ตอนที่ 9 : แม่นมฉิง 1/2

ตอนที่

[4]

แม่นมฉิง

 

 ที่จริงแล้ว เซวียหลิงจ้านนั้นมิใช่ว่าเอาบุตรชายมาทิ้งไว้แล้วไม่ได้สนใจอันใด แต่เพราะว่าเขาถูกหักหลังจากคนที่ไว้ใจอย่างหมิงถาน ทหารนายกองที่เขารับมาฝึกเมื่อหลายปีก่อน เมื่อเห็นว่าอีกฝ่ายมีฝีมือไว้ใจได้ จึงได้ให้มีหน้าที่ดูแลจวนตระกูลเซวียและเซวียจินหลิงในยามที่เขาไม่อยู่ ในคราแรกหมิงถานก็ทำหน้าที่ได้ดี แต่ทว่าเมื่อถูกลี่ฉุนมาตีสนิท หัวใจชายหนุ่มที่ไม่เคยมีสตรีมาใส่ใจเฉกเช่นนี้ก็รู้สึกอ่อนไหวและหลงรักอีกฝ่ายได้อย่างง่ายดาย 

แม้ว่าจะรู้ว่าลี่ฉุนก็มีใจให้ท่านแม่ทัพของตน แต่เขาเชื่อในเพียงคำพูดของอีกฝ่ายที่ว่า ‘อนาคตไม่แน่นอน ไม่แน่เราอาจจะมีเส้นทางที่ดีร่วมกัน’ หลังจากนั้นเขาจึงไม่คิดอันใดอีก เซวียหลิงจ้านถูกบิดเบือนข้อมูลต่าง ๆ เพราะสิ่งที่หมิงถานรายงานมาตลอดหนึ่งปี แม้กระทั่งเรื่องแม่นมของเขาที่กลายเป็นคนพิการอาการสาหัส

 ฉิงเหลียนที่นอนอยู่บนฟูกเก่า ๆ เมื่อได้เห็นสตรีแปลกหน้าก็รู้สึกแปลกใจไม่น้อย ในขณะที่ถิงถิงรู้ดีว่าอีกฝ่ายคือผู้ใด เพราะว่าในวันที่อีกฝ่ายแต่งเข้ามา ตนได้ไปแอบดูกับเซวียจินหลิง

 “แม่นม ท่านแม่มาเยี่ยม” ไม่ปล่อยให้ฉิงเหลียนสงสัยนาน เซวียจินหลิงก็คลายข้อสงสัยให้อย่างรวดเร็ว

 “ฮูหยิน…...” นางกล่าวแล้วพยายามจึงขยับกายเพื่อที่จะแสดงความเคารพอีกฝ่าย

 “แม่นมไม่ต้องมากพิธี ข้าเพียงมาเยี่ยมและมาดูอาการท่าน เผื่อว่าข้าจะช่วยเหลืออันใดได้” แม่นมฉิงที่ได้ยินเช่นนั้นก็รู้สึกแปลกใจ สตรีตรงหน้านี้ช่างแตกต่างกับที่ได้ยินมา 

 สตรีขี้ขลาดและหวาดกลัว? 

 ตรงหน้านางตอนนี้มีแต่สตรีที่มีแต่ประกายความแข็งแกร่งแผ่กระจายออกมา ดวงตาลึกล้ำมั่นคง ไม่มีความขลาดกลัวในนั้นเลยแม้แต่น้อย 

 “แม่นม ท่านรู้หรือไม่ ว่าท่านแม่จัดการพวกคนใจร้ายหมดแล้ว เสี่ยวหลิงดีใจนัก คนพวกนั้นถูกจับไปอยู่กับอึ คงเหม็นไม่น้อย” 

 เด็กน้อยกล่าวด้วยความสุขในขณะที่แม่นมฉิงและถิงถิงได้แต่มองหน้ากัน 

 คนใจร้ายนั่นต้องหมายถึงสามพ่อแม่ลูกนั่นเป็นแน่ แต่เด็กน้อยบอกว่าทั้งหมด หมายถึงคนของพวกนั้นทั้งหมดถูกจัดการหมดแล้วหรือ ด้วยฮูหยินคนใหม่ผู้นี้นี่หรือ

 ลู่หรงซินที่เห็นใบหน้าทั้งสองเต็มไปด้วยคำถามและความสงสัยจึงได้เอ่ยขึ้น 

 “เป็นดังที่เสี่ยวหลิงว่า ข้าจัดการหมดแล้ว ต่อไปไม่มีอะไรต้องกังวลอีก” กล่าวแล้วก็เดินไปใกล้แม่นมฉิงอีกนิด 

 “เสียมารยาทแล้ว” จากนั้นจึงยื่นมือไปจับที่ขาของอีกฝ่าย 

 “มันสายไปแล้วเจ้าค่ะฮูหยิน คงรักษาอันใดไม่ได้แล้ว” ฉิงเหลียนเอ่ยอย่างปลงตก ถิงถิงและเซวียจินหลิงได้ยินเช่นนั้นก็มีสีหน้าเศร้าลงทันที 

 “ข้ารู้ว่าอาการมันหนักหนา ทั้งดูเหมือนจะได้รับการรักษาอย่างลวก ๆ แต่…. ในความรู้สึกของข้า ข้าคิดว่ามันยังมีความหวัง ข้าอาจจะหาทางช่วยได้” ฉิงเหลียนแม้จะรู้ว่าโอกาสมันแทบจะไม่มีเพราะกระดูกนั้นแหลกละเอียดไปหลายจุด แต่เมื่อได้ยินสตรีงดงามที่เป็นฮูหยินคนใหม่กล่าวเช่นนั้น ในใจก็รู้สึกดีไม่น้อย 

 “จริงหรือขอรับท่านแม่ เสี่ยวหลิงอยากให้แม่นมหาย” เซวียจินหลิงรีบเดินเข้าจับชายอาภรณ์ของมารดาไว้อย่างมีความหวัง 

 “ข้าจะพยายาม” 

 จากนั้นบรรยากาศในห้องนี้จึงดีขึ้นไม่น้อย 

 “ตอนนี้ข้าอยากให้ทุกคนย้ายไปอยู่ในที่ที่ควรอยู่ นั่นคือเรือนหลัก ต่อไปหากแม่นมหายดี เรื่องการดูแลจวนคงต้องรบกวนแม่นมแล้ว ส่วนเจ้า…...” สายตาคมหันมองไปที่ถิงถิงเพราะไม่รู้จะเรียกอีกฝ่ายว่าเช่นไร 

 “บ่าวชื่อถิงถิงเจ้าค่ะฮูหยิน เป็นผู้ดูแลแม่นมกับคุณชายน้อย” 

 “อืม ถิงถิงต่อไปต้องรบกวนเจ้าด้วย” 

 แม่นมฉิงและถิงถิงแม้จะรู้สึกแปลกใจที่ฮูหยินที่เอาแต่เก็บตัวอยู่ในเรือน ไม่ก็หายออกจากจวนไปทั้งวันไม่คบค้ากับผู้ใดในจวนเลย จะลุกขึ้นมาปฏิวัติตระกูลเซวียเช่นนี้ แต่ในยามนี้ทั้งคู่ยังมองไม่เห็นข้อเสียเลยแม้แต่น้อย มีแต่ข้อดีทั้งนั้น หากคนพวกนั้นถูกจัดการจริง ๆ คุณชายน้อยของพวกนางก็จะไม่ถูกรังแกและถูกหยามเกียรติอีก 

 เมื่อได้ย้ายมาอยู่เรือนหลักเช่นเดิม ในยามนั้นแม่นมฉิงจึงได้รู้ว่าทุกอย่างเปลี่ยนไปแล้วจริง ๆ เป็นฮูหยินที่มาเปลี่ยนแปลงที่นี่

 แน่นอนว่าลู่หรงซินจัดการหมดไม่มีเหลือ แม้กระทั่งบ่าวที่นางหักนิ้วแล้วออกไปให้หมอนอกจวนรักษาผู้นั้น

 เมื่อจัดการให้คนมาย้ายแม่นมไปอยู่ที่ห้องเดิมของตนในเรือนหลักแล้ว รวมถึงถิงถิงและเซวียจินหลิงก็ได้กลับห้องที่แท้จริงของตน นางจึงเดินกลับไปที่เรือนของตนเช่นกัน เพื่อจะดูว่าจะต้องดำเนินการอย่างไรต่อ แต่ทว่าในระหว่างที่เดิน ๆ อยู่นั้นก็รู้สึกร้อนวูบวาบที่กลางอก แม้จะไม่มั่นใจแต่นางก็รีบเดินกลับไปที่เรือนปีกซ้ายทันที