บทที่ 18...เจอกันเร็วกว่าที่คิด

ขวัญชนกรับปากคุณหมออัคราเป็นมั่นเป็นเหมาะว่าจะเป็นคนไข้ในความดูแลของคุณหมอ ทว่า เธอภาวนาให้ตัวเองเจ็บป่วยน้อยที่สุด เพราะเธออยากทำงานอยากหาเงิน ไม่อยากเสียเวลามานอนล้มป่วย หากเธอต้องมาที่คลินิกแห่งนี้ ก็ขอให้เป็นแค่เรื่องการปรึกษาเกี่ยวกับสุขภาพเท่านั้น

สิบนาทีต่อมา หญิงสาวเปิดประตู ออกจากคลินิกมาอย่างเร็ว เลยไม่ทันระวังทำให้ชนเข้ากับผู้ชายคนหนึ่งที่เดินก้มหน้าอ่านเอกสารในมือ แรงกระแทกทำให้เอกสารที่เขาถืออยู่ร่วงตกจากมือจนกระจายเต็มพื้น หญิงสาวตกใจ กล่าวขอโทษละล่ำละลัก ก่อนก้มลงช่วยเก็บเอกสารมือเป็นระวิง

“ขอโทษด้วยนะคะ ฉันเดินเร็วไปหน่อย”

ชายหนุ่มเก็บเอกสารด้วยความหงุดหงิด ก่อนเงยหน้ามองหญิงสาวเพื่อจะต่อว่าสักเล็กน้อย หากแล้วกลับชะงัก พูดไม่ออก สายตาจ้องเขม็ง ตะลึงในความสวยสะพรั่งของสาวซุ่มซ่าม

“สวย”

“อะไรนะคะ”

“เปล่าครับ” จักรกฤษณ์ตาหวานฉ่ำ มองใบหน้าสวย มือก็ไล่เก็บเอกสารสะเปะสะปะ “ผมผิดเองครับ มัวแต่เดินก้มหน้าอ่านเอกสาร เกือบทำให้คุณล้มไปด้วย”

“นี่ค่ะ” เธอยื่นเอกสารที่เก็บได้ทั้งหมดยื่นให้แก่เขา “โชคดีที่ไม่เปื้อนนะคะ”

“ครับ โชคดีมากๆเลยครับ ที่ได้เจอ...” ที่ได้เจอกับสาวสวยใน สเป๊ก เขาไม่นึกไม่ฝันเลยว่าในที่สุด เขาก็ได้เจอเนื้อคู่ของตัวเองเสียที วินาทีนี้ หัวใจเขาเต้นแรงที่สุดในชีวิตเลยก็ว่าได้

“ขอบคุณมากนะครับ”

หญิงสาวยิ้มเป็นมิตร ก่อนเดินจากไป จักรกฤษณ์มองตาม อ้าปากค้าง น้ำลายเกือบไหล หัวใจของเขายังคงกระหน่ำเต้นไม่หยุด เลือดลมสูบฉีด อะดรีนาลีนเดือดพล่าน เขาเหมือนถูกดูดเข้าไปอีกโลกหนึ่ง โลกที่มีแต่เขาและเธอเท่านั้น

ฝันของเขาเริ่มเป็นรูปเป็นร่างแล้วเชียว จนกระทั่งถูกสะกิดอย่างแรงที่บ่า สติถึงได้กลับมา เห็นโลกแห่งความเป็นจริงที่ตามหลอกหลอนเขาอยู่

“ไอ้จอม!”

“เป็นไรวะ มองใครอยู่” จอมทัพชะเง้อคอมองตาม แต่ไม่เห็นมีใครสะดุดตา นอกจากผู้คนที่เดินพลุกพล่านสวนกันไปมาตามริมฟุตบาท “ทำหน้าอย่างกับเห็นผี”

“ผีบ้าแกสิ นางฟ้าล่ะไม่ว่า” ด่าเพื่อนเสร็จ ทำตาหวาน ฝันต่อ “ ฉันเจอแล้วโว้ย”

“เจออะไรวะ”

“เนื้อคู่”

จอมทัพถึงกับหัวเราะ “ไหนวะ เนื้อคู่แก ฉันอยากเห็นจริงๆ ผู้หญิงแบบไหนวะ ที่ทำให้พระอิฐพระปูนอย่างแกถึงกับตะลึง น้ำลายไหล”

“ไม่ต้องมายุ่ง ไม่ต้องมาอยากเห็น ไม่ต้องมาสนใจ เพราะถ้าแกเห็นเธอ แกก็ต้องชอบแน่ๆ แต่คนนี้แกไม่มีสิทธิ์ เพราะฉันเจอก่อน และถ้าฉันเจอเธออีกครั้งนะ ฉันจะถือว่าเธอเป็นเนื้อคู่ของฉัน!!!”

“แล้วถ้าไม่เจอล่ะ”

“ก็แล้วไป ถือว่าดวงไม่สมพงษ์กัน”

จอมทัพส่ายหน้าระอาใจ กอดคอเพื่อนให้เดินไปด้วยกัน “มันอยู่ที่เราโว้ย เราเป็นผู้กำหนดชะตา ถ้าปล่อยให้อะไรก็ตามมากำหนดชีวิตให้ มันจะแย่และวุ่นวายไม่เลิก เพราะอะไรรู้ไหม เพราะพระเจ้ามีแต่วิธีการที่ยุงยากและก็เหนื่อยมาให้ สู้ใช้ทางลัดไปเลยจะดีกว่า”

“ทางลัดอะไร”

“เจอแล้วขอคบเลย”

“โดนตบน่ะสิ ฉันไม่ได้รวยไม่ได้โก้เหมือนแก จะได้ทำตัวห่ามแบบนั้นได้”

“แกคิดว่าฉันไม่เคยโดนตบรึไง” จักรกฤษณ์ทำหน้าไม่เชื่อ จอมทัพไม่เล่าต่อว่าเขาโดนใครตบและโดนตบจากสาเหตุอะไร เขาหยุดตรงประตูกระจกบานใหญ่ของโชว์รูมรถสปอร์ตหรู “ฉันต้องการคันที่แพงที่สุดในโชว์รูม”

“รู้แล้ว อย่างแกต้องดีที่สุด แพงที่สุด และเพอร์เฟคที่สุด”

“จ่ายเงินสดนะ ฉันจะขับรถออกจากโชว์รูมวันนี้เลย” เขาพูดขณะประตูโชว์รูมเปิดออก หากแต่ยังไม่ทันจะก้าวเข้าไปภายใน เขาเหลือบไปเห็นใครคนหนึ่งเข้าเสียก่อน

"อะ...." เธอเดินอยู่บนริมฟุตบาตของถนนฝั่งตรงข้าม เขาตกใจแทบช็อค เพราะไม่คิดว่าจะได้เจอกับหญิงสาวเร็วกว่าที่คิด “นายจัดการให้เรียบร้อยนะ ฉันไปธุระแป๊บ เดี๋ยวมา”

จอมทัพผละจากหน้าประตูโชว์รูมอย่างรวดเร็ว วิ่งข้ามถนนที่มีรถราแล่นไปมาอย่างไม่เกรงกลัว ทำให้จักรกฤษณ์งงเป็นไก่ตาแตก เขากำลังรีบไปไหน เขามีธุระอะไรที่ตลาดสดฝั่งตรงข้าม

“หรือว่าหิว” เลขาหนุ่มเดาส่ง “อย่างมันเหรอจะกินของในตลาด”

จักรกฤษณ์ส่ายหน้ากับความคิดของตัวเอง แล้วเดินเข้าโชว์รูมรถหรูไป พร้อมกับภารกิจสำคัญที่ได้รับการมอบหมายจากเพื่อนรักผู้เป็นเจ้านายตัวแสบในอนาคต

เขามีหน้าที่สอบถามกับพนักงานว่ารถคันไหนแพงที่สุดในร้านและขอทำสัญญาซื้อขายให้เสร็จสิ้นภายในสองชั่วโมงนี้ !!!

ชายหนุ่มวิ่งอย่างเร็ว ขณะข้ามถนนมายังฝั่งตรงข้ามกับโชว์รูมรถ

“เจอกันจนได้”

เจ้าหล่อนกำลังเดินดูสินค้าที่เปิดขายตามริมฟุตบาท โดยไม่เร่งรีบสักเท่าไหร่นัก เขาก้าวเท้ายาวๆจนตามเธอทัน แล้วเดินทิ้งระยะห่างสองสามเก้า วินาทีนี้ เธอยังไม่รู้ตัวว่ามีคนแอบย่องตามดูเธออยู่

“กรุงเทพฯก็ไม่ได้แคบสักเท่าไหร่” จอมทัพคิดไม่ตก ทำไมต้องมาเดินตามเธอ หญิงสาวที่เขาไม่มีทางลดตัวลงไปคบหาในฐานะคนรักอย่างแน่นอน “ทำไมฟ้าเป็นใจขนาดนี้”

“เท่าไหร่คะป้า” หญิงสาวถามแม่ค้าผลไม้ ก่อนยื่นเงินให้จำนวนหนึ่ง แล้วรับส้มถุงใหญ่มาจากมือแม่ค้า “เอาองุ่นด้วยดีกว่าค่ะ และก็แอ๊ปเปิ้ลสองลูก”

เธอซื้อของข้างทางเยอะแยะเชียว แค่นี้เขาก็รู้แล้วว่าเธอกับเขามันคนละระดับกันจริงๆ ชายหนุ่มมองใบหน้าด้านข้างของหญิงสาวอึดใจหนึ่ง ก่อนละจาก แล้วหันหลัง

“อย่างเราเดินตลาดไม่ได้หรอก” เขาบอกกับตัวเอง ก่อนจะก้าวเท้าอย่างมุ่งมั่นเพื่อกลับไปยังที่ๆจากมา หากแล้วก็ต้องหยุดชะงัก เพราะเสียงกรี๊ดของหญิงสาวที่ดังแหลมหู หลังจากโดนโจรวิ่งราวฉกกระเป๋าสะพายของเธอแล้ววิ่งหนีไปอย่างเร็ว ชายหนุ่มไม่รอช้า สาวเท้าวิ่งตามโจรวิ่งราวทันทีแบบสุดแรงเกิด

“ช่วยด้วยค่ะ!!! ช่วยด้วย!!!!” เจ้าหล่อนเองก็วิ่งตามคนร้ายไปแบบไม่เกรงกลัว เธอร้องตะโกนลั่นไปทั่วทั้งสองฟากถนน จนผู้คนพากันตื่นมอง “มันวิ่งไปทางโน่นแล้วค่ะ ตำรวจช่วยด้วยค่ะ ทางนี้!!!”