เข้าสู่ระบบแชร์
แผนการร้ายเผด็จศึก...หากไม่ยอมมีปล้ำ
ปรับปรุงล่าสุด:
2025-05-27 15:46:52แผนการร้ายเผด็จศึก...หากไม่ยอมมีปล้ำ
รถยนต์สมรรถนะสูงวิ่งฉิว แต่มันก็ยังไม่เท่าใจของเขาที่มันกำลังร้อนรน ครูสชะลอความเร็วรถยนต์ลง เขาสอดส่ายตามองหาแพรวาตามข้างทาง เพราะเวลานี้เธอคงกำลังจะเดินทางไปโรงเรียน ในเมื่อเหลือเวลาเรียนอีกแค่3 วัน แพรวาก็จะจบชั้นมัธยมปลาย สายตาปานนกเหยี่ยวสอดส่ายมองหา เขาเขม้นตามองทุกครั้งที่พบเจอเด็กนักเรียนสาวๆ แต่ก็ยังไม่ใช่คนที่มองหาซักที
“ใช่แน่ๆ” เขาขมุบขมิบเอ่ยขึ้นเบาๆ เมื่อบั้นท้ายงามงอนใต้กระโปรงสีกรมท่าซีดๆ เบื้องหน้าดูคุ้นตา และท่าเดินหงอยๆ ก้มหน้าก้มตาเดินโดยไม่มองซ้ายมองขวาเหมือนเด็กสาวๆ คนอื่นๆ ต้องเป็นแม่ยอดขมองอิ่มของเขาแน่นอน
“แพร แพรวา!”
แพรวาเงยหน้าขึ้นจากการมองพื้นถนน เธอมองหาเสียงเรียกที่ฟังคุ้นหู ดวงตากลมโตเบิกกว้างเมื่อหมุนตัวหาจนพบเจอ ครูสยิ้มแผล่ นั่งหลังพวงมาลัยรถยนต์ โดยที่เปิดกระจกด้านข้าง ตะโกนเรียก และกวักมือเรียกเธอไหวๆ แพรวามองซ้ายมองขวา ก่อนจะพ่นลมหายใจออกมาแรงๆ ด้วยความโล่งอก ไม่มีใครในที่นั้นสนใจเธอ ต่างคนต่างมุ่งหน้าที่สถานการศึกษา เพราะจวนเจียนเวลาเต็มที
“แพร... แพรเข้าเรียนก่อนนะคะ เกือบจะสายแล้ว” เธอบอกเขาเสียงใส ยกกระเป๋าใบเล็กแนบอก ก่อนจะออกวิ่งด้วยความรวดเร็วเต็มกำลัง จนครูสได้แต่อ้าปากค้าง มองตามแพรวาไปอย่างไม่อยากเชื่อสายตา “ฉันจะมารอหน้าโรงเรียนตอนเย็น เรามีเรื่องต้องตกลงกัน ไม่อย่างนั้นเธอจะต้องเสียใจ ถ้าเธอหลบหน้าฉันแบบตอนนี้แพรวา!” ครูสตะโกนตามหลังแพรวาไป เธอได้ยินเต็มสองหูจนหัวใจเต้นระรัว แพรวาหลบหลังกำแพงโรงเรียน เธอใคร่ครวญคำพูดของชายหนุ่มที่ฟังดูเหมือนว่าเขามีไพ่สำคัญอยู่ในมือ และมันสำคัญมาก ถ้าหากเธอฝืนไม่ยอมไปพบเขา เอ! เรื่องอะไรนะ? แพรวาวนเวียนคิดเรื่องของชายหนุ่ม จนเธอไม่ทันฟังเพื่อนๆ ในห้องพูด
“แพรๆ เมื่อเช้าใครนะที่ทักเธอหน้าโรงเรียน หล่อโคตรเลยๆ” เสียงเพื่อนๆ เอ่ยถาม แพรวาจึงหลุดออกมาจากภวังค์
“ใคร? ใครเหรอ”
“ก็คนเมื่อเช้าไง คนที่ตาสีทองผมสีออกสีน้ำตาล ที่เขาถามอะไรแพรไม่รู้ เราเห็นแต่วิ่งมาไม่ทัน แพรวิ่งหนีเข้าโรงเรียน เขาก็ขับรถยนต์ออกไปเลย”
“เอ่อ...” แพรวากระอึกกระอัก “เขามาถามทางน่ะ แพรไม่รู้จัก” เธอตัดสินใจไม่พูดความจริง
“โหเสียดายเนอะคนอะไรไม่รู้หล่อละลายใจ ขนาดเห็นไกลๆ รัศมีความหล่อยังทิ่มตา หากได้จ้องมองใกล้ๆ คงละลายกลายเป็นขี้ผึ้งแน่ๆ”เสียงร่ำลือถึงครูสมีอยู่ทั้งวัน แพรวาพยายามไม่ใส่ใจ และพยายามเก็บปากเก็บคำไม่อยากพูดถึงเขามากไป เดี๋ยวจะตกเป็นขี้ปากคนอื่นเปล่าๆ
“เธอๆ ผู้ชายคนนั้นมาอีกแล้ว ไปดูกันไหม? ยืนพิงรถอยู่หน้าโรงเรียน” เสียงวี้ดว้ายของกลุ่มผู้หญิง ส่งเสียงเจี๊ยวจ้าว เมื่อชายหนุ่มปริศนาที่เป็นหัวข้อสนทนาปรากฏตัวที่หน้าโรงเรียนมัธยมก่อนเวลาเลิกเรียนไม่เท่าไร แพรวาตกใจ! เหงื่อเม็ดเล็กๆ ผุดขึ้นบนหน้าผากโหนกนูน ดวงตากลมโตไหววูบ หัวใจเต้นกระหน่ำดั่งกลองเพล เธอผุดลุกผุดนั่ง คิดหาวิธีหลีกหนีครูสให้ได้อีกครั้ง ทำยังไงดี! ทำยังไง เธอเดินกลับไปกลับมา วนเวียนคิดอยู่แต่เรื่องเดียว แต่ไม่ว่าจะหาทางออกยังไงก็หาทางหนีไม่ได้ จึงทรุดนั่งบนเก้าอี้หินอ่อนด้วยความอ่อนแรง ประวิงเวลาให้ยืดยาวออกไปก่อนหวังว่าครูสคงมีความอดทนไม่พอ และเขาอาจจะกลับไปด้วยไม่รอพบเธอ
“แพรๆ...” เสียงเพื่อนๆ เรียกชื่อเธอแว่วๆ
“หืม...มีอะไรจ้ะ” แพรวารับคำ เธอเงยใบหน้าขึ้นมองกลุ่มสาวๆ ที่จับตัวเป็นกลุ่มก้อน และมองมาที่เธอเป็นตาเดียว
“มีคนมาหาแพรจ้ะ และพวกเราหวังดีก็เลยพาเขามาหาแพร เขายืนคอยอยู่นานแล้ว น่าสงสารออก” พวกเธอเหล่านั้นเดินแยกไปด้านข้าง จนแพรวามองเห็นร่างสูงใหญ่ของผู้ชายคนหนึ่ง ในชุดสูทแนบเนื้อ มองดูสง่างามองอาจสมชาย ดวงตากลมโตเบิกกว้าง เธอยกมือขึ้นปิดริมฝีปากเพราะเกรงว่าเสียงกรีดร้องของตัวเองจะทำให้เพื่อนๆ ตกใจ
“ไหนบอกไม่รู้จักกันไง ทำไมคุณเขามีรูปแพรในโทรศัพท์ด้วยล่ะ เป็นอะไรกันเหรอ?”
“ปะ เปล่า ไม่ได้เป็นอะไรกัน แค่คนรู้จักนะ” แพรวาปฏิเสธเสียงรัว เธอถลึงตาใส่ชายหนุ่มพร้อมทั้งลุกขึ้นยืนเร็วๆ มือเล็กๆ กระชากเขาออกเดิน พร้อมทั้งกระซิบขู่ ระหว่างออกเดินด้วยเสียงเคร่งๆ “ห้ามพูดอะไรทั้งสิ้น ไม่อย่างนั้นแพรจะบีบคอคุณให้ตายคามือ” ครูสก้มใบหน้าลง เขาซ่อนรอยยิ้มไว้ ไม่อยากให้คนตัวเล็กโมโหมากกว่านี้ สองเท้าก้าวตามแรงดึงของแพรวาไปติดๆ เขาหันไปโค้งศีรษะ ขอบคุณเด็กสาวๆ เหล่านั้นที่อาสาพาเขาเข้าไปหาแพรวา
“คุณมาตามหาแพรทำไม!” แพรวาสะบัดมือ เธอปล่อยเขาเป็นอิสระ ดวงตากลมโตมองผู้ชายตรงหน้าด้วยความไม่พอใจ เธอเดินวนไปรอบตัวของครูส และแยกเขี้ยวขู่ ไม่กลัวเขาซักนิด เมื่อเขาเข้ามาคุกคามชีวิตส่วนตัวของเธอ ความโมโหบวกกับความโกรธเธอหลงลืมความหวั่นไหวที่มีต่อครูสไปจนหมดสิ้น
“ก็บอกแล้วนี่...ว่ามีเรื่องต้องตกลงกัน” ชายหนุ่มพูดด้วยน้ำเสียงสบายๆ
“แพรไม่มีเรื่องอะไรที่ต้องตกลงกับคุณ มันจบแล้ว!” แพรวากดเสียงต่ำๆ เธอเอ่ยด้วยน้ำเสียงเย็นเยียบ
“แต่...ฉันมี” ครูสเอ่ยเสียงดุดัน ดวงตาเรืองรอง และมองเธอด้วยสายตามีความนัย
“แพรไม่มี คุณมีก็ตามใจคุณซิ” เธอกระแทกเสียงตอบ สะบัดใบหน้าหนี ก่อนที่ร่างอวบอุ่นจะลอยขึ้นจากพื้น เพราะชายหนุ่มช้อนอุ้มเธอขึ้นมาพร้อมทั้งกระซิบขู่เสียงเย็นๆ “อย่าแม้จะร้องให้คนอื่นช่วย ไม่อย่างนั้นฉันจะบอกพวกเขาทั้งหมดที่ยื่นหน้าเข้ามาช่วยแพร ว่าเราสองคนเป็นผัวเมียกัน”
“ยะ อย่านะ” เธอรีบตะครุบริมฝีปากหนา กลัวเขาจะทำอย่างที่ปากพูดจริงๆ เธอยังอยู่ในชุดนักเรียนอาจจะทำให้ทางโรงเรียนเสียชื่อเสียง
“ดีมากเด็กน้อย ทำตัวน่ารักหน่อยเดี๋ยวป๋ามีทิปให้ หากดื้อมากๆ เธอจะต้องโดนลงโทษให้หลาบจำ” ครูสกล่าวหยอกเย้าคนในอ้อมแขน และเธอก็ถลึงตาใส่ แลบปลายลิ้นสีชมพูเล็กๆ ยืดยาว ก่อนจะผวาซุกอกเขา เมื่อเขาลดใบหน้าลงต่ำๆ
“ฮ่าๆ...” ครูสหัวเราะเสียงก้อง เขาเดินเร็วๆ ตรงไปยังรถยนต์คู่ใจ ท่ามกลางสายตาอยากรู้ของคนรอบตัว แต่เขาจะสนทำไม เมื่อได้แพรวามาอยู่ในอ้อมกอด และตอนนี้เขาถือแต้มเหนือกว่าเธอ แพรวาไม่มีทางหลุดรอดออกไปจากกรงเล็บของเขาแน่ๆ
บทล่าสุด
เกมกาม โคแก่อยากกินหญ้าอ่อน ต้องอดทนเว้ย!!
โคแก่อยากกินหญ้าอ่อน ต้องอดทนเว้ย!!“แพร... เธอสวยเหลือเกิน ทูนหัว”ชายหนุ่มพูดเบาๆ เนื้อตัวเขาแทบระเบิด ตรงหน้าคือทรวงอกหญิงสาวขนาดอืม...สุดจะบรรยาย เมื่อเขาและแพรวาห่างหายเรื่องเพศสัมพันธ์มานาน จนเขาเกือบจะต้องไปบวชเป็นพระ เป็นเพราะว่าเธอมุเรียนอย่างหนักจนหลงลืมเรื่องบนเตียง ที่สำคัญเขาไม่อยากทำให้เธอลำบากใจเมื่อเธอก็อยู่ใกล้ๆ เขาไม่ได้ห่างไปทางไหน ที่สำคัญเขาไม่อยากขัดใจเธอ เมื่อความฝันสูงสุดของแพรวาคือการสำเร็จการศึกษา ก่อนที่จะตั้งครรภ์เพราะเขาก่อกวน ทุกค่ำคืนหน้าอกเต่งตึงและสั่นระริก ตามแรงหายใจของเจ้าของ โนมเนื้อที่คัดเคร่งเต่งตึงแต่งแต้มยอดด้วยปลายถันสีชมพูอ่อน ครูสลำคอแห้งผาก เขากลืนน้ำลายเหนียวหนึบลงคอแบบยากลำบาก เมื่อมันจับตัวเป็นก้อนขวางอยู่ในลำคอหนา ชายหนุ่มวางมือบนทรวงหยุ่นอวบอูมนั้น เขาพบเจอสรีระของหญิงสาวมากมาย จนนับไม่ถ้วน จะนางแบบหรือดาราคนไหนก็ตาม กลับไม่ทำให้ชายหนุ่มรู้สึกถึงความต้องการและความสวยงามได้เท่ากับหญิงสาวชาวไทยคนนี้เลยมือหนาที่หยาบนิดๆ สั่นจนเขารู้สึก เขาขยับวางฝ่ามือทาบทับบนเต
เกมกาม ยอม
ยอม“ไม่จริง!คุณทำแบบนี้ได้ยังไง คุณ! คุณ...” แพรวาปล่อยโทรศัพท์เครื่องบางเฉียบหลุดมือไปด้วยความตกใจ เธอผุดลุกขึ้นยืนดวงตากลมโตไหววูบ“ทำไม! มีอะไรหรือ”“คุณ...ทำแบบนี้ทำไม”“อะไรล่ะ อะไรที่เธอถาม ฉันงง”“อย่ามาแถนะมิสเตอร์ครูส ดิออน แพรถามว่าคุณถ่ายคลิปทุเรศๆ นั่นไว้ทำไม คุณต้องการอะไรห่ะ!” แพรวาตะคอกครูสเสียงก้อง“ทำไมล่ะ มันเป็นยังไง ทำไมฉันจะทำไม่ได้” ครูสก้มใบหน้าลง ซ่อนรอยยิ้มไว้ใต้น้ำเสียงเฉยเมย“กะ...ก็ มันน่าเกลียด” แพรวากระทืบปลายเท้าเร่าๆ เธอชี้ไปที่โทรศัพท์ที่หล่นอยู่บนพื้น แววตาหวาดกลัว หากมันหลุดไปในโลกออนไลน์จะเกิดอะไรขึ้น เธอจะเอาหน้าไปไว้ตรงไหน“นี่ไงสิ่งที่ฉันอยากตกลงกับเธอ เห็นแล้วถึงกับสั่นเลยเหรอ ที่นี้จะทำยังไงดีล่ะ” ครูสเอ่ยขึ้นอย่างเป็นต่อ“ลบทิ้งซิ เก็บไว้ประจานตัวเองทำไมล่ะ” แพรวาถลาเข้าไปหาโทรศัพท์เครื่องนั้นแต่ก็ไม่ทันชายหนุ่มซึ่งเขารอจังหวะอยู่พอดี “โอ๊ะ! ได้ยังไง
เกมกาม แผนการร้ายเผด็จศึก...หากไม่ยอมมีปล้ำ
แผนการร้ายเผด็จศึก...หากไม่ยอมมีปล้ำรถยนต์สมรรถนะสูงวิ่งฉิว แต่มันก็ยังไม่เท่าใจของเขาที่มันกำลังร้อนรน ครูสชะลอความเร็วรถยนต์ลง เขาสอดส่ายตามองหาแพรวาตามข้างทาง เพราะเวลานี้เธอคงกำลังจะเดินทางไปโรงเรียน ในเมื่อเหลือเวลาเรียนอีกแค่3 วัน แพรวาก็จะจบชั้นมัธยมปลาย สายตาปานนกเหยี่ยวสอดส่ายมองหา เขาเขม้นตามองทุกครั้งที่พบเจอเด็กนักเรียนสาวๆ แต่ก็ยังไม่ใช่คนที่มองหาซักที“ใช่แน่ๆ” เขาขมุบขมิบเอ่ยขึ้นเบาๆ เมื่อบั้นท้ายงามงอนใต้กระโปรงสีกรมท่าซีดๆ เบื้องหน้าดูคุ้นตา และท่าเดินหงอยๆ ก้มหน้าก้มตาเดินโดยไม่มองซ้ายมองขวาเหมือนเด็กสาวๆ คนอื่นๆ ต้องเป็นแม่ยอดขมองอิ่มของเขาแน่นอน“แพร แพรวา!”แพรวาเงยหน้าขึ้นจากการมองพื้นถนน เธอมองหาเสียงเรียกที่ฟังคุ้นหู ดวงตากลมโตเบิกกว้างเมื่อหมุนตัวหาจนพบเจอ ครูสยิ้มแผล่ นั่งหลังพวงมาลัยรถยนต์ โดยที่เปิดกระจกด้านข้าง ตะโกนเรียก และกวักมือเรียกเธอไหวๆ แพรวามองซ้ายมองขวา ก่อนจะพ่นลมหายใจออกมาแรงๆ ด้วยความโล่งอก ไม่มีใครในที่นั้นสนใจเธอ ต่างคนต่างมุ่งหน้าที่สถานการศึกษา เพราะจวนเจียนเวลาเต็มที
เกมกาม อยากเลี้ยง...
อยากเลี้ยง...ครูสพลิกตัวกลับไปกลับมาบนที่นอนหนา ภายในห้องสวีทของโรงแรมชื่อดังกลางเมืองจังหวัดแม่ฮ่องสอน ชายแดนประเทศไทยมีอาณาเขตติดกับพม่า เป็นสถานที่ท่องเที่ยวเมืองหนาว ที่ชาวต่างชาติมักจะแวะพักผ่อน ในวันหยุดยาวๆ ของพวกเขา เมื่ออากาศเย็นแต่ไม่ถึงกับเย็นมาก สำหรับคนเมืองหนาวอย่างอเมริกา อุณหภูมิแค่นี้ถือว่ามันเป็นอากาศอบอุ่นของพวกเขา ชายหนุ่มยกมือขึ้นก่ายหน้าผาก พรางคิดหาวิธี ในเมื่อความอยากในตัวแพรวายังไม่จางไปจากใจ เอาว่ะ!! แค่เลี้ยงต้อยเด็กสาวคนหนึ่ง เก็บหลบซ่อนไว้ในประเทศที่กำลังพัฒนา คงไม่ทำให้เงินในบัญชีของเขาร่อยหรอลงซักเท่าไร ในเมื่อแพรวาก็ไม่เหมือนกับเด็กสาวใจแตกคนอื่น ขนาดเขาทุ่มให้ไม่อั้นเธอยังไม่สนใจ แต่...เขาจะหาวิธีไหนจูงใจให้เธอรับข้อเสนอกันล่ะ“เอาอะไรล่อดีว่ะ ยัยเด็กนั่นไม่อยากได้สตางค์เสียด้วย แล้วจะหาวิธีไหนจูงใจเจ้าหล่อนว่ะ”มือใหญ่ๆ ยกก่ายหน้าผาก เขาวนเวียนหาข้อเสนอให้แพรวา จนครูสลืมไปว่าเขาไม่เคยต้องใช้ลูกล่อลูกชน หากว่าเขาต้องการผู้หญิงสาวสวย ขึ้นมาอุ่นเตียงนอนนางแบบ นางงาม ดารา เซเลบ ล้วนแล้วแต่ครูสเค
เกมกาม แปลกใจ?
แปลกใจ?เสียงคำถามที่ดังขึ้นในหัวสมองของเขา มันดังสะท้อนไปสะท้อนมา เมื่อไม่ว่าเขาจะหาเหตุและผลอะไรมาคัดง้าง มันไม่มี? ทำไม!! ทำไมเขาทำมันลงไปอีกครั้งกับเธอ ถึงเขาจะมีความต้องการล้นอกแต่เขาก็ไม่ได้คลาดแคลนผู้หญิง จึงทำให้ต้องลวงล่อคนอื่นให้มาขึ้นเตียงสนองอารมณ์รุ่มร้อนให้แก่เขา โดยเฉพาะแพรวา!!แพรวาเม้มเรียวปากแน่น เธอซาบซ่าน ผิวกายสั่นระริก จนเผลอตัวเดินตามชายหนุ่มไปเดินเที่ยวในทุ่งเสน่หา ถลำลึกจนยากที่จะถอนตัวและอิ่มเอมเกินกว่าเอ่ยปากเป็นคำพูด เมื่อละอายใจอดสู ร่างกายไม่รักดีตอบสนองอีกฝ่ายด้วยความยินดี ถึงแม้มันจะไม่ถูกไม่ควร แต่เธอก็ยังรู้สึกอิ่มเอมกับรสสัมผัสที่ได้รับ มือเล็กๆ คว้าชุดเดรสสีขาวมุกตัวสวยที่หล่นอยู่บนพื้นไม่ไกลจากตัวเองขึ้นมากอดแนบอก เนื้อตัวยังคงสั่นสะท้านกับความกระสันเสียวที่พึ่งจะได้รับมาหมาดๆ“เฮ้อ!! แต่งตัวเถอะ จะได้กินๆ ให้มันจบๆ ไป ต่อไปฉันจะพยายามอยู่ให้ไกลจากเธอที่สุดก็แล้ว” ครูสพ่นลมหายใจออกมาแรงๆ เขายกมือขึ้นเสยลูกผม เอ่ยเสียงเคร่ง เมื่อเขาทำอะไรไม่ถูกมึนไปหมดกับปฏิกิริยาของตัวเองที่มีต่อแพรวาเด็กสาวคนนี้เขาเดินกระแทกเท้าจากไป เปิดประตูห้องนอนแรงๆ ระบายควา
เกมกาม อ้อมกอดจากคนที่พยายามจะเกลียด
อ้อมกอดจากคนที่พยายามจะเกลียดโรงแรมหรูแหล่งที่อยู่คนมีเงิน สถานที่ที่แพรวาได้แต่แหงนมอง เพราะเธอคงไม่มีโอกาสได้ย่างกรายเข้าไปในสถานที่นั้น เมื่อคนจนหาเช้ากินค่ำได้แต่แหงนคอตั้งบ่าเพื่อมองดูความมั่งมีของพวกเขา ครูสเลี้ยวรถยนต์ไปตามทางที่ทอดยาว ไปหยุดอยู่หน้าโถงโรงแรมชั้นนำชื่อเสียงกระฉ่อน เมื่อราคาต่อคืนแพงจนแพรวาไม่อยากจะคิด ถึงรังสีบางอย่างจากตัวของเขาจะแผ่กระจายออกมา บ่งบอกว่าชายหนุ่มไม่ใช่คนเดินดินธรรมดา เหมือนทุกๆ คน“คะ...คุณพักอยู่ที่นี่เหรอคะ?”“อืม...ทำไมกลัวฉันไม่มีเงินจ่ายค่าห้องหรือไง” ครูสเอ่ยเสียงกลั้วหัวเราะ เขาเปิดประตูรถยนต์ลงไปพยักใบหน้าเรียกแพรวา เมื่อมาถึงจุดหมายปลายทาง“ปะ...เปล่าคะ แพร คือ...มันดูราคาแพงมากเลยนะคะ” แพรวาเงอะๆ งะๆ เธอหมุนซ้ายหมุนขวาตื่นเต้นที่จะได้เดินเข้าไปด้านใน หลังจากที่เคยเฝ้ามองมาตั้งนาน“ไปเถอะ วันนี้ฉันจะเลี้ยงเธอ อยากทานที่ร้านหรือที่ห้องฉันดีล่ะ ฉันให้เธอเลือก” ขณะก้าวเดินไปตามทาง ครูสเปิดโอกาสให้แพรวาเป็นคนเลือก โดยที่ตัวเขาลุ้นรอคำตอบ และมันก็เป็นไปอย่างที่เขาต้องการ เมื่อคนตัวเล็กด้านหลังเอ่ยตอบออกมาเบาๆ“ที่ห้องของคุณดีกว่าค่ะ แพรกลั
