ตอนที่ 10 รถแต่งงานสองคันที่แล่นสวนทาง

เมื่อคืนท้องฟ้าที่เต็มไปด้วยดวงดาวสวยแค่ไหน แสงแดดในวันนี้ก็สดใสมากแค่นั้น เจียงหร่านถูกแสงแดดปลุกให้ตื่นจากการหลับใหล เมื่อลืมตาขึ้นก็มองเห็นใบหน้าเปื้อนยิ้มของคุณยายภายใต้แสงแดด “นังหนูหร่านนี่ใจเย็นจริงๆ วันนี้จะแต่งงานอยู่แล้ว ยังหลับปุ๋ยขนาดนี้อีก”

เจียงหร่านซุกหน้าลงบนฝ่ามือของคุณยาย เอ่ยเสียงเกียจคร้านว่า “คุณยายคะ หนูง่วงอ่ะ”

“ตื่นได้แล้ว รถแต่งงานมารอรับแล้วนะ!”

เจียงหร่านเงยหน้าขึ้นมา มองตามการชี้ของคุณยายไปทางนอกหน้าต่าง พบว่ามีรถหรูสีดำจอดเรียงกันเป็นแถวจนเต็มสถานพยาบาล

เพื่อนในเน็ตคนนั้นมารับเธอไปแต่งงานจริงๆ เหรอ?

เธอลุกขึ้นเดินออกจากห้อง ก็พบกับผู้ชายคนหนึ่งที่มีอ่อร่าเปล่งประกายเจิดจ้า สูทสีเข้มถูกตัดเย็บอย่างประณีตมีขนาดพอดีตัว กระดุมแขนเสื้อสั่งทำพิเศษสะท้อนกับแสงแดดราวกับฝังอัญมณีเอาไว้

ตั้งแต่หัวจรดเท้า เต็มไปด้วยความสูงส่งและโดดเด่น

“ยังไม่รีบไปอีก?” เสียงคุณยายดังมาจากด้านหลัง ผู้ชายที่ยืนหันหลังให้เจียงหร่านอยู่จึงค่อยๆ หันกลับมา

สายตาของเจียงหร่านตกกระทบใบหน้าของชายหนุ่ม หัวใจของเธอกระตุกวูบ “เป็นคุณเองเหรอ?”

เวลา 9:59 นาฬิกา บนถนนสายหลักปักกิ่ง เส้นทางขนาดใหญ่ที่มุ่งหน้าไปยังทิศตะวันอกและตะวันออก มีขบวนรถแต่งงานสองกลุ่มแล่นบนถนนอย่างแน่นขนัด

กลุ่มแรกเป็นขบวนรถของเฮ่อเฉินโจว อีกกลุ่มเป็นขบวนรถของกู้เฉิงเหยียน ชายหนุ่มทั้งสองต่างก็เป็นคนที่ฐานะสูงส่งมากที่สุด คนหนึ่งมีอำนาจมากที่สุด ส่วนอีกคนร่ำรวยที่สุด พวกเขาแต่งงานในวันเดียวกัน ทำให้สื่อมวลชนทั้งหลายต่างตั้งตารอทำข่าว พวกเขาหามุมดีๆ ตั้งกล้องเพื่อถ่ายทอดสดผ่านอินเตอร์เน็ตให้ประชาชนได้รับชมกัน

ขบวนรถแต่งงานของทั้งสองฝ่ายยิ่งใหญ่อลังการมาก ทอดตามองออกไปจะเห็นขบวนรถแต่งงานเหมือนเทพมังกรเห็นหัวไม่เห็นหาง ลองนับดูด้วยตาน่าจะไม่ต่ำกว่าร้อยคัน แต่ละคันตกแต่งด้วยผ้าแดงผูกเป็นช่อ บรรยากาศมงคลจนพระอาทิตย์ยังเหมือนมีผ้าคลุมสีแดงบางๆ

ในตอนแรกขบวนรถทั้งสองฝ่ายก็เคลื่อนที่ไปตามทางของตัวเอง ก่อนจะค่อยๆ ขับเข้ามาใกล้กันมากขึ้นเรื่อยๆ จนในที่สุดขบวนรถทั้งสองฝั่งก็ขับมาเจอกันตรงกลางจัตุรัสบนถนนสายหลัก

เมื่อรถทั้งสองขับสวนกัน เจ้าสาวต้องแลกช่อดอกไม้ในมือ เพื่อแสดงออกว่าอวยพรให้กันและกัน

เฮ่อเฉินโจวประกาศแต่งงานแบบสายฟ้าแลบ จึงไม่มีใครรู้ว่าเจ้าสาวของเขาคือใคร ดังนั้นในช่วงเวลานี้ สายตาของคนทั้งหมดรวมถึงบรรดาตากล้องจึงพากันจับจ้องไปยังรถของเฮ่อเฉินโจวและเจ้าสาว พวกเขาคิดจะถ่ายหน้าของเจ้าสาวสักหน่อย

มีเพียงคนเดียวเท่านั้น ที่ไม่รู้สึกตื่นเต้นกับเรื่องนี้ ซึ่งก็คือกู้เฉิงเหยียน

เมื่อคืนนี้หลังวางสายจากเจียงหร่านแล้ว ไม่ว่ายังไงเขาก็ข่มตาหลับไม่ลง ตอนนี้เขารู้สึกเหมือนร่างกายกำลังลอยเคว้งอย่างไร้จุดหมาย รู้สึกจิตใจไม่อยู่กับเนื้อกับตัว

เขาไม่อยากรู้หรอกว่าเฮ่อเฉินโจวแต่งงานกับใคร เขาอยากรู้แค่ว่าเจียงหร่านมาถึงงานแต่งหรือยัง?

ตอนไปรับตัวเจ้าสาว เขาไม่เห็นเจียงหร่านอยู่ในสถานที่จัดงานแต่ง คนที่เอาจริงเอาจังกับงานอย่างเธอไม่น่าจะมาสายได้ แต่ทำไมเธอถึงยังไม่มาสักทีล่ะ

เขาลองโทรไปหาเธอแล้วแต่ปลายสายติดต่อไม่ได้ เขาส่งคนไปตามหาเธอ แต่คนที่ไปตามหาเธอกลับบอกว่าในสถานพยาบาลไม่มีใครอยู่แล้ว

คราวนี้เขาเริ่มดูรายงานข่าวท้องถิ่น แต่ก็ไม่เห็นจะมีรายงานข่าวอุบัติเหตุเกิดขึ้นเลยสักอย่าง

ท่ามกลางความคาดหวังของคนมากมาย กระจกรถแต่งงานของเฮ่อเฉินโจวค่อยๆ เลื่อนลง ใบหน้าที่ถูกผ้าคลุมสีขาวปกปิดโผล่ออกมาให้เห็น แม้ผ้าคลุมสีขาวจะบดบังแต่ยังพอจะเห็นหน้าตาอยู่บ้าง นักข่าวพากันยกกล้องที่มีเลนส์ซูมยาวขึ้นมากดชัตเตอร์รัวๆ

ฉินเจิงอยู่ใกล้อีกฝ่ายมากที่สุด ไม่ต้องอาศัยเลนส์ซูมของกล้อง เธอก็มองเห็นใบหน้าใต้ผ้าคลุมสีขาวได้ชัด

ใบหน้านั้นคุ้นมาก มากเสียจนทำให้เธอหวั่นใจและตกตะลึงอย่างมาก

เจียงหร่าน?

เธอตาฝาดไปงั้นเหรอ?

ทำไมเธอถึงเห็นเจียงหร่านนั่งอยู่ในรถแต่งงานของเฮ่อเฉินโจว แล้วยังสวมชุดแต่งงานอีก

เจียงหร่านยื่นช่อดอกไม้ในมือมาให้ ฉินเจิงก็ยื่นมือออกไปโดยอัตโนมัติ ปากของเธอสั่นระริกคล้ายกำลังพึมพำชื่อของเจียงหร่าน และเหมือนกำลังอยากจะถามอะไรบางอย่าง

“ขอให้มีความสุขนะ!” เจียงหร่านเป็นฝ่ายเอ่ยปากขณะที่เธอยังตะลึงงัน เธอยัดช่อดอกไม้ใส่มือฉินเจิงพร้อมกล่าวอวยพร

ไม่ว่าที่ผ่านมาพวกเธอจะขัดแย้งอะไรกัน แต่วันนี้ทุกอย่างมันผ่านไปแล้ว

กู้เฉิงเหยียนเป็นอดีตแล้ว ฉินเจิงก็เป็นอดีตแล้ว ความสัมพันธ์อันยุ่งเหยิงทั้งรักใคร่เกลียดชังพวกนั้นล้วนเป็นอดีตหมดแล้ว

ขอให้มีความสุขนะ?!

เจียงหร่าน?!

ทำไมเขาถึงได้ยินเสียงของเจียงหร่านล่ะ?

กู้เฉิงเหยียนที่กำลังก้มหน้าถึงกับชะงักไปเล็กน้อย ก่อนจะเงยหน้าขึ้นมาแล้วหันไปมอง