Ep.2 เริ่มเกม

Ep.2 เริ่มเกม

@มหาวิทยาลัยเอสเมอร์ตัน

"ว้าาาว! วิวในมหาลัยฯสวยมากเลย บรรยากาศก็ดีมากด้วย ต้องขอบคุณตัวเองที่เลือกมาเรียนที่นี่ เเละขอบคุณโชคชะตาที่นำพามานะคะ" เสียงหวานอันไพเราะเพราะพริ้งเอ่ยปากชื่นชมมหาวิทยาลัยที่เธอเพิ่งเข้ามาศึกษาเป็นวันเเรกด้วยใบหน้าที่ประดับไปด้วยรอยยิ้มน่ารักสดใสเปรียบดั่งอาวุธร้ายประจำกาย ใครเห็นเป็นต้องหยุดชะงักมองมาอย่างไม่ละสายตาไปจากเธอ

นันทิชา พิทักธาดา (ปลายฝัน) คณะครุศาสตร์เอกภาษาอังกฤษ ปี 1 อายุ 19 ปี ส่วนสูง 163 น้ำหนัก 43 ขนาดหน้าอก คัพซี 36 เธอคือ สาวเเว่นน่ารักสดใส ไร้เดียงสาตามคนไม่ทัน อ่อนนอกเเต่เเข็งใน

ขณะที่ปลายฝันมัวเเต่กวาดสายตามองสภาพเเวดล้อมของสถานที่ศึกษาเเห่งใหม่ของเธอ เท้าบางที่กำลังจะเดินข้ามถนน ทว่า...

บรืนนน~ บรืนนนน~

เอี๊ยด!

"กรี๊ดดดด!!!" เสียงหวานกรี๊ดเสียงดังลั่นจนนกกานา ๆ พันธุ์ที่อยู่บริเวณเเถวนั้นสะดุ้งตกใจพากันบินหนีเอาชีวิตรอดเเทบไม่ทัน ก่อนที่ร่างบางจะล้มลงบนพื้นกลางถนน เเน่นอนว่าเมื่อกี่นี้ได้เกิดอุบัติเหตุกับนักศึกษาใหม่ที่ค่อนข้างจะซุ่มซ่ามอย่างเธอ

"ฮือ~ พ่อจ๋าเเม่จ๋าช่วยลูกด้วย!" ด้วยความที่ตกใจมาก ปลายฝันหลับตาปี๋ยกมือขึ้นพนมไหว้ขอให้พระคุณของบิดามารดาช่วยคุ้มครองตนให้อยู่รอดปลอดภัย เมื่อกี่เธอเกือบตายเพราะถูกรถชนในวันเเรกที่เข้ามาศึกษาที่นี่

เเกร๊ก!

ไม่นานในเวลาต่อมาเสียงประตูรถ BMW คันหรูสีดำสนิทก็เปิดออกมาพร้อมกับเท้าหนารองเท้าคอนเวิร์สราคาเเพง ชายเเปลกหน้าในชุดช็อปสีเเดงมีเกียร์ประดับบ่งบอกว่าเรียนอยู่ในคณะวิศวะ

"น้องเป็นอะไรไหมครับ?" เสียงทุ้มอันทรงเสน่ห์ดังขึ้นราวกับเป็นห่วงเป็นใย ปลายฝันจึงลืมตาขึ้นเงยใบหน้าที่น่ารักสดใสมองไปยังเจ้าของเสียงหล่อ ทว่าด้วยความที่เธอเป็นคนสายตาสั้นจึงไม่สามารถมองเห็นคนที่กำลังยืนอยู่ตรงหน้าเธอได้ชัดเจน เพราะอุบัติเหตุเมื่อกี่นี้ทำเเว่นตาหนาเตอะของเธอล้นหาย

จังหวะที่หญิงสาวเงยใบหน้าขึ้นมานั้นทำเอาคนมองชะงักไปชั่วขณะราวกับตกอยู่ในภวังค์เมื่อได้เห็นใบหน้าน่ารักสดใสของหญิงสาวเป็นครั้งเเรก เเต่ไม่นานเขาก็สลัดความรู้สึกพวกนั้นทิ้งไป

"มะ ไม่เป็นไรค่ะ" ปลายฝันตอบกลับก่อนจะใช้มือคลำหาเเว่นตาหนาเตอะของเธอ

"หาเเว่นใช่ไหมครับ?"

"ใช่ค่ะ" ศีรษะทุยพยักหน้าตอบกลับเบา ๆ

"นี่ครับ" มือหนายื่นเเว่นตาหนาเตอะมาให้คนตรงหน้า ปลายฝันจึงยื่นมือบางไปรับมา ทว่าจังหวะนั้นเองเธอเผลอไปสัมผัสโดนมือหนาของชายหนุ่มเเปลกหน้าก่อนจะคลำหาเเว่นตาจนเจอเเล้วนำมาสวมใส่ทำให้ได้เห็นใบหน้าของชายหนุ่มที่เกือบขับรถชนเธอตายก่อนวัยอันควร ซึ่งเขาผู้นี้มีใบหน้าที่หล่อเหลามาก ๆ จนเธอเองถึงกับชะงักก่อนจะเพิ่งรู้สึกตัวเเล้วกล่าวขอบคุณ

"ขอบคุณมาก ๆ เลยนะคะ"

"มาครับ เดี๋ยวพี่ช่วย" ก่อนที่ชายหนุ่มเเปลกหน้าจะได้ช่วยประคองเธอให้ลุกขึ้นมา...

"เอ่อ ไม่เป็นไรค่ะ เดี๋ยวฝันลุกขึ้นเองได้ค่ะ" ปลายฝันรีบเเย้งเพราะไม่อยากให้ผู้ชายเเปลกหน้ามาเเตะต้องตัวถึงเขาจะหล่อเหลาฉบับพระเอกในซีรีส์ก็เถอะ เธอจึงลุกขึ้นยืนเอง

"ชื่อฝันเหรอครับ?" ชายหนุ่มเเปลกหน้าเอ่ยถามเสียงนุ่มละมุนเเละใจดีทั้งที่ความเป็นจริงเเล้วนี่ไม่ใช่ตัวตนของเขาเลย

"ค่ะ"

"ถือว่าเป็นการไถ่โทษที่พี่ขับรถไม่ดูทางให้ดีจนเกือบชนน้องฝัน งั้นให้พี่ไปส่งที่ตึกดีไหมครับ?" ชายหนุ่มเเปลกหน้าทำตัวราวกับรู้สึกผิดอยากรับผิดชอบเลยอาสาจะไปส่งคนตัวเล็กที่ตึกคณะของเธอ

"ไม่เป็นไรค่ะ ขอบคุณมากนะคะ" หากเขาไม่ได้ตั้งใจโดยเจตนา เธอก็ไม่ถือโทษโกรธอะไร เพราะมันเป็นเเค่อุบัติเหตุไม่ใช่การจงใจจะชนเธอสักหน่อย

"ถ้าอย่างนั้น ไว้เจอกันนะครับ"

"เอ่อ ค่ะ ขอตัวก่อนนะคะ" ปลายฝันมึนงงในคำพูดของชายหนุ่มเเปลกหน้าไม่น้อย เเต่ก็พยักหน้าหงึก ๆ อย่างคนไร้เดียงสาตามโลกไม่ทันก่อนจะขอตัวเดินไปจากตรงนี้

"หึ ดูไร้เดียงสา ซื่อบื้อเเบบนี้ก็ดี เกมของกูจะได้ง่ายขึ้นเยอะ เเล้วเจอกัน...ปลายฝัน" ชายหนุ่มใบหน้าหล่อร้ายกระตุกยิ้มเจ้าเล่ห์ออกมาอย่างพึงพอใจในตัวเหยื่อสาวที่กำลังจะเข้ามาอยู่ในเกมเเก้เเค้นของเขาโดยที่เธอนั้นไม่รู้ตัวเลยว่าอุบัติเหตุที่เกิดขึ้นเมื่อกี่นี้ เขาจงใจให้มันเป็นเเบบนั้นเพราะมันคือเเผนการร้ายของคนเลว...