บทที่ 11 รอคุณถือช่อดอกเยอบีร่ามาสู่ขอ

กระจกรถเลื่อนกลับขึ้นไปอีกครั้ง กู้เฉิงเหยียนจึงเป็นเพียงผ้าคลุมหน้าสีขาว.....

“เมื่อกี๊นี้คุยกับใครเหรอ?” กู้เฉิงเหยียนหันไปถามฉินเจิงที่นั่งอึ้งอยู่ข้างๆ

เธอได้สติกลับมา หันมองกู้เฉิงเหยียนด้วยท่าทางเก็รงๆ ก่อนจะก้มมือช่อดอกไม้ในมือ ”เจียงหร่าน” สองคำนี้ติดอยู่ที่ริมฝีปากของเธอ โดยที่ไม่กล้าเอ่ยตอบอีกฝ่าย

เธอกลัวว่าหากกู้เฉิงเหยียนรู้ขึ้นมา เขาคงจะเปิดประตูรถแล้วกระโจนออกไปข้างนอกเพื่อไล่ตามไปชิงเจ้าสาวจากรถคันนั้น

ฉินเจิงดูออกว่ากู้เฉิงเหยียนรักเจียงหร่าน เธอไม่รู้ว่าทำไมกู้เฉิงเหยียนถึงได้แต่งงานกับเธอ คงจะเป็นเพราะตระกูลของเธอล่ะมั้ง เพราะว่าแต่งงานกับเธอก็เท่ากับได้รับการสนับสนุนจากตระกูลฉิน อนาคตของเขาย่อมเจริญก้าวหน้ายิ่งกว่าเดิม

“อาเหยียนคะ คุณว่าช่อดอกไม้ที่เจ้าสาวคนนั้นให้ฉันมา สวยไหมคะ?” ฉินเจิงไม่ยอมตอบและถามกลับ

สายตาของกู้เฉิงเหยียนยังจดจ้องที่รถแต่งงานฝั่งตรงข้าม แต่เพราะกระจกรถปิดสนิทแล้ว เขาจึงมองอะไรข้างในรถไม่เห็น แต่ไม่รู้ทำไมถึงไม่อยากละสายตาจากรถคันนั้นเลย

เจียงหร่านยกช่อดอกไม้ขึ้นมาอยู่ระดับสายตาของเขา เขาหลุบตาลงมองช่อดอกไม้แล้วชะงักไป เสียงของเจียงหร่านที่เคยบอกกับเขาหน้าหินสามภพดังก้องในหู “กู้เฉิงเหยียน วันนี้พวกเราให้คำมั่นสัญญาต่อกันแล้ว ฉันจะรอคุณถือช่อดอกเยอบีร่ามาขอฉันแต่งงานทุกชาติทุกภพเลย”

ตอนนั้นเขาถามเธอว่าคนอื่นมักจะเลือกพวกดอกกุหลาบอะไรแบบนั้น ทำไมเธอถึงอยากได้ดอกเยอบีร่าล่ะ เธอบอกว่าชื่อของดอกเยอบีร่าฟังแล้วนึกถึงสามีภรรยาที่รักใคร่กัน

เขาจำได้แม่น แล้วยังตั้งใจไปหารูปดอกเยอบีร่ามาเก็บเอาไว้ด้วย ไม่กี่วันก่อนเพิ่งจะสั่งให้คนไปสั่งดอกเยอบีร่ามา

“ใครเป็นคนให้ดอกไม้เธอมา? เจ้าสาวฝั่งตรงข้ามเหรอ?” กู้เฉิงเหยียนตื่นตระหนกอย่างเห็นได้ชัด

ฉินเจิงเห็นแบบนั้นก็รู้สึกกังวล เธอมองกู้เฉิงเหยียนอยู่ตลอดเวลา ดูจากสีหน้าของเขาก็พอจะรู้แล้วว่าช่อดอกไม้ที่อยู่ในมือของเธอจะต้องมีความหมายบางอย่างแฝงอยู่แน่

เธอพยายามกลืนน้ำลายเพื่อกลบเกลื่อนความกังวลและความไม่สบายใจ ก่อนตอบออกไปว่า “...ใช่ค่ะ”

หลังพูดจบแล้วเธอก็รีบเอ่ยเสริมทันทีว่า “ฉันไม่เคยเห็นดอกไม้ชนิดนี้มาก่อนเลยค่ะ มันคงไม่ได้มีความหมายไม่ดีใช่ไหมคะ?”

ประโยคนี้เธอถามออกไปส่งเดช แต่หลังจากพูดออกไปแล้วฉินเจิงกลับรู้สึกว่ามันน่าจะเป็นแบบนั้นจริงๆ

เจียงหร่านจะต้องรู้แน่ว่าขบวนรถแต่งงานของพวกเขาจะสวนทางกัน ถึงได้เลือกดอกไม้ชนิดนี้มา บางทีอาจจะเตรียมดอกไม้อัปมงคลมาเตรียมแลกเปลี่ยนเพื่อสาปแช่งตนเองก็ได้

“คุณนายกู้ครับ มันคือดอกเยอบีร่า ในภาษาดอกไม้หมายถึงการรักและเคารพซึ่งกันและกัน ผู้หญิงที่เลือกช่อดอกไม้ชนิดนี้จะต้องรักสามีของตัวเองมากแน่ๆ เพราะว่าดอกไม้นี้มีชื่อว่าเยอบีร่า สื่อความหมายถึงภรรยาและสามีที่รักใคร่กลมเกลียม ช่วยเหลือเกื้อกูลกัน” คนขับรถเป็นคนที่รู้จักดอกไม้เป็นอย่างดี

ฉินเจิงร้องอ๋อเบาๆ ก่อนจะมองช่อดอกไม้ในมือของตัวเอง

“คุณนายเฮ่อเลือกดอกไม้ชนิดนี้มา แปลว่าเธอจะต้องรักคุณเฮ่อมาก” คนขับรถพูดเสริมอีกหนึ่งประโยค

คุณนายเฮ่อ?!

คนอย่างเฮ่อเฉินโจวจะแต่งงานกับเจียงหร่านได้ยังไง?

เมื่อกี๊เธอจะต้องตาฝาดไปแน่ๆ เลย เธอต้องตาฝาดแน่ ก็เลยมองผิดไป

“อาเหยียนคะ ตอนนี้คุณนายเฮ่อมอบดอกไม้ช่อนี้ให้ฉันแล้ว ดังนั้นภาษาดอกไม้ของมันจึงเป็นความในใจที่ฉันมีต่อคุณค่ะ” ฉินเจิงแอบหัวเสียที่ตอนเลือกดอกไม้เธอไม่ได้คิดถึงความหมายของมันมากนัก แค่สั่งให้คนเตรียมช่อดอกไม้สวยๆ เอาไว้ก็พอ ตอนนี้เธอจึงรีบทำคะแนนทันที

กู้เฉิงเหยียนจ้องดอกไม้ในมือเธอ “เมื่อกี๊นี้เธอได้คุยกับเจ้าสาวคนนั้นหรือเปล่า? เธอมองเห็นหน้าของอีกฝ่ายไหม?”

ฉินเจิงใจสั่นหวิว เขาถามแบบนี้จะต้องแอบสงสัยเรื่องอะไรอยู่แน่ๆ “...ไม่เห็นค่ะ...เธอสวมผ้าคลุมหน้าเจ้าสาว ฉันเลยมองไม่เห็น...”

“เจ้าสาวสวยมากเลยครับ” คนขับรถพูดแทรกอีกครั้ง

กู้เฉิงเหยียนหันมองคนขับรถ เขาอยากจะถามอะไรบางอย่าง แต่สุดท้ายก็เลือกจะกลืนคำพูดลงไป

เขากำลังสังสัยอะไรอยู่กัน สังสัยว่าเจ้าสาวในรถคันนั้นคือเจียงหร่านเหรอ?

มันจะเป็นไปได้ยังไง?

เจียงหร่านอยู่กับเขามานานหลายปีขนาดนี้ เพศตรงข้ามที่ใกล้ชิดกับเธอ ผู้ชายทุกคนที่เธอรู้จัก เขาเองก็รู้จักทั้งหมด

เธอกับเฮ่อเฉินโจวไม่มีอะไรเกี่ยวข้องกันเลย อีกอย่างต่อให้มีอะไรเกี่ยวข้องกันจริง คนตระกูลสูงส่งอย่างเฮ่อเฉินโจวก็คงไม่แต่งงานกับผู้หญิงส่งเดชหรอก

เสียงอวยพร ‘ขอให้มีความสุขนะ’ เมื่อกี๊นี้ เขาคงจะหูเพี้ยนไปเองเพราะเมื่อคืนเจียงหร่านพูดให้เขาฟังมาก่อนแน่ๆ

รถเคลื่อนตัวออกไปข้างหน้า ก่อนจะจอดลงที่สถานที่จัดงานแต่ง กู้เฉิงเหยียนยังไม่ทันจะได้ลงจากรถก็สอดส่องหาเงาของเจียงหร่านผ่านทางกระจกแล้ว แต่ท่ามกลางผู้คนที่มาแสดงความยินดี ไม่มีเงาของเธออยู่เลย

“เจียงหร่านล่ะ?” หลังลงจากรถ เขาก็เอ่ยถามเลขาที่ยืนอยู่ตรงนั้นทันที