ตอนที่ 9 ความใกล้ชิดที่ก่อตัว

ตอนที่ 9 ความใกล้ชิดที่ก่อตัว

หลังจากวันดูงานนอกสถานที่ที่โครงการ "กรีน พาร์ค" ปลายฝันรู้สึกว่าความสัมพันธ์ของเธอกับภาคินัยเริ่มก้าวไปอีกขั้นหนึ่ง การได้ใช้เวลาร่วมกันเพียงลำพัง ทำให้เธอได้เห็นมุมมองที่แตกต่างของเขา ไม่ใช่แค่ท่านประธานผู้เคร่งขรึมและเข้าถึงยาก แต่เขาก็มีด้านที่อบอุ่นและใส่ใจในรายละเอียดเล็กๆ น้อยๆ เสมอ ซึ่งทำให้เธอรู้สึกประทับใจมากยิ่งขึ้น

ในช่วงสัปดาห์ต่อมา ภาคินัยมักจะเรียกปลายฝันเข้าพบเป็นประจำเพื่อหารือเกี่ยวกับรายละเอียดของโครงการ "กรีน พาร์ค" เขาต้องการให้ปลายฝันมีส่วนร่วมในทุกขั้นตอนของการออกแบบ โดยเฉพาะในส่วนที่เกี่ยวกับพื้นที่สีเขียวและการสร้างปฏิสัมพันธ์กับชุมชน ซึ่งเป็นสิ่งที่ปลายฝันมีความเชี่ยวชาญและให้ความสำคัญ

การทำงานร่วมกันอย่างใกล้ชิดทำให้ทั้งสองได้ใช้เวลาอยู่ด้วยกันมากขึ้น พวกเขาใช้เวลาหลายชั่วโมงในแต่ละวันในการพูดคุย แลกเปลี่ยนความคิดเห็น และแก้ไขปัญหาที่เกิดขึ้นในโครงการ บางครั้งก็ถกเถียงกันอย่างสร้างสรรค์ แต่ส่วนใหญ่แล้วพวกเขามักจะเห็นพ้องต้องกันในเรื่องแนวคิดการออกแบบ ซึ่งทำให้การทำงานเป็นไปอย่างราบรื่นและมีประสิทธิภาพ

ในห้องทำงานของภาคินัยที่เงียบสงบและกว้างขวาง ปลายฝันมักจะนั่งอยู่ตรงข้ามกับเขา ใบหน้าของเธอเต็มไปด้วยความตั้งใจและกระตือรือร้น เธอจะอธิบายแนวคิดของเธออย่างละเอียดพร้อมกับเปิดแบบร่างประกอบ บางครั้งเมื่อติดปัญหาหรือมีคำถาม เธอก็จะเงยหน้าขึ้นมองภาคินัยด้วยสายตาที่เต็มไปด้วยความอยากรู้อยากเห็น

ภาคินัยมักจะนั่งฟังเธออย่างตั้งใจ ดวงตาคมกริบของเขามักจะจับจ้องไปที่เธอตลอดเวลาที่เธอพูด บางครั้งมุมปากของเขาก็จะเผยรอยยิ้มเล็กๆ ออกมาเมื่อได้ยินความคิดที่น่าสนใจของเธอ ซึ่งเป็นรอยยิ้มที่ปลายฝันไม่ค่อยได้เห็นบ่อยนัก และทุกครั้งที่เห็นรอยยิ้มนั้น หัวใจของเธอก็จะเต้นแรงขึ้นมาอย่างไม่มีเหตุผล

วันหนึ่ง ในระหว่างการหารือเกี่ยวกับแบบร่างสวนสาธารณะในโครงการ "กรีน พาร์ค" ปลายฝันเสนอแนวคิดที่จะเพิ่มพื้นที่สำหรับเด็กเล็ก โดยออกแบบให้มีเครื่องเล่นที่ทำจากวัสดุธรรมชาติ และมีพื้นที่สำหรับกิจกรรมส่งเสริมพัฒนาการ

"ดิฉันคิดว่าการมีพื้นที่สำหรับเด็กเล็กจะทำให้สวนสาธารณะแห่งนี้เป็นที่นิยมมากขึ้น และยังช่วยส่งเสริมพัฒนาการของเด็กๆ ได้ด้วยค่ะ" ปลายฝันอธิบายอย่างกระตือรือร้น

ภาคินัยมองเธอด้วยสายตาที่อ่อนโยนขึ้นเล็กน้อย "เธอชอบเด็กเหรอ"

ปลายฝันยิ้ม "ค่ะ ปายชอบเด็กค่ะ พวกเขาน่ารักและบริสุทธิ์ดีค่ะ"

ภาคินัยพยักหน้าช้าๆ "ความคิดดี ลองนำไปพัฒนาต่อดูนะ"

คำพูดของภาคินัยทำให้ปลายฝันรู้สึกดีใจอย่างมาก เธอรู้สึกว่าเขาเปิดใจรับฟังความคิดเห็นของเธอ และเริ่มเห็นคุณค่าในสิ่งที่เธอเสนอมากขึ้น

นอกจากเรื่องงานแล้ว ทั้งสองก็เริ่มมีบทสนทนาเล็กๆ น้อยๆ เกี่ยวกับเรื่องส่วนตัวบ้างเป็นบางครั้ง ปลายฝันมักจะเล่าเรื่องราวในชีวิตประจำวันของเธอให้ภาคินัยฟัง ไม่ว่าจะเป็นเรื่องเรียน เรื่องเพื่อน หรือเรื่องงานอดิเรกที่เธอชอบทำ ภาคินัยมักจะนั่งฟังเธออย่างเงียบๆ แต่สายตาของเขาก็จะแสดงออกถึงความสนใจอยู่เสมอ

วันหนึ่ง ปลายฝันเล่าเรื่องที่เธอเคยอาสาไปสอนศิลปะให้กับเด็กๆ ในชุมชนแออัด ภาคินัยฟังเธอด้วยสีหน้าเรียบเฉย แต่แววตาของเขากลับอ่อนโยนลงอย่างเห็นได้ชัด

"เธอเป็นคนจิตใจดีนะ" ภาคินัยเอ่ยขึ้น

ปลายฝันรู้สึกเขินอายเล็กน้อย "ไม่หรอกค่ะ ปายแค่รู้สึกอยากช่วยเหลือพวกเขาเท่านั้นเองค่ะ"

ภาคินัยยิ้มบางๆ "ความจริงใจของเธอเป็นสิ่งที่มีค่า"

คำพูดของภาคินัยทำให้หัวใจของปลายฝันพองโต เธอไม่คิดว่าเขาจะมองเห็นความดีในตัวเธอ และคำชมของเขาก็ทำให้เธอรู้สึกดีใจอย่างบอกไม่ถูก

ในทางกลับกัน ปลายฝันก็เริ่มเห็นมุมอ่อนโยนของภาคินัยมากขึ้นเรื่อยๆ ไม่ใช่แค่คำพูดที่แสดงความห่วงใย หรือการกระทำเล็กๆ น้อยๆ ที่เขาแอบช่วยเหลือเธอ แต่เธอยังเห็นเขายิ้มบ่อยขึ้นเมื่ออยู่กับเธอ และบางครั้งเขาก็จะเล่าเรื่องราวเล็กๆ น้อยๆ เกี่ยวกับตัวเขาให้เธอฟัง ซึ่งเป็นเรื่องราวที่เธอไม่เคยคิดว่าจะได้ยินจากปากของเขา

วันหนึ่ง ปลายฝันเห็นภาคินัยกำลังยืนมองต้นไม้ที่ปลูกอยู่บริเวณหน้าอาคารสำนักงาน ด้วยสีหน้าที่ดูเหม่อลอยและอ่อนโยนอย่างประหลาด ปลายฝันเดินเข้าไปหาเขาอย่างช้าๆ

"คุณภีมคะ มีอะไรหรือเปล่าคะ" ปลายฝันถามด้วยความเป็นห่วง

ภาคินัยหันมามองเธอเล็กน้อย "เปล่า แค่มองต้นไม้เฉยๆ"

"สวยดีนะคะ"

"อืม" ภาคินัยพยักหน้า "ต้นไม้ต้นนี้...เป็นต้นไม้ที่ผมปลูกไว้ตั้งแต่เด็ก"

ปลายฝันเบิกตากว้างด้วยความประหลาดใจ เธอไม่คิดว่าภาคินัยจะมีมุมอ่อนโยนแบบนี้

"จริงๆ แล้วผมชอบธรรมชาติมากนะ" ภาคินัยเอ่ยต่อ "แต่หน้าที่การงานทำให้ผมไม่มีเวลาได้อยู่กับมันมากเท่าไหร่"

คำพูดของภาคินัยทำให้ปลายฝันรู้สึกเข้าใจเขามากขึ้น เธอรู้สึกว่าภายใต้บุคลิกที่เคร่งขรึมและเย็นชาของเขา ก็ยังคงมีจิตใจที่อ่อนโยนและรักธรรมชาติอยู่เสมอ

ความใกล้ชิดที่ก่อตัวขึ้นอย่างช้าๆ ระหว่างปลายฝันและภาคินัย ทำให้ความรู้สึกของทั้งสองเริ่มเปลี่ยนแปลงไป ภาคินัยเริ่มเห็นความน่ารัก ความจริงใจ และความสดใสในตัวปลายฝัน เธอเปรียบเสมือนแสงสว่างที่เข้ามาเติมเต็มชีวิตที่เรียบง่ายของเขา ในขณะที่ปลายฝันก็เริ่มเห็นมุมอ่อนโยน ความอบอุ่น และความใส่ใจที่ซ่อนอยู่ภายใต้บุคลิกที่เคร่งขรึมของภาคินัย ทำให้เธอรู้สึกว่าเขาไม่ได้เป็นคนไกลตัวอย่างที่เธอเคยคิด

ในขณะที่ความรู้สึกดีๆ กำลังก่อตัวขึ้นอย่างเงียบๆ ภายในใจของทั้งสอง พวกเขาก็ยังคงไม่รู้เลยว่า สายตาจับจ้องของใครบางคนกำลังมองเห็นความใกล้ชิดนี้ และความหึงหวงก็จะกลายเป็นแรงผลักดันให้เกิดเรื่องราวที่ซับซ้อนและท้าทายตามมาในไม่ช้า

วันหนึ่งในระหว่างที่ปลายฝันและภาคินัยกำลังหารือเรื่องงานกันในห้องประชุมส่วนตัว ทิชาก็ปรากฏตัวขึ้นที่หน้าห้องประชุมอย่างกะทันหัน ใบหน้าสวยคมของเธอเต็มไปด้วยความไม่พอใจเมื่อเห็นภาคินัยและปลายฝันอยู่ด้วยกันเพียงลำพัง

"ภีมคะ ทิชาตามหาคุณตั้งนาน" ทิชาเอ่ยขึ้นด้วยน้ำเสียงที่พยายามทำให้เป็นปกติ แต่แววตาของเธอกลับฉายแววไม่พอใจอย่างเห็นได้ชัด

ภาคินัยเงยหน้าขึ้นมองทิชาเล็กน้อย "มีอะไร"

"ก็ทิชาอยากจะชวนคุณไปทานข้าวกลางวันน่ะค่ะ" ทิชาเอ่ยขึ้นพร้อมกับเดินเข้ามาใกล้โต๊ะประชุม และส่งยิ้มหวานให้กับภาคินัย เธอเหลือบมองปลายฝันเล็กน้อยด้วยสายตาที่เต็มไปด้วยความไม่พอใจ

ปลายฝันรู้สึกอึดอัด เธอพยายามเก็บอาการไว้ และก้มหน้าลงมองแบบร่างตรงหน้า

"ผมยังไม่ว่าง" ภาคินัยตอบสั้นๆ "กำลังคุยเรื่องงานกับคุณปลายฝันอยู่"

คำตอบของภาคินัยทำให้ทิชารู้สึกไม่พอใจอย่างมาก ใบหน้าของเธอเปลี่ยนเป็นสีหน้าบูดบึ้ง

"งานอะไรกันคะภีม ทิชาว่ามันถึงเวลาทานข้าวแล้วนะคะ" ทิชาเอ่ยขึ้นด้วยน้ำเสียงที่เริ่มไม่พอใจ "คุณจะให้ทิชารอคุณนานแค่ไหนกันคะ"

ภาคินัยถอนหายใจเล็กน้อย "คุณทิชากลับไปก่อนเถอะครับ เดี๋ยวผมจัดการธุระเสร็จแล้วจะตามไป"

ทิชามองหน้าภาคินัยด้วยสายตาตัดพ้อ ก่อนจะหันมามองปลายฝันด้วยสายตาที่เต็มไปด้วยความไม่พอใจ เธอเดินออกจากห้องประชุมไปอย่างรวดเร็ว พร้อมกับเสียงรองเท้าส้นสูงที่กระทบพื้นห้องอย่างรุนแรง

ปลายฝันรู้สึกไม่สบายใจกับเหตุการณ์ที่เกิดขึ้น เธอเงยหน้าขึ้นมองภาคินัย

"ปายขอโทษนะคะคุณภีม ที่ทำให้คุณทิชาเข้าใจผิด" ปลายฝันเอ่ยขึ้นด้วยความรู้สึกผิด

ภาคินัยมองปลายฝัน ดวงตาของเขาฉายแววห่วงใยเล็กน้อย "ไม่ใช่ความผิดของเธอหรอก"

คำพูดของภาคินัยทำให้ปลายฝันรู้สึกโล่งใจ แต่ในใจของเธอก็ยังคงมีความกังวลเกี่ยวกับปฏิกิริยาของทิชา

หลังจากเหตุการณ์นั้น ทิชาก็ยิ่งแสดงออกถึงความไม่พอใจในตัวปลายฝันมากขึ้น เธอเริ่มสร้างปัญหาเล็กๆ น้อยๆ ให้กับปลายฝันในที่ทำงาน เช่น การที่เธอแกล้งย้ายเอกสารสำคัญของปลายฝันไปไว้ที่อื่น ทำให้ปลายฝันหาไม่เจอ หรือการที่เธอแกล้งส่งอีเมลไปยกเลิกการประชุมที่ปลายฝันต้องเข้าร่วม ทำให้ปลายฝันเสียโอกาสในการนำเสนอผลงาน

ปลายฝันรู้สึกถึงแรงกดดันที่หนักอึ้ง แต่เธอก็พยายามอดทนและไม่แสดงท่าทีตอบโต้ เธอรู้ดีว่าทิชากำลังพยายามทำให้เธอต้องออกจากบริษัทไป แต่เธอก็ไม่ยอมแพ้ เพราะเธอรักในงานที่ทำ และอยากจะพิสูจน์ตัวเองให้ภาคินัยเห็นว่าเธอมีความสามารถจริงๆ

ในทางกลับกัน ภาคินัยก็เริ่มสังเกตเห็นความผิดปกติบางอย่างที่เกิดขึ้นกับปลายฝัน เขาเห็นเธอมีสีหน้าเหนื่อยล้าและดูไม่สบายใจอยู่บ่อยครั้ง และมักจะมีปัญหาเล็กๆ น้อยๆ เกิดขึ้นกับงานของเธออยู่เสมอ ภาคินัยรู้ดีว่าใครเป็นต้นเหตุของปัญหาเหล่านี้ และความรู้สึกไม่พอใจในตัวทิชาก็เริ่มก่อตัวขึ้นในใจของเขา

วันหนึ่ง ภาคินัยตัดสินใจเรียกปลายฝันเข้าพบเป็นการส่วนตัวในห้องทำงานของเขา

"ช่วงนี้เธอมีปัญหาอะไรหรือเปล่า" ภาคินัยถามด้วยน้ำเสียงที่อ่อนโยนขึ้นเล็กน้อย

ปลายฝันลังเลเล็กน้อย เธอไม่รู้ว่าจะเล่าเรื่องที่ทิชากลั่นแกล้งให้เขาฟังดีหรือไม่ เพราะไม่อยากให้เขามองว่าเธอเป็นคนอ่อนแอ

"เปล่าค่ะคุณภีม ไม่มีอะไรหรอกค่ะ" ปลายฝันโกหก

ภาคินัยมองหน้าปลายฝัน ดวงตาของเขาฉายแววอ่านใจ "อย่าโกหกผมเลยคุณปลายฝัน ผมรู้ว่าเกิดอะไรขึ้น"

คำพูดของภาคินัยทำให้ปลายฝันรู้สึกตกใจ เธอไม่คิดว่าเขาจะรู้เรื่องราวที่เกิดขึ้นทั้งหมด

ปลายฝันถอนหายใจ ก่อนจะตัดสินใจเล่าเรื่องที่ทิชากลั่นแกล้งให้เขาฟังอย่างละเอียด เธอเล่าถึงความรู้สึกอึดอัด ความไม่สบายใจ และความกดดันที่เธอได้รับ ภาคินัยฟังเธออย่างตั้งใจ ใบหน้าของเขาเรียบเฉย แต่แววตาของเขากลับเต็มไปด้วยความโกรธ

"ผมต้องขอโทษแทนทิชาด้วย" ภาคินัยเอ่ยขึ้นด้วยน้ำเสียงที่เต็มไปด้วยความรู้สึกผิด "ผมไม่รู้ว่าเธอจะทำแบบนี้กับเธอ"

ปลายฝันส่ายหน้า "ไม่เป็นไรหรอกค่ะคุณภีม ปายเข้าใจค่ะ"

"จากนี้ไป เธอไม่ต้องเป็นห่วงเรื่องนี้อีกแล้ว" ภาคินัยเอ่ยด้วยน้ำเสียงหนักแน่น "ผมจะจัดการเรื่องนี้เอง"

คำพูดของภาคินัยทำให้ปลายฝันรู้สึกโล่งใจอย่างบอกไม่ถูก เธอรู้สึกว่ามีเขาคอยปกป้องอยู่ข้างๆ และความรู้สึกนั้นก็ทำให้เธอรู้สึกปลอดภัยและอบอุ่นใจอย่างประหลาด

ในขณะที่ความใกล้ชิดและความห่วงใยระหว่างปลายฝันและภาคินัยกำลังก่อตัวขึ้นอย่างชัดเจน ความสัมพันธ์ที่ซับซ้อนระหว่างเขากับทิชาก็ยิ่งตึงเครียดมากขึ้น และปลายฝันก็ยังคงไม่รู้เลยว่าการตัดสินใจของภาคินัยที่จะปกป้องเธอในวันนี้ กำลังจะนำพาพวกเขาเข้าสู่ความขัดแย้งที่รุนแรงกว่าเดิม และความจริงบางอย่างที่เธอไม่เคยรู้ก็จะถูกเปิดเผยในไม่ช้า