ตอนที่ 54 กับดักลวงใจ

ตอนที่ 54 กับดักลวงใจ

แสงแดดยามเช้าทอแสงอ่อนๆ เข้ามาในห้องนั่งเล่นของบ้านพักตากอากาศ ทิชานั่งอยู่ริมหน้าต่าง มองออกไปนอกสวนที่เขียวขจี ลมพัดเอื่อยๆ พากลิ่นดอกไม้ป่าเข้ามาภายใน ทว่าความงามสงบของธรรมชาติกลับไม่สามารถดับความร้อนรุ่มในใจของเธอได้

หลายสัปดาห์ที่ผ่านมา เธอใช้เวลาอยู่กับธามมากขึ้นกว่าที่เคยคิด ธาม เพื่อนสนิทของภาคินัย ผู้ชายที่ซื่อสัตย์และจริงใจคนนี้ ได้กลายเป็นส่วนหนึ่งในชีวิตประจำวันของเธออย่างไม่อาจปฏิเสธได้ เขายังคงแวะเวียนมาดูแล มาเป็นเพื่อนคุย มาเป็นที่พึ่งพิง และในแววตาของเขา ทิชาอ่านออกถึงความรู้สึกที่ก่อตัวขึ้นอย่างเงียบๆ นั่นคือความรู้สึกพิเศษที่ธามมีต่อเธอ ความรู้สึกที่เธอเองเป็นคนปลูกฝังขึ้นมาอย่างตั้งใจ

ทิชายกแก้วกาแฟขึ้นจิบช้าๆ รสขมปนหวานละมุนลิ้น แต่ในหัวของเธอกลับมีแผนการที่ซับซ้อนยิ่งกว่ากาแฟแก้วนี้ เธอจะไม่ยอมแพ้ เธอจะทวงคืนภาคินัยมาให้ได้ และตอนนี้ เธอมีหมากสำคัญอยู่ในมือ นั่นคือ ธาม

ทิชาคิดทบทวนแผนการอย่างรอบคอบ เธอรู้ดีว่าการจะเข้าใกล้ภาคินัยได้อีกครั้ง เธอต้องสร้างสถานการณ์ที่ทำให้เขารู้สึกบางอย่าง อาจจะเป็นความหึงหวง ความสงสัย หรือแม้กระทั่งความกังวล การแสดงให้เห็นว่าเธอมีความสัมพันธ์กับคนอื่น โดยเฉพาะกับเพื่อนสนิทของเขาอย่างธาม อาจเป็นกุญแจสำคัญ

ช่วงบ่ายวันนั้น ธามเข้ามาที่บ้านพักตามปกติ เขาถือถุงขนมจากตลาดมาให้ทิชา

"คุณทิชาครับ ผมซื้อขนมที่คุณชอบมาให้" ธามยื่นถุงขนมให้ด้วยรอยยิ้มบางๆ

ทิชารับมา สายตาจับจ้องไปที่เขาด้วยแววตาที่เต็มไปด้วยความรู้สึกที่ยากจะคาดเดา "ขอบคุณนะคะคุณธาม คุณนี่ใจดีกับฉันเสมอเลย" เธอเว้นวรรคเล็กน้อย ก่อนจะพูดต่อด้วยน้ำเสียงที่อ่อนโยนและชวนฝัน "ช่วงนี้ฉันรู้สึกเบื่อๆ อยากจะเปลี่ยนบรรยากาศบ้างจังเลยค่ะ"

ธามเลิกคิ้วเล็กน้อย "มีอะไรให้ผมช่วยไหมครับ"

"คุณธามคิดว่า...ถ้าเราลองไปเที่ยวที่อื่นกันบ้างจะเป็นยังไงคะ" ทิชาเอ่ยขึ้นช้าๆ สายตาจับจ้องไปที่ปฏิกิริยาของธาม "ไปต่างจังหวัดสักสองสามวัน...ไปในที่ที่เราไม่เคยไปกันสองคน"

ธามนิ่งไปชั่วขณะ แววตาของเขามีประกายบางอย่างฉายวาบขึ้นมา ก่อนจะจางหายไปอย่างรวดเร็ว เขายิ้มเล็กน้อย "คุณทิชาอยากไปที่ไหนครับ ผมจะช่วยหาข้อมูลให้"

"ที่ไหนก็ได้ค่ะ ขอแค่...ที่นั่นมีคุณธามอยู่ด้วย" ทิชาพูดด้วยน้ำเสียงที่ชวนให้คนฟังรู้สึกพิเศษ เธอเอนตัวพิงพนักเก้าอี้ มองไปที่ธามด้วยรอยยิ้มที่ทำให้ธามใจเต้นระรัว "ฉันรู้สึกปลอดภัยที่สุดเวลาอยู่กับคุณธามจริงๆ นะคะ"

ธามเงียบไปอีกครั้ง สีหน้าของเขาดูครุ่นคิดอย่างหนัก ทิชาลอบยิ้มในใจ เธอรู้ว่าธามกำลังสับสน เขากำลังชั่งใจระหว่างความรู้สึกที่มีต่อเธอ กับมิตรภาพที่มีต่อภาคินัย แต่ทิชามั่นใจว่าความรู้สึกที่เธอปลูกฝังลงไปนั้น เริ่มหยั่งรากลึกพอสมควรแล้ว

"ได้ครับคุณทิชา" ในที่สุดธามก็ตอบ "ผมจะจัดการเรื่องทุกอย่างให้เรียบร้อย แล้วเราค่อยกำหนดวันเดินทางกัน"

ทิชารู้สึกยินดีในใจ แผนการก้าวแรกสำเร็จลุล่วงด้วยดี เธอเห็นประกายความหวังในแววตาของธาม เธอรู้ว่าธามกำลังคาดหวังอะไรจากการเดินทางครั้งนี้ และนั่นคือสิ่งที่เธอจะใช้ให้เป็นประโยชน์สูงสุด เธอจะใช้ "ความรู้สึก" ที่ธามมีให้เป็นบันได เพื่อที่จะปีนกลับไปยืนเคียงข้างภาคินัยให้ได้

สองสามวันต่อมา ธามจัดการทุกอย่างเสร็จเรียบร้อย ทั้งการจองที่พักและวางแผนการเดินทาง พวกเขาเลือกไปเที่ยวจังหวัดทางภาคเหนือ ที่มีธรรมชาติสวยงามและอากาศเย็นสบาย การเดินทางเริ่มต้นขึ้น ทิชาแต่งตัวสบายๆ ดูอ่อนหวานและน่ารัก ธามขับรถอย่างระมัดระวังตลอดเส้นทาง

บรรยากาศในรถเป็นไปอย่างสบายๆ ทิชาชวนธามคุยเรื่องต่างๆ เธอพยายามแสดงออกถึงความสนใจในตัวธามอย่างชัดเจน ถามถึงชีวิตส่วนตัวของเขา ความฝัน ความคิด ธามเองก็ดูจะเปิดใจมากขึ้น เขาเล่าเรื่องราวในอดีตให้เธอฟังบ้าง แม้จะยังคงเป็นคนพูดน้อย แต่แววตาของเขาที่มองทิชาเต็มไปด้วยความจริงใจและความอบอุ่น

เมื่อถึงรีสอร์ตที่พัก ซึ่งเป็นกระท่อมไม้สักเล็กๆ กลางป่าใหญ่ มีลำธารไหลผ่านหน้าบ้าน เสียงน้ำไหลเอื่อยๆ ทำให้รู้สึกสงบอย่างประหลาด ทิชาบอกว่าอยากสัมผัสบรรยากาศธรรมชาติอย่างเต็มที่ ธามจึงจองกระท่อมหลังนี้ที่มีเพียงห้องนอนเดียว โดยมีเตียงนอนขนาดใหญ่หนึ่งเตียง ทิชามองไปที่เตียงนั้น แววตาของเธอลอบวาววับ

ค่ำคืนนั้น อากาศเริ่มเย็นลงเรื่อยๆ ทิชาออกไปนั่งที่ระเบียง ชมดาวที่ส่องประกายพร่างพราวเต็มท้องฟ้า ธามนั่งอยู่ข้างๆ เธอ บรรยากาศเงียบสงบ มีเพียงเสียงจิ้งหรีดเรไรรอบตัว

"หนาวจังเลยค่ะคุณธาม" ทิชาเอ่ยขึ้น พลางยกมือขึ้นกอดตัวเองราวกับหนาวจัด ทั้งที่เธอสวมเสื้อกันหนาวอย่างดีอยู่แล้ว

ธามหันมามองเธอ แววตาเต็มไปด้วยความห่วงใย "คุณทิชาเข้าไปข้างในก่อนไหมครับ เดี๋ยวจะไม่สบาย"

"ไม่เป็นไรค่ะ" ทิชาตอบเสียงหวาน "ฉันอยากอยู่ตรงนี้กับคุณธาม" เธอขยับเข้าไปใกล้ธามมากขึ้น จนไหล่ของทั้งคู่แทบจะชนกัน "รู้สึกอบอุ่นจังเลยนะคะ"

ธามชะงักไปเล็กน้อย เขารู้สึกถึงความใกล้ชิดที่ทิชากำลังสร้างขึ้น มือของเขาแข็งทื่ออยู่ข้างลำตัว

ทิชาเห็นปฏิกิริยาของเขา เธอรู้ว่าธามกำลังสั่นไหว เธอตัดสินใจเดินเกมให้เร็วกว่าที่คิด

"คุณธาม..." ทิชาเรียกชื่อเขาเสียงกระซิบ เธอเอนศีรษะลงซบไหล่ของธามอย่างอ่อนโยน "คุณธามรู้ไหมคะ ว่าคุณมีความหมายกับฉันมากแค่ไหน"

ธามตัวเกร็งไปทั้งร่าง เขาสัมผัสได้ถึงกลิ่นหอมอ่อนๆ จากเรือนผมของเธอ ธามพยายามควบคุมอารมณ์ที่กำลังพลุ่งพล่าน เขายังคงมองทิชาเป็นผู้หญิงที่ควรได้รับการปกป้อง และไม่เคยคิดที่จะล้ำเส้นในความสัมพันธ์ของเธอและเพื่อนสนิทของเขา

"คุณทิชา..." ธามพยายามพูดเสียงเรียบๆ "ผมเป็นเพื่อนของคุณภีมนะครับ ผมไม่สามารถทำอะไรเกินเลยไปกว่าหน้าที่ของผมได้"

ทิชาเงยหน้าขึ้นจากไหล่ของธาม ใบหน้าสวยหวานของเธอเงยขึ้นมองเขา ดวงตาฉายแววตัดพ้อเล็กน้อย "แล้วคุณไม่รู้สึกอะไรกับฉันเลยเหรอคะ"

ธามสบตาเธอ แววตาของเขาเต็มไปด้วยความเจ็บปวดและความสับสน เขารู้สึกดีกับทิชา แต่ความรู้สึกนั้นถูกกั้นไว้ด้วยกำแพงแห่งมิตรภาพและความภักดีต่อภาคินัย

"ผม...ผมรู้สึกดีกับคุณทิชาครับ" ธามตอบอย่างตรงไปตรงมา "แต่คุณทิชายังมีคุณภีมอยู่ในใจ ผมรู้ดี"

คำพูดของธามราวกับมีดที่กรีดแทงหัวใจของทิชา เธอหงุดหงิดที่ธามไม่เล่นตามเกม และยังคงยึดมั่นในความซื่อสัตย์ต่อภาคินัย เธอพยายามที่จะยั่วยุเขาอีกครั้ง

"ถ้าอย่างนั้น...คุณธามจะอยู่ข้างฉันไปตลอดใช่ไหมคะ" ทิชาพูดเสียงกระซิบ เธอเลื่อนมือไปวางบนมือของธาม บีบเบาๆ "ไม่ว่าฉันจะเจออะไร...คุณจะอยู่ตรงนี้ใช่ไหมคะ"

ธามมองมือที่ทาบทับอยู่บนมือของเขา แววตาของเขาสับสน เขาไม่รู้ว่าทิชากำลังเล่นเกมอะไรอยู่ แต่เขารู้ว่าเขาไม่อาจทรยศมิตรภาพที่มีต่อภาคินัยได้

"ผมจะอยู่ข้างคุณทิชาเสมอครับ ในฐานะเพื่อน" ธามตอบเสียงหนักแน่น เขาค่อยๆ ดึงมือออกจากการเกาะกุมของทิชาอย่างนุ่มนวล แต่ชัดเจน "ผมจะปกป้องคุณเท่าที่ผมจะทำได้ แต่เรื่องอื่น...ผมทำไม่ได้จริงๆ ครับ"

ทิชากัดริมฝีปากแน่น ใบหน้าของเธอเปลี่ยนเป็นเย็นชา เธอถอนหายใจอย่างหงุดหงิด พลางลุกขึ้นยืน

"ฉันไปนอนดีกว่าค่ะ" ทิชาพูดเสียงเรียบๆ ไม่เหลือความอ่อนหวานเหมือนเมื่อครู่ ธามมองตามแผ่นหลังของเธอที่เดินจากไป เขาเข้าใจแล้วว่าทิชาไม่ได้ต้องการความสบายใจที่แท้จริง แต่เธอกำลังใช้เขาเป็นเครื่องมือบางอย่าง

ธามนั่งอยู่ตรงนั้นเพียงลำพัง ท่ามกลางความเงียบงันและเสียงน้ำไหลเอื่อยๆ หัวใจของเขาหนักอึ้ง เขามั่นใจว่าทิชายังคงรักภาคินัย และเขาก็รู้สึกผิดที่อาจทำให้ทิชาเข้าใจผิดในความรู้สึกของเขาไปบ้าง แต่เขาก็ยังคงเป็นห่วงเธออย่างจริงใจ

ส่วนทิชา เมื่อกลับเข้ามาในห้องนอน เธอทิ้งตัวลงบนเตียงอย่างแรง ความหงุดหงิดแล่นไปทั่วร่าง ธามปฏิเสธเธออย่างชัดเจน แผนการที่จะใช้ร่างกายเข้าหาเขาและทำให้ภาคินัยเกิดความหึงหวงล้มเหลวไม่เป็นท่า

"คนโง่!" ทิชาพึมพำกับตัวเอง "ซื่อบื้อสิ้นดี!"

แต่ถึงอย่างนั้น เธอก็ยังไม่ยอมแพ้ ทิชาหลับตาลง ภาพของภาคินัยและปลายฝันยังคงวนเวียนอยู่ในหัว เธอจะไม่มีวันปล่อยให้ภาคินัยเป็นของใครหน้าไหนทั้งนั้น แม้จะต้องใช้เล่ห์เหลี่ยมมากเท่าไหร่ เธอก็จะทำ และธาม...ก็ยังคงเป็นหมากตัวสำคัญในเกมที่ยังไม่จบลงของเธอ