แผนการร้ายเผด็จศึก...หากไม่ยอมมีปล้ำ

แผนการร้ายเผด็จศึก...หากไม่ยอมมีปล้ำ

รถยนต์สมรรถนะสูงวิ่งฉิว แต่มันก็ยังไม่เท่าใจของเขาที่มันกำลังร้อนรน ครูสชะลอความเร็วรถยนต์ลง เขาสอดส่ายตามองหาแพรวาตามข้างทาง เพราะเวลานี้เธอคงกำลังจะเดินทางไปโรงเรียน ในเมื่อเหลือเวลาเรียนอีกแค่3 วัน แพรวาก็จะจบชั้นมัธยมปลาย สายตาปานนกเหยี่ยวสอดส่ายมองหา เขาเขม้นตามองทุกครั้งที่พบเจอเด็กนักเรียนสาวๆ แต่ก็ยังไม่ใช่คนที่มองหาซักที

“ใช่แน่ๆ” เขาขมุบขมิบเอ่ยขึ้นเบาๆ เมื่อบั้นท้ายงามงอนใต้กระโปรงสีกรมท่าซีดๆ เบื้องหน้าดูคุ้นตา และท่าเดินหงอยๆ ก้มหน้าก้มตาเดินโดยไม่มองซ้ายมองขวาเหมือนเด็กสาวๆ คนอื่นๆ ต้องเป็นแม่ยอดขมองอิ่มของเขาแน่นอน

“แพร แพรวา!”

แพรวาเงยหน้าขึ้นจากการมองพื้นถนน เธอมองหาเสียงเรียกที่ฟังคุ้นหู ดวงตากลมโตเบิกกว้างเมื่อหมุนตัวหาจนพบเจอ ครูสยิ้มแผล่ นั่งหลังพวงมาลัยรถยนต์ โดยที่เปิดกระจกด้านข้าง ตะโกนเรียก และกวักมือเรียกเธอไหวๆ แพรวามองซ้ายมองขวา ก่อนจะพ่นลมหายใจออกมาแรงๆ ด้วยความโล่งอก ไม่มีใครในที่นั้นสนใจเธอ ต่างคนต่างมุ่งหน้าที่สถานการศึกษา เพราะจวนเจียนเวลาเต็มที

“แพร... แพรเข้าเรียนก่อนนะคะ เกือบจะสายแล้ว” เธอบอกเขาเสียงใส ยกกระเป๋าใบเล็กแนบอก ก่อนจะออกวิ่งด้วยความรวดเร็วเต็มกำลัง จนครูสได้แต่อ้าปากค้าง มองตามแพรวาไปอย่างไม่อยากเชื่อสายตา “ฉันจะมารอหน้าโรงเรียนตอนเย็น เรามีเรื่องต้องตกลงกัน ไม่อย่างนั้นเธอจะต้องเสียใจ ถ้าเธอหลบหน้าฉันแบบตอนนี้แพรวา!” ครูสตะโกนตามหลังแพรวาไป เธอได้ยินเต็มสองหูจนหัวใจเต้นระรัว แพรวาหลบหลังกำแพงโรงเรียน เธอใคร่ครวญคำพูดของชายหนุ่มที่ฟังดูเหมือนว่าเขามีไพ่สำคัญอยู่ในมือ และมันสำคัญมาก ถ้าหากเธอฝืนไม่ยอมไปพบเขา เอ! เรื่องอะไรนะ? แพรวาวนเวียนคิดเรื่องของชายหนุ่ม จนเธอไม่ทันฟังเพื่อนๆ ในห้องพูด

“แพรๆ เมื่อเช้าใครนะที่ทักเธอหน้าโรงเรียน หล่อโคตรเลยๆ” เสียงเพื่อนๆ เอ่ยถาม แพรวาจึงหลุดออกมาจากภวังค์

“ใคร? ใครเหรอ”

“ก็คนเมื่อเช้าไง คนที่ตาสีทองผมสีออกสีน้ำตาล ที่เขาถามอะไรแพรไม่รู้ เราเห็นแต่วิ่งมาไม่ทัน แพรวิ่งหนีเข้าโรงเรียน เขาก็ขับรถยนต์ออกไปเลย”

“เอ่อ...” แพรวากระอึกกระอัก “เขามาถามทางน่ะ แพรไม่รู้จัก” เธอตัดสินใจไม่พูดความจริง

“โหเสียดายเนอะคนอะไรไม่รู้หล่อละลายใจ ขนาดเห็นไกลๆ รัศมีความหล่อยังทิ่มตา หากได้จ้องมองใกล้ๆ คงละลายกลายเป็นขี้ผึ้งแน่ๆ”เสียงร่ำลือถึงครูสมีอยู่ทั้งวัน แพรวาพยายามไม่ใส่ใจ และพยายามเก็บปากเก็บคำไม่อยากพูดถึงเขามากไป เดี๋ยวจะตกเป็นขี้ปากคนอื่นเปล่าๆ

“เธอๆ ผู้ชายคนนั้นมาอีกแล้ว ไปดูกันไหม? ยืนพิงรถอยู่หน้าโรงเรียน” เสียงวี้ดว้ายของกลุ่มผู้หญิง ส่งเสียงเจี๊ยวจ้าว เมื่อชายหนุ่มปริศนาที่เป็นหัวข้อสนทนาปรากฏตัวที่หน้าโรงเรียนมัธยมก่อนเวลาเลิกเรียนไม่เท่าไร แพรวาตกใจ! เหงื่อเม็ดเล็กๆ ผุดขึ้นบนหน้าผากโหนกนูน ดวงตากลมโตไหววูบ หัวใจเต้นกระหน่ำดั่งกลองเพล เธอผุดลุกผุดนั่ง คิดหาวิธีหลีกหนีครูสให้ได้อีกครั้ง ทำยังไงดี! ทำยังไง เธอเดินกลับไปกลับมา วนเวียนคิดอยู่แต่เรื่องเดียว แต่ไม่ว่าจะหาทางออกยังไงก็หาทางหนีไม่ได้ จึงทรุดนั่งบนเก้าอี้หินอ่อนด้วยความอ่อนแรง ประวิงเวลาให้ยืดยาวออกไปก่อนหวังว่าครูสคงมีความอดทนไม่พอ และเขาอาจจะกลับไปด้วยไม่รอพบเธอ

“แพรๆ...” เสียงเพื่อนๆ เรียกชื่อเธอแว่วๆ

“หืม...มีอะไรจ้ะ” แพรวารับคำ เธอเงยใบหน้าขึ้นมองกลุ่มสาวๆ ที่จับตัวเป็นกลุ่มก้อน และมองมาที่เธอเป็นตาเดียว

“มีคนมาหาแพรจ้ะ และพวกเราหวังดีก็เลยพาเขามาหาแพร เขายืนคอยอยู่นานแล้ว น่าสงสารออก” พวกเธอเหล่านั้นเดินแยกไปด้านข้าง จนแพรวามองเห็นร่างสูงใหญ่ของผู้ชายคนหนึ่ง ในชุดสูทแนบเนื้อ มองดูสง่างามองอาจสมชาย ดวงตากลมโตเบิกกว้าง เธอยกมือขึ้นปิดริมฝีปากเพราะเกรงว่าเสียงกรีดร้องของตัวเองจะทำให้เพื่อนๆ ตกใจ

“ไหนบอกไม่รู้จักกันไง ทำไมคุณเขามีรูปแพรในโทรศัพท์ด้วยล่ะ เป็นอะไรกันเหรอ?”

“ปะ เปล่า ไม่ได้เป็นอะไรกัน แค่คนรู้จักนะ” แพรวาปฏิเสธเสียงรัว เธอถลึงตาใส่ชายหนุ่มพร้อมทั้งลุกขึ้นยืนเร็วๆ มือเล็กๆ กระชากเขาออกเดิน พร้อมทั้งกระซิบขู่ ระหว่างออกเดินด้วยเสียงเคร่งๆ “ห้ามพูดอะไรทั้งสิ้น ไม่อย่างนั้นแพรจะบีบคอคุณให้ตายคามือ” ครูสก้มใบหน้าลง เขาซ่อนรอยยิ้มไว้ ไม่อยากให้คนตัวเล็กโมโหมากกว่านี้ สองเท้าก้าวตามแรงดึงของแพรวาไปติดๆ เขาหันไปโค้งศีรษะ ขอบคุณเด็กสาวๆ เหล่านั้นที่อาสาพาเขาเข้าไปหาแพรวา

“คุณมาตามหาแพรทำไม!” แพรวาสะบัดมือ เธอปล่อยเขาเป็นอิสระ ดวงตากลมโตมองผู้ชายตรงหน้าด้วยความไม่พอใจ เธอเดินวนไปรอบตัวของครูส และแยกเขี้ยวขู่ ไม่กลัวเขาซักนิด เมื่อเขาเข้ามาคุกคามชีวิตส่วนตัวของเธอ ความโมโหบวกกับความโกรธเธอหลงลืมความหวั่นไหวที่มีต่อครูสไปจนหมดสิ้น

“ก็บอกแล้วนี่...ว่ามีเรื่องต้องตกลงกัน” ชายหนุ่มพูดด้วยน้ำเสียงสบายๆ

“แพรไม่มีเรื่องอะไรที่ต้องตกลงกับคุณ มันจบแล้ว!” แพรวากดเสียงต่ำๆ เธอเอ่ยด้วยน้ำเสียงเย็นเยียบ

“แต่...ฉันมี” ครูสเอ่ยเสียงดุดัน ดวงตาเรืองรอง และมองเธอด้วยสายตามีความนัย

“แพรไม่มี คุณมีก็ตามใจคุณซิ” เธอกระแทกเสียงตอบ สะบัดใบหน้าหนี ก่อนที่ร่างอวบอุ่นจะลอยขึ้นจากพื้น เพราะชายหนุ่มช้อนอุ้มเธอขึ้นมาพร้อมทั้งกระซิบขู่เสียงเย็นๆ “อย่าแม้จะร้องให้คนอื่นช่วย ไม่อย่างนั้นฉันจะบอกพวกเขาทั้งหมดที่ยื่นหน้าเข้ามาช่วยแพร ว่าเราสองคนเป็นผัวเมียกัน”

“ยะ อย่านะ” เธอรีบตะครุบริมฝีปากหนา กลัวเขาจะทำอย่างที่ปากพูดจริงๆ เธอยังอยู่ในชุดนักเรียนอาจจะทำให้ทางโรงเรียนเสียชื่อเสียง

“ดีมากเด็กน้อย ทำตัวน่ารักหน่อยเดี๋ยวป๋ามีทิปให้ หากดื้อมากๆ เธอจะต้องโดนลงโทษให้หลาบจำ” ครูสกล่าวหยอกเย้าคนในอ้อมแขน และเธอก็ถลึงตาใส่ แลบปลายลิ้นสีชมพูเล็กๆ ยืดยาว ก่อนจะผวาซุกอกเขา เมื่อเขาลดใบหน้าลงต่ำๆ

“ฮ่าๆ...” ครูสหัวเราะเสียงก้อง เขาเดินเร็วๆ ตรงไปยังรถยนต์คู่ใจ ท่ามกลางสายตาอยากรู้ของคนรอบตัว แต่เขาจะสนทำไม เมื่อได้แพรวามาอยู่ในอ้อมกอด และตอนนี้เขาถือแต้มเหนือกว่าเธอ แพรวาไม่มีทางหลุดรอดออกไปจากกรงเล็บของเขาแน่ๆ