บทที่ 327 เธอไม่กล้าเอื้อม

ตอนที่บัตรเชิญของไต้จิ้งอวิ๋นมาส่งถึงตระกูลเฮ่อ อันหรงกำลังตัดแต่งดอกกุหลาบอยู่ในสวนดอกไม้

“คุณนายนัดเจอเหรอ?” อันหรงหยิบบัตรเชิญเคลือบทองขึ้นมา เลิกคิ้วขึ้นเล็กน้อย “ฉันกับหล่อนสนิทกันหรือไง? นี่หล่อนคิดจะมาบทไหน?”

พ่อบ้านพูดอย่างนอบน้อม “คุณหญิงโม่กำชับมาเป็นพิเศษ บอกว่าอยากให้คุณพาคุณนายทั้งสองไปด้วย”

อันหรงพลันเข้าใจในทันที คุณหญิงโม่มีจุดประสงค์แอบแฝงสินะ

อันหรงยิ้มเยาะ หันไปโทรหาเจียงหร่าน “หร่านหร่าน ไต้จิ้งอวิ๋นชวนพวกเราไปงานเลี้ยง เธอจะไปไหม?”

อีกด้าน เจียงหร่านเพิ่งประชุมเสร็จ ได้ยินแบบนั้นปลายนิ้วก็หยุดชะงัก “เมื่อไหร่คะ?”

“พรุ่งนี้ช่วงบ่าย”

น้ำเสียงของอันหรงผ่อนคลาย ราวกับว่าไม่เห็นเรื่องนี้ในสายตา “ถ้าเธอไม่อยากไป ฉันจะช่วยเธอปฏิเสธเอง”

เจียงหร่านเงียบอยู่ครู่หนึ่ง “หนูจะไปค่ะ”

อันหรงยิ้ม “ฉันรู้ว่าเธอเป็นห่วงฉัน เหวินซานก็ไป”

เจียงหร่านไม่ปฏิเสธ “พี่สะใภ้ใหญ่ก็ไปเหรอคะ?”

“ยัยเด็กนั่นได้ยินก็คึกคักแล้ว รีบตอบตกลงทันทีเลย”

เมื่อวางสาย เจียงหร่านก็จ้องหน้าจอโทรศัพท์ แววตามืดลงเล็กน้อย

ไต้จิ้งอวิ๋นชวนอย่างกะทันหันอย่างนี้ ต้องไม่ใช่การชวนไปดื่มชาธรรมดาแน่ ๆ

ช่วง