พิพลอย | หัวหิน ถิ่นมี... รัก

ฉันถลึงตาใส่โทรศัพท์ เดี๋ยวเถอะ! เดี๋ยวถึงหัวหินจะหลอกฟันซะให้เข็ด

เลอค่าเหมือนเพชรพลอย: พี่โดมใจบุญจัง

เจ้าชายทุเรียน: แน่นอน พี่ชอบหมาเลยยอมจอดรถรับ

ชอบหมา?

เลอค่าเหมือนเพชรพลอย: ค่ะ เดี๋ยวถึงทักไปนะ ไพลินจะเข้าห้องน้ำ พอดีรถขนหมูจอดรอนานแล้ว

เจ้าชายทุเรียน: ครับ

น่าหมั่นไส้จริง ๆ ฉันเก็บมือถือแล้วรีบไปล้างมือ ก่อนจะตีเนียนกลับไปขึ้นรถปกติ ถึงจะปวดหนักปวดเบาฉันไม่เข้าห้องน้ำปั้มอยู่แล้ว เพราะฉันเป็นคนเรื่องมากเรื่องสุขภัณฑ์ระดับหนึ่ง

แต่พอขึ้นรถมามีคนเรื่องมากกว่าค่ะ!

“ส่งมือมา”

“อะไร?”

“ฉันบอกให้ส่งมือมา” จะขอแต่งงานเหรอ?

ฉันยื่นมือซ้ายไปหาใจเต้นแรง จะปฏิเสธสวย ๆ ไปยังไงดีนะ หรือแกล้งชักมือกลับไปก่อนและบอกว่ายังไม่พร้อม มันเร็วเกินไป อย่าพึ่งเฉลยว่าแอบรักฉันมานานแล้ว และทุกอย่างที่ทำคือแผน

แต่...

เขาหยิบแอลกอฮอล์เจ็ดสิบห้าเปอร์เซ็นต์ฉีดที่มือฉัน ‘ฟื๊ด’ และชี้ที่มือขวาฉันด้วยสีหน้าเรียบนิ่ง

“ข้างนั้นด้วย”

ฉันยกมือขวาให้เขาฉีดหน้าบึ้งและถอนหายใจออกมา โถ่เอ้ยอีพี่โดม แท้จริงแล้วเป็นคนแบบนี้นี่เอง รักสะอาดแข็งทื่อ ขนาดมือฉันยังไม่จับ

“โอเครึยัง”

“อืม รัดเข็มขัดด้วย เราต้องไปถึงหัวหินก่