ให้หมอมาตรวจอาการ

หยุนซานตรวจอาการให้เขาก่อนจะเอ่ยเสียงเบา"

ท่านแม่ทัพเหตุใดท่านถึงพลาดพลั้งได้ ฝีมือเช่นท่านไม่น่าถูกคนวางยานะขอรับ"

"ตอนไปหาข่าวถูกยิงมาแผลคงอักเสบมีไข้น่ะ"

" คุณหนูซุนคนนั้นเป็นคนวางยาท่านหรือขอรับ ตอนนี้คุณชายลู่มาตงหนิง จะให้บอกเขาว่าท่านอยู่ที่นี่ไหมขอรับ"

หยางหนิงเฉิงเข้าเรียนที่สำนักศึกษาเพื่อหาข่าวของอีกฝ่ายแต่ตอนนี้เขาต้องการถอนตัวออกมาจึงแสร้งตกเขาแกล้งทำขาเป๋มีเพียงทำเช่นนี้ถึงไม่สามารถเข้าเรียนต่อได้

ทำให้สตรีที่ทำท่าทางว่ารักเขานักหนาไม่อยากให้ใครจับคู่นางกับคนพิการจึงร่วมมือกับจางชุน เดิมทีก็สงสารเด็กไป๋ซู่ฮวาคนนี้อยู่หรอกแต่ตอนนี้อยากหักคอมากกว่า

"อย่าเลย เด็กสองคนนี้ยังไม่ปลอดภัยตามหาฉินกุ้ยเฟยให้เจอก่อน ซุนเย่วเล่อคนนั้นจิตใจชั่วร้ายจริงๆแอบผสมยานอนหลับในห่อยาข้าเสียดายบิดาเป็นคนดีนักเก็บนางไว้ก่อน"

"ท่านแม่ทัพท่านซ่อนตัวมานานกว่าสามปีแล้ว ฝ่าบาทอยากให้พาพวกเขาเข้าวังตำแหน่งรัชทายาทรอไม่ได้นะขอรับ"

"คนของฮองเฮาร้ายกาจ ข้าเกรงว่าส่งพวกเขาถึงวังไม่เท่าไหร่คงเหลือแต่กระดูก พวกเขาเพิ่งจะห้าขวบยังไม่ทันเล่ห์เหลี่ยมเหล่านั้นหรอก"

"เอ่อ น้องชายหนิงเฉิงอาการของเจ้าไม่ร้ายแรงเท่าไหร่อาจต้องอยู่บนเตียงสักร้อยวันดูแล้วน่าจะอีกปีหนึ่งหรือปีครึ่งจึงจะเดินได้ปกติ ช่วงนี้อย่าขยับล่ะฮูหยินหยางสามีท่านต้องคอยดูแลถ้าไม่อยากให้เขาพิการตลอดชีวิต"

หยุนซานพูดเสียงดังกับชายหนุ่มก่อนจะหันมาเอ่ยกับไป๋ซู่ฮวาที่เพิ่งกลับมาถึง

"เอ่อ ท่านหมอเทวดาท่านจ่ายยาเถอะเจ้าค่ะ ค่ารักษาเท่าไหร่เจ้าคะ" หยุนซานหันไปมองหน้าแม่ทัพหยางก็ได้แต่ไว้อาลัยให้สาวน้อยตรงหน้าก่อนจะเอ่ยเบาๆ

"ฮูหยิน ยี่สิบตำลึงขอรับ"

"ห๊า แพงเพียงนั้นเฮ้อได้ๆ ข้ามีสิบตำลึงรอเก็บเกี่ยวผลผลิตก่อนได้หรือไม่ข้าจะจ่ายส่วนที่เหลือ"

หยุนซานถอนหายใจก่อนจะพยักหน้า จากนั้นก็สะพายล่วมยาเดินจากไป ไป๋ซู่ฮวาเดินออกมาส่งพร้อมกับบอกเจ้าหน้าที่ๆรอด้านนอก

"ทุกท่านอีกสามวันข้าจะเก็บเกี่ยวแปลงนาย หากบ้านท่านมีคนว่างงานข้ายินดีจ้างเจ้าค่ะ ข้าจะแบ่งเสบียงให้ด้วย"

ทันทีที่นางพูดจบคนเหล่านั้นก็ดีใจ พวกเขาทำงานมีเงินเดินก็จริงแต่ที่บ้านก็หลายปากท้องเรื่องดีๆเช่นนี้เหตใดจะไม่ทำเล่าจากนั้นก็บอกลากัน ไป๋ซู่ฮวาเดินเข้ามาในบ้านเดินไปหาหยางหนิงเฉิงที่นั่งอยู่

"นี่ตาทึ่มเรามาตกลงกัน ข้าจ่ายค่าเช่าให้เจ้าล่วงหน้าเป็นค่ายายี่สิบตำลึงไปแล้ว อาหารการกินเสื้อผ้าข้าจะจัดการให้ ต่างคนต่างอยู่ข้าไม่ยุงกับเจ้าส่วนเจ้าก็ไม่ยุ่งกับข้า เจ้ารังเกียจข้าๆรู้รอเจ้าหายดีข้าหาที่อยู่ได้จะพาน้องชายออกไปเองว่าอย่างไร"

ไป๋ซู่ฮวาเอ่ยกับเขา คนบนเตียงโมโหคิดว่าเขาเป็นอะไรปีนเตียงเขาเสร็จก็ถีบหัวส่งหรือ

"หมอหยุนบอกว่าอีกปีครึ่งข้าจึงจะหาย อีกอย่างเจ้าเป็นเมียข้าแล้วควรปรนนิบัติข้า เด็กสองคนนั้นเพิ่งจะห้าขวบตัวเพิ่งจะพ้นขอบเตียงเอง"

คนบนเตียงอยากจับนางกดลงใต้ร่างเขาจริงๆช่างปากเก่งชอบหาเรื่องนัก ไป๋ซู่ฮวาไม่รู้ว่าอีกคนคิดอะไรนางได้แต่กลอกตามองบน จึงตกลงว่าจะดูและเขาจนกว่าจะหาย นางเพิ่งมาอยู่ที่นี่ต้องศึกษากฎหมายและการใช้ชีวิตให้ดี ถ้าน้องชายเรียนหนังสือแล้วสอบรับราชการได้นางที่เป็นหญิงหม้ายก็ไม่ต้องกังวล

"ได้เอาตามนี้แหละ ฟ้ามืดแล้วข้าจะเอาหมูที่ซื้อมาใส่โอ่งก่อนวันนี้กินซาลาเปากับขนมเถอะ ข้าเหนื่อยอยากนอนแล้ว"

โชคดีบ้านนี้มีรั้วแข็งแรงไป๋ซู่ฮวา นำวัวไปผูกไว้พรุ่งนี้ค่อยทำคอกให้แล้วกันอยู่ใต้ต้นไม้ไปก่อนนะ จากนั้นไป๋ซู่ฮวาก็ต้มน้ำให้เด็กๆอาบพร้อมเปลี่ยนชุดใหม่ ส่วนคนตัวโตนั่งรอนางอาบน้ำให้อยู่ไป๋ซู่ฮวาหน้าแดงถึงจะโจ๊ะพรึมๆกันมาแล้วแต่นั่นมันไป๋ซู่ฮวาคนเดิมนะ เฮ้อ