เรียกข้าว่าพี่เขย

ทันทีที่ไป๋ซู่ฮวาพูดจบเสียงฮือฮาก็ดังขึ้น กล่าวหาน้องสาวคบชู้แต่ตัวเองกลับเป็นชู้กับว่าที่น้องเขยเสียเอง ตรงหน้าศาลาว่าการมีร่างหนึ่งยืนฟังอยู่ เมื่อทุกอย่างถูกจัดการเรียบร้อบไป๋ซู่ฮวาได้ที่ดินคืนแถมยังได้เพิ่มมาอีกหกหมู่รวมถึงได้รับเงินจากชาวบ้านที่พากันมาดูเรื่องสนุกอีกสามสิบตำลึง

วันนี้นางสามารถหาเงินได้สามสิบห้าตำลึง หัวแตกแค่นี้นับว่าคุ้มซุนเย่วเล่อเกลียดผู้หญิงคนนี้ นางรู้ได้อย่างไรว่าจางชุนกับนางร่วมมือกัน หากว่าหยางหนิงเฉิงไม่ขาเป๋นางจะทำเช่นนี้หรือ บุรุษรูปงามเรียนดีมีความรู้ใครเล่าไม่อยากได้ แต่อย่างไรเล่ากฎหมายมีไว้หากพิการไม่สามารถรับใช้ทางการได้ เรื่องของวันนี้ไป๋ซู่ฮวารู้ดีว่าหมู่บ้านไป๋ฮวาต้องมีปัญหาใหญ่แน่ๆใครใช้ให้หาเรื่องเจ๊กันล่ะสมควรแล้ว

"แม่นางไป๋ เจ้ายังต้องการสิ่งใดอีกหรือไม่"

ลู่เปียวรู้สึกถูกชะตากับสตรีตรงหน้าจึงอยากช่วยนางให้ถึงที่สุด

"ใต้เท้า ข้าอยากรบกวนหมอเทวดาท่านนี้ไปตรวจอาการสามีตกกระไดพลอยโจนของข้าสักหน่อย ข้ามีเงินเลยอยากซื้ออาหารบำรุงพวกเขาแต่เกรงว่ายังไม่ทันถึงบ้านก็ถูกปล้นเสียก่อน ขอคนของท่านไปส่งได้ไหมเจ้าคะ ข้าจะแวะหาท่านปู่ผู้นำเพื่อยื่นหนังสือแยกบ้านแล้วรับน้องชายไปอยู่ด้วย หากท่านเมตตาราษฎรตาดำๆเช่นข้า ข้าน้อยจะไม่ลืมบุญคุณครั้งนี้เลยเจ้าค่ะ"

ลู่เปียวให้ตามที่นางขอ ไป๋ซู่ฮวาซื้อข้าวสารทีเดียวห้ากระสอบ แป้งสาลีสามกระสอบ ถั่วเหลืองสิบกระสอบ น้ำมันสี่ไห น้ำตาลสิบชั่ง น้ำตาลแดงห้าชั่ง ซื้อหมูติดมันห้าชั่ง มันหมูห้าชั่ง กระดูกหมู ซื้อไก่ห้าตัวเอาไว้เลี้ยงให้อ้วนกว่านี้ค่อยกิน

เสื้อผ้าให้เด็กสองคนๆละสามชุด ของตนเองสามชุด ของน้องชายสามชุด ไม่มีของไอ้หน้าอ่อนนั่นแต่อย่างใด ให้เจ๊นอนตากฝนหรือเชิญนอนหนาวไปเถอะ ไป๋ซู่ฮวาซื้อผ้าห่มนวมให้เด็กๆกับตัวเองสี่ผืนไม่มีของหยางหนิงเฉิงเช่นเคย ชาติก่อนคลุกคลีกับชาวบ้านในชนบทจึงขี่เกวียนเป็นนางตัดใจซื้อวัวและเกวียน

คนในหมู่บ้านล้วนหูเบาใจแคบ นางไม่อยากวุ่นวายมีของตนเองดีที่สุด วันนี้นางได้เงินมาสามสิบห้าตำลึง ตอนนี้เหลือเงินแค่สิบตำลึง ช่างหัวมันเดี๋ยวค่อยหาใหม่ ถ้าเงินยังอยู่บ้านใหญ่จะมาวุ่นวายอีก เมื่อคืนเรียบเรียงความทรงจำเรียบร้อยจึงวางแผนชีวิตทันที

ก่อนหน้าได้ยินว่าจะมีผู้ตรวจการมาเยือนเดือนหน้า แต่พอเห็นป้ายห้อยเอวของลู่เปียวนางก็รู้ทันที ข้าวของเต็มเกวียนไป๋ซู่ฮวาขับมันกลับมาเอง มีคนของทางการตามมาด้วย

เมื่อมาถึงบ้านสกุลไป๋ก็แวะรับน้องชายทันที แม่เฒ่าไป๋สาดน้ำตามหลังด่าทอต่างๆนาๆ เมื่อมาถึงท้ายหมู่บ้าน เจ้าหน้าที่จึงช่วยนางขนของ หยางหนิงเฉิงนั่งหน้าดำเป็นก้นหม้ออยู่บนเตียง อาหลี่มารายงานเขาแล้วว่านางทำอะไรบ้าง สตรีผู้นี้ไร้ยางอายจริงๆถึงขนาดพูดเรื่องความสัมพันธ์ของเขากับนางต่อหน้าคนมากมาย

"แม่นางไป๋ เรียบร้อยแล้วใต้เท้าลู่ให้ถามเจ้าว่ามีสิ่งใดก็ให้ไปหาได้เขาจะอยู่ตงหนิงอีกสิบห้าวัน"

"ฝากทุกท่านขอบคุณใต้เท้าลู่ด้วยเจ้าค่ะ ท่านหมอเทวดาเรื่องสามีบังเอิญของข้าคงต้องรบกวนท่านแล้ว"

หยุนซานหนวดกระตุก สามีบังเอิญอันใดกันของเจ้าเฮ้อ ก่อนจะเดินเข้าไปด้านในเพื่อตรวจอาการหยางหนิงเฉิง

"นี่พ่อทึ่ม นี่คือไป๋ซูหยางน้องชายข้าเขาจะมาอยู่ด้วย บ้านเจ้ามีทั้งหมดสี่ห้องข้าจะให้เขาอยู่ห้องหนึ่งข้าจ่ายค่าเช่าให้เจ้าเดือนละหนึ่งตำลึงและข้าจะทำงานบ้านซักผ้าหุงข้าวให้เจ้ากับน้องด้วย ถือเป็นค่าเช่าบ้านของเราสองพี่น้อง ซูหยางนี่คือพี่หนิงเฉิงต่อไปเจ้าก็เรียกเขาว่าท่านเจ้าของบ้านแล้วกัน พี่ไปก่อนนะจะไปหาปู่ผู้นำเอาหนังสือแยกบ้านอีกฉบับไปให้เขาก่อน"

ไป๋ซู่ฮวาพูดรวดเดียวจบก็ออกไป หยุนซานถึงกลับกรอกตา เมียเช่าบ้านสามีนี่มันเรื่องแปลกประหลาดอะไรกัน

"สวัสดีขอรับท่านเจ้าบ้าน ข้าไป๋ซูหยางเป็นน้องของพี่ใหญ๋ไป๋ซู่ฮวาขอรับ"

เด็กชายวัยเก้าขวบถือห่อผ้าคำนับบุรุษบนเตียง หยางหนิงเฉิงพยักหน้าก่อนจะเอ่ยเพียงประโยคเดียว

"เรียกข้าว่าพี่เขย เอาของไปเก็บเถอะห้องเจ้าอยู่ด้านโน้น หนิงจินพาเขาไปที"

หยางหนิงจินที่กำลังตกใจกับกองข้าวของรีบมาทันทีที่พี่ชายเรียก