ตอนที่ 3 ใครบอกว่าเธอโดนถีบหัวส่ง

“ประธานกู้โทรเรียกหมอมาดีกว่าค่ะ!” เจียงหร่านปฏิเสธเขา

นี่เป็นครั้งแรก ที่เขาได้ยินคำปฏิเสธจากเธอ

กู้เฉิงเหยียนขมวดคิ้วจนหน้านิ่ว เขาคว้าข้อมือของเธอโดยไม่พูดไม่จาอะไร บังคับดึงตัวเธอให้เดินตามเข้าไปในวิลล่าของเขา เมื่อเข้าไปด้านในแล้วก็ใช้เท้าถีบปิดประตูเสียงดัง

“เจียงหร่าน อย่าคิดว่าฉันดูไม่ออกนะว่าเธอกำลังงอนฉันอยู่” กู้เฉิงเหยียนมองเธอด้วยดวงตาเย็นชา

ที่แท้เขาก็รู้ตัวสินะ

แต่ถึงอย่างนั้นเขาก็ยังทำให้เธอเจ็บช้ำ

ในทรวงอกของเจียงหร่านฝาดเฝื่อนเหมือนมะนาวที่ถูกบีบจนเละ ความขมปร่าแผ่ซ่านไปอย่างช้าๆ จนไปถึงปลายจมูก “กู้เฉิงเหยียน นายนอนกับฉันมาเจ็ดปี ตอนนี้คุณถีบหัวส่งฉันโดยไม่บอกกันสักคำ ฉันไม่มีสิทธิ์น้อยใจเลยเหรอ?”

ถ้าเขาจะไปคบกับฉินเจิง ก็ควรจะบอกกล่าวกับเธอสักคำสิ ต่อให้เธอเป็นแค่ชู้รักของเขา ตอนที่เขาอยากแต่งงานกับผู้หญิงคนอื่นและไม่ต้องการเธอแล้ว ก็ควรจะบอกเลิกเธอสักคำสิ

แต่กู้เฉิงเหยียนไม่ทำอะไรเลย เขาแสดงความรักกับฉินเจิงต่อหน้าเธอ ราวกับว่าเจียงหร่านเป็นแค่ผู้ช่วยธรรมดาคนหนึ่งเท่านั้น

“ใครบอกว่าฉันถีบหัวส่งเธอล่ะ?” กู้เฉิงเหยียนรู้สึกไม่สบายตัวอย่างมาก เขากระชากคอเสื้ออย่างแรงจนกระดุมเสื้อเชิ้ตหล่นกระแทกพื้น บริเวณคอเสื้อแหวกออกกว้างจนมองเห็นผื่นแดงจากอาการแพ้ที่ลามไปทั่วหน้าอกของเขา

หลายปีมานี้ เจียงหร่านเคยเห็นอาการแพ้ของเขามาหลายครั้งแล้ว รู้ดีว่าตอนนี้เขากำลังทรมานแค่ไหน

ถึงเสียงในใจจะร้องเตือนว่าไม่ควรจะสนใจใยดีเขา เขาจะเป็นตายร้ายดียังไงก็ไม่เกี่ยวกับเธอ แต่สุดท้ายก็ยังทนเห็นเขาทรมานไม่ได้จนต้องไปหยิบยาออกมา

มือที่ถือยาของเธอถูกมือใหญ่ร้อนผ่าวของกู้เฉิงเหยียนคว้าเอาไว้ “เจียงหร่าน ฉันไม่เคยพูดเลยนะว่าไม่ต้องการเธอแล้ว เธอเองก็เคยพูดว่าจะไม่มีวันไปจากฉัน เธออย่าลืมคำสัญญาของพวกเราสิ”

เขายังจำเรื่องพวกนี้ได้ด้วยเหรอ เธอคิดว่าเขาลืมไปหมดแล้วซะอีก

ตอนนั้นที่เธอพาเขากลับมาที่บ้าน ก็เพราะเธอหลงใหลในความหล่อเหลาของเขา สิ่งที่พวกเขาทั้งสองคนทำร่วมกันในห้องเช่าของเธอ นอกจากการกินข้าวก็คือการนอนและการร่วมรักกัน จนกระทั่งวันหนึ่งที่พวกเขาทั้งสองคนไม่เหลือเงินแม้แต่บาทเดียว

กู้เฉิงเหยียนออกไปวิ่งรับงานเป็นมาสคอต ตอนนั้นอากาศร้อนอบอ้าวมากแต่เขาต้องสวมชุดแพนด้าตัวใหญ่ คอยยืนเรียกลูกค้าที่เป็นเด็กน้อยตามถนนหนทาง เงินที่หามาได้เขาเอามาซื้อของกินของใช้ให้เธอ จนอยู่มาวันหนึ่งเขาเป็นลมแดดจากการทำงาน

เจียงหร่านถามเขาว่าทำไมถึงไม่รักตัวเองบ้าง เขาตอบกลับมาว่า “ฉันจะปล่อยให้ผู้หญิงของฉันลำบากได้ยังไง”

แค่ประโยคเดียวก็ขโมยหัวใจของเธอไปได้แล้ว จนเธอยอมติดตามอยู่ข้างกายเขามานานเจ็ดปี

เจียงหร่านยอมรับว่าตลอดเจ็ดปีที่ผ่านมา เขามอบความรักความเอาใจใส่ทั้งหมดให้เธอ ขนาดตอนที่เพื่อนสนิทสงสัยในความรักที่กู้เฉิงเหยียนมีต่อเธอ เธอยังออกตัวปฏิเสธแทนว่า “ชาตินี้นอกจากฉันแล้ว กู้เฉิงเหยียนไม่มีทางแต่งงานกับผู้หญิงคนอื่นหรอก”

แต่สุดท้ายความจริงกลับตบหน้าคนปากดีแบบเธออย่างจัง เพราะกู้เฉิงเหยียนแต่งงานกับผู้หญิงคนอื่นจริงๆ

“กู้เฉิงเหยียน คุณกำลังจะแต่งงานมีภรรยาอยู่แล้ว มาพูดจาอะไรแบบนี้กับฉันไม่คิดว่ามันกระดากปากบ้างเหรอ?” เจียงหร่านมองดวงตาของเขาที่สะท้อนกับแสงไฟ จนนัยน์ตาของเธอเป็นประกายระยิบระยับ

“เจียงหร่าน คนที่ฉันจะแต่งงานด้วยจริงๆ คือเธอต่างหาก” กู้เฉิงเหยียนใช้มืออีกข้างประคองใบหน้าของเธอ “ส่วนเรื่องที่ทำไมฉันถึงขอฉินเจิงแต่งงาน พอถึงวันแต่งงานเธอก็จะเข้าใจเอง”

“หร่านหร่าน เธอคือคนที่อยู่เคียงข้างฉันในช่วงที่ชีวิตมืดมนที่สุด ชาตินี้จะไม่มีใครมาแทนที่เธอได้” แววตาของกู้เฉิงเหยียนมืดมิดราวกับรัตติกาลที่ลึกเกินจะหยั่ง

“หร่านหร่าน เธอต้องจำไว้นะว่าระหว่างฉันกับฉินเจิงเป็นแค่ละครฉากหนึ่งเท่านั้น ไม่ว่าเมื่อไหร่ตอนไหนก็ต้องเชื่อใจว่าคนที่ฉันรักคือเธอ” กู้เฉิงเหยียนจูบบนหลังมือของเจียงหร่าน “เธอเชื่อใจฉันได้ไหม?”

เธอไม่เชื่อเขาหรอก

ถ้าเขาอยากแต่งงานกับเธอจริงๆ ด้วยคุณงามความดีตลอดเจ็ดปีที่ผ่านมานี้ เขาคงขอเธอแต่งงานตั้งนานแล้ว

“กู้เฉิงเหยียน...” คำพูดติดอยู่ที่ปากของเจียงหร่าน ยังไม่ทันได้เอื้อนเอ่ยออกไป โทรศัพท์ของกู้เฉิงเหยียนก็แผดเสียงขึ้นมาก่อน

โทรศัพท์ที่วางอยู่บนโซฟา เจียงหร่านเหลือบมองแวบเดียวก็เห็นแล้วว่าเบอร์ใครโทรเข้ามา เป็นเบอร์ของสถานพยาบาล

แย่แล้ว เธอลืมโทรศัพท์ไว้ในรถ สายเรียกเข้านี้จะต้องตั้งใจโทรมาหาเธอแน่ ต้องเกิดเรื่องอะไรขึ้นกับคุณยายแน่เลย

เจียงหร่านคว้าโทรศัพท์ขึ้นมาแล้วรีบกดรับสาย “ฮัลโหล ฉันคือเจียงหร่านค่ะ...ได้ค่ะ ฉันจะไปเดี๋ยวนี้เลย...”

เธอวางสายแล้วหันไปมองกู้เฉิงเหยียน คุณยายโทรมาบ่นว่าอยากเจอหน้ากู้เฉิงเหยียน เธอไม่รู้จริงๆ ว่าควรจะพาเขาไปหาคุณยายด้วยดีไหม