ข่าวดังสะท้านวงการ

บทที่ 6

ข่าวดังสะท้านวงการ

เช้าวันถัดมา หลังค่ำคืนอันสะเทือนสังคมแฟชั่นและวงการมาเฟีย แผงหนังสือเต็มไปด้วยนิตยสารและหนังสือพิมพ์พาดหัวตัวโตๆ ถึงเหตุการณ์สุดร้อนแรงในงานเดินแฟชั่นคอลเลคชั่นใหม่ของลอเรน คราสโต

“อลิเซีย – ภรรยาสุดร้อนแรงของมาฟียหนุ่ม ดานเต้! เปิดตัวในฐานะราชินีในชุดฟินนาเร่”

“จากนางร้ายพลิบทสู่นางพญาแห่งวงการ : จุมพิตที่ทำให้โลกตะลึง”

“นางเอกสุดใส อักษรย่อ ม. ถูกแย่งซีนกลางงานแฟชั่นโชว์จนล้มไม่เป็นท่า”

เว็บไซต์ข่าวบันเทิงกดขึ้น Breaking news ตลอดทั้งวัน วิดีโอการจุมพิตถูกแชร์ซ้ำแล้วซ้ำอีกในโซเชียล เสียงวิจารณ์แตกออกเป็นสองฝั่งอย่างร้อนแรง

- ฝั่งหนึ่งคลั่งไคล้และชื่นชมในหญิงสาว

- อีกฝั่งตราหน้าว่า “นางร้ายสวมบัลลังก์ แย่งผู้ชาย”

อลิเซียนั่งไขว่ห้างอยู่บนโซฟาหรูในห้องรับแขก มือถือบนโต๊ะยังสั่นไม่หยุดตั้งแต่เช้า เธอยกแก้วไวน์ขึ้นจิบเบาๆ แววตาเย็นสงบ

จ้องมองวิวสวยของบ้านอย่างสบายใจ

ดานเต้ เดินเข้ามาในบ้านพร้อมหนังสือพิมพ์ในมือ เขาทอดสายตามองภาพจุมพิตที่พาดหัวข่าวเต็มหน้า ริมฝีปากนั้นยังตราตรึงอยู่ในใจของเขาด้วยไม่คิดว่าเธอจะกล้าทำ ริมฝีปากหยักกระตุกยิ้มเย็น

“เธอนี่...เปลี่ยนเกมได้ทั้งกระดานเพียงชั่วข้ามคืนสินะ” เขาโยนหนังสือพิมพ์ลงตรงหน้าเธอ ใบหน้าเรียบนิ่งแต่แววตากับนั้นแฝงไปด้วยความชอบใจบางอย่าง อลิเซียเงยหน้ามองชายหนุ่มพลางยกคิ้ว มองเขาด้วยสายตาเย้ยหยัน

“ก็แค่...จุมพิตปลอมๆ ครั้งเดียว ก็ดึงสายตาคนทั้งโลกให้เชื่อได้แล้วว่า ฉันคือตัวจริง”

“เธอนี่ไม่ทำให้ฉันผิดหวังจริงๆ แต่...ที่รัก” ดานเต้เดินเข้ามาใกล้เธอก่อนจะรั้งร่างบางมากอดไว้แน่น กลิ่นของน้ำหอมผสมกับซิก้าลอยแตะจมูกของหญิงสาวอย่างแผ่วเบา

“ระวังให้ดี...เกมนี้เธออาจต้องเดิมพันด้วยหัวใจ” จมูกโด่งของเขาซุกไซ้ที่ซอกคอของหญิงสาวราวกับจะเล้าโลมร่างบางให้อ่อนละทวย อลิเซียใช้มือบางลูบไล้บริเวณแก่นกายใหญ่ของชายหนุ่มที่ใหญ่จนตุงล้นกางเกงออกมา

“ก็เอาสิ...ถ้าฉันจะชนะเกมนี้ได้” เธอประโคมจูบไปตามซอกคอและบดริมฝีปากของชายหนุ่มซ้ำแล้วซ้ำอีก จากที่เขาเป็นฝ่ายจะเริ่มเธอกลับเป็นฝ่ายรุกแรงขึ้นเสียเอง หญิงสาวประทับริมฝีปากแดงดูดดื่มพลางแรกลิ้นอุ่นๆ ดูดเลียริมฝีปากของดานเต้อย่างหิวกระหาย เขาผละเล้กน้อยที่เห็นเธอในท่าทีที่แปลกไป เธอในตอนนี้เหมือนเสือที่พร้อมจะตะคลุบเหยื่อไว้

“เธอเล่นเกมเก่งนะ แต่ในโลกใบนี้เกมแบบนี้มันอันตรายกว่าที่คิด” ดานเต้หัวเราะในลำคอ แต่เต็มไปด้วยแรงกดดัน

“ราชินีไม่ยอมให้ใครทำลายได้ง่ายๆ หรอก...ไม่ว่าคุณรึนางโง่นั่น” อลิเซียตอบกลับอย่างเฉียบคม มือบางค่อยๆ ปลดกระดุมเสื้อของดานเต้ออกทีละเม็ดทีละเม็ด ชายหนุ่มยิ้มอย่างถูกใจ มือหนาลูบไล้เรือนผมเงาสลวยของหญิงสาว บรรยากาศเต็มไปด้วยไฟปะทะ ความแค้นผสมแรงดึงดูดและความต้องการจนทั้งคู่ก็ไม่อาจต้านทานได้

ทันใดนั้นเองเสียงของจูดี้ก็ทำให้เธอและดานเต้ตื่นจากภวังค์สวาทนั้น ดานเต้หันกลับไปมองผู้จัดการส่วนตัวของอลิเซียอย่างหงุดหงิด ก่อนจะปรายตามองอลิเซียแล้วพูดเสียงเรียบแต่แฝงไปด้วยความโกรธและความขัดใจ

“ฉันไปทำงานก่อน” ดานเต้ลุกขึ้นและเดินไปยังห้องทำงานข้างๆ ห้องโถงใหญ่

จูดี้รีบวิ่งเข้ามายังทีวีก่อนจะเปิดข่าวที่ทำให้อลิเซียรู้สึกโกรธมากจนจะระเบิด อลิเซียกัดริมฝีปาก ดวงตาวาววับจ้องมองภาพงานแถลงข่าวในทีวีไม่วางตา

“นังนี่มันไม่หยุด!” เสียงของเธอเรียบแต่เต็มไปด้วยความโกรธเกรียว

“โมนิก้า...ออกแถลงข่าวเมื่อ 10 นาทีก่อน ในแถลงบอกจะพูดเรื่องการแต่งงานสายฟ้าแลบของเธอกับดานเต้”

“อะไรนะ! มันมีสิทธิ์อะไรมาพูดเรื่องการแต่งงานของฉัน” อลิเซียลุกขึ้นยืน จ้องโมนิก้าในทีวีตาเขม็ง

“ฉันโทรบอกทนายแล้ว เขาบอกว่าถ้ามีการเอ่ยเรื่องการแต่งงานเรามีสิทธิ์ฟ้องได้ค่ะ”

“ดี...ฉันจะฟ้องให้นังโง่นี่ให้หมดตัวเลย” อลิเซียนั่งลงบนโซฟา ใบหน้าขบคิดถึงเรื่องราวที่กำลังเผชิญอยู่ เธอเลือกจะปิดทีวีและเดินเข้าไปหาดานเต้ที่ห้องทำงานแทน

อลิเซียโยนแท๊บเล็ตลงบนโต๊ะทำงานของดานเต้ ใบหน้าของเธอเรียบนิ่งแต่แฝงไว้ด้วยความโกรธ ดวงตาสั่นวาว ริมฝีปากถูกขบแน่น เธอพยายามระงับอารมณ์ที่พุ่งพร่านนั้นให้ได้มากที่สุด

“นังโง่นี่มันกล้าดียังไง!” ดานเต้เงยหน้าขึ้นมองเธอสลับกับข่าวในแท๊บเล็ต แววตาที่มองเธอในขณะนี้อ่านไม่ออกถึงความหมายที่แท้จริงในความรู้สึก

“แล้วมันไม่จริงตรงไหน?” คำพูดนั้นเหมือนกริชแหลมที่แทงทะลุหัวใจของเธอ ใช่...ความจริงคือเธอยอมแต่งงานกับเขาเพราะวาเลนไทน์ติดหนี้คราสโตไว้จำนวนมาก จากการบริหารเงินโง่ๆ และเอาปราสาทไปจำนองไว้ของเดล ช่วงที่เธอไปเรียนต่อแฟชั่นที่ปารีส การแต่งงานครั้งนี้จึงเป็นเหมือนการคงสถานภาพทางสังคมของเธอไว้และเพื่อรักษาชีวิตของแม่เธอไว้

“ถ้าคุณอยากทำลายฉันขนาดนี้ คุณจะคงสถานะทางสังคมให้ฉันด้วยการแต่งงานทำไม!”

“ฉันอยากให้เธอนึกถึงชีวิตของแม่เธอเยอะๆ ก่อนจะพูดอะไรเกินเลยนะอลิเซีย” อลิเซียกัดริมฝีปากแน่น น้ำเสียงเด็ดเดี่ยว

“ฉันจะไม่ยอมให้โมนิก้าหรือใคร เอาเรื่องบ้าๆ นี่มาเหยียบฉัน...” อลิเซียกระชากแท๊บเล็ตก่อนจะหันหลังเพื่อจะเดินออกจากห้อง แต่ก็ต้องชะงัก

“เก็บกระเป๋าซ๊ะ...พรุ่งนี้เธอต้องไปเลคโคโมกับฉัน”

“แล้วถ้าฉันไม่ไปล่ะ...”

“ก็รอดูข่าวประกาศล้มละลายของตระกูลวาเลนไทน์ได้เลย” น้ำเสียงเขาเรียบแต่เต้มไปด้วยอำนาจที่จะสั่งเป็นสั่งตายเธอได้ อลิเซียกำมือแน่นด้วยความรู้สึกที่อัดอั้นจนยากจะเอ่ย เธอพงักหน้าและรีบเดินออกจากห้องไปในทันที

รถหรูจอดสนิทที่หน้าปราสาทของตระกูลวาเลนไทน์ อลิเซียหน้านิ่งแววตาหม่นเข้าไปยังในบ้าน เธอกลับมาเพื่อมาเก็บกระเป๋าเพื่อเตรียมตัวออกเดินทางไปกับดานเต้ ร่างบางเดินผ่านห้องทำงานที่เคยเป็นห้องโปรดของเลโอ วาเลนไทน์ คุณพ่อแท้ๆ ของเธอ เธอจึงเปิดประตูและเดินเข้าไปยังห้องทำงานนั้นเงียบๆ

เบื้องหน้าคือโต๊ะทำงานทรงโรมันที่พ่อของเธอมักใช้นั่งทำงานในตอนที่เธอเด็กๆ รูปภาพสีเก่าๆ ยังวางโชว์ไว้ในกรอบรูป มีเธอมีพ่อและแม่กอดกันด้วยรอยยิ้มสดใส ภาพความทรงจำสุดท้ายก่อนที่พ่อจะเสียชีวิตตอนที่เธออายุได้เพียง 12 ปีเท่านั้น อลิเซียนั่งลงบนเก้าอี้ทำงานนิ่มๆ ที่เธอเคยใฝ่ฝันจะได้นั่งโต๊ะนี้เพื่อบริหารกิจการในเครือวาเลนไทน์ แต่น่าเสียดายที่ทุกอย่างถูกขโมยไปโดยน้องชายของพ่อและเขาก็ขายมันทอดตลอด จนไม่เหลือสมบัติสักแดงเดียวให้เธอและแม่ ความโชคดีเดียวที่เธอและแม่มีอยู่คือมรดกก้อนสุดท้ายและปราสาทหลังนี้ที่พ่อทิ้งไว้ให้เป็นชิ้นสุดท้าย แต่ก็ถูกทำลายลงเพราะพ่อเลี้ยงโง่ๆ ของเธออยู่ดี

“พ่อคะ...ลูกขอโทษที่ดูแลทุกสิ่งที่พ่อให้ไว้ไม่ได้สักอย่าง” เธอน้ำตารื้อ มองกรอบรูปนั้นด้วยสายตาเหนื่อยล้าจนเกินจะเอ่ย หลายต่อหลายอย่างในชีวิตมันยากมากขึ้นตั้งแต่วันที่พ่อจากไป อลิเซียเอื้อมมือหยิบสมุดบันทึกที่พ่อเคยเขียนไว้ขึ้นมาอ่าน สมุดบันทึกที่จดเรื่องราวของเธอตั้งแต่แบเบาะจนโตขึ้น ทุกถ้อยคำเต็มไปด้วยความภาคภูมิใจในลูกสาวของตน

“คุณหนู...นั่งทำอะไรมืดๆ คะ” เอมม่าแง้มประตูและพูดเสียงเบาๆ เมื่อเห็นหญิงสาวนั่งนิ่งน้ำตาอาบหน้าอยู่ เธอรีบเอื้อมมือขึ้นเช็ดน้ำตาที่ไหลเอ่อออกมา

“มาเก็บของน่ะ พอดีมีไปดูงานต่างประเทศ”

“ขอโทษค่ะที่ฉันเข้ามากวน พอดีเห็นประตูห้องเปิดอยู่ ห้องนี้ปิดไว้นานมากแล้ว” เอมม่าเดินเข้ามาในห้อง แววตาของหญิงแก่ดูห่วงใยอลิเซียอย่างยากจะเอ่ย

“ไม่เป็นไร...อีกเดี๋ยวฉันคงจะไปแล้ว”

“คุณหนูคงคิดถึงคุณท่านมาก..ถ้าคุณท่านยังอยู่ คุณหนูคงไม่ต้องเจอข่าวและกระแสทางสังคมที่รุนแรงขนาดนี้” เอ็มม่าเอื้อมมือไปกุมมือหญิงสาวอย่างอ่อนโยน อลิเซียเงยหน้าขึ้นมองหญิงแก่พลางยิ้มจางๆ สียงหนึ่งดังขัดจังหวะขึ้นที่หน้าห้อง ก่อนที่ร่างชายแก่จะปรากฏแก่สายตา

“กลับมาทำไมที่นี่ เธอควรอยู่ดูแลผัวของเธอให้ดีเพื่อตัวเธอและแม่ของเธอนะอลิเซีย” เสียงแก่ทำให้อลิเซียเม้มปากแน่น แววตาลุกวาวด้วยความโกรธอีกครั้ง

“หุบปากเดล เพราะแก...ตระกูลของฉัน แม่ฉันถึงต้องมามีสภาพแบบนี้”

“ฮ่าๆ เพราะฉันเหรอ ที่ฉันเอาปราสาทนี้ไปจำนองกับคราสโต ก็เพราะอาการป่วยของแม่เธอ” เดลยกมือขึ้นชี้หน้าอลิเซีย ใบหน้าเหี่ยวย่นนั้นจ้องมองเธออย่างเยาะเย้ยและดูถูก

“แกมีสิทธิ์อะไรเอาโฉนดของปราสาทนี้ไปจำนอง จนฉันต้องเป็นเมียคราสโตเพื่อแลกกับเงินพวกนี้”

“เพราะเธอมันไม่ได้เรื่องไงอลิเซีย ถ้าเธอมีรายได้สร้างธุรกิจได้ แม่เธอ ปราสาทหลังนี้คงปลอดภัย อย่ามาโทษฉันที่พยายามตามล้างตามเช็ดปัญหาให้เธอ!”

เคล้งงง!

เสียงจานรองก้นบุหรี่กระแทกเข้าที่ฝาผนังห้อง แตกกระจายเต็มพื้น อลิเซียโกรธมากร่างกายเธอหอบด้วยความโกรธที่ไม่สามารถควบคุมได้จนกลัวว่า อาการหอบหืดของเธอจะกำเริบ จานรองนั้นเฉี่ยวร่างของเดลไปเพียงฝ่ามือเดียว เอมม่ารีบเข้าไปกอดร่างที่สั่นเทาเพราะความโกรธเกินลิมิตของอลิเซียไว้ละพยายามปลอบโยนเธอ

“ออกไป!!!! ออกไปให้พ้น ไอ้หมาขี้เรื้อน!!!” อลิเซียตวาดเสียงกร้าว เธอชี้หน้าเดลใบหน้าคมสวยในตอนนี้แดงกร่ำด้วยความโกรธ ตัวเธอร้อนจี๋ราวกับคนมีไข้ เดลยืนหัวเราะเบาๆ ก่อนจะหันหลังและเดินออกจากห้องไป

“คุณหนูพอแล้วค่ะ เดี๋ยวอาการหอบจะกำเริบเอานะคะ” เอมม่าพยายามกอดปลอบเธอ ในขณะที่น้ำตาของหญิงสาวค่อยๆ ไหลมาเป็นทาง

“แม่เอาผู้ชายคนนี้เข้ามาทำร้ายพวกเราทำไม...มันไม่เคยรักแม่จริงด้วยซ้ำ ฮื่อๆ” เสียงสะอื้นของเธอดังลั่นห้อง เธอร้องไห้หอบตัวโยนอยู่ในอ้อมแขนของหญิงแก่ เอมม่ากอดเธอแน่นเพราะรู้ถึงความอ่อนแอที่หญิงสาวกำลังได้รับ

บางครั้งชีวิตก็เล่นตลกให้เราต้องเข้าไปพัวพันในเกมชีวิตอย่างหลีกเลี่ยงไม่ได้ สิ่งที่ทำได้คือ “เล่นต่อให้จบเกม”

กระเป๋าเดินทางถูกจัดไว้พร้อมสำหรับการเดินทางในรุ่งเช้า อลิเซียนั่งนิ่งมองฟ้าที่ดำมืดในยามค่ำคืน แสงดาวดวงเล็กๆ ส่งประกายระยิบระยับราวกับกำลังปลอบโยนหญิงสาว ลมหนาวพัดผ่านใบหน้าขาวเนียนสวยนั้นอย่างอ่อนโยน ค่ำคืนนี้กับความรู้สึกเจ็บปวดกินเวลายาวนานไปเกือบครึ่งคืน จนรถของดานเต้จอดนิ่งอยู่ที่หน้าบ้านแล้วอลิเซียถึงได้เดินเข้ามาในห้องนอนของเธอ เพียงไม่นานก็เผลอหลับไปบนเตียงนอนอันอบอุ่นและนุ่มสบายด้วยเผชิญเรื่องราวปวดใจมากมายในวันนี้

แอ๊ดดดด

เสียงประตูห้องหญิงสาวถูกแง้มออกอย่างเบามือที่สุด ร่างสูงในชุดสูทดำเดินคล้ายย่องเข้ามายังเตียงนอนสีขาวสะอาด เขาหยุดยืนนิ่งเมื่อเห็นร่างบางซุกตัวหลับพริ้มอยู่ใต้ผ้าห่ม ใบหน้าสวยคมนั้นเหลือคลาบความอ่อนล้าไว้มากมายคล้ายจะบอกว่า วันนี้เป็นวันที่หนักมากสำหรับเธอ

ดานเต้ค่อยๆ นั่งลงบนเตียงนุ่ม เขาโน้มใบหน้าลงประทับจุมพิตที่หว่างคิ้วของร่างเล็ก ดวงตาของเขาเต็มไปด้วยความอ่อนโยนที่ไม่เคยมีใครได้พบเห็น ก่อนที่มือหนาจะรั้งเอาไรผมที่คลอเคลียแก้มขาวออกอย่างแผ่วเบาด้วยกลัวคนตัวเล็กจะสะดุ้งตื่น เมื่อเห็นว่าเธอยังหลับสนิทเขาจึงจ้องมองใบหน้าสวยคมที่หลับพริ้มอยู่ท่ามกลางความมืด

“ถ้าเธอยังอยู่กับคราสโต...ฉันสัญญาว่าเธอจะมีชีวิตที่มีความสุขที่สุด เธอเป็นสมบัติของฉันเจ้าหญิงน้อย...”