนขับรถม้าก็นำกำไลกับปิ่นปักผมมาให้  คงหล่นตอนที่เขาลงโทษนาง  

"นี่เราเป็นบ้าอะไรไป  จ้าวหลานสตรีอัปลักษณ์  นิสัยหยาบคาย  แค่บุตรสาวที่ถูกจวนแม่ทัพทอดทิ้งกล้าหยิ่งผยองต่อหน้าเขาหรือ  มือหนากำปิ่นกับกำไลแน่น  ก่อนจะตัดสินใจเดินไปเรือนข้างเพื่อคืนของนางด้วยตนเองมิให้บ่าวไปส่ง

จ้าวหลานที่ตอนนี้นั่งหลับในอ่างไม้   อี้จูคอยเติมน้ำอุ่นให้เรื่อยๆ  คุณหนูน่าสงสารเหลือเกิน  ต้องมาแต่งงานกับคุณชายหยางเพราะพี่สาวหายตัวไปในวันแต่งงาน  ทันทีที่เจ้าบ่าวเปิดผ้าคลุมหน้าก็แทงนางด้วยกระบี่ทันที  หากไม่เพราะนางเป็นวรยุธทอยู่บ้างเพราะอยู่ชายแดนมานานคงตายตั้งแต่ดาบแรกแล้ว

อี้จูกำลังจะไปยกน้ำร้อนมาเพิ่ม  แต่เสียงของจ้าวหลานดังมา

"อี้จู  ข้าจะงีบสักหน่อยเดี๋ยวเจ้าเอาน้ำมันหอมมาหยดที่อ่างให้ด้วยนะ"

นิสัยชอบหลับเวลาอาบน้ำติดมาตั้งแต่ครั้งที่ใช้ชีวิตอยู่ชายแดน  เป็นบุตรีที่ท่านพ่อไม่รัก  เขารักบุตรสาวคนโต  พอถึงวันแต่งงานพี่สาวหายไปนางซึ่งเป็นลูกเมียรองต้องมาแต่งแทน  เกือบถูกฆ่าตายในคืนเข้าหอ  จ้าวหลานหลับไปแล้ว  กลีบกุหลาบที่อยู่ในถังส่งกลิ่นหอมอ่อนๆ  จนกระทั่งนางหลับสนิท

หยางหมิงเช่อเดินมาถึงเรือน  เห็นอี้จูกำลังเข็นน้ำร้อนก็แปลกใจ  ยามห้ายแล้ว  ยังต้มน้ำอีก  ไม่กลัวเปลืองถ่านเลยหรือไร  

อี้จูเห็นปลายรองเท้าปักลายงดงามก็รู้ทันทีคนตรงหน้าเป็นใคร

"ใต้เท้า"

หยางหมิงเช่อเดินผ่านร่างของอี้จูไป  แต่อี้จูขวางเขาเอาไว้จนคนของเขามาจับตัวนางไว้พร้อมเอามือปิดปาก  หยางหมิงเช่อกล่าวเบาๆ

"จะส่งสัญญาณให้นายเจ้าหรืออี้จู"

"อ่าวเอ่าอ่ะ(ป่าวเจ้าคะ) "

หยางหมิงเช่อเดินเข้าไปในห้องมองหาไม่เห็นคนที่เขาจะมาหาเรื่อง  กำลังจะออกมาถามสาวใช้  ก็ได้ยินเสียงมาจากห้องอาบน้ำด้านใน

"อี้จู  เตรียมน้ำมันหอมให้หน่อย  ข้าปวดเมื่อยไปหมดเจ้านวดให้ข้าที"

หยางหมิงเช่อเดินมาตามเสียง  เห็นร่างระหงกำลังหลับตาอยู่ในอ่างไม้  ไหล่มนผิวขาวราวหิมะตัดกับสีแดงของกลีบดอกเหมยกุ้ยในอ่าง  ไล่สายตาลงไปแผ่นหลังขาวนวล  หยางหมิงเช่อกลืนน้ำลายอย่างฝืดคอ

เขาเดินก้าวเท้าเขาหานางอย่างอยู่ในภวังค์  นางงามนักจ้าวหลานเห็นสาวใช้ไม่ตอบก็ลืมตาขึ้น  ก่อนจะลุกจากอ่าง หยางหมิงเช่อถึงกับเลือดกำเดาไหล  ลำคอระหงน่าซุกไซร้