พิพลอย | ใจเต้น

ฉันพยายามมองข้ามเขา รับแขก ทำหน้าที่ของตัวเอง แต่ไอ้ตาเจ้ากรรมก็ชอบเหลือบไปเห็นเขาตลอด จูบนั้นนอกจากจะดีจนอ่อนปวกเปียก มันยังทำให้ฉันรู้สึกคุ้นเคยเหมือนมันไม่ใช่จูบแรกของเรา

แต่เราจะไปจูบกันที่ไหน

ที่ผ่านมาไม่ฆ่ากันตายก็บุญแล้ว

••

เข็มนาฬิกาเดินหน้าไปเรื่อย ๆ ขณะที่ชีวิตคนเราสั้นลง ฉันวางดอกไม้จันทน์ให้คุณย่าเสร็จทางเจ้าหน้าที่ก็เข็นท่านเข้าเมรุ เจ็ดวันมานี้ฉันร้องจนเหนื่อยแล้วค่ะ... ตอนนี้ได้แค่ยืนเงียบ ๆ ส่งท่านไปดี จนประตูปิดควันขาวลอยออกมาจากป่องเมรุด้านบน

ฉันก็ได้รู้ว่าคุณย่าท่านไปอยู่สวรรค์แล้วจริง ๆ เงยหน้าขึ้นยิ้มให้ท่านครั้งสุดท้าย

จนคุณน้าเดินมาจับมือ

“ถ้าเหนื่อย ๆ แวะไปเที่ยวที่สวนได้นะหนูพิพลอย” ฉันหันไปยิ้มตอบ ขณะที่ตาแดงก่ำและน้ำตาคลอเต็มสองตา

“ค่ะคุณน้า เสียดายจังที่คุณย่าไม่อยู่เห็นไร่ทานตะวันของท่าน”

“เห็นอยู่แล้วจ้ะ เราก็สานต่อให้สำเร็จนะ น้าเชื่อว่าถ้าท่านมองจากด้านบนเห็นไร่ทานตะวันสามร้อยไร่เบ่งบานหันหน้าหาแดด ท่านคงมีความสุขมาก”

เดี๋ยวพิพลอยจะทำให้สำเร็จนะคะคุณย่า ทั้งไร่ทานตะวัน และที่ดินทุกผืนที่คุณย่าให้มา พิพลอยจะทำให้เกิดประโยชน์สูงสุด ให้คุณย่าได้เห็นความสำเ