LOGINShare
บทที่2. ตอน คนชั่วเช่นข้ากำลังจะเป็นสามีเจ้า
Last Updated:
2025-03-02 17:01:42บทที่2. ตอน คนชั่วเช่นข้ากำลังจะเป็นสามีเจ้า
หลิวซืออินรู้สึกตัวขึ้นมาท่ามกลางความมืด พยายามขยับลุกขึ้นแต่มือถูกมัดไว้แน่น ปากกับดวงตาก็มีผ้ามัดไว้เช่นกัน นางนอนอยู่บนพื้นรู้สึกถึงการโครงเครงไปมา พยายามออกแรงดันตัวเองให้ลุกขึ้น แต่ช่างยากเย็นเหลือเกิน ร่างกายขยับได้เล็กน้อยเพราะถูกพันธนาการไว้จนดิ้นไม่หลุด ยิ่งออกแรงยิ่งถูกเชือกที่มัดไว้บาดข้อมือจนแสบไปหมด
นางจึงนอนนิ่งๆ สูดลมหายใจเข้าปอดลึกๆ พยายามตั้งสติตัวเอง นึกถึงเรื่องราวก่อนหน้านั้น
ภาพในความทรงจำเสี้ยวนาทีสุดท้ายก่อนสิ้นสติค่อยๆ วาบผ่านมาในหัว"เจ้าบ่าวของเจ้าตายแล้ว จะตายตามมันไป หรือตามข้ามา"
ประโยคนี้ของเจ้าโจร ทำให้ความกลัวพุ่งวาบเข้ามา ร่างกายสั่นสะท้านด้วยความหวาดหวั่นนางถูกโจร ฉุดจากเกี้ยวเจ้าสาว!
หลิวซืออินพยายามสงบอารมณ์ ข่มความหวาดกลัวลงทีละน้อย ท่านย่าเคยสอนว่า อย่าให้ความหวาดกลัวมาทำให้ตัวเองขลาดเขลา
หลิวซืออินสูดลมหายใจแรงๆ นิ่งเงียบเงี่ยหูฟังเสียงรอบๆ กาย
เสียงน้ำไหล... เสียงลม... พื้นโครงเครง...
นางคงถูกพาขึ้นมาบนเรือและเรือกำลังไปที่ไหนสักแห่ง...
แกร๊ก...
เสียงเปิดประตูดังแว่วมา หลิวซืออินนอนตัวแข็งทื่อ หายใจเข้าออกแผ่วเบา ความหวาดกลัวถาโถมเข้ามาอีกระรอก นางพยายามตั้งสติแม้ว่าจะกลัวมาก แต่จะหนีอย่างไร เมื่อถูกมัดมือไว้แบบนี้ ได้แต่นอนรอชะตากรรม ไม่รู้ว่าจะเกิดอะไรขึ้น
แกร๊ก...
เสียงประตูปิดลง พร้อมกับเสียงฝีเท้าหนักๆ เดินเข้ามาใกล้เรื่อยๆ เสียงฝีเท้าหยุดลงเมื่ออีกฝ่ายเดินมาหยุดใกล้ๆ เขายอบตัวลงพร้อมกับยื่นปลายนิ้วสากหนาไล้ไปมาบนแก้มนุ่ม
หลิวซืออินกลั้นหายใจ ขนลุกเกรียวด้วยความกลัวปนขยะแขยง พยายามไม่ขยับ กลัวอีกฝ่ายรู้ว่านางรู้สึกตัวแล้ว ภาพของโจรชั่วใช้ดาบฟันคอหยวนจงเหลียงยังอยู่ในหัว
ปลายนิ้วแตะไล้ไปมาอยู่ครู่หนึ่ง ก่อนจะเลื่อนไปปลดผ้าที่คาดปากนางออก
“ท่าทางเจ้า ดูเหมือนจะหายใจไม่ค่อยออก ใช่หรือไม่”
คนพูดดึงผ้าออกจากปากของนาง ขณะมองร่างงามในชุดเจ้าสาวสีแดงด้วยสายตาเรียบนิ่ง นางคงกลัวมากนอนตัวแข็ง อีกทั้งยังกลั้นหายใจ แกล้งเป็นสลบไม่ฟื้นอย่างนั้นหรือ...
“เจ้า...”
หลิวซืออินเลิกแกล้งนอนนิ่ง เมื่อรู้ว่าอีกฝ่ายรู้ว่านางฟื้นแล้ว
“เป็นอย่างไรบ้าง เจ้าสาวคนงาม...”
คำพูดดูเหมือนเย้าหยอก แต่เสียงเขาแข็งกร้าว ทำเอาคนฟังห่อไหล่ ตัวสั่นเทาไปหมด
“เจ้าฆ่าหยวนจงเหลียงไปแล้ว เหตุใดถึงไม่ยอมปล่อยข้า”
อีกฝ่ายยังเงียบไม่ยอมตอบ ได้ยินเสียงถอนหายใจแรง พร้อมกับมือหนาที่เอื้อมมาบีบไหล่แล้วดึงตัวนางให้ลุกขึ้นนั่ง
หลิวซืออินขยับถอยหนีตามสัญชาตญาณ แต่เขาไม่ยอมให้นางออกห่างบีบไหล่ไว้แน่น แรงบีบทำให้นางนิ่วหน้าด้วยความเจ็บ
“โอ๊ย... ข้าเจ็บนะ”
เสียงร้องทำให้เขาคลายมือออกเล็กน้อยแต่ไม่ยอมปล่อย ยื่นหน้าเข้ามาใกล้จนรู้สึกถึงลมหายใจร้อนผ่าวที่รินรดใกล้แก้มนวล
"อย่ามาใกล้ข้า"
หลิวซืออินเบี่ยงหน้าหนีอย่างรังเกียจ นั่นดูเหมือนทำให้อีกฝ่ายไม่พอใจ มือหนาละจากไหล่มาบีบปลายคางของนางไว้แน่น ราวกับคีมเหล็ก
“อย่าอวดดีกับข้า”
เขาเอ่ย ด้วยน้ำเสียงชวนขนลุก กลิ่นลมหายใจบ่งบอกว่าเขาดื่มสุรามา และคงเมามายมิใช่น้อย
“ข้าไม่เคยทำผิดอันใดต่อเจ้า อย่าทำอะไรข้าเลย ไว้ชีวิตข้าเถอะ”
หลิวซืออินอ้อนวอนเสียงสั่น หวังให้เขาเห็นใจ แต่ความหวังของนางก็หมดสิ้นลง เมื่ออีกฝ่ายยื่นหน้าเข้ามาหา แล้วปิดริมฝีปากนางด้วยริมฝีปากร้อนผ่าวอย่างดุดัน
หลิวซืออินตัวแข็งทื่อด้วยความตกใจ ก่อนจะเบี่ยงหน้าหนี พยายามขัดขืนดิ้นรนต่อต้าน การกระทำอันป่าเถื่อนนั้น
ยิ่งดิ้นยิ่งนางก็ถูกเขาบดขยี้ริมฝีปากหนักหน่วงขึ้น หลิวซืออินหมดแรงจวนเจียนจะขาดใจตายกับจุมพิตดุดันนั้น เขาก็ผละออกห่างให้นางได้หายใจ ไม่ทันจะโล่งอกเขาก็ประทับริมฝีปากลงมาอีกครั้ง ครั้งนี้อ่อนโยนลง ค่อยๆ บดเคล้าอย่างนุ่มนวล คล้ายจะปลุกปั่นให้นางหัวหมุน ความรู้สึกแปลกๆ ผุดขึ้นในท้อง
นางพยายามส่ายหน้าหนี แต่ถูกเขาจับปลายคางไว้แน่น ลิ้นร้อนเกี่ยวกระหวัดรัดเรียวลิ้นนุ่ม สอดประสาน ยั่วหยอก หลอกล่อ ให้นางสิ้นแรงขัดขืน
“อืม มาเป็นเจ้าสาวของข้าเถอะนะ...”
เขาผละริมฝีปากออกกระซิบข้างใบหูนาง หลิวซืออินหอบหายใจแรง จูบของเขาทำให้นางอ่อนระทวยสิ้นฤทธิ์ หน้าร้อนผ่าว รู้สึกอับอายขึ้นมา น้ำตาไหลพราก
“คนเลว เจ้ามันคนเลว ข้าเกลียดเจ้า”
นางด่าทออย่างลืมกลัว มือถูกมัดไว้ทำอะไรไม่ถนัด สิ่งที่ทำได้คือยื่นหน้าไปกัดคนที่อยู่ใกล้เต็มแรง
“โอ๊ย ! เจ้าเป็นหมารึ”
อีกฝ่ายไม่ยอมให้นางกัดเขาอีก บีบคางนางจนเจ็บ ทำให้หลิวซือต้องปล่อยฟันออกจากท่อนแขนที่กัดไว้ รสเค็มผสมคาวในปาก ทำให้รู้ว่ากัดจนเขาเลือดออก รีบบ้วนคาบเลือดทิ้งอย่างขยะแขยง
“ฤทธิ์มากใช่ไหม ถ้าเช่นนั้น ข้าก็จะไม่ถนอมเจ้าแล้ว”
เขาตวาดด้วยน้ำเสียงโมโหจัด ก่อนจะผลักนางล้มลงไปนอนกับพื้นอีกครั้ง แล้วโถมตัวเข้าหา มือหนาฉีกทึ้งชุดเจ้าสาวสีแดงจนขาดวิ่น
แคว่ก แคว่ก แคว่ก !
“อย่านะ ปล่อยข้านะ ไอ้คนชั่ว !”
หลิวซืออินดิ้นรนขัดขืนด้วยความกลัว นึกเสียใจนางไม่น่าไปกัดไอ้โจรร้ายเลย ทำให้มันโมโหแบบนี้ มันคงไม่ละเว้นนางแน่
“คนชั่วรึ คนชั่วเช่นข้ากำลังจะเป็นสามีเจ้า”
เขายื่นหน้ามากระซิบใกล้หู คนได้ยินน้ำตาไหล ตัวสั่นด้วยความกลัว นางพยายามดิ้นหนี แต่ถูกมัดไว้แน่น ตาถูกปิด ตกอยู่ในความมืด เสื้อผ้าถูกกระชากออกจากตัว ความกลัวยิ่งทวีขึ้นเรื่อยๆ
“อย่านะ... อย่าทำข้าเลย ได้โปรดละเว้นข้าด้วย...”
นางอ้อนวอน น้ำตาไหลออกมาจนชุ่มผ้าที่ปิดตาไว้ แต่ความหวังก็ดับลง เมื่อร่างหนาเข้ามาแนบชิด สัมผัสที่นาบลงมา ทำให้หลิวซืออินรู้ว่าอีกฝ่ายไร้อาภรณ์ติดกาย เขาขยับเข้ามาคร่อมทับร่างของนางเอาไว้ ดวงตามองเห็นเพียงความมืด เช่นเดียวกับหัวใจที่กำลังถูกความหวาดกลัว ครอบคลุมจนมืดหม่น
///
Latest chapter
ฮูหยินตัวร้ายพ่ายรักท่านแม่ทัพ บทที่ 80ตอน วิวาห์ของสองเรา /2 (จบ)
บทที่ 80ตอน วิวาห์ของสองเรา /2 (จบ)“ท่านแม่ ข้าง่วงแล้ว”ผิงอันอ้าปากหาว อี้หนิงเองก็เริ่มตาปรือ วันนี้พวกเขาตื่นเต้นกับงานมาก ตื่นเช้ามาแต่งตัวเข้าร่วมขบวนแห่ มาถึงก็เล่นกันในงานจนตอนนี้หมดแรงแล้ว“ง่วงก็นอนลง มาแม่ห่มผ้าให้”เด็กน้อยทั้งสองนอนลงบนเตียง ให้มารดานอนตรงกลาง ผิงอันกอดมารดาเอาหน้าซุกอกนอนหลับตาพริ้ม หลิวซืออินเกาหลังให้อี้หนิงแบบที่ทำทุกคืน ลูกชายนางขาดคนเกาหลังจะนอนไม่หลับ คืนนี้เด็กชายถูกมารดาเกาหลังจนเพลินหลับไปแล้วแกรก !เสียงประตูเปิดออก พร้อมกับร่างสูงใหญ่ในอาภรณ์สีแดง ก้าวเข้ามาในห้องหอ กว่าที่ฉู่หมิงฮ่าวจะปลีกตัวออกมาได้ ก็ถูกเพื่อนในกองทัพ พี่ชายตนเอง และพี่ชายเจ้าสาว รินเหล้าส่งให้ไม่หยุดหย่อน เขาอาศัยตัวเองคอแข็งจึงรับมือได้ไม่ยากนัก แต่ให้ดื่มจนไม่ได้เข้าหอ เขาคงกลายเป็นคนโง่ แม่ทัพหนุ่มจึงดื่มบ้างแอบเทรดแขนเสื้อบ้าง แสร้งทำเมามายจึงมีโอกาสได้เข้าหอเสียทีภายในห้องหอเทียนแดงมงคลจุดให้ความสว่างเหลือเพียงครึ่งแท่งแล้ว สุรามงคลบนโต๊ะรอเจ้าบ่าวเจ้าสาว มาคล้องแขนดื่มกิน เจ้าสาวคนงามสวมชุดวิวาห์สีแดงนั่งรออยู่บนเตียงฉู่หมิงฮ่าวหยิบคันชั่ง เดินไปยังเตียงด้วยอารมณ
ฮูหยินตัวร้ายพ่ายรักท่านแม่ทัพ บทที่ 79 ตอน วิวาห์ของสองเรา /1
บทที่ 79 ตอน วิวาห์ของสองเรา /1 เกี้ยวเจ้าสาวสีแดง ถูกแบกออกจากหน้าประตูจวนของเสนาบดีหยาง วันนี้หยางอี้หลันบุตรีของท่านเสนาบดีออกเรือน สินเดิมของเจ้าสาวถูกจัดเตรียมไว้มากมาย สมกับเป็นลูกสาวของเสนาบดีกรมคลังการแต่งงานครั้งนี้เจ้าบ่าวคือ ฉู่หมิงฮ่าว แม่ทัพใหญ่ของแคว้นเป่ยฉี เขาเป็นบุตรชายคนรองของใต้เท้าฉู่อี้หนาน ท่านโส่วฝู่ผู้เป็นที่ไว้วางพระทัยของฮ่องเต้ แม่ทัพหนุ่มอยู่ในชุดเจ้าบ่าวสีแดงสวมหน้ากากเงินปกปิดใบหน้าไว้ครึ่งหนึ่ง ขี่อาชาสีขาวดูสง่างาม บนนั้นยังมีร่างของเด็กชายตัวน้อยสวมชุดสีแดงนั่งอยู่ด้วย ผู้คนที่พากันมามุงดูขบวนแต่งงาน ต่างตื่นตะลึงกับรูปโฉมของเจ้าบ่าว“ท่านแม่ทัพฉู่หมิงฮ่าว สวมหน้ากากเงินปกปิดใบหน้า เพราะเขาเป็นแม่ทัพของกองทัพวายุทมิฬ คนในกองทัพนี้ล้วนลึกลับ จนถูกขนานนามว่า กองทัพปีศาจ”คนที่พากันมุงดูซุบซิบถึงเจ้าบ่าว พวกเขาได้ยินชื่อของกองทัพวายุทมิฬก็พากันกลัวตัวสั่น ได้ข่าวว่าแม่ทัพฉู่เพิ่งจัดการกับโจรสลัดที่โหดเหี้ยมผู้หนึ่งของหนานไห่ได้ ฮ่องเต้จึงพระราชทานสมรสให้แต่งกับบุตรีท่านเสนาบดีหยาง“บุตรีท่านเสนาบดีหยาง พลัดพรากจากครอบครัวตั้งแต่เล็ก ท่านแม่ทัพฉู่หมิงฮ
ฮูหยินตัวร้ายพ่ายรักท่านแม่ทัพ บทที่78 ตอน พบผู้มีพระคุณทั้งสอง/2
บทที่ 78 ตอน พบผู้มีพระคุณทั้งสอง/2ฉู่เฟยหยางเป็นฝาแฝดกับฉู่หมิงฮ่าวย่อมหน้าตาคล้ายกัน บุตรของเขาหน้าตาเหมือนบิดาทั้งคู่ จึงดูคล้ายกันเหมือนฝาแฝด แม่หนูผิงอันมองหน้าท่านพ่อกับท่านลุง แล้วมองหน้าพี่ชายตนกับลูกชายท่านลุง“โอย เหมือนกันจนข้าแยกไม่ออกแล้ว ข้าตาลายไปหมดแล้วเจ้าค่ะท่านย่า”ผิงอันน้อยเอียงหน้าซบท่อนแขนของท่านย่า พลางกรอกตาไปมา ท่าทางนั้นทำให้ทุกคนที่เห็นต่างพากันหัวเราะขบขัน หลงเสน่ห์ของแม่หนูน้อยเข้าไปแล้ว“ท่านพ่อท่านแม่ นี่คือหยางอี้หลันภรรยาข้า”หลิวซืออินเดินเข้ามาได้เห็นทุกคนในห้องกำลังหัวเราะท่าทางตลกของผิงอันพอดี เมื่อฉู่หมิงฮ่าวแนะนำนางให้ครอบครัวของเขา จึงประสานมือย่อตัวลงทำความเคารพอย่างนอบน้อม รูปร่างหน้าตาของนางทำให้ทุกคนหันมาจ้องมองอย่างสนใจ“เหมือนข้าคุ้นหน้าเจ้า”ใต้เท้าโส่วฝู่มองบุตรีของเสนาบดีหยาง พลันรู้สึกว่าเคยพบเจอสตรีนางนี้มาก่อน ฮูหยินเองก็มองจ้องหน้านาง คิ้วขมวดเล็กน้อยเหมือนกำลังครุ่นคิด“ท่านทั้งสองคือ... คือผู้มีพระคุณของข้ากับลูก อี้หนิงผิงอัน รีบคุกเข่าเร็ว”หลิวซืออินจำทั้งสองได้ในทันที นางไม่เคยลืมใบหน้าของผู้มีพระคุณ ที่ช่วยชีวิตนางกับลูกน้อ
ฮูหยินตัวร้ายพ่ายรักท่านแม่ทัพ บทที่ 77 ตอน พบผู้มีพระคุณทั้งสอง/1
บทที่ 77 ตอน พบผู้มีพระคุณทั้งสอง/1รถม้าเคลื่อนจากหน้าจวนเสนาบดีหยางแล่นไปจอดยังหน้าจวนของใต้เท้าโสว่ฝู่ หน้าประตูฉู่หมิงฮ่าวยืนรอรับภรรยากับลูกๆ เมื่อเห็นรถม้ามาจอดก็รีบเดินไปหมายจะช่วยพาหลิวซืออินกับอี้หนิงผิงอันลงมา แต่คนที่เดินลงมาก่อนกลับเป็นบุรุษผู้หนึ่งหน้าตาหล่อเหลาท่าทางสง่างาม“ท่านคงเป็นพี่ชายของภรรยาข้า คารวะท่านพี่ภรรยา”ฉู่หมิงฮ่าวรู้ว่าท่านเสนาบดีมีลูกชายคนหนึ่ง ชื่อว่า หยางเทียน เป็นพี่ชายของภรรยาเขา จึงประสานมือทำความเคารพอีกฝ่ายอย่างนอบน้อม“เจ้าคือโจรชั่วที่บังอาจฉุดตัวน้องสาวข้าสินะ วันนี้ได้พบหน้าเจ้า เราคงต้องมีเรื่องพูดจากันสักหน่อย”หยางเทียนมองหน้าบุตรชายคนรองของท่านโส่วฝู่ เขาไม่เคยพบกับฉู่หมิงฮ่าวมาก่อน อีกฝ่ายเป็นแม่ทัพประจำการอยู่ค่ายทหาร คนที่เขารู้จักดีคือ ฉู่เฟยหยางบุตรชายคนโตของท่านโส่วฝู่ ตอนเด็กทั้งสองเคยเรียนสำนักศึกษาเดียวกัน โตมาถึงได้แยกย้ายไป ฉู่หมิงฮ่าวเป็นน้องชายฝาแฝดของฉู่เฟยหยาง ใบหน้าของทั้งคู่คล้ายกันมาก ต่างเพียงแววตาของฉู่หมิงฮ่าวดูแข็งกร้าวกว่าฉู่เฟยหยางเล็กน้อย“พี่เทียน ท่านโปรดละเว้นสามีข้าด้วยเถอะเจ้าค่ะ”หลิวซืออินลงจากรถม้า พร้อม
ฮูหยินตัวร้ายพ่ายรักท่านแม่ทัพ บทที่ 76 ตอน ช่วงเวลาแห่งความสุข/2
บทที่ 76 ตอน ช่วงเวลาแห่งความสุข/2ณ จวนตระกูลหยางท่านเสนาบดีหยางพาบุตรีพร้อมหลานๆ กลับมาถึงจวน ได้จัดเรือนหลังหนึ่งให้พวกเขาพัก ฮูหยินสั่งซื้อข้าวของใหม่ให้บุตรีและหลานทั้งสอง เรียกร้านเสื้อผ้าส่งช่างมาวัดตัวตัดเสื้อผ้าชุดใหม่หลายชุด ล้วนเป็นผ้าไหมชั้นดี สีสันลวดลายงดงามกว่าผ้าทั่วไป ที่สามแม่ลูกเคยสวมใส่ ร้านเครื่องประดับนำสิ้นค้าชั้นดี มาให้เลือกถึงเรือน ฮูหยินมองชิ้นไหนล้วนถูกใจไปหมด นำมาเท่าไหร่ก็ซื้อให้บุตรี จนหลิวซืออินไม่กล้ารับไว้ "ท่านแม่ ของพวกนี้ล้วนราคาแพง ท่านซื้อให้ข้ามากเกินไปแล้ว""จะแพงสักเท่าไหร่แม่ก็จะซื้อให้เจ้า ถึงเวลาออกเรือนไป จะได้เป็นสินเดิมติดตัวเจ้าไปมากสักหน่อย ท่านพ่อเจ้าเป็นถึงเสนาบดีกรมคลัง เจ้าต้องแต่งตัวให้สมฐานะบุตรีท่านเสนาบดี อย่าได้ทำให้ท่านพ่อเจ้าขายหน้า"ฮูหยินถือโอกาสอบรมบุตรี ชีวิตก่อนหน้าของหลิวซืออินเคยยากจนลำบากมามาก จึงมัธยัสถ์เห็นคุณค่าของเงินทอง จับจ่ายมากไป แพงไป ล้วนปวดใจเพราะเสียดายเงินทอง ยามนี้นางกลับคืนฐานะบุตรีของท่านเสนาบดี ของสิ่งใดควรได้ ควรหามาใช้ ต้องจัดให้สมฐานะ "ข้าเข้าใจแล้วเจ้าค่ะ ท่านแม่"หลิวซืออินรับคำมารดา ตอนนี้นา
ฮูหยินตัวร้ายพ่ายรักท่านแม่ทัพ บทที่ 75 ตอน ช่วงเวลาแห่งความสุข/1
บทที่ 75 ตอน ช่วงเวลาแห่งความสุข/1หนึ่งเดือนต่อมา เสนาบดีหยางพาบุตรีกับหลานทั้งสองเดินทางไปถึงเมืองหลวง หลิวซืออินได้กลับมาอยู่ร่วมกับครอบครัวอีกครั้งด้านฉู่หมิงฮ่าวนำเรื่องของเขากับหลิวซืออินไปบอกบิดามารดา ใต้เท้าโส่วฝู่ได้รู้เรื่องที่บุตรชายกระทำต่อบุตรีของเพื่อนรักก็โมโหยิ่งนัก ลงโทษให้เขาคุกเข่าอยู่ในศาลบรรพชนทั้งคืน ก่อนจะยอมรับปากไปสู่ขอและจัดงานแต่งให้เขาครอบครัวตระกูลฉู่กลับมาพร้อมหน้า จึงร่วมโต๊ะกินข้าวด้วยกัน“หากเจ้าไม่ตัดหน้าไปเสียก่อน เจ้าบ่าวของบุตรีท่านเสนาหยางคงเป็นข้า”ฉู่เฟยหยางเอ่ยเย้าน้องชาย ตัวเขาเพิ่งรักษาตาที่บอดจากการถูกลอบทำร้ายจนหายสนิท เมื่อปีที่แล้วบิดามารดาคิดทาบทามบุตรีของขุนนางหลายตระกูลให้เขาดูตัว แต่ฉู่เฟยหยางปฏิเสธบอกว่า จะแต่งกับบุตรีท่านลุงเสนาหยางตามสัญญาหมั้นหมาย เขาอาศัยเรื่องนี้ครองตัวรอดพ้นจากการถูกบังคับแต่งงานมาได้เนิ่นนาน ผู้ใดจะคิดว่าบุตรีท่านลุงหยางยังมีชีวิตอยู่ และมีความสัมพันธ์กับน้องชายฝาแฝดของตน คิดหาข้ออ้างหลบเลี่ยงงานแต่งคงยากเสียแล้ว“ท่านพี่ เรื่องอื่นข้ายอมท่านได้ แต่เรื่องนี้ข้าไม่ยอมเด็ดขาด ท่านหาสตรีคนอื่นเป็นแม่เลี้ยงให้ฉู
You may also like
สตรีขี่ม้าออกศึก
ปาเย่วเซิ่งเซี่ย1.3M viewsข้าคือฮองเฮาที่ฮ่องเต้ไม่รัก
เด็กน้อยคว้าฝัน8.6K viewsชายาแพทย์พลิกชะตา
ฮวาฮวาตีลังกาแปล521.1K viewsเสร็จพ่อสุดจะฟลุคเพราะแอบฟังความคิดลูกสาวจอมป่วน
อันอี่หราน103.5K viewsลมหายใจมังกร
เพลงมีนา1.5K viewsบุพเพรักแม่ทัพสุริยัน
LiHong1.1K viewsตำหนักร้อยดาวชายากาวใจ2
จันทร์ส่องแสง364 viewsหญิงหม้ายท้ายหมู่บ้าน
ต้นไม้แห้ง9.2K views
