เดินตามเกม

หลังจากแยกกับหญิงสาวแล้วชายหนุ่มก็เดินมาขึ้นรถที่คนสนิทขับมารับ ด้วยใบหน้าที่เรียบเฉยติดจะเย็นชา

“คุณรันเป็นไงบ้างครับ” ดินถามด้วยความเป็นห่วงหลังจากเห็นแผลที่แขนของเจ้านาย

“ไม่เป็นไรแค่ถากๆ” ตอบพร้อมกับพิงหลังกับเบาะรถ

“ผมก็กลัวว่าไอ้ไม้จะพลาดทำคุณรันเจ็บเยอะ” ดินเอ่ยออกมาอย่างโล่งอก หลังจากนั้นทั้งสองก็ออกจากโรงพยาบาลเพื่อกลับเพนท์เฮารส์กลางใจเมืองกรุงเทพที่เป็นที่อยู่ของเจ้านายหนุ่มทันที

เมื่อมาถึงชายหนุ่มก็อาบน้ำเปลี่ยนเสื้อผ้า แล้วเดินไปที่ระเบียงพร้อมกับจิบบรั่นดีไปด้วย พร้อมกับยกยิ้มมุมปากกับแผนการของตนเองที่มันเข้าล็อกลงตัวไปหมด เสียงโทรศัพท์ที่ดังอยู่ในห้องนอนทำให้ชายหนุ่มเดินกลับเข้าไปดูว่าใครกันโทรมาดึกดื่นขนาดนี้ เมื่อเห็นเบอร์แปลกชายหนุ่มก็เดาได้ทันทีว่าต้องเป็นหญิงสาวที่เขาเอาตัวเข้าไปช่วยเมื่อเย็นนี้แน่ที่โทรมา ชายหนุ่มยกยิ้มมุมปากพร้อมกับกดรับสาย

“สวัสดีครับ ภารันพูดครับ” ชายหนุ่มกรอกเสียงลงไปหลังรับสาย

“สวัสดีค่ะ พายเองนะค่ะ” หลังจากที่ปลายสายรับแล้วหญิงสาวก็รีบแนะนำตัวทันที

“ครับว่าไงครับ” ภารันกรอกเสียงลงไปอย่างสุภาพ

“เอ่ออ พายจะโทรมาถามว่าแผลเป็นยังไงบ้างค่ะ ยังเจ็บยังปวดอยู่ไหมค่ะ” หญิงสาวส่งเสียงมาถามด้วยความเป็นห่วง

“ไม่แล้วครับ ขอบคุณนะครับที่เป็นห่วง”

“ไม่ต้องขอบคุณพายหรอกค่ะ พายต่างหากที่ต้องขอบคุณที่คุณมาช่วยพายไว้จากคนร้าย” ชายหนุ่มเผลอยิ้มกับความเป็นห่วงที่หญิงสาวแสดงออกมาอย่างชัดเจน ก่อนที่จะได้สติว่าตัวเองไม่ควรคิดอะไรแบบนี้กับลูกศัตรู

“ว่าแต่จะโทรมาถามแค่นี้เหรอครับ”

“ป่าวค่ะ พายแค่จะโทรมาถามว่าคุณรันอยากให้พายตอบแทนยังไงดีค่ะ ที่วันนี้คุณรันช่วยพายไว้” ชายหนุ่มเงียบไป จนทำให้หญิงสาวต้องถามไปอีกรอบ

“ว่าไงค่ะ คุณรันอยากให้พายตอบแทนยังไงดีค่ะ”

“เลี้ยงข้าวผมสักมื้อก็พอครับ”

“ได้ค่ะ ที่ไหน เมื่อไหร่ดีค่ะ” หญิงสาวตอบกลับอย่างกระตือรือร้น

“เอาไว้เดียวผมโทรนัดอีกทีนะครับ พอดีว่าช่วงนี้งานผมยุ่งน่ะครับ” ชายหนุ่มตอบกลับด้วยน้ำเสียงสุภาพ

“ได้ค่ะ แล้วพายจะรอนะค่ะ งั้นพายไม่รบกวนเวลาพักผ่อนของคุณรันแล้วนะค่ะ นอนหลับฝันดี แล้วก็หายไวไวนะค่ะ” แล้วหญิงสาวก็กดวางสายไป ชายหนุ่มยกโทรศัพท์ออกมามองหน้าจอที่ดับไป พร้อมกับรอยยิ้มเย้ยหยันออกมา แล้วคิดในใจว่านี่มันแค่เริ่มต้นเท่านั้นของจริงมันต่อจากนี้ต่างหาก

ภายในห้องทำงานชั้นบนสุดของโรงแรมสุดหรู ชายหนุ่มผู้ที่มีใบหน้าหล่อเหลากำลังอ่านเอกสารตรงหน้าด้วยรอยยิ้มเย้ยหยัน

“คุณรันยิ้มอะไรครับ” ชายหนุ่มไม่ตอบแต่กลับยื่นเอกสารขอร่วมลงทุนไปให้กับผู้ช่วยคนสนิท

“นี่มัน” เมื่ออ่านจบก็เงยหน้าขึ้นมองเจ้านายด้วยใบหน้าตกใจ

“ใช่ ถึงเวลาแล้วที่ฉันจะทวงทุกอย่างที่เคยเป็นของครอบครัวฉันกลับมา แล้วพวกมันจะได้รู้ว่าความเจ็บปวดมันเป็นยังไง” ชายหนุ่มเอ่ยออกมาด้วยความเครียดแค้น พร้อมกับสายตาที่พร้อมจะแผดเผาทุกอย่างตรงหน้าให้ราบเป็นหน้ากอง ขนาดคนสนิทอย่างดินเห็นแล้วยังอดกลัวแทนคนในครอบครัวนั้นไม่ได้ ก็สายตาของชายหนุ่มนั้นมันไม่มีวี่แววของการให้อภัยเลยสักนิด

“แล้วเรื่องที่ให้ไปจัดการเรียบร้อยหรือยัง”

“เรียบร้อยครับ ผมเช่าห้องแล้วก็เตรียมของทุกอย่างให้เรียบร้อยแล้วครับ พร้อมกับรถที่คุณรันสั่งด้วยครับ” ชายหนุ่มพยักหน้าเข้าใจ แล้วคิดว่าถึงเวลาแก้แค้นแล้วสินะ เตรียมรอรับความชิบหายได้เลย นายพินิจ ไกรสรนาท

ภายในเพนท์เฮ้าส์สุดหรูชั้นบนสุด หลังจากอาบน้ำเสร็จ ชายหนุ่มก็เดินถือโทรศัพท์ออกมายืนนอกระเบียงห้อง พร้อมกับกดเบอร์ที่เขาเมมไว้ว่า หนูพาย รอสายไม่นานปลายสายก็กดรับพร้อมกับกรอกเสียงหวานๆ ตามมา

“สวัสดีค่ะคุณรัน” หญิงสาวกล่าวทักทายด้วยน้ำเสียงสดใส จนทำให้ชายหนุ่มอมยิ้มไม่ได้

“รู้ได้ยังไงครับว่าเป็นผม” ชายหนุ่มแกล้งถามออกไปเพราะรู้อยู่แล้วว่ายังไงหญิงสาวก็ต้องเมมเบอร์เขาไว้อยู่แล้ว

“รู้สิค่ะก็พายเมมเบอร์คุณรันไว้ในเครื่องพาย”

“ผมก็นึกว่าคุณจะลบเบอร์ผมไปแล้ว”

“จะลบได้ยังไงค่ะ พายยังไม่ได้ตอบแทนที่คุณรันช่วยไว้เลย”

“งั้นแสดงว่าถ้าตอบทานแล้วก็จะลบเบอร์ผมงั้นเหรอครับ” ชายหนุ่มแกล้งถามกลับไปและก็ได้ผลเมื่อหญิงสาวรีบตอบกลับมา

“ไม่ใช่อย่างนั้นนะค่ะ คุณรันอย่าเข้าใจผิดนะค่ะ”

“ผมล้อเล่นครับ”

ว่าแต่แผลคุณรันเป็นยังไงบ้างค่ะ

“เริ่มจะหายดีแล้วครับ ขอบคุณที่เป็นห่วงนะครับ”

“ความจริงผมน่าจะอายุมากกว่าคุณหลายปี ถ้าไม่รังเกลียดเปลี่ยนจากคุณรันเป็นพี่รันได้ไหมครับ” หลังจากชายหนุ่มพูดไปปลายสายก็เงียบไปสักพัก จนชายหนุ่มต้องพูดออกไปว่า

“ถ้าไม่สะดวกก็ไม่เป็นไรนะครับ ผมอาจจะขอมากไป ทั้ง ๆ ที่เราก็ไม่ได้เป็นอะไรกัน”

“ไม่ใช่นะค่ะ พายแค่ทำตัวไม่ถูกน่ะค่ะ” หญิงสาวตอบไปด้วยน้ำเสีนงเอียงอาย เมื่องชายหนุ่มได้ยินที่หญิงสาวตอบกลับมาก็ยิ้มมุมปากทันที

“งั้นก็ทำตัวให้ชินไว้นะครับ เพราะเราต้องเจอกันอีกนาน” ชายหนุ่มเผลอพูดความในใจออกมาอย่างลืมตัว

“หมายความว่าไงค่ะ” หญิงสาวถามออกไปอย่างไม่เข้าใจความหมาย

“ไม่มีอะไรหรอกครับ เย็นวันเสาร์นี้พายว่าไหมครับ ผมพร้อมให้พายเลี้ยงข้าวแล้วนะครับ” ชายหนุ่มรีบเปลี่ยนเรื่องก่อนที่หญิงสาวจะสงสัยอะไร

“ว่างค่ะ”

“งั้นเดี๋ยวผมไปรับที่บ้านนะครับ พายสะดวกไหม”

“สะดวกค่ะ” แล้วหญิงสาวก็บอกตำแหน่งของบ้านตัวเองกับชายหนุ่มไป ซึ่งชายหนุ่มรู้อยู่แล้วว่าบ้านหญิงสาวอยู่ที่ไหน เพราะบ้านที่หญิงสาวอาศัยอยู่นั้นมันเคยเป็นบ้านของเขามาก่อน ทั้งคู่คุยกันอีกสักพักทั้งคู่ก็วางสายกันไป

18.00 น. เมื่อถึงรั้วของคฤหาสน์หลังใหญ่โต ทำให้ชายหนุ่มหวนไปคิดถึงอดีตที่ตนเคยใช้ชีวิตอย่างมีความสุขอยู่ในบ้านหลังนี้

“คุณพ่อครับส่งบอลมาเลยครับ” เสียงเด็กชายวัย 12 ปี เอ่ยกับพ่อของตนขณะที่ทั้งคู่กำลังเตะฟุตบอลด้วยกันอยู่ที่สนามหญ้าหน้าบ้าน

“รันรับนะ” แล้วเด็กชายก็รับบอลที่พ่อของตนส่งมาให้ พร้อมกับเสียงหัวเราะอย่างมีความสุข

“พอก่อนค่ะทั้งพ่อทั้งลูก มาทานของว่างกันก่อนค่ะ” เสียงอ่อนหวานเอ่ยออกมาพร้อมกับของว่างที่สาวใช้ถือตามมา เมื่อสองพ่อลูกได้ยินก็หยุดเล่นแล้วไปหาเจ้าของเสียงหวานนั้นทันที

“โอ้โห้ น่ากินมาเลยครับคุณแม่” เด็กชายพูดออกมาด้วยน้ำเสียงตื่นเต้น

“น่ากินก็กินเยอะๆ รู้ไหมครับ คุณด้วยนะค่ะ”

“ครับผม” สองพ่อลูกขานรับกันอย่างพร้อมเพียง แล้วหลังจากนั้นก็มีแต่เสียงหัวเราะอย่างมีความสุขของทั้งสามคนที่ดังเป็นระยะ

เมื่อได้สติชายหนุ่มก็สะบัดศีรษะทันทีที่คิดถึงเรื่องราวในอดีตของตน หลังจากนั้นชายหนุ่มก็โทรหาหญิงสาวเพื่อบอกว่าตนเองนั้นจอดรถรออยู่ข้างรั้วบ้านหญิงสาว โดยที่หญิงสาวก็ถามกลับไปว่าทำไมถึงไม่เข้ามา แต่ชายหนุ่มก็ให้เหตุผลว่าไม่กล้าเข้าไปเพราะว่าบ้านหญิงสาวใหญ่มากตนเลยกลัว เมื่อได้ฟังหญิงสาวก็ไม่ได้ถามอะไรออกไป พร้อมกับเดินออกมาหน้ารั้วตรงที่ชายหนุ่มจอดรถรออยู่ เมื่อมาถึงก็เห็นชายหนุ่มยืนอยู่ข้างรถเก๋งกลางเก่ากลางใหม่ พร้อมกับส่งรอยยิ้มอบอุ่นมาให้

“สวัสดีค่ะคุณรัน” หญิงสาวทักทายชายหนุ่มด้วยใบหน้ายิ้มแย้ม ชายหนุ่มก็พยักหน้าตอบรับพร้อมกับส่งรอยยิ้มเท่ๆ กลับไป

“เอ่อ พอดีรถผมมันเก่าหน่อยนะครับ ไม่รู้ว่าพายจะนั่งได้ไหม” ชายหนุ่มถามออกไปด้วยสีหน้าไม่สู้ดีนัก ทำให้หญิงสาวเข้าใจแล้วว่าทำไมชายหนุ่มถึงไม่ยอมขับรถปรับเธอในบ้าน

“นั่งได้ค่ะ พายไม่ใช่คนเรื่องมากอะไรอยู่แล้ว” หญิงสาวรีบตอบกลับไปหลังจากเห็นสีหน้าของชายหนุ่ม เมื่อได้ยินดังนั้นชายหนุ่มก็ยิ้มออกมาอย่างดีใจที่หญิงสาวไม่ได้รังเกลียดรถเก่าๆ ของตนเอง

“ถ้างั้นเราไปกันเลยไหมครับ” แล้วชายหนุ่มก็เดินอ้อมไปเปิดประตูรถให้หญิงสาวขึ้นไปนั่ง แล้วตนเองก็เดินมาขึ้นฝั่งคนขับแล้วก็ขับออกทันที ระหว่างทางหญิงสาวก็ถามว่าชายหนุ่มอยากกินอะไร ชายหนุ่มก็ตอบกลับไปว่าอะไรก็ได้ให้หญิงสาวเลือกเลย แล้วหญิงสาวก็เลือกเป็นร้านอาหารริมแม่น้ำเจ้าพระยา ซึ่งเป็นร้านอาหารไทยที่หญิงสาวชอบมากิน เพราะอาหารที่อร่อยถูกปากเธอ และคิดว่าชายหนุ่มน่าจะชอบ

เมื่อมาถึงร้านอาหารทั้งคู่ก็เดินเข้ามาในร้าน พร้อมกับเลือกที่นั่งด้านนอกติดริมแม่น้ำเพื่อที่จะได้มองเห็นวิวสวยๆ ยามค่ำคืนของกรุงเทพนั่นเอง

“คุณรันสั่งเต็มที่เลยนะค่ะ ไม่ต้องเกรงใจพาย” หญิงสาวพูดพร้อมกับส่งรอยยิ้มหวานๆ ไปให้ชายหนุ่มตรงหน้า แต่ก็ต้องแปลกใจที่ชายหนุ่มวางเมนูแล้วเงยหน้ามามองเธอด้วยใบหน้านิ่งๆ

“คุณรันเป็นอะไรไปค่ะ” หญิงสาวถามออกไปอย่างไม่เข้าใจ

“ความจริงถ้าผมอยากทวงบุญคุณที่ช่วยพายไว้อีกสักเรื่องจะได้ไหมครับ” ชายหนุ่มบอกออกไปด้วยใบหน้านิ่งๆ

“อะไรค่ะ คุณรันบอกพายมาได้เลยค่ะ พายเต็มใจที่จะตอบแทนอยู่แล้วค่ะ” หญิงสาวตอบกลับไปด้วยสีหน้าจริงจัง

“ถ้าผมจะขอให้พายเรียกผมว่าพี่รันแทนคุณรันจะได้ไหม”

“เอ่ออ” เมื่อได้ฟังหญิงสาวก็ถึงกับอึ้งกับคำขอของชายหนุ่ม ซึ้งเธอนึกว่าจะเป็นเรื่องใหญ่โตอะไร พร้อมกับถอนหายใจอย่างโล่งกับคำขอของชายหนุ่ม

“ได้สิค่ะ คุณรัน เอ่ออ ถ้าพี่รันต้องการ” เมื่อพูดจบหญิงสาวก็ส่งรอยยิ้มหวานตบท้ายไปให้ชายหนุ่มที่นั่งมองอยู่ก่อนแล้ว

“แบบนี้ค่อยดีขึ้นหน่อย” แล้วชายหนุ่มก็ส่งยิ้มให้หญิงสาวกลับไปหลังจากได้ในสิ่งที่ต้องการแล้ว ระหว่างรออาหารทั้งคู่ก็พูดคุยแลกเปลี่ยนเกี่ยวกับชีวิตของแต่ละคนว่าเป็นยังไง ทำให้หญิงสาวรู้ว่าชายหนุ่มทำงานเป็นพนักงานที่โรงแรมดิ เอมเมอร์รัลด์ แกรนด์ ซึ่งเธอเคยนั่งรถผ่านแล้วพบว่ามันเป็นโรงแรมที่ใหญ่โต หรูหรา และที่สำคัญแพงมากด้วย ถ้าไม่รวยจริงน่าจะไปพักลำบากหน่อย