ตอนที่ 8 : แม่นมฉิง 1/1

ตอนที่

[4]

แม่นมฉิง

 ที่แท้เป็นเซวียจินหลิง ลูกเลี้ยงวัยเจ็ดหนาวของเซวียหลิงจ้านที่ได้รับเลี้ยงตอนพบเด็กคนนี้ที่ถูกโจรฆ่าพ่อแม่ที่แท้จริงจนตายไปเมื่อสองปีที่แล้ว แต่ด้วยภาระหน้าที่เขาจึงเพิ่งพาเด็กคนนี้กลับจวนตระกูลเซวียเมื่อหนึ่งปีที่แล้ว 

จากนั้นเขาไม่มีเวลาได้ดูแลบุตรชายของเขานักเพราะสถานการณ์ชายแดนแคว้นเริ่มมีความไม่สงบ จึงได้ฝากฝังให้แม่นมของเขาดูแลเด็กคนนี้แทน แต่ทว่าทุกอย่างไม่ได้เป็นแบบที่เขาคิด คนทั้งจวนถูกพ่อแม่ลูกตระกูลอู๋ควบคุม แม้กระทั่งแม่นมของเขาก็เช่นกัน ดังนั้น ชีวิตของเซวียจิน

หลิงจึงไม่ได้รับการปฏิบัติที่ดีนัก เพราะว่าเขาไม่ใช่บุตรชายที่แท้จริงของ

เซวียหลิงจ้าน อีกทั้งลี่ฉุนยังคิดว่าเด็กคนนี้คือหนามยอกอก หากว่านางได้มีลูกกับเซวียหลิงจ้านในอนาคตเด็กคนนี้จะเป็นขวากหนามชิ้นใหญ่ของนางและลูก 

 เรื่องราวเหล่านี้เซวียหลิงจ้านไม่ได้รับรู้แม้แต่นิด แม้กระทั่งเมื่อสามเดือนที่แล้วที่ได้พบเซวียจินหลิงเขายังไม่ได้มีเวลาพูดคุยกับลูกเท่าใดนัก รู้แต่เพียงว่าลูกผ่ายผอมลงจึงได้แต่กำชับเขาให้กินอาหารเยอะ ๆ เท่านั้น แม้กระทั่งคืนเข้าหอกับลู่หรงซิน ยังต้องเดินทางอย่างเร่งด่วนเพื่อนำทหารไปปกป้องชายแดนจากกลุ่มก่อความไม่สงบ เวลาอยู่จวนจึงน้อยมาก

 ลู่หรงซินมองแขนเล็กที่กอดนางเอาไว้แน่น เซวียจินหลิงผอมมากจริง ๆ ไหนจะอาภรณ์ ไม่เหมือนกับคุณชายตระกูลขุนนางใหญ่เลยแม้แต่น้อย 

 พลางนึกถึงไปที่เหตุการณ์ก่อนหน้านี้ เซวียจินหลิงที่ถูกรังแกในจวนมานับปี เมื่อเห็นว่าบิดาตบแต่งภรรยาเข้ามา จึงคิดว่านี่อาจจะเป็นที่พึ่งของเขา ภรรยาของบิดาอาจจะปกป้องเขาได้ แต่ทว่า…..

 ‘ข้าไม่ใช่แม่เจ้า อย่ามายุ่งกับข้าเลยนะ’ ว่าแล้วลู่หรงซินก็ลนลานเข้าเรือนของตนเองไป เขาจึงได้คอตกอย่างหมดหวัง จนกระทั่งได้พบกับเหตุการณ์เมื่อครู่จึงเริ่มมีความหวังขึ้นมาอีกกระมัง

 “เจ้า…ปล่อยข้า” ลู่หรงซินพยายามทำตัวให้หลุดจากการเกาะกุมของเด็กน้อย นางไม่ได้รังเกียจเด็ก แต่ทว่า…...

 “ข้าไม่ชอบเด็ก”

 เซวียจินหลิงแม้จะรู้สึกเสียใจ แต่เขาไม่อยากทำให้ท่านแม่อึดอัด เขาจึงค่อย ๆ ปล่อยอ้อมแขนของตนออกจากร่างงดงามของมารดา

 “ท่านแม่ ไม่สิ ฮูหยิน เสี่ยวหลิงเพียงดีใจขอรับที่คนชั่วถูกจัดการแล้ว”

 “เรียกท่านแม่…. ก็ได้” เมื่อครู่ตอนที่นางกล่าวไปเมื่อครู่เห็นได้ชัดว่าเขาเสียใจ แม้จะไม่ชอบเด็กมากนัก แต่นางก็ไม่อยากให้เด็กวัยเท่านี้ต้องเสียใจมากเกินไป เขาบอบช้ำมามากแล้ว

 “จริงหรือขอรับ ท่านแม่ ๆ ๆ เสี่ยวหลิงเรียกท่านแม่” เซวียจินหลิงจากที่ห่อเหี่ยวเมื่อครู่ก็เปลี่ยนเป็นยิ้มกว้างขึ้นทันที เขาไม่ได้ยิ้มมานานแล้ว ยามนี้เมื่อรู้สึกว่ามีความสุขมากจึงไม่สงวนกิริยาแม้แต่น้อย ตั้งแต่มาอยู่ที่จวนนี้วันนี้เป็นวันที่เขามีความสุขที่สุด นอกนั้น นอกจากได้พบท่านพ่อตอนที่กลับจวนมา เขาก็ไม่เคยได้ยิ้มอีกเลย 

 ลู่หรงซินไม่รู้ตัวเลยว่ามองอีกฝ่ายด้วยสายตาอ่อนโยนมากเพียงใด เซวียจินหลิงแม้จะยังเจ็ดหนาวแต่ก็ฉายแววความหล่อเหลาทั้งน่าเอ็นดู ถึงจะผอมไปสักนิดก็เถอะ แต่เพราะว่าทุกวันเขาไม่มีความสุข ใบหน้าจึงอมทุกข์ไร้ความเปล่งประกายสดใสเช่นตอนนี้

 “เสี่ยวหลิง…ยิ้มบ่อย ๆ นะ”

 เซวียจินหลิงชะงักไปครู่หนึ่งก่อนจะฉีกยิ้มกว้างกว่าเดิม ท่านแม่ชอบรอยยิ้มของเขา ต่อไปเขาจะยิ้มบ่อย ๆ  ท่าทางเช่นนั้นไม่นานก็ทำลู่หรงซินยกยิ้มขึ้นมาเช่นกัน

 เมื่อทุกอย่างจัดการเรียบร้อยแล้วพร้อมบทบาทฮูหยินของตระกูลจวนแม่ทัพที่ได้เริ่มต้นขึ้น นางจึงได้หันไปกล่าวกับเด็กน้อยอีกครั้ง 

 “เสี่ยวหลิงเจ้าพาข้าไปหาแม่นมฉิงได้หรือไม่” 

แม่นมฉิงคือแม่นมของเซวียหลิงจ้านและเคยเป็นมือขวาของฮูหยินผู้เฒ่า แต่ทว่าหลังจากที่ฮูหยินผู้เฒ่าจากไปทุกอย่างก็เปลี่ยน แม่นมฉิงหรือฉิงเหลียนที่ได้รับหน้าที่ให้ดูแลจวนพร้อมกับฟ่านหงเริ่มมีความคิดเห็นที่ไม่ลงรอยกันมากขึ้น เพราะแม่นมฉิงเริ่มเห็นว่าฟ่านหงและครอบครัวมักใช้อำนาจในทางที่ผิด ความไม่ลงรอยนี้ทำให้ด้านฟ่านหงก็ไม่พอใจเช่นกัน และคิดอยากจะยึดอำนาจมาไว้ที่ครอบครัวของตนเพียงผู้เดียว 

วันหนึ่งหลังจากที่เซวียหลิงจ้านนำบุตรชายมาฝากแม่นมฉิงไว้ไม่นาน ในช่วงค่ำคืนหนึ่งแม่นมฉิงก็ได้ยินเสียงคนมาเรียกว่าจู่ ๆ เซวียจิน

หลิงก็ร้องไห้อย่างหนัก ด้วยความเป็นห่วงจึงรีบร้อนออกจากเรือนของตนโดยไม่ทันได้สังเกตว่ามีก้อนหินก้อนใหญ่มาขวางทางเดินไว้ ในจังหวะนั้นร่างของสตรีวัยกลางคนก็สะดุดก้อนหินล้มลง ไม่เพียงเท่านั้นยังมีก้อนหินใหญ่อีกก้อนหนึ่งกลิ้งมาจากที่ใดไม่ทราบได้ กลิ้งมาทับขานางไว้ แม่นม

ฉิงจึงมีอาการบาดเจ็บที่ขาอย่างรุนแรง ฟ่านหงที่ได้ทราบข่าวก็ไม่ได้ตามหมอมารักษาอย่างจริงจังนัก สุดท้ายจึงทำให้แม่นมฉิงจึงเดินไม่ได้ตั้งแต่วันนั้น เพราะกระดูกหักจะแทบละเอียดในหลายส่วน ดูผิวเผินทุกอย่างคล้ายดูจะเป็นอุบัติเหตุ แต่ฉิงเหลียนไม่คิดเช่นนั้น ต้องเป็นฝีมือของฟ่านหงและครอบครัวอย่างแน่นอน! 

 และก็เป็นดังนั้น หลังจากที่แม่นมฉิงเจ็บป่วยจนไม่สามารถดูแลจวนตระกูลเซวียได้ หน้าที่การดูแลจวนจึงตกเป็นของฟ่านหง อู๋จ้งและลี่ฉุนทันที 

 ด้านเซวียจินหลิงเดิมเขาต้องอยู่ที่เรือนหลักโดยเซวียหลิงจ้านนั้นเป็นผู้เตรียมห้องให้บุตรชายด้วยตนเอง  แต่หลังจากแม่นมฉิงบาดเจ็บ เขาจึงได้ถูกย้ายไปอยู่กับแม่นมฉิงที่เรือนท้ายจวน และยังมีสาวรับใช้ที่สนิทกับแม่นมฉิงอีกคนอย่างถิงถิงอยู่ด้วยกัน หนึ่งผู้ป่วยติดเตียง หนึ่งสาวใช้ไร้อำนาจ หนึ่งเด็กน้อยวัยเจ็ดหนาว จึงอยู่กันอย่างลำบากที่เรือนท้ายจวนตั้งแต่นั้น