ตอนที่ 3 งานเข้า

หยวนจือหลินปิดประตูห้องนอนลงก่อนจะหันมองไปรอบๆ บ้าน นางเดินสำรวจบ้านหลังนี้แทบจะทุกซอกทุกมุมโดยมีเด็กน้อยทั้งสองเดินตามหลังไปติดๆ จนไปสุดที่ห้องสุดท้ายดูแล้วน่าจะเป็นห้องครัวตั้งอยู่บริเวณหลังบ้านเลยก็ว่าได้

ภายในห้องครัวนั้นมีเตาถ่านตั้งเรียงรายอยู่สองสามอันเครื่องครัวที่ทำจากทองเหลืองเก่าๆ ถูกวางเอาไว้อย่างไม่เป็นระเบียบนัก ผนังห้องครัวมีชั้นวางที่เต็มไปด้วยขวดเครื่องเทศต่างๆ นับไม่ถ้วนที่ถูกวางอย่างระเกะระกะบางขวดก็ถูกเปิดออกแต่ไม่ยอมปิดฝาไว้ดังเดิมจนเครื่องเทศที่บรรจุไว้ภายในนั้นเริ่มเน่าและส่งกลิ่นเหม็นคละคลุ้งไปทั่วทั้งห้อง

หยวนจือหลินปิดจมูกเอาไว้แน่นก่อนจะเข้าไปยืนอยู่ตรงกลางแล้วสำรวจทั่วทั้งห้องอีกครั้งกลับพบว่าแทบจะไม่มีวัตถุดิบอะไรหลงเหลืออยู่เลย หยวนจือหลินรู้สึกสิ้นหวังเป็นอย่างมากนางเดินไปหยิบเอาขวดเหล่านั้นทิ้งลงในตระกร้าก่อนจะเอาออกไปวางไว้นอกห้องครัว แล้วจึงเก็บเอาท่อนฟืนที่ถูกตัดวางเรียงรายอยู่ข้างๆ กันนำไปก่อกองไฟเพื่อปรุงอาหารง่ายๆ ประทังชีวิตของทั้งสามคนสำหรับเช้านี้ไปก่อน

“ท่านแม่”

หยวนจือหลินไม่ได้หันไปมองยังต้นเสียงเล็กๆ ที่เรียกนางอยู่ นางกำลังหันหลังจัดระเบียบข้าวของในครัวอย่างขะมักเขม้น

“ท่านแม่ขอรับ”

“มีอะไรหรืออาเฟย”

“คือว่า”

จ๊อกกก…

“อะ เอ่อ” เมื่อได้ยินเสียงท้องน้อยๆ ของเขาร้องขึ้นมาหยวนจือหลินก็อยากจะหัวเราะแต่ก็หัวเราะไม่ออก นางมองไปที่ใบหน้ามอมแมมของเด็กๆ ทั้งสองคนที่ยืนเอามือกุมท้องของตนเองเอาไว้ด้วยกลัวว่ามันจะส่งเสียงร้องออกมาอีกครั้ง

“หิวงั้นหรือ”

‘ให้ตายสิตั้งแต่ตื่นมาก็เอาแต่พร่ำเพ้อไม่หยุด จนลืมไปเลยว่าต้องทำอาหารให้เด็กๆ กินก่อน’

“อย่าโกรธข้าเลยนะเจ้าตัวเล็ก เดี๋ยวข้าทำอาหารง่ายๆ ให้พวกเจ้ากินกันก่อน”

“เจ้าค่ะ/ขอรับ”

ขณะที่หยวนจือหลินหันหลังกลับไปเพื่อจะจุดไฟอีกครั้งก็นึกขึ้นได้ว่าตั้งแต่ตื่นมาก็ยังไม่เห็นผู้เป็นสามีของเจ้าของร่างนี้เลย จึงได้เอ่ยถามกับเด็กๆ ไปพร้อมๆ กับพยายามจุดไฟในกองฟืนนี้ไปด้วย

“ว่าแต่ท่านพ่อของพวกเจ้าไปไหนเสียแล้วล่ะ”

“ท่านพ่อขึ้นเขาไปล่าสัตว์ขอรับวันนี้ก็คงจะกลับมาแล้ว”

“อย่างนั้นเองหรือ”

หยวนจือหลินหันไปตรวจสอบข้าวของเครื่องใช้ในตะกร้าบนชั้นวางอีกครั้ง นางแทบอยากจะร้องไห้ออกมาอยู่แล้วเพราะของสดของแห้งในครัวแทบจะไม่เหลืออยู่แล้วน่ะสิ

“อาเฟยอาชิงพวกเจ้าออกไปรอข้างนอกก่อนนะ เดี๋ยวข้าจะทำข้าวต้มให้กินก่อนใช้เวลาไม่นานนักหรอก”

“เจ้าค่ะ / ขอรับ”

หลี่หงเฟยแฝดผู้พี่รีบจูงมือหลี่หงชิงแฝดผู้น้องออกไปรอข้างนอกทันที หากไม่ใช่ว่าหน้าตาที่มอมแมมผมเผ้าที่ไม่ได้รับการดูแลเอาใจใส่แล้วล่ะก็เด็กๆ ทั้งสองคงจะน่ารักสดใสไม่น้อยไปกว่าเด็กๆ คนอื่นเสียด้วยซ้ำ

หยวนจือหลินได้แต่คิดแล้วก็รีบหันไปก่อไฟในเตาเผาเพื่อต้มข้าวให้เด็กๆ กินแต่เมื่อมองหาที่จุดไฟกลับไม่รู้ว่าจะใช้สิ่งใดจุดเลย

‘ปัดโธ่เอ้ย! ข้ามมิติมาก็งานเข้าข้าเลยไหมเล่า ชีวิตจะลำบากไปถึงไหนกันนะถ้าหากที่นี่มีไม้ขีดไฟด้วยก็คงจะดีสิ’

นางยืนท้าวเอวมองซ้ายขวาอยู่อย่างนั้นจนกระทั่งอาเฟยโผล่หน้ามามองนางและใช้มือน้อยๆ เกาะขอบประตูเอาไว้ก่อนจะเอ่ยถามผู้เป็นมารดาของเขา

“ท่านแม่ ท่านหาอะไรอยู่หรือขอรับ”

“คือว่า”

“หรือว่าท่านแม่จุดไฟไม่ได้ ให้ข้าช่วยนะขอรับ”

“เจ้าทำเป็นงั้นหรือ”

“ท่านพ่อเคยสอนไว้ขอรับ”

‘สอนเด็กเล็กๆ จุดไฟเนี่ยนะเขาคิดอะไรของเขาอยู่กันแน่นะ’

ขณะที่หยวนจือหลินยืนคิดอะไรเงียบๆ เพียงไม่นานก็ได้กลิ่นควันไฟลอยมาเตะจมูกแล้ว

“เจ้าทำเป็นจริงๆ ด้วย อาเฟยเก่งจังเลย” 

“ขอบคุณขอรับท่านแม่”

อาเฟยลูกชายฝาแฝดของนางเมื่อได้รับคำชมเชยจากผู้เป็นมารดาก็ถึงกับดีใจจนเก็บอาการไม่อยู่ ท่าทางเขินอายของเขานั้นช่างน่ารักน่าชังเสียจริงแต่เสื้อผ้าหน้าตาที่มอมแมมนั้นกลับทำเอาหยวนจือหลินนึกเวทนาอยู่ไม่น้อย

‘แม่ของพวกเจ้าไม่ดูแลพวกเจ้าเลยจริงๆ หรือนี่แย่เสียจริง’

“เอาล่ะๆ ก่อนอื่นเจ้าพาอาชิงไปอาบน้ำให้สะอาดก่อนหากว่าข้าทำอาหารเสร็จแล้วเดี๋ยวจะยกออกไปให้เข้าใจหรือไม่”

“เข้าใจขอรับท่านแม่ / เข้าใจเจ้าค่ะ”

“ไปเถอะอาชิง”

“เจ้าค่ะท่านพี่”

หยวนจือหลินส่งยิ้มหวานให้เด็กน้อยทั้งสองที่หันหลังแล้วรีบวิ่งออกไปจากห้องครัวเพื่อตรงไปยังลานที่ใช้อาบน้ำ จากนั้นนางได้ยินเสียงหัวเราะชอบใจของพวกเขาลอยละลิ่วออกมาจากห้องอาบน้ำเป็นระยะๆ

‘วันนี้น่าจะเป็นวันแรกเลยกระมังที่เด็กๆ มีความสุขได้ถึงเพียงนี้’

หยวนจือหลินหันกลับมาทำอาหารต่อนางนำข้าวสารที่มีอยู่เพียงน้อยนิดนำไปต้มในน้ำเปล่า หากเป็นยุคที่นางจากมาเพียงแค่ใช้รสดีก็อร่อยเหาะไปแล้ว ‘เฮ้อ...น่าเสียดายเสียจริง’

ขณะที่นางกำลังคิดอะไรเพลินๆ อยู่นั้นก็ได้ยินเสียงดัง 'ติ๊ดๆ' อยู่บริเวณอกเสื้อด้านในของนางเมื่อใช้มือค้นหาก็พบว่าเป็นเพียงกระจกธรรมดาๆ เพียงหนึ่งชิ้นเท่านั้น นางถอนหายใจออกมาด้วยความเหนื่อยหน่ายแต่เมื่อส่องดูใบหน้าในกระจกกับรู้สึกว่ามันส่องแสงแวววับผิดปกติ

หยวนจือหลินยื่นมือไปลูบๆ คลำๆ ที่หน้ากระจกและแล้วก็มีแสงสว่างจ้าทอประกายออกมาแล้วดูดตัวนางเข้าไปในนั้นทันที

‘เฮือก!! อะไรอีกล่ะเนี่ย?’

สถานที่ที่ใหญ่โตกว้างขวางแห่งนี้แน่นอนว่าไม่น่าใช่ส่วนใดส่วนหนึ่งของบ้านหลังเล็กๆ นั้นอย่างแน่นอนเพราะก่อนหน้านี้นางได้เดินสำรวจไปจนทั่วทุกห้องแล้ว

'ช่างดูไม่คุ้นตาเอาเสียเลย ที่นี่มันคือที่ไหนกันแน่นะ'

เมื่อหันมองออกไปด้านนอกก็พบว่าเป็นห้องครัวที่นางยืนอยู่เมื่อครู่นี้

‘เกิดอะไรขึ้นกันล่ะเนี่ย’