ตอนที่ 10 เพื่อนสนิทกับคำแนะนำ

ตอนที่ 10 เพื่อนสนิทกับคำแนะนำ

สายลมเย็นยามค่ำคืนพัดโชยมาปะทะผิวกาย ทำให้ปลายฝันรู้สึกหนาวสั่นเล็กน้อย เธอเดินออกจากบริษัท "ภาคินัย กรุ๊ป" ด้วยความรู้สึกที่หลากหลาย ความสุขที่ได้ทำงานร่วมกับภาคินัย ความสบายใจที่เขาเข้าใจและปกป้องเธอ และความกังวลใจเกี่ยวกับสถานการณ์ที่ซับซ้อนระหว่างเขากับทิชา เธอเดินมาถึงป้ายรถเมล์ และเห็นน้ำหวานกำลังยืนรออยู่แล้ว

"แก!" น้ำหวานเอ่ยทักทายเมื่อเห็นเพื่อนรัก "วันนี้เลิกงานดึกอีกแล้วนะ"

ปลายฝันยิ้มเจื่อนๆ "งานมันเยอะน่ะแก"

ทั้งสองขึ้นรถเมล์สายประจำ และหาที่นั่งริมหน้าต่างที่ว่างอยู่ ปลายฝันเอนหลังพิงเบาะรถ ปล่อยให้ความเหนื่อยล้าเข้าครอบงำ น้ำหวานหันมามองเพื่อนด้วยสายตาที่เต็มไปด้วยความห่วงใย

"ช่วงนี้แกดูเหม่อๆ นะ มีอะไรหรือเปล่า" น้ำหวานถามขึ้นด้วยน้ำเสียงอ่อนโยน

ปลายฝันเงียบไปครู่หนึ่ง เธอไม่รู้ว่าจะเล่าเรื่องราวทั้งหมดให้น้ำหวานฟังดีหรือไม่ เพราะเรื่องราวระหว่างเธอกับภาคินัยมันซับซ้อนเกินกว่าที่เธอจะอธิบายได้ทั้งหมด

"ก็ไม่มีอะไรหรอกแก แค่เหนื่อยๆ น่ะ" ปลายฝันตอบปัดๆ

น้ำหวานถอนหายใจเล็กน้อย เธอรู้ดีว่าเพื่อนของเธอมักจะเก็บความรู้สึกเก่ง และไม่ชอบพูดเรื่องที่ทำให้ตัวเองไม่สบายใจ แต่ในฐานะเพื่อนสนิทที่รู้จักกันมานาน น้ำหวานก็สัมผัสได้ถึงความรู้สึกบางอย่างที่เปลี่ยนแปลงไปในตัวปลายฝัน

"แกมีความสุขที่ได้ทำงานที่นี่ใช่ไหม" น้ำหวานถามขึ้น

ปลายฝันพยักหน้า "อืม...มีความสุขมากเลยแก"

"แล้วความสุขนั้นมาจากอะไร" น้ำหวานถามต่อด้วยน้ำเสียงที่เจาะจงขึ้น "มาจากงาน หรือมาจากคนในที่ทำงาน"

คำถามของน้ำหวานทำให้ปลายฝันสะดุ้งเล็กน้อย เธอเงยหน้าขึ้นสบตาเพื่อน ดวงตาของน้ำหวานฉายแววรู้ทัน ทำให้ปลายฝันรู้สึกเขินอายเล็กน้อย

"แกหมายถึงอะไร" ปลายฝันแกล้งถามกลับ

น้ำหวานยิ้มบางๆ "แกอย่ามาทำเป็นไม่รู้เลยนะปายฝัน ฉันดูออก"

"ดูออกอะไร"

"ก็ดูออกว่าแกคิดอะไรกับท่านประธานภาคินัยน่ะสิ" น้ำหวานเอ่ยขึ้นอย่างตรงไปตรงมา

คำพูดของน้ำหวานเหมือนฟ้าผ่าลงกลางใจของปลายฝัน เธอรู้สึกร้อนผ่าวไปทั่วทั้งใบหน้า หัวใจเต้นแรงจนแทบจะทะลุออกมาจากอก เธอไม่คิดว่าน้ำหวานจะมองเห็นความรู้สึกที่เธอพยายามเก็บงำไว้ในใจได้อย่างชัดเจนขนาดนี้

"บ้า! แกพูดอะไรน่ะ" ปลายฝันปฏิเสธเสียงหลง "ฉันจะไปคิดอะไรกับท่านประธานได้ยังไง"

"อย่ามาโกหกฉันเลยปายฝัน" น้ำหวานเอ่ยด้วยน้ำเสียงที่จริงจังขึ้น "ฉันเห็นนะว่าแกแอบมองท่านประธานบ่อยแค่ไหนเวลาเขาเดินผ่านแผนก แล้วเวลาแกพูดถึงเขาทีไร ดวงตาของแกเป็นประกายทุกที"

ปลายฝันเงียบไป เธอไม่สามารถปฏิเสธคำพูดของน้ำหวานได้เลย เพราะทุกสิ่งที่น้ำหวานพูดมานั้นเป็นความจริงทั้งหมด

"ฉันรู้ว่าแกอาจจะรู้สึกดีกับเขาน่ะ" น้ำหวานเอ่ยต่อด้วยน้ำเสียงที่อ่อนโยนลง "แต่แกต้องคิดให้ดีๆ นะปายฝัน"

"คิดอะไร"

"คิดถึงความเหมาะสมไงแก" น้ำหวานถอนหายใจ "ท่านประธานภาคินัยเป็นถึงผู้บริหารระดับสูงของบริษัทใหญ่โต เขามีคู่หมั้นอยู่แล้ว แถมคู่หมั้นของเขาก็เป็นถึงลูกสาวมหาเศรษฐีที่เหมาะสมกันทุกอย่าง ส่วนแก...แกเป็นแค่นักศึกษาฝึกงานนะปายฝัน"

คำพูดของน้ำหวานเหมือนน้ำเย็นที่สาดเข้าใส่ใบหน้าของปลายฝัน ทำให้เธอรู้สึกเย็นชาไปทั่วทั้งร่าง เธอรู้ดีว่าสิ่งที่น้ำหวานพูดมานั้นเป็นความจริงทุกอย่าง ความแตกต่างระหว่างเธอกับภาคินัยมันมากมายเกินกว่าที่เธอจะก้าวข้ามไปได้

"ฉัน...ฉันไม่ได้คิดอะไรกับเขาจริงๆ นะแก" ปลายฝันพยายามแก้ตัว แต่เสียงของเธอกลับแผ่วเบาและไม่มั่นคง

"แกอาจจะไม่ได้คิด แต่ความรู้สึกมันห้ามกันไม่ได้หรอกนะปายฝัน" น้ำหวานเอ่ยขึ้น "ฉันเป็นห่วงแกนะ แกอย่าไปหลงรักผู้ชายที่เป็นของคนอื่นเลย มันจะทำให้แกเจ็บปวดเปล่าๆ"

ปลายฝันเงียบไป เธอไม่รู้จะพูดอะไรต่อ เธอรู้สึกเจ็บปวดกับคำพูดของน้ำหวาน แต่ก็รู้ดีว่าน้ำหวานพูดเพราะเป็นห่วงเธอจริงๆ

"ฉันรู้ว่าแกเป็นคนดีนะปายฝัน" น้ำหวานเอ่ยต่อ "แกมีความจริงใจและจิตใจดี แต่โลกของผู้ใหญ่ที่เต็มไปด้วยผลประโยชน์และธุรกิจมันซับซ้อนกว่าที่แกคิดนะ"

ปลายฝันน้ำตาคลอ เธอพยายามกลั้นน้ำตาไว้ไม่ให้ไหลออกมา แต่ความรู้สึกเจ็บปวดและสับสนมันเอ่อล้นอยู่ในใจ

"ฉันรู้ว่าแกอาจจะมองว่าเขาใจดีกับแก แต่แกต้องดูด้วยนะว่าเขากับคู่หมั้นเขามีความสัมพันธ์กันยังไง" น้ำหวานเตือนสติเพื่อน "ทิชาก็ไม่ใช่คนอ่อนแออย่างที่แกคิดนะ แกก็เห็นแล้วว่าเธอกล้าที่จะมาหาแกถึงที่ทำงาน"

คำพูดของน้ำหวานทำให้ปลายฝันนึกถึงเหตุการณ์ที่ทิชาเข้ามาสร้างแรงกดดันในที่ทำงาน และสายตาที่เต็มไปด้วยความไม่พอใจของทิชาที่เธอเคยได้รับ

"แกต้องระวังตัวนะปายฝัน" น้ำหวานเอ่ยด้วยน้ำเสียงที่จริงจัง "ฉันไม่อยากให้แกต้องเจ็บปวด"

ปลายฝันพยักหน้าช้าๆ "ฉันเข้าใจแล้วแก ขอบใจนะที่เป็นห่วง"

ตลอดเส้นทางกลับบ้าน ปลายฝันนั่งเงียบ เธอครุ่นคิดถึงคำพูดของน้ำหวานซ้ำไปซ้ำมา เธอรู้ดีว่าน้ำหวานพูดถูกทุกอย่าง ความแตกต่างระหว่างเธอกับภาคินัยมันมากมายเกินกว่าที่เธอจะฝันถึงได้ และความรู้สึกที่เธอมีต่อเขาก็เป็นเพียงความรู้สึกที่ผิดที่ผิดเวลาเท่านั้น

เมื่อมาถึงบ้าน ปลายฝันก็ยังคงจมอยู่กับความคิดเหล่านั้น เธอทบทวนเรื่องราวทั้งหมดที่เกิดขึ้นระหว่างเธอกับภาคินัย ตั้งแต่ครั้งแรกที่เจอเขาที่ร้านกาแฟ การที่เขาชวนเธอไปดูงานนอกสถานที่ การที่เขาแอบช่วยเหลือเธอในเรื่องเล็กๆ น้อยๆ และคำชมที่เขาให้กับเธอ

เธอรู้ดีว่าความรู้สึกที่เธอมีต่อภาคินัยมันเริ่มก่อตัวขึ้นอย่างช้าๆ โดยที่เธอไม่ทันจะรู้ตัว และตอนนี้มันก็เริ่มเติบโตขึ้นเรื่อยๆ จนยากที่จะควบคุมได้

คืนนั้น ปลายฝันนอนไม่หลับ เธอครุ่นคิดถึงอนาคตของเธอ และความรู้สึกที่เธอมีต่อภาคินัย เธอควรจะทำอย่างไรต่อไป เธอควรจะหยุดความรู้สึกนี้ไว้แค่นี้ หรือควรจะปล่อยให้มันดำเนินต่อไป

ในขณะเดียวกัน ที่คฤหาสน์ตระกูลภาคินัย ภาคินัยก็กำลังนั่งอยู่ที่ห้องทำงานของเขา ใบหน้าคมคายของเขาฉายแววกังวลเล็กน้อย เขาเพิ่งได้รับโทรศัพท์จากธาม เพื่อนสนิทของเขา ที่โทรมาบอกเรื่องราวทั้งหมดที่เกิดขึ้นระหว่างทิชากับปลายฝัน

ภาคินัยถอนหายใจออกมาอย่างช้าๆ เขารู้ดีว่าทิชาเป็นคนขี้หึงและไม่ยอมใคร แต่เขาไม่คิดว่าเธอจะกล้ามาสร้างปัญหาให้กับปลายฝันถึงที่ทำงาน

"ให้มันได้อย่างนี้สิทิชา!" ภาคินัยพึมพำกับตัวเองอย่างหัวเสีย "ฉันเตือนเธอหลายครั้งแล้วนะว่าอย่ามายุ่งกับปลายฝัน"

ภาคินัยรู้สึกโกรธทิชามากที่มากลั่นแกล้งปลายฝัน เขาไม่ชอบให้ใครมารังแกคนอ่อนแอ และเขาก็ไม่ชอบให้ใครมาสร้างปัญหาให้กับคนที่เขาสนใจ

ภาคินัยหยิบโทรศัพท์ขึ้นมา และกดเบอร์โทรศัพท์ของทิชาด้วยความโกรธ

"ทิชา! คุณทำอะไรกับคุณปลายฝันที่บริษัท!" ภาคินัยเอ่ยขึ้นด้วยน้ำเสียงที่เย็นชาและดุดันทันทีที่ทิชารับสาย

ทิชาเงียบไปเล็กน้อย เธอคงตกใจที่ภาคินัยรู้เรื่องนี้

"ภีมคะ ทิชาแค่ไปดูงานที่บริษัทเฉยๆ ค่ะ" ทิชาพยายามแก้ตัว

"อย่ามาโกหกผมเลยทิชา! ผมรู้เรื่องทั้งหมดแล้ว!" ภาคินัยเอ่ยขึ้นด้วยน้ำเสียงที่เกรี้ยวกราดขึ้น "ผมบอกคุณแล้วใช่ไหมว่าอย่ามายุ่งกับคุณปลายฝัน"

"แต่ภีมคะ ทิชาแค่เตือนเด็กฝึกงานคนนั้นให้รู้ว่าอะไรควรไม่ควรเท่านั้นเองค่ะ" ทิชาพยายามหาเหตุผลมาอ้าง

"เตือนอะไร! คุณกำลังกลั่นแกล้งเธออยู่ต่างหาก!" ภาคินัยเอ่ยขึ้นด้วยน้ำเสียงที่เต็มไปด้วยความไม่พอใจ "ผมขอเตือนคุณนะทิชา ถ้าคุณยังไม่หยุด ผมจะยกเลิกการแต่งงาน!"

คำพูดของภาคินัยทำให้ทิชาเงียบไป เธอไม่คิดว่าภาคินัยจะกล้าพูดแบบนี้กับเธอ

"ภีมคะ! คุณพูดอะไรน่ะ" ทิชาเอ่ยขึ้นด้วยน้ำเสียงที่สั่นเครือ "คุณจะทำแบบนี้กับทิชาไม่ได้นะ"

"ทำไมจะไม่ได้! ถ้าคุณยังไม่หยุดการกระทำแบบนี้ ผมจะทำจริงๆ นะทิชา!" ภาคินัยเอ่ยขึ้นด้วยน้ำเสียงที่เด็ดขาด "ผมจะไม่ยอมให้ใครมารังแกคนที่ผมสนใจเด็ดขาด!"

ภาคินัยวางสายไปอย่างไม่ใยดี ปล่อยให้ทิชายืนอยู่กับความรู้สึกตกใจและเสียใจ เธอไม่คิดว่าภาคินัยจะโกรธเธอมากขนาดนี้ และไม่คิดว่าเขาจะปกป้องปลายฝันมากถึงขนาดนี้

ทิชารู้สึกโกรธปลายฝันมากยิ่งขึ้น เธอรู้สึกว่าปลายฝันกำลังแย่งภาคินัยไปจากเธอ และเธอจะไม่ยอมให้เรื่องนี้เกิดขึ้นเด็ดขาด

"ยัยเด็กฝึกงานนั่น! มันจะต้องชดใช้!" ทิชาพึมพำกับตัวเองอย่างเคียดแค้น

ในขณะที่ปลายฝันกำลังเผชิญหน้ากับความรู้สึกที่ซับซ้อนในใจ และแรงกดดันจากคำแนะนำของเพื่อนสนิท ภาคินัยก็กำลังปกป้องเธออย่างเงียบๆ โดยที่เธอไม่รู้ตัว และการกระทำของเขาก็ยิ่งทำให้ความสัมพันธ์ระหว่างเขากับทิชาตึงเครียดมากขึ้นเรื่อยๆ เรื่องราวทั้งหมดกำลังจะนำพาพวกเขาเข้าสู่ความขัดแย้งที่รุนแรงกว่าเดิม และความจริงบางอย่างที่ถูกปกปิดไว้ก็จะถูกเปิดเผยในไม่ช้า