เจ้าหญิงน้อย

บทที่ 7

เจ้าหญิงน้อย

แสงสีขาวสาดส่งมายังลานสนามเด็กเล่น เด็กหญิงกำลังนั่งกินไอติมอยู่บนม้าหมุน ในขณะที่เด็กชายอีกคนกำลังวิ่งเล่นอยู่ใกล้ๆ ร่างเล็กของเด็กหญฺงใส่ชุดกระโปรงบานสีขาวฟูฟ่อง บนผมของเธอสวมมงกุฏราวกับเจ้าหญิงน้อยๆ ในเทพนิยาย เธอหยิบไม่คฑาขึ้นมาแกว่งไปมา สักพักเด็กชายอีกคนที่สวมผ้าคลุมสีดำราวกับอัศวินก็รีบวิ่งเข้ามาหาเธอทันที

“เจ้าหญิงน้อยมีอะไรจะให้ข้ารับใช้หรือขอรับ” เด็กชายคุกเข่าลงข้างหนึ่งและก้มหน้ารับคำสั่ง เจ้าหญิงน้อยรีบเดินลงมาจากม้าหมุนพลางทำทีคล้ายจะสั่งการ

“เจ้าลองไปดูที่ตรงนั้นสิ ข้าเห็นพวกโจรกำลังเดินมากัน” เด็กหญิงชี้ไม้คฑาไปยังทางเข้าของสนามเด็กเล่น เพียงครู่ก็มีเด็กผู้หญิงอีก 2-3 คนเดินเข้ามาในลานสนามแห่งนี้ อัศวินรับคำสั่งรีบวิ่งเข้าไปจัดการเด็กหญิงพวกนั้นทันทีจนเด็กหญิงทั้งสาม ล้มลงไปกองกับพื้นเพราะแรงผลัก

“หยุดเดี๋ยวนี้นะ พวกฉันเจ็บ...”

“เข้ามาในเขตแดนของข้าทำไม” เด็กหญิงตวาดเสียงดังลั่น จนคนที่เดินผ่านไปผ่านมาเริ่มหันมามองกัน

“เล่นบ้าอะไรของเธอเนี่ย ปัญญาอ่อน เจ้าหญิงอะไรโตขนาดนี้แล้ว” เด็กหญิงอีกคนหนึ่งลุกขึ้นและผลักร่างเจ้าหญิงน้อยล้มลงกับพื้น เด็กชายรีบวิ่งเข้าไปขวางไว้แต่ก็โดนเด็กหญิงทั้งสามทุบหลังเขาไปหลายที

“เจ้าหญิงน้อย...ข้าจะปกป้องเจ้าหญิงเอง ท่านเป็นสมบัติล้ำค่าของข้า”

แสงสีขาวสาดส่งเข้ามายังห้องนอนกว้าง เสียงนกร้องดังแว่วเข้ามายังห้องนอน อลิเซียสะดุ้งตื่นลืมตาขึ้นมาก็รู้สึกหนักๆ ที่บริเวณช่วงเอว เธอค่อยๆ มองตามเพื่อหาที่มาของอะไรที่ทับเอวเธออยู่จนสัมผัสได้ถึงแขนของใครบางคน อลิเซียขมวดคิ้วทันทีเธอค่อยๆ พลิกตัวเบาๆ จนรู้สึกได้ถึงลมหายใจเบาๆ ที่ข้างหูของเธอ ทันทีที่พลิกตัวมาได้สายตาก็จับภาพใบหน้าหล่อเหลาคมคายของใครบางคนได้ อลิเซียรีบเอามืออุดปากตัวเองไว้ด้วยกลัวเสียงของเธอจะทำให้เขาตื่น

“ดานเต้...” เสียงเบาแผ่วราวกับกระซิบ ใบหน้าหล่อเหลานั้นกระทบกับแสงในห้อง ดวงตาที่เคยเย็นชาเรียบเฉยหลับพริ้ว แขนข้างหนึ่งของเขาโอบรัดเอวบางของหญิงสาวไว้แน่น แขนอีกข้างช้อนไว้ใต้ท้ายทอยของหญิงสาวที่เธอกำลังหนุนอยู่ เป็นครั้งแรกที่เธอได้จ้องมองดวงหน้าของเขาอย่างใกล้ชิดจนรู้สึกถึงลมหายใจอุ่นๆ ที่กระทบผิวเธออย่างต่อเนื่อง

เพียงชั่วขณะที่หญิงสาวจ้องมองใบหน้าหล่อเหลาที่หลับนิ่งอยู่ เขาก็รั้งร่างบางเข้ามากอดไว้แน่นกว่าเดิม ใบหน้าของดานเต้เข้ามาใกล้จนรู้สึกได้ถึงลมหายใจของคนทั้งคู่ ดวงตาของผู้ที่หลับใหลค่อยๆ ลืมขึ้นสบตากับหญิงสาวนิ่ง

“ดานเต้...ทำไมคุณมาอยู่ที่นี่” เธอถามเสียงเบาราวกับกระซิบ

“ฉันก็มานอนกับเมียฉันไง แปลกตรงไหน?”

“นี่ก็สายแล้ว...ฉันว่าเราไปเตรียมตัวเดินทางเถอะ” อลิเซียพยายามจะผละออกจากอ้อมแขนแข็งแรงแต่ก็ไร้ผม เขากระชับวงแขนแน่นขึ้น จ้องลึกเข้าไปในแววตาของหญิงสาวราวกับสะกดจิตร่างบางให้อยู่ในปกครองของตัวเอง

“ฉัน...ยังไม่อยากไปไหนทั้งนั้น” ริมฝีปากอุ่นค่อยๆ ดูดรั้งริมฝีปากอวบอิ่มของหญิงสาว ภายใต้ผ้าห้มมือหนาเลื้อยเลาะไปตามร่างบางอย่างอ่อนโยน มืออีกข้างที่รั้งใบหน้าของหญิงสาวก่อนจะประโคมจูบรสหวานไปตามซอกคอขาวจนหญิงสาวเผลอครางออกมาเบาๆ มือหนารั้งเอาชุดนอนบางของหญิงสาวออกเหลือเพียงร่างเนียนขาวเปลือยเปล่า ในขณะที่กางเกงของเขาก็หลุดลงไปอยู่ที่ตาตุ่มแล้วก่อนที่ทั้งคู่จะรู้ตัว ร่างใหญ่พลิกตัวขึ้นพลางปรธดคมจูบร้อยผ่าวลงบนเนื้อผิวเนียนขาว จากซอกคอลงมาหยุดที่ยอดเต้าขาวเนียนอวบอิ่ม มือข้างหนึ่งขยี้ขยำอย่างเบามือในขณะที่มืออีกข้างประคองเต้าลงลิ้นอุ่นๆ เลียดูดที่ยอดเต้านั้นระรัวจนร่างบางสั่นไหวและร้องครางด้วยความเสียวซ่าน มือหนาแหวกขาของหญิงสาวออกนิ้วเรียวแข็งแตะลูบอยู่ตรงช่องทางรักที่ชุ่มชื้นในขณะที่ริมฝีปากยังแตะดูดทรวงอกอวบอิ่มนั้นอย่างหิวโหย นิ้วเรียวทะลวงยัดเข้าไปในช่องทางรักที่เปียกชุ่มดานเต้รัวนิ้วเข้าออกระรัวจนร่างบางเกร็งกระตุก ช่องรักรักตอดระรัวด้วยความเสียงซ่าน

“ดานเต้...ฉัน...อ๊า...” อลิเซียพูดไม่เป็นคำ ร่างเธอเกร็งกระตุกด้วยความเสียวซ่าน ดานเต้จับแก่นกายใหญ่ที่ตอนนี้ตื่นตัวเต็มที่ เอ็นอุ่นร้อนระอุ แข็งตั้ง เขาจับแก่นกายใหญ่ใช้ส่วนหัวบวมแดงวนสัมผัสรอบรูช่องรักเบาๆ เพื่อสร้างความคุ้นเคยให้อีกฝ่าย พลางยกขาข้างหนึ่งของอลิเซียพาดบนบ่ากว้างและกดแก่นกายใหญ่แทรกช่องรักด้านในทีละนิด ทีละนิด เขาค่อยๆ ซอยสะโพกช้าๆ แต่หนักหน่วงจนได้ยินเสียงกระแทกเป็นจังหวะ

“อ๊า...ที่รัก...แน่นมาก” เขากระแทกแก่นกายใหญ่หมุนควงแท่งร้อนระอุนั้นให้แตะรูดไปทั่วผนังเนื้อนุ่มอย่างชำนาญ อลิเซียครางออกมาไม่เป็นภาษา ช่องรักโอบรัดแก่นกายใหญ่ไว้แน่นจนดานเต้เองก็เสียวซ่าน ลิ้นอุ่นดูดเลียยอดอกอวบอิ่มหลายนาที สะโพกขาวเนียนเคลื่อนที่ไปตามแรงสวนกระแทกจากแก่นกายใหญ่ อลิเซียโอบคอดานเต้ไว้ด้วยแขนทั้งสองข้างก่อนจะประโคมจูบร้อนผ่าวไปตามซอกคอของชายหนุ่ม เพียงอึดใจเดียวดานเต้ก็รีบดึงแก่นกายใหญ่ออกมารูดรั้งแท่งกายขึ้นลงระรัวด้วยฝ่ามือ ชายหนุ่มเกร็งกระตุกของเหลวสีขาวขุ่นก็กระเซ็นเปื้อนเปรอะร่างบางที่นอนเปล่าเปลือยอยู่

อลิเซียหอบตัวโยนเม็ดเหงื่อหยาดเล็กๆ ฝุดขึ้นบนหน้าผากขาวเนียนนั้น เธอหลับตานอนนิ่งอยู่บนที่นอน จนร่างใหญ่ล้มตัวลงนอนและใช้แขนรั้งร่างบางเข้ามากอดรัดแน่นและบรรจงจุมพิตเบาๆ ที่หน้าผากนั้น ดานเต้จ้องมองร่างเล็กอยู่นานสองนานด้วยความรู้สึกที่ผูกพันเอ่ยล้นในแววตา อลิเซียค่อยๆ ลืมตาขึ้นใบหน้าของเธอเรียบเฉยจ้องมองหน้าอันหล่อเหลานั้นกลับ

“มีความสุขมั้ย?” อลิเซียยกคิ้วอย่างแปลกใจในคำถาม

“คุณอยากให้ฉันมีความสุข?”

“ใช่สิ...ที่ฉันบังคับให้เธอแต่งงานเพราะอยากให้เธอมีความสุข...กับฉัน”

“ความสุข...เกิดจากการถูกบังคับได้ด้วยเหรอ ฉันว่าคุณขอมากไปดานเต้” อลิเซียพยายามจะพลิกตัวเพื่อหลุดจากอ้อมแขน แต่เขาก็ยิ่งรัดร่างบางไว้แน่นด้วยวงแขน

“แล้วถ้าฉันไม่บังคับเธอล่ะ...ถ้าฉันยอมให้เธอชนะในเกมนี้ เธอจะมีความสุขขึ้นบ้างมั้ย” อลิเซียมองลึกเข้าไปในแววตาที่คมเข้มราวกับพยายามหาคำตอบจากคนตรงหน้า คนที่บอกเสมอว่าทุกอย่างที่เกิดขึ้นเป็นเพียงแค่เกม คนที่เอาชีวิตและครอบครัวของเธอเป็นเดิมพัน กลับพูดว่า “จะยอมให้เธอชนะเกมเพื่อที่เธอจะมีความสุข” คำพูดที่สวยหรูนี้กับทำให้เธอรู้สึกไม่ปลอดภัยเข้าไปอีก

“ฉัน...ตอบอะไรไม่ได้หรอก...เพราะฉันในตอนนี้ไม่มีความรู้สึกถึงความสุขที่คุณว่า” เธอหลบสายตาด้วยความประหม่า ดานเต้พงักหน้าตอบรับ มือหนาลูลไล้เรือนผมยาวสลวยนั้นอย่างถนอม มีเพียงความเงียบที่ครอบคลุมในห้องนั้นกับอ้อมกอดที่ตอบไม่ได้ว่าคือ “เรื่องจริงหรือเกมที่ถูกจัดฉากไว้”

แสงแดดอุ่นๆ สาดลอดผ่านผ้าม่านของห้องโถง อลิเซ๊ยนั่งอยู่บนโซฟาหรูในห้องโถ่งใหญ่ แก้วกาแฟสีชมพูหวานถูกยกขึ้นจิบอย่างแผ่วเบา กระเป๋าเดินทางถูกจัดเตรียมไว้เรียบร้อยแล้ว อลิเซียในชุดเดรสเรียบหรูโอบรัดสัดส่วนงามระหงของเธอไว้ราวกับราชินีตัวจริง แต่ในแววตาแฝงความเหนื่อยล้าและร่องรอยแดงจางๆ ที่ผิวกาย หลักฐานของความเร่าร้อนของดานเต้เมื่อตอนรุ่งสาง

เสียงรองเท้าหนังดังขึ้นเป็นจังหวะมั่นคง ดานเต้ก้าวลงบันไดในชุดสูทสีดำเข้ม ดวงตาคมกริบทอดสายตามองแผ่นหลังเนียนขาวของเธอราวกับอยากครอบครองและอยากทำลายไปในคราเดียวกัน เธอทั้งยั่วยวนและท้าทายสำหรับเขามากเหลือเกิน

“ไปกันได้รึยัง?” ดานเต้ยกยิ้ม แววตาถูกใจกับการได้หยอกเย้า

“ฉันรออยู่...คุณแต่งตัวนานเหลือเกินนะ”

“เรื่องเมื่อเช้าคงทำเธอเสียสมาธิน่าดู...” อลิเซียเงยหน้าขึ้นมองชายหนุ่ม สายตาคู่เดิมแปรเปลี่ยนเป็นรอยยิ้มจอมปลอมจนเขารู้สึกได้

“ขอโทษด้วย...เรื่องการเจรจาธุรกิจวันนี้สำคัญเกินกว่าที่ฉันจะเสียสมาธิ อย่าลืมสิว่าถ้าเป็นเรื่องของผลประโยชน์....อลิเซีย วาเลนไทน์ หน้าเลือดกว่าใครทั้งหมด” ดานเต้หัวเราะเบาๆ เขาปรบมือให้เธอกับวาทะเด็ดพลางก้าวเท้าเข้ามาใกล้ จนเธอต้องหันหน้าหนีเมื่อได้กลิ่นน้ำหอมคุ้นเคยของเขา

“พูดได้ดี...หวังว่า การเจรจาครั้งนี้คราสโตจะได้ผลประโยชน์สูงสุดและเป็นผลงานจริงๆ ของอลิเซีย วาเลนไทน์” คำพูดนั้นทำให้เลือดในกายของเธอสูบฉีดแรง เธอกำหมัดแน่น ดวงตาวาววับ

“แล้วถ้าฉันทำได้ล่ะ...”

“ถ้าเธอทำให้ดีลนี้ปิดลงได้ ฉันจะให้ในสิ่งที่เธอขอ 1 ข้อ”

“คุณพูดแล้วแล้วนะ!” ดานเต้ยิ้มพร้อมพงักหน้า เป็นครั้งแรกที่ใบหน้าคมเข้มแฝงความอ่อนโยนเอาไว้อย่างซ่อนไม่มิด อลิเซียใจเต้นระรัวเธอรีบหลบสายตาทันทีที่รู้สึกว่า หัวใจกำลังเต้นแรงเพราะรอยยิ้มของชายหนุ่ม

“คุณท่านคะ ฮอลพร้อมแล้วค่ะ” เสียงของหัวหน้าแม่บ้านดังขึ้นขัดจังหวะทั้งคู่ ดานเต้หันไปพงักหน้าตอบรับก่อนจะเดินนำที่ไปที่ลานจอดฮอลของปราสาท

เสียงใบพัดดัง “วิ้งงงงงงงง” สั่งสะเทือนทั้งท้องฟ้า อลิเซียก้าวเท้าออกจากปราสาทพร้อมกับดานเต้ ลมแรงจากเฮลิคอปเตอร์สีดำเงาสะท้อนแสงอาติย์พัดจนชายกระโปรงเดรสของเธอโบกสะบัด จนเธอต้องเอื้อมมือกุมชายกระโปรงไว้แน่น อ้อมแขนแข็งแรงโอบไหล่ของเธอจากด้านหลังอย่างถนอม ดานเต้โอบเธอพลางพาเดินไปยังลานจอด

เฮลิคอปเตอร์หรูสัญลักษณ์ตระกูลคราสโตจอดรออยู่ที่ลานจอด ด้านในประดับด้วยตราสัญลักษณ์รูปสิงโตทองคำ เครื่องหมายของอำนาจและความร่ำรวย บอดี้การ์ดยืนเรียงแถวเป็นสองฝั่ง เปิดทางตรงไปยังบันไดขึ้นเครื่อง อลิเซียเงยหน้ามองเครื่องบอนเหล็กสีดำตระหง่าน ความรู้สึกทั้งหวาดหวั่นและตื่นเต้นไหลวนอยู่ในอก ดานเต้โอบไหล่ของเธอแน่นก่อนจะกระซิบชิดหู

“นี่คือสิ่งที่เธอจะได้รับเมื่อเธอเลือกเดินในฐานะภรรยาของดานเต้...จำไว้ว่า เฮลิคอปเตอร์ลำนี้ไม่รับใครง่ายๆ” อลิเซียหันมามองตาเขา ยิ้มเย็นแฝงความท้าทาย

“งั้นก็จงจำไว้ว่า ฉันอยู่ในสถานะภรรยาของคุณ...อย่าคิดาใครมายืนแทนที่ราชินีคนนี้” เธอยิ้มอย่างผู้ชนะพลางก้าวขึ้นบันไดเครื่องบินอย่างมั่นคงราวกับราชินีที่กำลังขึ้นบัลลังก์กลางอากาศ สายตาบอดี้การ์ดทุกคู่ตวัดตาม บางคนแฝงความสงสัย บางคนแฝงความยำเกรง

เมื่อทั้งคู่ขึ้นไปนั่งในห้องห้องโดยสารหรู เสียงประตูโลหะปิดลง เครื่องบินค่อยๆ ยกตัวขึ้นจากพื้นลอยสูงขึ้นเหนือปราสาท ในจังหวะที่เอาเครื่องขึ้นก็เกิดแรงกระแทกบางอย่างเครื่องโยกไปทางด้านข้างจนอลิเซียเซเสียหลักเข้าไปอยู่ในอ้อมกอดแข็งแรงของชายหนุ่ม ใบหน้าสวยคมเงยขึ้นสบตาคนตรงหน้าราวกับถูกสะกด ดานเต้โน้มหน้าลงมาใกล้ยิ่งขึ้นจนสัมผัสได้ถึงลมหายใจอุ่นและแรงปรารถนาที่ส่งผ่านมาทางสายตา ดานเต้เอื้อมมือแตะไรผมที่หล่นลงมาคลอเคลียใบหน้าของหญิงสาวพลางใช้นิ้วลูบไล้สัมผัสใบหน้าเนียนขาวที่สวยงามราวกับเทพธิดาอย่างหลงใหล

“ฉัน...ฉันไม่เป็นไรแล้ว” อลิเซียตะกุกตะกักพลางพยายามจะลุกขึ้นกลับไปนั่งที่

“นั่งตรงนี้ล่ะ...” ดานเต้รั้งร่างบางไว้จนเธอต้องนั่งลงที่เก้าอี้ข้างๆ เขา ชายหนุ่มเอื้อมมือไปหยิบเข็มขัดนิรภัยในระยะที่รู้สึกได้ถึงไออุ่นของลมหายใจหญิงสาว ริมฝีปากอวบอิ่มนั้นห่างจากเขาไม่ถึงฝ่ามือ อลิเซียจ้องมองลึกในแววตาที่เคยเย็นชานั้นเธอไม่สามารถวางใจได้เลยว่าชายตรงหน้าจะเล่นเกมกับเธอแบบไหน

“เกมเริ่มขึ้นแล้วอลิเซีย...อย่าพลาดหลงรักฉัน” เสียงเขาเบาเหมือนกระซิบแต่กลับดังกังวานในโสตประสาทของหญิงสาว หัวใจของเธอสั่นระรัวไม่รู้ว่าด้วยความโกรธหรือเพราะความรักกันแน่