ตอนที่ 2 อยู่ๆ ก็ได้เป็นคุณแม่ลูกสอง

'ทำอย่างไรดี ไม่เอาแบบนี้สิข้าอยากกลับบ้าน!'

“ตื่นมาก็นานมากแล้วเหตุใดความทรงจำของร่างนี้ถึงไม่มาด้วยกันเล่า แล้วข้าจะไปรู้ได้อย่างไรว่าตอนนี้ข้าเป็นใครมาทำอะไรที่นี่ เฮ้อออ…”

หยวนจือหลินเอนหลังนอนลงบนเตียงอีกครั้งก่อนจะเอามือก่ายหน้าผากตนเองแล้วหลับตาลง นางพยายามที่จะคิดเรื่องราวที่เกิดขึ้นของเจ้าของร่างนี้อยู่นานสองนานแต่ก็ยังเหมือนเดิม ไม่มีอะไรเกิดขึ้นมาในหัวของนางเลยสักเพียงนิด

“โว๊ย! มันเกิดอะไรขึ้นกันแน่ สวรรค์จะส่งฉันมาอยู่ที่นี่ทำไมกันฉันอยากกลับบ้าน!”

หยวนจือหลินทึ้งผมตนเองอย่างแรงก่อนที่ในหัวของนางจะมีภาพๆ หนึ่งฉายชัดขึ้นมาและเริ่มไหลเวียนเข้ามาไม่หยุดหย่อนปรากฎให้เห็นเป็นภาพของสตรีนางหนึ่งที่เอาแต่ทุบตีลูกน้อยทั้งสองของนางอยู่ไม่เว้นวัน พวกเขาทั้งคู่ต่างก็นั่งร้องไห้น้ำตาหลั่งไหลออกมาเป็นสาย

‘ท่านแม่อย่าตีน้องเลยนะขอรับ ท่านตีข้าเพียงคนเดียวเถอะ’

‘ฮือฮือ’

เด็กน้อยสองคนนั่งกอดกันแน่นร้องไห้อยู่บนพื้นนอกบ้านท่ามกลางอากาศที่หนาวเหน็บลมพายุที่พัดผ่านมายิ่งทำให้พวกเขาสั่นสะท้านมากขึ้น เด็กชายคนนั้นเอาแต่ร้องขอให้มารดาของเขาหยุดทุบตีผู้เป็นน้องสาวและอนุญาตให้พวกเขาเข้าไปในบ้าน

ผู้เป็นสามีที่เพิ่งกลับมาจากหุบเขาเมื่อเห็นสภาพที่น่าเวทนาของลูกน้อยทั้งสองก็ทำได้เพียงแค่จ้องมองและตัดพ้อในความใจร้ายของภรรยารัก และแล้วประตูบ้านก็ถูกลงกลอนปิดอย่างแน่นหนา ค่ำคืนนั้นเขาและเด็กๆ ทั้งสองคนต้องไปนอนที่ห้องเก็บฟืนที่หนาวเหน็บและเย็นชืดแทน

หลังจากภาพต่างๆ ที่หลั่งไหลเข้ามาในโสตประสาทของนางทุกภาพมลายหายไป หยวนจือหลินที่เวลานี้น้ำตานองอยู่เต็มดวงตาก็มองไปยังเงาร่างเล็กๆ ของคนสองคนที่ยืนอยู่นอกประตูห้องนอน

ตอนนี้นางรู้แค่ว่าคนที่อยู่หน้าห้องนั้นคือบุตรสาวและบุตรชายฝาแฝดทั้งสองของเจ้าของร่างนี้ เด็กสองคนนี้อายุได้เพียงห้าหนาวเท่านั้นส่วนเรื่องในอดีตก่อนหน้านั้นนางพยายามนึกอย่างไรก็ยังคงนึกไม่ออกอยู่ดี

หยวนจือหลินค่อยๆ ลุกขึ้นเดินไปเปิดประตูแล้วแง้มออกไปทีละนิดปรากฎให้เห็นเป็นดวงตาเล็กๆ ทั้งสองคู่กำลังจ้องมองมาที่ผู้เป็นมารดาด้วยแววตาที่เต็มไปด้วยความห่วงใยและหวาดกลัวปะปนกัน

เด็กหญิงตัวน้อยค่อยๆ เดินเข้ามาใกล้ผู้เป็นมารดาทีละก้าวก่อนจะใช้มือเล็กๆ ของนางแตะเข้าที่มือของหยวนจือหลินด้วยอาการสั่นเทิ้มเล็กน้อย แต่เมื่อเห็นว่ามารดาไม่ว่าอะไรนางจึงใช้มือเล็กนั้นกระชับจับเข้าที่มือของหยวนจือหลินแน่นพร้อมเอ่ยถามนางออกมาว่า

“ท่านแม่ ท่านหายดีแล้วหรือเจ้าคะ”

“คือว่า”

หยวนจือหลินยังคงรู้สึกเวทนาในสิ่งที่เด็กทั้งสองคนเคยได้รับจึงทำให้นางพูดไม่ออก นางพยายามคิดทบทวนว่าเหตุใดหยวนจือหลินคนก่อนถึงได้เกลียดชังลูกในไส้และสามีของนางได้ถึงเพียงนี้และถึงแม้ว่านางจะร้ายกาจมากเพียงใดแต่เหตุใดกันนะเด็กทั้งสองคนนี้ถึงยังคงรักและเป็นห่วงนางมาก หรือจะเป็นเพราะความรักที่มีต่อมารดาเช่นนั้นหรือ?

หยวนจือหลินยิ่งคิดก็ยิ่งปวดหัวนางจึงสะบัดมือของเด็กหญิงออกก่อนจะยกมือขึ้นเพื่อจะกุมหัวที่ปวดหนึบของตัวเอง แต่มือของนางที่ยกขึ้นยังไม่ถึงศรีษะก็เห็นว่าร่างเล็กของเด็กหญิงตัวน้อยรีบถดถอยกายออกห่างจากตัวของมารดาด้วยความรวดเร็วด้วยกลัวว่าจะถูกดุด่าทุบตีเหมือนเช่นเคย

เมื่อเห็นบุตรสาวเริ่มสะอื้นไห้เพราะกลัวว่าจะถูกผู้เป็นมารดาทำโทษเหมือนทุกครั้งที่เข้าใกล้ หยวนจือหลินก็ยื่นมือบางออกไปหมายจะเช็ดน้ำตาให้ทว่าเด็กน้อยกลับรีบถอยกายออกห่างแล้วไปหลบอยู่ที่แผ่นหลังของผู้เป็นพี่ชายแทน

"อาชิงเจ้าไม่ต้องร้องแล้วอย่ากลัวข้าเลยนะ"

อาชิงที่หลบอยู่ด้านหลังพี่ชายของนางอยู่ๆ ก็โผล่หน้าออกมามองผู้เป็นมารดาอีกครั้ง

“ไม่ต้องกลัวหรอกน่า มานี่สิ”

เมื่อแน่ใจแล้วว่ามารดาไม่ได้จะทุบตีนางแต่อย่างใดเด็กหญิงจึงก้าวเท้าออกมายืนอยู่ตรงหน้านาง

“เด็กดี ต่อไปนี้อย่าร้องไห้ต่อหน้าข้าอีกนะเข้าใจหรือไม่”

“เจ้าค่ะ ข้าจะเชื่อฟังท่านแม่”

“อืม ดีมาก”

หยวนจือหลินเงยหน้าขึ้นจากลูกสาวตัวน้อยก่อนจะมองไปยังลูกชายของนางอีกคนก็เห็นว่าเขาเองก็มีน้ำตาคลออยู่ไม่น้อย

“ต่อไปนี้อาชิงขอดูแลท่านแม่เองนะเจ้าคะ อาชิงจะทำงานบ้านเองทุกอย่างท่านแม่จะได้ไม่เหนื่อยอีก”

“ข้าก็เหมือนกันขอรับ”

“พวกเจ้าตัวเล็กแค่นี้จะทำงานบ้านเองได้อย่างไรกัน”

ทำไมนางถึงคิดว่าเด็กน้อยสองคนนี้ช่างน่ารักเหลือเกินนะหยวนจือหลินคนก่อนเหตุใดถึงได้ใจร้ายทำกับเด็กตัวเล็กๆ เช่นนี้ได้ลงคอกัน

“เอาล่ะพวกเจ้าสองคนไปรอข้าอยู่ข้างนอกก่อนเถอะนะ ข้าจะเก็บห้องครู่เดียวเดี๋ยวตามออกไป”

“เจ้าค่ะ / ขอรับ”

เด็กทั้งสองทำตามคำสั่งของผู้เป็นมารดาอย่างว่าง่าย ค่อยๆ จูงมือกันเดินออกไปรอนางที่นอกบ้านปล่อยให้นางได้มีเวลาจัดการกับตนเองต่อไป

"ทั้งน่ารักและน่าสงสารเสียจริง"

'แล้วข้าต้องอยู่ที่นี่ในฐานะแม่ของพวกเจ้าอย่างนั้นหรือแล้วจะได้กลับบ้านตอนไหนกัน เฮ้อ....อยู่ดีๆ ก็ได้ลูกแฝดตั้งสองคนเลย'