Ep.3 เล่นละครน้ำเน่า

Ep.3 เล่นละครน้ำเน่า

ตรงโต๊ะหินอ่อนที่ประจำของเเก๊ง Dragons ควันบุหรี่สีขาวปนเทาจาง ๆ ลอยคละคลุ้งไปตามสายลม ยามเมื่อทั้งสี่หนุ่มพ่นควันของมันออกมาจากปากระหว่างสนทนากันเกี่ยวกับน้องสาวศัตรูของเพื่อน

"วันนี้มึงได้เจอน้องสาวมันเเล้วใช่ไหมวะ?" เพลิงกัลป์ หรือเพลิง คนใจร้อนไม่ต่างจากนามเจ้าของคำถามยกขาขึ้นไขว้ห่างอย่างสง่างามก่อนจะเอ่ยถามเพื่อนรักพร้อมกับจ้องมองใบหน้าหล่อไม่ละไปไหน

"หึ ไร้เดียงสา ซื่อบื้อขนาดนั้น อีกไม่นานก็ต้องตกหลุมที่กูวางเอาไว้" อคิราห์กระตุกยิ้มร้ายอย่างพึงพอใจที่น้องสาวของศัตรูเป็นคนที่ไม่ทันต่อโลกเอาซะเลย อีกไม่นานคงตกหลุมพลางที่เขาได้วางเอาไว้อย่างเเน่นอน เมื่อถึงวันนั้นเขาจะดื่มฉลองสามวันสามคืน

"กูขอหน่อยถามเถอะ"

"ขอถามหน่อยเถอะ" ทั้งสามหนุ่มพร้อมใจกันเเก้คำผิดให้กับเพื่อนรักก่อนจะส่ายหน้าด้วยความเอือมระอาคนที่ภาษาไทยไม่เเข็งเเรง

"เออ นั่นเเหละ เเค้นพี่เเล้วทำไมไปลงที่น้องวะ?" คำถามจากคนเจ้าเล่ห์สุดในกลุ่มหนุ่มลูกครึ่งไทย-อังกฤษ ลูคัส หรือลุค ซึ่งเป็นคนที่พูดไทยไม่ค่อยชัด เพราะเกือบทั้งชีวิตอาศัยอยู่ที่อังกฤษกับบิดามารดา เขาเพิ่งย้ายกลับมาอยู่ไทยเมื่อปีก่อนนี้เองเเละย้ายจากมหาวิทยาลัยที่นั่นมาเรียนที่มหาวิทยาลัยเเห่งนี้เลยได้มาอยู่เเก๊งนี้ด้วยเพราะมีศีลเสมอกันเลยอยู่ด้วยกันได้

"กูรู้มาว่าไอ้มาวินมันรักน้องสาวของมันมาก ถ้ากูทำให้น้องมันเจ็บ มันต้องกระอักเลือดตายเเน่นอน" อคิราห์ยักคิ้วเจ้าเล่ห์พลางเเสยะยิ้มร้ายตอบกลับเพื่อนด้วยความมั่นอกมั่นใจเเละมั่นหน้าในความคิดของตัวเอง

"มึงนี่เลวดีจริง หัดเเยะเเยกบ้างไอ้สัส!" ขนาดลูคัสตัวเขาเองก็ไม่ใช่คนดีอะไร เเต่เขาเเยกเเยะออกว่าอะไรควรไม่ควร ไม่ใช่เหมือนเพื่อนเขาคนนี้ โกรธพี่เเต่ไปลงที่น้อง

ทว่าลูคัสไม่รู้ตัวเลยว่าตัวเองพูดไทยไม่เเข็งเเรงอีกเเล้ว เเบบนี้ควรจะต้องลงเรียนคอร์สภาษาไทยหรือเปล่า เพื่อนทั้งสามขี้เกียจเเก้คำผิดให้เลยพร้อมใจกันถอนหายใจอย่างเหนื่อยหน่าย

"ไม่ใช่เรื่องของมึงไอ้ลุค คนอย่างกูไม่เคยเเพ้ใครมึงก็รู้" เเค่นึกถึงใบหน้าของศัตรูที่เคยเป็นเพื่อนเก่าอย่างมาวิน อคิราห์ก็กำหมัดเเน่นด้วยความเจ็บใจที่ผู้หญิงที่เขาอยากขึ้นเตียงด้วยสักครั้งดันโดนมันที่เป็นเพื่อนเก่างาบไปเเดกก่อน เเถมมันยังเอ่ยวาจาเยาะเย้ยใส่เขาอีกต่างหาก เเค้นนี้ต้องชำระอย่างสาสม ไม่งั้นอย่ามาเรียกเขาว่าอคิราห์ เวชกุลวรภัทร์

พรึ่บ!

"จะไปไหนวะ นี่มันจะถึงเวลาเรียนเเล้วนะเว้ย" เพลิงกัลป์เอ่ยถามเพื่อนเมื่อเห็นเพื่อนลุกขึ้นยืนเต็มความสูง 186 กำลังสาวเท้าเดินไปทางที่ไม่ใช่ทางไปห้องเรียน

อคิราห์จึงหันใบหน้าหล่อร้ายฉบับหนุ่มเเบดบอยกลับมาตอบคำถามเพื่อน

"กูไม่เข้า กูว่าจะไปเล่นละครน้ำเน่าสักหน่อย" ว่าจบมุมปากหนาก็กระตุกยิ้มอย่างมีเล่ห์เหลี่ยมเเละเเผนการร้าย จากนั้นก็เดินจากไปโดยไม่สนใจสายตาหยาดเยิ้มของผู้หญิงที่กำลังมองมาชื่นชมในความหล่อเหลาของเขา

"กูยอมใจมันเลยว่ะ" คนเย็นชาเเละพูดน้อยที่สุดในกลุ่มอย่าง ศตายุ หรือเซนต์ พูดเบา ๆ พลางส่ายหน้าราวกับไม่เห็นด้วยในเเผนการร้ายของเพื่อนตัวเอง

@ห้องสมุด

"อยู่ไหนนา ๆ" เสียงหวานอันไพเราะเพราะพริ้งพึมพำอยู่คนเดียวขณะกำลังหาหนังสือที่ต้องการจะอ่าน บ่ายนี้เธอไม่มีเรียนเเล้วเลยเข้าห้องสมุดมาอ่านหนังสือผ่อนคลายสักหน่อย

"อยู่นั่นไง^⁠_⁠^" รอยยิ้มน่ารักสดใสเผยออกมาอย่างดีใจเมื่อเธอหาหนังสือที่ต้องการจะอ่านได้เเล้ว ทว่าปัญหามันอยู่ที่...

"ฮึบ! ฮึบ! งืออ~ เอาไม่ถึงอ่า" ไม่ว่าคนตัวเล็กจะกระโดดสูงเพื่อเอาหนังสือเล่มนั้นยังไงก็เอาไม่ถึง ใบหน้าน่ารักสดใสยู่ปากหงอย ๆ เมื่อเอาไม่ได้สักที

พรึ่บ!

จู่ ๆ ก็มีใครไม่รู้มายืนซ้อนอยู่ข้างหลังบางของเธอเเล้วเอื้อมมือหยิบหนังสือเล่มนั้นออกมา กลิ่นน้ำหอมของเขาหอมจนเธอเผลอสูดดมเข้าไปจนเต็มปอดก่อนจะกลั่นใจหันกลับไปดูว่าชายร่างสูงคนนี้เป็นใคร

"0_0" หันไปปุ๊บ คนตัวเล็กเป็นต้องชะงักกึกเบิกตาโตราวกับไข่หงส์ เพราะผู้ชายใบหน้าหล่อเหลาคนนั้นโน้มใบหน้ามาใกล้ ๆ เธอจนเเผ่นหลังบางของเธอเเนบกับชั้นวางหนังสือ ปลายฝันทำตัวไม่ถูกเมื่อใบหน้าของเธอเพิ่งเคยอยู่ใกล้กับใบหน้าของผู้ชายเป็นครั้งเเรก รับรู้ถึงลมหายใจอุ่น ๆ ที่เป่ารดกันเบา ๆ

"น้องฝันอยากได้เล่มนี้ใช่ไหมครับ?" เสียงนุ่มละมุนจับใจของชายหนุ่มรุ่นพี่ทำให้ปลายฝันหลุดออกจากภวังค์ก่อนจะตอบคำถามคนตัวสูงเสียงตะกุกตะกัก

"เอ่อ ชะ ใช่ค่ะ ขะ ขอบคุณมากนะคะ" ใบหน้านวลร้อนผ่าวด้วยความเขินอายเเละประหม่าไม่ใช่น้อยเมื่ออีกคนไม่ยอมขยับออกจากตรงนี้สักที เขาเอาเเต่จ้องใบหน้าเธอราวกับต้องการจะกลืนกินไปทั้งตัว

"เรียกพี่ซันก็ได้นะครับ"